-Nie zostawiliście mutantów dla mnie. A tak na poważnie trzeba iść dalej.
Po tych słowach Hans idzie jako pierwszy, lewą rękę wysunął do przodu aby oświetlić dalszą drogę.

Elf spojrzał na leżące złoki mutanta i wytarł o nie zakrwawione ostrze rapiera.
- So far, so good, jak pewnie powiedzieliby albiończycy... - mruknął. - Hans ma rację, ruszajmy dalej... Tego ścierwa może być więcej w pobliżu, nie ma na co czekać...
Yavandir odetchnął ciężko. Uderzenia serca powoli stawały się miarowe, mięśnie poczęły się rozluźniać. Szermierz ominął leżące ciała po czym ruszył ostrożnie korytarzem tuż za kompanem, przygotowany na kolejne niespodzianki.

Strauss odetchnął głęboko, szczerze nienawidził brudnych i śmierdzących mutantów ale byli, są i będą wszędzie a jak nawet zauważył są czasem dość przydatni Mrocznym Mocom. Skinął głową.

- Tak, idźmy dalej...

Dziewczyna przyglądała się przez chwilę leżącym ciałom. Znów zaczęło robić się jej niedobrze, toteż ruszyła ze swymi kompanami w dalszą drogę. Ken i Yavandir naprawdę szybko uporali się z mutantami, choć pewnie i ona dałaby sobie jakoś radę. Tak, jakoś. Teraz naprawdę cieszyła się z towarzystwa w jakie trafiła. Tylu odważnych mężczyzn na pewno nie pozwoli by stała jej się jakakolwiek krzywda. Te myśli jednak nie napawały jej optymizmem, a w duchu cały czas była smutna. Z kosą przygotowaną do szybkiego użycia dołączyłą do towarzyszy.

- No, no Yavandirze... zawsze postrzegałem Cię inaczej, a ty szast-prast i po nim...
Ken był zadowolony także z siebie. Popatrzył na Ibrachima patrzącego na zwłoki mutantów coraz bardziej się oddalające, był pewien, że cyrulik chciałby im upuścić trochę krwi... Zobaczył Annę, może nawet nie wiedziała, ale wyglądała na nieszczęśliwą. Ken pomyślał, że dobrze ją będzie pokrzepić dobrym słowem:
- Nie martw się czarodziejko... rozumiem, że troskasz się, że nie wzięłaś udziału w walce, ale następnym razem zostawimy ich trochę dla ciebie.
Po czym puścił do niej oko. Gnom najwyraźniej nie rozumiał ludzi... i nie zamierzał zrozumieć.

Yavandir spojrzał na Kena i zmarszczył brwi.
- To znaczy jak mnie postrzegałeś? Bo nie za bardzo rozumiem? Pewnie miałeś mnie za delikatnego chłoptasia, co to kryje się za plecami kogoś, gdy przychodzi walczyć? - elf uśmiechnął się do gnoma. Czy naprawdę aż takie pozory stwarzał? Co prawda delikatna twarz, starannie ułożone włosy i zapach drogich perfum mogły nieco mylić, ale nie bez przyczyny Yav nosił przy sobie dwa miecze i dwa noże schowane w obu butach. Po prostu lubił dobrze wyglądać.
Widząc posmutniałą twarz Anny, podszedł do niej i rzucił:
- Co się stało? Dlaczego jesteś taka smutna?

Czarodziejka posłała gnomowi smutny uśmiech słysząc jego słowa.
- Nie, dziękuję Ken, wolę, gdy wy rozprawiacie się z takimi jak ci, których zostawiliśmy z tyłu. Widać nawet, że całkiem nieźle wam to wychodzi. Ja jedynie mogę wspomóc was gdyby coś szło nie tak, ale w przypadku tych mutantów nie było to potrzebne...
Anna dobrze znała swoje miejsce w szeregu. Co prawda nosiła kosę ale nie była mistrzynią w jej używaniu i bardziej znała się na czarowaniu niż na walce wręcz. W ogóle nie lubiła walki, ale gdzieś musi w końcu zdobyć to doświadczenie o którym tyle mówił jej mistrz.
Z rozmyślań wyrwało ją pytanie Yavandira.
- Nie, to nic takiego - odparła patrząc mu w oczy. - Ja przeważnie mam taki nastrój jak teraz, więc to nic nadzwyczajnego. Dziękuję za troskę, Yavandirze, ale wszystko jest dobrze.

Na widok wielkiego szczura dziewczyna wycofała się do tyłu, tuż za plecy Yavandira, Ibrahima i Kena. Widząc jak stwór potraktował Hansa, miała nadzieję, że nic mu się nie stało, bo Gildrilowi niestety nie potrafiła już pomóc. Stanęła w bezpiecznej odległości, po czym zaczęła wypowiadać pod nosem formułę czaru, który miał postarzeć szczura aż do jego śmierci.