Legendy Pięciu Kręgów
 

Hida Yoritoko, zwana niemal od urodzenia "O-Ushi," wkroczyła w świat dorosłych cztery lata przed ceremonią gempukku. Nie wiedział o tym nikt, z wyjątkiem jej brata, ten zaś nigdy nie zdradził tajemnicy.
O-Ushi miała w zwyczaju obserwować brata, zanim wyruszył na patrol - Yakamo stawał wtedy na blankach Wielkiego Muru i z zamyśleniem spoglądał na zasnute mgłą pustkowie. Nigdy nie przeszkadzała mu w rozmyślaniach, ale dziś miało być inaczej. Stanowcze spojrzenie lub światło zachodzącego słońca, padające na jego postać, upodobniły go do legendarnych przodków Klanu i wydawało jej się, że była to odpowiednia chwila, by zapytać...
Z błyskiem w oku podkradła się do Yakamo, bezszelestnie stawiając obute w sandały stopy na ciemnych w mroku nocy kamieniach. Dziecinną dłonią sięgnęła do pasa brata, wyszarpnęła katanę z saya i ustawiła się, gotowa do walki. Yakamo odwrócił się, a jego spokój prysnął. Warcząc z udawaną złością, chwycił dziesięcioletnią złodziejkę za kark i uniósł do wykrzywionej gniewem twarzy. O-Ushi nie dała się zwieść.
- Gdybym była Skorpionem, byłbyś już martwy - powiedziała i uśmiechnęła się promiennie.
- Gdybyś była Skorpionem, złamałbym ci kark za to, że dotknęłaś mojego miecza - warknął. Nie spuszczając oczu z siostry, wyrwał jej z rąk katanę i wsunął z powrotem do saya.
- Cóż pozostało nam uczynić po tym, jak spotkała mnie tak ogromna hańba? – zapytał.
- Pojedynek na śmierć i życie to jedyny sposób, by zmazać taką zniewagę - odpowiedziała z udawaną powagą dziewczynka. - Ale masz szczęście, jestem dziś pobłażliwa. Opuść mnie na ziemię, a pozwolę ci zachować życie.
-O, czyżbyś mi wybaczyła? Dziękuję Fortunom, że mojej małej siostrzyczce zrobiło się mnie żal - potrząsnął nią złośliwie i wypuścił z uścisku. Upadła na ziemię z plaśnięciem nie licującym z jej godności. O-Ushi spojrzała na górującego nad nią Yakamo, na jej twarzy odbiła się mieszanina złości i rozbawienia.
-Zapłacisz mi za to. Kiedy wrócisz z Krain Cienia, utnę ci głowę. - zagroziła.
-Jestem pewien, że to uczynisz. - Yakamo posłał siostrze zmęczony uśmiech, a potem ukląkł obok - Co tutaj robisz, O-Ushi? Pomijając próbę kradzieży mojego miecza, oczywiście.
Błysk w jej oczach przygasł, a uśmiech zniknął.
-Chcę wyruszyć z tobą w Krainy Cienia.
-Doprawdy? - powiedział - A czy wiesz, co się z tym wiąże?
-Sensei mówi, że nie spotkał nikogo, kto lepiej opanowałby technikę walki tsuchi. Poza tym byłam wystarczająco cicho, żeby zabrać ci miecz, zanim mnie zdążyłeś zauważyć.
-Rozumiem. Czy ty naprawdę wierzysz, że siła ramion i szybkie nogi wystarczą, aby stawić czoła Upadłemu Bogu?
Spojrzała na niego w milczeniu. Yakamo westchnął.
-Czy myślisz, że mogę wykonać wyznaczone zadanie i jednocześnie cię chronić?
-Sama umiem o siebie zadbać - odparła z powagą.
Na twarzyczce dziewczynki nie pozostał nawet ślad wcześniejszej wesołości. Yakamo przyglądał się jej przez chwilę, po czym wstał.
-Gdyby twoja odwaga była jak woda, utopiłabyś się już dawno temu. Wracaj do swojej kwatery, O-Ushi. Nie będzie mnie tylko jeden dzień, może trochę dłużej. Kiedy wrócę, opowiem ci wszystko.
-Ale ja chcę iść z tobą.
-Siostrzyczko, kiedy dorośniesz, będziesz myśleć inaczej. Idź, to nie powiem ojcu, że dotykałaś Chikary.
Dziewczynka odsunęła się raptownie i przez głowę Yakamo przemknęła myśl, że jeszcze chwila, a rzuci się na niego. Po chwili wstała i ukłoniła się oficjalnie.
- Hai, Yakamo-san - powiedziała i pobiegła tą samą drogą, którą przyszła. Zapadłą raptownie ciszę zakłócił tylko stukot oddalających się sandałów. Yakamo spojrzał za znikającą postacią, a potem zwrócił wzrok w stronę upiornych pustkowi.

Legenda Pięciu Kręgów to system, który przenosi graczy do krain feudalnego Dalekiego Wschodu. W Szmaragdowym Cesarstwie, zwanym Rokuganem, wcielają się oni w członków szlachty, zwanych samurajami. Cesarstwo jest podzielone pomiędzy 7 lub 8 Wielkich Klanów, zależnie w jakim okresie historycznym gramy. Do tego dochodzi cała mitologia Dalekiego Wschodu oraz malownicze, orientalne pejzaże .
Cała zabawa w tej grze polega na wspaniałym, odpowiednim do czasów wysławianiu się , przestrzeganiu tzw. „kodeksu bushido”. Wspaniały system dla ludzi, którzy lubią dyplomację, rozgrywki i szantaże słowne oraz sytuacje, kiedy krew spływa strumieniami. W dużym stopniu ta ostatnia rzecz jest drugorzędną.
Mechanika w Legendzie Pięciu Kręgów jest oparta na 10k . Testujemy cecha + umiejętność zatrzymujemy kość według własnego uznania. Przy testach musimy mieć wynik równy lub większy możemy także podwyższać wartość testu po to, żeby osiągnąć lepszy efekt. Tyczy się wszystkich testów.
Przykład: Doji Domotai recytuje wiesz przed widownią. Trudność testu wynosi 20, ale Domotai podwyższa sobie test na 30. Ma 4 intuicji i 5 recytacji, wiec rzuca 9 kośćmi i zatrzymuje 4,10 6,7,2,6,5,9,4. przy 10 są przerzutki. Wyszedł wynik 40, co oznacza że Domotai zaimponowała widowni, zrobiła bardzo dobre wrażenie.

Wiec dlaczego grać w ten system? Wymaga on od graczy dużej dyscypliny podczas grania oraz odpowiedniego wysławiania się zarówno do mpc-ów, jak i do innych graczy. A przede wszystkim dyscypliny postaci i jej zachowań. Tu za głupie zachowanie oraz nieodpowiedzialnie wypowiedziane słowa się ginie. W tym systemie podoba mi się to, że musze być dyscyplinowany oraz dylematy: ja, honor i bushido a także niezapomniany klimat Dalekiego Wschodu, który mnie porwał.

Do tej pory na rynku polskim pojawiły się 3 edycje Legendy Pięciu Kręgów, w tym jedna w języku polskim. Spolszczona wersja tego systemu to 1 edycja, z paroma dodatkami . Legenda Pięciu Kręgów została także przeniesiona na pole systemu d20. W obecnym czasie obowiązującą edycją jest 3 wydanie Legendy Pięciu Kręgów. Wydano też karciarkę pod tym samym tytułem, a także pismo p.t. „The Imperial Herald”. W niedługim czasie mają też wyjść książki. Chodzą suchy o możliwości stworzenia gry komputerowej.

Polecam Legendy Pięciu Kręgów. Do zobaczenia...mam nadzieję podczas gry. Przekonajcie się co się czuję kiedy się jest samurajem.




PS: Pewna osoba poprosiła mnie, żebym zaczął wątek na temat Legendy Pięciu Kręgów, dałem jej słowo i dotrzymam go. A to opowiadanie to trochę prywaty.

Grałem tylko pierwszą ed. jeszcze zanim Mateusz Tomczyk wydał to to w Polsce. Potem długo prowadziłem dla jednej osoby, Lwa Akodo Toshiro, spisując przygody w pocie czoła zachowując je dla potomnych. System naprawdę bardzo dobry, ale system dla zdyscyplinowanych graczy. To nie jest europejskie fantasy, to nie jest heroic, a raczej jest, tyle, ze w innym tego słowa znaczeniu. System ten stawia nas nie przed decyzjami, jak być największym bohaterem, ale jak w sposób najdoskonalszy zachować honor. To wielka różnica. Polecam wszystkim, którzy pragną kreować postacie dążące do maksymalnej doskonałości.

Smutne ale system w moim gronie jest nie od odegrania. I bynajmniej nie chodzi o brak umiejętności czy wiedzy tylko o chęci do *ciach* na sesji,głupich komentarzy etc. Stąd nie da się pograć w nic w pełni poważnego. Choć bardzo tego żałuję w L5K grałem tylko raz.

Dla mnie Legenda to niezwykła możliwość przygody w świecie tak bliskim średniowiecznej Japonii, a jednocześnie tak innej.
Rokuguan ma dla mnie niesamowity urok.
Możliwość wczucie się w członka dworu, gdzie jedno słowo może labo kogoś wynieść bardzo wysoko, ale doprowadzić do jedynego honorowego wyjścia- seppuku.
Lub wczucia się w bushi dla jakiego powinność wobec Daymio i cesarza jest ważniejsza od czegokolwiek...
A honor to naprawdę trudna rzecz...
Moja ulubiona postać jest teraz już postacią niegrywalną ze względu na honor rzędu 5,5.
To dla kogoś z rodziny Daidoji < startowa 1,5> to naprawdę baaardzo dużo.
A odegrać taki honor i sprawić by taka postać jeszcze nadawała się do gry to naprawdę wyższa szkoła jazdy.

Co do unikalności i niezwykłości świata Rokuganu, całkowicie się z Lhiannan zgadzam. Też uwielbiam ten świat, bo jest taki... orientalny... egzotyczny... zupełnie inny niż europejskie "uratuj świat". W Legendę grałem w życiu więcej razy niż w D&D i bardzo się cieszę. Bo to pierwsze jest ekstra, a to ostatnie- takie sobie.
Osobiście nie ciarpię Lwów i nigdy sie chyba nie splamię graniem jednym z nich. Mam urazę do takich ludzi.
W L5K pociąga mnie niesamowicie intuicyjny i przemyślany system magii, a także oryginalne, niewystępujące nigdzie indziej (choć tak by sie przydały :() podbicia dobrowolne, zwiększające efekt testu, a także podbicia z pustki, dodające kostkę do rzutu.
Niestety słabo rozwinięte są cechy unikalne każdego klanu, w sumie często się powtarzają. A między bushi a shugenja jest ogromna przepaść w odgrywaniu i możliwościach.
Ale mimo tego bardzo lubię L5K i wszystki polecam;)

Pozdrowienia
Stalker

A ja osobiście chętnie bym zagrał w L5K. Dawno temu grałem, ale team się rozpadł i tak już zostało.

Co do mechaniki L5K muszę się nie zgodzić, pozostawia wiele do życzenia i została nawet zmieniana dwa razy w kolejnych odsłonach Legendy. Niestety z tymi odsłonami (które dzięki Bogu w Polsce się nie ukazały) świat Rokuganu ulegał znaczącym zmianom. W drugiej dla przykładu Skorpion zdradza zabijając Cesarza za co cały dwór zostaje usunięty, a gra zaczyna przypominać karcianą edycję L5K (karciankę).

Mechanika poprawiona jest dostępna na pewnej stronie, ale żeby nie krypto-reklamować nie podam zainteresowanych proszę o kontakt na mój priv lub GG. A i jest to mechanika w wydaniu pewnego pana, który to ujednolicił i wprowadził kilka zmian (wszystkie zaznaczył i podał oryginalną wersję obok).

Ale wracając do meritum. L5K ma niesamowity klimat, którego nie da się porównać z żadną typowo europejską grą. Jeśli chodzi o odpowiedniki w telewizji to znakomitym przykładem jest "Samuraj Jack", którego emisję jakiś czas temu wznowili w Cartoon Network oraz wszystkie filmy Akiro Kurosawa.
Początkowo nie przepadałem za tym systemem, ale z czasem naprałem do niego szacunku. Niestety warunkiem jego poprawnego prowadzenia jest znajomość kultury japońskiej w znacznym stopniu ponieważ łatwo z sesji L5K można zrobić D&D z inną mechaniką.

System polecam gorąco, w szczególności jeśli MG jest entuzjastą wschodu

Ja jestem entuzjastą wscodu:D A dokładniej Japonii. I niedługo zakładam sesję w L5K, więc zgłaszać się ludzie.

Co do mechaniki- mnie sie ona podoba. Niesamowicie szalenie uwielbiam system podbić, który tak świetnie dodaje walce emocji i dynamiki.
Reszta jest jak dla mnie wporządku- logiczne, przemyślane, sensowne.

Niesamowity jest w L5K także świat. To właśnie głównie ten wschód mnie do Legendy przyciągnął i trzyma;)

Rokugan rulezzzz!

A Lwy to ZaKhAłY RRRROKUGGANU!!! :)

Zakały Rokuganu jak dla mnie to Skorpiony, ale szczegół :P

Sami twórcy stwierdzili, że mechanika kuleje i ją zmienili. Podbicia oczywiście zostały, ale zależność umiejętność - cecha tak samo jak ich wykupywanie zostały zmienione.

No właśnie... Jak dla mnie kulał tylko ten system cech i umiejętności w rzutach, bo wykupowanie było nawet.

Ale co tu zrobić, żeby powstał sensowny poziom trudności w testach?
Nie wiem, jakie byłoby idealne rozwiązanie, ale twórcy L5K jeszcze do niego nie doszli.

Kiedy grałem już drugi raz, nie stosowaliśmy już zasad z podręcznika. Mój brat(cioteczny) jest całkiem niezłym mistrzem i bardzo inteligentnym człowiekiem.
Razem opracowaliśmy zasady cecha-umiejętność-ilość_kostek_rzutu, który wydawał nam sie przemyślany i na którym graliśmy kilk razy.

Więc najlepszym rozwiązaniem jest wziąć świat Rokuganu, pomysł podbić, elementy mechaniki, a reszte mechaniki stworzyć samemu;)

Rozwiązanie alternatywne, które ja czytałem to:
- Umiejętności mają wartość od 1 do 10 i tylko tymi kostkami rzucasz.
- Ilość kostek, które sobie zostawiasz to wartość cechy.
- Zostały dodane premie za poziom umiejętności walki do trudności trafienia.
- Został zmieniony system obliczania trudności trafienia.
- Kary za obrażenia nie odejmują kości, a podnoszą PT testu.

Wydaje mi się to dużo logiczniejsze od tego bezsensu jaki mieliśmy w podstawowym wydaniu ponieważ umiejętności w końcu się opłacają. W końcu początkująca postać z 1 umiejki w Iaijutsu nie trafia tak łatwo w wyszkolonego mistrza akademii Miecza Kakita.