Łowca po drodze do tylnego wyjścia skomunikował się wzrokiem z nowymi sojusznikami, zapytał kupca, czy kupił także kapelusz i wyszedł przez kuchnię (zadziwiające ile może zdziałać w kontekście "wolno/nie wolno wchodzić" drobna moneta). Pogoda ułatwiała skradanie. Zaczął od podsłuchiwania.

Czterech, w tym dwóch kulawych, mężczyzn na oczach Haralda ewidentnie zbierało się do drogi. Robili to w pośpiechu. Mruczeli do siebie ledwo słyszalnym szeptem.
Czy od dawna napadali ludzi na trakcie? Czy znali się na swojej robocie? Jaki interes łączył ich z kupcami w zajeździe?

Emmerich usłyszał tylko wycelowane w swoje plecy „że co” a także został nazwany chamem, nim ponownie znalazł się na dworze. Opuszczając wysokie stężenie nieuprzejmości w izbie odetchnął pełną piersią. Ustawił się w dogodnym miejscu. Przyglądał się zbójcom, ich wierzchowcom i Haaldowi. Harald nie przyglądał się jemu, co odnotował z pewną, zawodową satysfakcją.
Zbójcy jednak nie odjechali daleko. Zniknęli za ostatnią stodołą we wsi w stronę miasta, jakby skryli się na szczytową jej ścianą. Budowla była duża, ale krzywa i pokryta grubą czapą śniegu.