Matyjasz, to co piszesz ma sens ;)

Ja kiedyś stworzyłem mechanikę do któregoś z moich wczesnych systemów autorskich i zastosowałem schemat testu: wartość umiejętności przeciw stopniowi trudności określanemu przez MG (+/- ewentualne modyfikatory). Z tego co pamiętam umiejętności miały następujące stopnie:
podstawowy, niski, średni, zaawansowany, wysoki, mistrzowski.

Natomiast ST testu mógł być:
banalny, prosty, przeciętny, trudny, bardzo trudny oraz (niemal) niemożliwy.

Przez jakiś czas graliśmy na tym, nie powiem w miarę udanym schemacie i się sprawdzało.

W sprawie atrybutów powiem tak: mamy pięć atrybutów (cech)- siła, sprawność, budowa, inteligencja i mądrość - niech każdy z nich mieści się w przedziale 1-10 i dajmy do rozdzielenia około 25 punktów. Jeśli rozdzielimy je po równo na każdą cechę to dostaniemy przeciętniaka.

I zapytam jeszcze o system doświadczenia i awansu. Czy planujesz system bezpoziomowy czy poziomowy?

Hmmm, wydaje mi się to zbyt zakostkowane... ;-)

Co do przykładu z tym pierwszym lepszym złodziejem, chyba warto zauważyć, że złodziej jest nie tylko słabszy, bo jeszcze jest bardziej zręczny i zwinny - co czyni go odporniejszym na ciosy poprzez jego uniki.
Zatem walka jest jeszcze bardziej niezrównoważona - i cóż, także na korzyść złodzieja. Co z tego, że wojownik ma siłę, skoro złodziej ma zręczność?

Może by też bardziej pomyśleć właśnnie o tych przeciwstawnych umiejętnościach.

Co do samego storytellingu, to wystarczy tylko brać pod uwagę wartości umiejętności oraz cech (np. sprawność 20, to można coś zrobić, albo nie można), plus pomysł z kostką 6k - jednak taka kostka 6k tylko do rzutu na szczęście (przykładem rzut na sprawność, wartości od 2-6 dodają taką wartość do wartości cechy, przy czym 1 odejmuje -6 od danej cechy w pojedynczej akcji) i do niczego innego - bez turlania w innych wypadkach.

Taka mechanika byłaby chyba za prosta.

Zresztą, może napiszę o prostej "mechanice losu" w oddzielnym temacie. ;-)