A tu muszę się zgodzić z Esco. To fakt. Dodawanie kostek i wybieranie tych z sukcesami jest strasze. Ale jeszcze bardziej spowalnia akcję mechanika L5K. Tu dopiero pojawiają się wiadra kości. A zliczanie wyniku trwa jeszcze dłużej niż wybieranie odpowiednich cyferek w WoD'ie.

Dlatego właśnie lubię mechanikę Cybera. Jeden rzut, szybkie sumowanie na dostępnym nawet dla kretyna poziomie (przecież do tych max 40, każdy umie zliczyć, prawda?), i gotowe. Udało się, albo nie. Przeciętna cecha to teoretycznie 5. Przeciętna umiejętność to teoretycznie 5. Średni rzut kością K10 to teoretycznie 5. Zupełnie przypadkowo, przeciętny ST to 15 :P Masz tyle? Trafiłeś. Rzuć na obrażenia.

Tu powstają pewne kłopoty, ale można to przyspieszyć i dodać "śmiercionośności". Twój Colt AMT zadaje 4K6+1 obrażeń? Ok, rzuć 2K6. 13 (6+6+1) masz pewne. To naprawdę potężna giwera. Ktoś powie teraz, że tak być nie może, bo jak ktoś oberwie, to od razu umrze. A niby o co chodzi z bronią palną? Jeden strzał, przynajmniej jeden trup. Przez mechanikę obrażeń w CP, ludziom się wydaje że pistolety kalibru 9mm, to zabawki dla niegrzecznych dzieci, z których można postrzelać do cioci żeby zachichotała, bo ją połaskocze. Śmiech na sali. Tym sposobem Cyber zamienia się w jedną gigantyczną strzelaninę, gdzie rozpędzonego ołowiu jest w powietrzu więcej niż tlenu. I to jest bug tej mechaniki.

Co do rozwoju postaci w ZC... Nie znam, więc nie będę się wypowiadał. Natomiast tak samo w CP 2020, rozwijasz te umiejętności, których używałeś. Punkty doświadczenia są przyznawane dla każdej umiejętności osobno. Tym sposobem powstają po jakimś czasie postacie wyspecjalizowane. I to jest realne. Są świetne w czymś, co robią często, niezłe w tym, czym zajmują się "na boku", na przykład jakimś hobby, i nie posiadają umiejętności dotyczących zajęć, z którymi nie mają styczności. Typowy lekarz nie umie strzelać, chyba że chodzi na strzelnicę. Typowy żołdak nie umie grać na kontrabasie, chyba że się tym interesuje. A żaden z nich nie jest specem od transakcji giełdowych, chociaż obaj będą potrafili odebrać maila. Takich przykładów można namnożyć mnóstwo.

Za to lubię mechanikę Cybera. Jest realistyczna i prosta w obsłudze.

Dla wprawnego MG nawet trudne mechy są szybkie. Prowadziłem 8 lat KC. Mecha KC jest zbliżona poziomem trudności do równań opisujących zachowanie cząstek materialnych w jednowymiarowym pudle potencjału :) . Nikt jednak nie skarżył się nigdy u mnie na tempo prowadzenia rozgrywki, w walce również. To w dużym stopniu kwestia doświadczenia. Oczywiście nie ma potrzeby się tak zdzierać. Dlatego rzuciłem KC.

Nie znalazłem jak dotąd idealnej dla siebie mechaniki w żanym systemie. W każdym coś mi nie pasowało. Dlatego stworzyłem własną mechanikę i dopiero wtedy dała mi to czego nie mogłem znaleźć. Trochę jest podobna do Ars Magiki, trochę do CP2020.

Jaka by jednak nie była, to najważniejszy zawsze i tak będzie zdrowy rozsądek MG.
Można wykonać każdy test mając jedną niemal dowolną kostkę w ręku. Wystarczy określić szansę powodzenia akcji postaci na daną chwilę, w zalezności od sytuacji.

Tak, Lorn, masz rację. Zdrowy rozsądek to podstawa. Wszelkie reguły można ominąć, powiedzieć że tak, bo tak, bo tak jest logicznie. Po to w końcu jest MG, prawda?

Nie mówię że mecha CP2020 jest idealna. Na przykład do fantasy zupełnie się nie nadaje. Rozwiązywanie magii w tej mechanice zupełnie się nie udaje. Sprawdziłem. Coś takiego jak doskonała mechanika bez bugów i kłopotów nie istnieje.

Odnowię prastary temat. Ulubiona mechanika, przynajmniej dla mnie, musi być prosta oraz intuicyjna. Dlatego postawiłbym na Pendragona. Dla systemów future chyba GURPS, bardziej skomplikowany, ale siłą rzeczy, bowiem uniwersa science fiction raczej takiego podejścia wymagają. całkiem sympatyczną mechanikę miałby Warhammer, gdyby nie system magii.

Dla, nazwijmy to indyczej, czy też po prostu nowoczesnej zabawy z metagrowym wpływem graczy na fabułę i świat przedstawiony, tylko Fate i pochodne.

Dla staroszkolnego grania, gdzie postać i jej ograniczenia jest jedynym narzędziem gracza, którym może wpływać na kreowaną rzeczywistość, tylko moja własna mechanika. :-P

Trudno wymienić jedną, łatwiej podać trzy, które miały największy wpływ:
- AD&D 2E - za podręczniki, sposób, w jaki są napisane zasady (patrz DMG) i "złoty środek" między bardziej skomplikowanymi edycjami a "WTF edition" i retroklonami,
- BRP lub GURPS, bo to dobre genericowe gry "do wszystkiego", które nie muszą być skomplikowane, choć tak wyglądają na pierwszy rzut oka lub gdy stosuje się wszystkie zasady (postacie do GURPSa potrafiłem rozpisywać w minutę dwie),
- Mythic RPG, głównie Game Master Emulator, za wprowadzenie do moich sesji spontaniczności i zmniejszenia prepu o dobrą połowę, jeśli nie więcej.

Poza tym wciąż trwa u mnie zajawka na D&D 5E, która jest dla mnie takim dwadzieścia razy prostszym 2E. W sam raz dla trzydziestolatka cierpiącego na chroniczny brak czasu. ;P

D&d 5e

Też mam trzy, każda jest inna i ma swoje plusy oraz minusy, choć w istocie najbardziej podoba mi się tylko jedna z nich.

- WFRP 2 ed. lubię za prostotę. Za pomocą jednej kości (k10, rzucając dwa razy przy obliczeniu jednostek i dziesiątek - szczególnie jest to fajne, jeśli ma się taką kość w wersji Jumbo) wykonuje się większość rzutów, bez żadnych udziwnień i człowiek nawet po dekadzie nie-grania będzie wciąż pamiętać większość zasad. W dodatku bardzo łatwo modyfikować i choć system ma swoje bolączki, to plusy zdecydowanie przeważają całą resztę.

- PFRPG (Pathfinder) za OGROM dostępnych opcji i to nie tylko przy tworzeniu postaci. Jest to system, w którym znajdzie się reguła na większość sytuacji spornych, które mogą się pojawić w trakcie sesji, a po długich latach prowadzenia (wcześniej było jeszcze D&D 3.5) stał się dla mnie czymś wręcz banalnym i naturalnym. Możliwych konfiguracji bohatera jest tu praktycznie nieskończoność (nie ma tu dwóch identycznych pod kątem mechaniki bohaterów) i niemalże pod każdy koncept fabularny da się dopasować odpowiednio mechanikę. Dla wielu to zabawa sama w sobie.

- The One Ring RPG, czyli jedyny system, który w pełni uchwycił duszę Śródziemia. Uwielbiam jego narracyjną mechanikę, będąca mieszanką D&D i Świat Mroku, z bardzo rozbudowanym systemem korupcji i moim zdaniem świetnie rozwiązanymi walkami, gdzie nie ma siatki bitewnej (całość rozgrywa się narracyjnie, zachowując ciągłość narzuconą przez zasady), a bohaterowie przyjmują jedną z czterech postaw, od których zależna jest ich wartość obrony oraz ataku (im bardziej agresywnie walczysz tym łatwiej Ciebie trafić). Bardzo mi się podoba system podróży, który jest jednym z głównych elementów systemu, ale to właśnie największe wrażenie zrobiła na mnie wspomniana walka (zbyt mało czasu, by się o niej rozwodzić, ale mogę powiedzieć, że na samych postawach się nie kończy, bo nawet system ran jest bardzo dobrze rozwiązany) oraz prostota systemu.

W głębi duszy jestem MG, który lubi narracyjne podejście do rozgrywki, a ze wszystkich moich sesji na forum najbardziej lubiłem Cienie Neverwinter (pierwszy akt, bo po rozpoczęciu drugiego czułem się wypalony na systemie, gdyż pod rząd prowadziłem trzy sesje D&D/PF), gdzie tego GDoca było najwięcej, najwięcej było odgrywania, rozmów i skupienia na własnej postaci. Tego już pewnie nie powtórzę, ale z powyższego względu, najbardziej odpowiada mi właśnie The One Ring i jego narracyjna, ale zachowująca pewną schematyczność mechanika.

Mechanika kwantowa, lepszej nie znam.