Myślę, że spokojnie możemy wymienić się tutaj naprzemiennie kilkoma postami już po zakończeniu bieżącej przygody, aby rozpisać sobie awans profesyjny oraz zawodowy rozwój Olivii (bo jeśli chcesz przejść na profesję czarodziejki jako naturalne rozwinięcie uczennicy, to panna von Hochberg będzie musiała odwiedzić Kolegium Światła w Altdorfie i zaliczyć tam mnóstwo ceremoniałów). Od jakiegoś czasu chodzi mi po głowie kampania w wyższych kręgach dla postaci z wydanymi 3000-4000 PD, Aro i Klejnot Nilu namawiali mnie na coś takiego niezależnie od siebie. Myślę, że Olivia świetnie by tam pasowała, ale to dopiero za kilka miesięcy, trzeba wpierw pokończyć inne sesje.

Moi drodzy, z dniem dzisiejszym nasza wspólna przygoda dobiegła końca. Znacząco się co prawda rozciągnęła w czasie, ale jestem ogromnie zadowolony, że udało nam się dociągnąć ją do finału. Wydaje mi się, że fabuła nie skrywa już przed Wami żadnych niespodzianek prócz jednej - tożsamości zabójcy młodej kobiety w Sindelfingen. Otóż mordercą nie był jej mąż, tak wytrwale ścigany przez Was w prologu sesji, tylko Lars Hoflig, nasz drużynowy barbarzyńca. Wplątany w płomienny romans z chłopką, Nors uległ podczas cielesnych rozkoszy podszeptom Slaanesha i zamordował swoją kochankę w okrutny sposób zabierając na dodatek trofeum - złoty elficki naszyjnik schowany przez całą przygodę pod wierzchnim odzieniem. Ta nietypowa biżuteria wiązała Larsa z drugim wielkim nieobecnym w sesji, Lorim. Elf znalazł się w Sindelfinden w rezultacie poszukiwań rodzinnej pamiątki, ale nie zdążył dotrzeć do chłopki, ponieważ ubiegł go Lars (sam Norsman przyłączył się zaś do pościgu za mężem ofiary, aby zrzucić z siebie podejrzenia i przy pierwszej lepszej okazji zabić jedynego świadka zbrodni). Miałem początkowo zamiar rozegrać ten wątek w ramach kontrolowanego PvP w trakcie gry (Junior nie wiedział, że poszukiwany przez Loriego naszyjnik schowany jest w odzieniu Larsa), ale absencja obu graczy pokrzyżowała mi plany.

Tak czy owak, chociaż naznaczona zbyt dużą ilością lagów, a przez to mocno rozciągnięta w czasie, sesja dotarła do końca, za co gorąco dziękuję wszystkim zaangażowanym w nią graczom, w szczególności zaś rewelacyjnemu Nanatarowi. Prowadziło mi się niezmiennie przyjemnie, Stary Świat zawsze był jednym z moich ulubionych systemów. Myślę, że ta przygoda stała się dobrą odskocznią dla Olivii do wejścia w nową profesję oraz na znaczącą zmianę jej statusu społecznego - po okolicy szybko rozniesie się wieść o bohaterskiej młodej adeptce magii, która nieledwie samymi siłami pokonała bestialskiego likantropa i uratowała tyle istnień przed straszną śmiercią w jego paszczy. Od posterunku straży drogowej po najbliższe miasteczko i dalej, opowieść ta szybko trafi do właściwych uszu - a wątek wstąpienia w szeregi Kolegium Światła wręcz prosi się o osobną solówkę (jeszcze to wspólnie obgadamy na Messengerze).

Odpisy były obszerne i pełne szczegółów, doskonale podkreślały indywidualność każdej z aktywnych postaci. Cóż jeszcze mogę dodać? Na pewno będę miło wspominał tę sesję.

Wyciśnięty trudem i emocjami pot zamienił się w szron pokrywając i tak przecież blade lico adeptki. Skuł członki w odrętwienie. Kobieta walczyła ze słabością ciała jak by od jej kondycji zależał bezpieczny powrót.
Z wolna docierała do niej świadomość straty. Rzeczy doczesne, dobytek, krew towarzyszy przelana. Nad wszystko jednak przerażała ją profanacja, której dopuścił się Voorman. Spoglądając na skrytą w kożuchy srebrzystowłosą rozważała gdzie bezpiecznie ulokować kobietę i jak ochronić przed wścibskimi łapami kolegium, do którego musiała się przecież udać, bo echo śmierci wielmoży i obecności lykantropa z pewnością dotrą do Aldorfu prędzej od niej samej.

O konsekwencjach podszywania się pod hierofantkę wolała nawet nie myśleć. Ocalone chłopskie dusze mogły być nie wystarczającą karta przetargową, kiedy przyjdzie się jej spowiadać z oszustwa.

Później już tylko mgła na zmysłach i mechaniczne ruchy by dotrzeć do łoża. Zmarznięta, zmieszana, zbyt słaba by opłakiwać kobiety i mężczyzn. Jedno piętno z pewnością pozostanie w niej na długo: Nieufność do Elfów.

Dziękuję wszystkim za wspólną zabawę. Może i było trochę rozwleczone, ale takie rzeczy się zdarzają.
Szkoda, że wątki poboczne się nie rozwinęły.
Ketharian napięcie utrzymane do końca i na prawdę Olivia przeczuwała jeszcze podstępny napad w lesie na koniec i wycięcie kmieciów. Stąd cudem utrzymała do końca gry jeden punkt szczęścia.
Pozostaje nam ustalić co pocznie widźmica vel srebrzystowłosa. Czy wróci do życia w lesie? Czy w ogóle po transformacji może? Z drugiej strony czy potrafi żyć między ludźmi? Czy ma jakieś imię?
Tu jakaś wiedza o zmiennokształtnych. Czym/Kim jest?

Jak pisałem wcześniej wyczekuję kolejnych przygód panny Hochberg, z którą tak łatwo mi się identyfikować. Czy będzie to przygoda na wyższych, czy niższych poziomach (choć ja lubię low).

Rozwój w kierunku czarodziejki wydaje się istotnie oczywisty, choć z kilku powodów wciąż rozważam wcześniej jeszcze jedną profesję. To omówimy sobie w osobnym wątku. Trzymam za słowo o tej mini przygodzie.

Niers i Franz po takich przejściach w istocie będą też już niezgorszymi zabijakami.

:witch:

Niniejszym bardzo dziękuję wszystkim za udział we wspólnej zabawie i przenoszę stosowne wątki do archiwum. Myślę, że zainteresowani już zdążyli się wypowiedzieć w temacie komentarzy ogólnych. Jeszcze dzisiaj uzupełnię notesy graczy, a opiekun działu niebawem umieści notkę o sesji w Sali Chwały.