Wiodąc ocalałych ku jak mniemał bezpiecznej przystani Leo odwracał się do tyłu coraz rzadziej, wreszcie upewniwszy się, że Hans wzorowo wywiązuje się ze swej roli, zapadł się w wilku, zatopił w naturze.

Muza nieobowiązkowa


Koił słuch szumem drzew, szeptem strumieni, krzykami ptaków, wzrok pieścił zielenią, tu i ówdzie jaskrawymi plamami kwiatów, dotyk mchu i zapach kamfory. Leonidas wiedział, że to tylko jedna strona Matki Natury, była i druga. Okrutna, bezlitosna, łakoma. Wściekła wobec całego kosmosu, inna. Pełna, wciąż zmieniająca oblicze, wiecznie w ruchu. Karmiła się chaosem, jak wydra rybą, będąc mu matką i kanibalistyczną kochanką.

Piękna i okrutna królowa, gotowa kochać, cierpieć ból porodu, a jednocześnie zabijać. Tropiciel czuł jak pozwala mu się zmieniać, stawać się jej częścią, żyły wypełniał mu chaos, stawał się zwierzem i jako taki pragnął jeszcze bardziej jej bliskości. Być w niej wypełniać, smakować kwiat życia i śmierci.


Wiedźma przeklnie tych, którzy ją zdradzili.

Przewodnik omijał wszelkie charakterystyczne punkty: Kapliczki, wyrobisko gliny, osady węglarzy, wyszukując drogę bezludną. Ku uldze kompanów wreszcie powstrzymał pochód i pozwolił na złapanie oddechu.

Rozglądnął się, wydobył małą miedzianą misę, podszedł do jakiejś dziupli i cudem odnalezioną wodę nalał do wysokiego czajnika, następnie nazbierał nieco chrustu wetknął do ustrojstwa od dołu i ustawił w maleńkim zagłębieniu.
Prawie bez ognia i dymu woda szybko zabulgotała. Przelał do misy, dorzucił kilka liści i podał towarzyszom.

- Sporo w was krzepy jak na mieszczuchów Ktoś ranny?- spróbował. - Prowadzę nas do obozu dyplomatycznego. To już niedaleko. Zdawało się, że Rust mówił coś o powiadomieniu dworu. Może i racja, choć łunę pewnie widzieli. Rozsądek mówi mi żeby udać się na dwór, ale serce ciągnie znów w głąb lasu, do kopalni, gdzie mieliśmy się udać. No i nie wiadomo jak wytłumaczymy, że wszystkich usiekli tylko my się ostaliśmy. Co myślicie?

Wybaczcie ten podwójny post w kolejce. mam nadzieję, że nie namieszałem Mistrzom Gry.

Panowie z Serrig

Płuca paliły, wypalone wdychanym siwym dymem i kręciło się w głowach od całej pożogi. Spłycone oddechy, bolące mięśnie i szczypiące zadrapiania, gdzie sięgnęły ich gałęzie i krzaki. Sadza i rozmazany popiół na twarzach, krew na ubraniach i pod paznokciami. Delegaci, jeszcze do niedawna eleganccy i zadbani, teraz już nie przypominali wcale delegatów, a jedynie umorusaną bandę uchodźców. Zasapani, skrwawieni, słaniający się na nogach. Byli zmordowani intensywnością ognistej zasadzki, ale i tak... Od “zmordowanych” do “zamordowanych” brakło jedynie jednej samogłoski i zdawali sobie sprawę z tego, że wyślizgnęli się z zaciskających objęć Morra ledwo, ledwo.

Mimo że pożoga szalała gdzieś dalej i kolejne drzewa padały niczym domino, wskrzeszając iskry i napędzając płomienie jeszcze bardziej, musieli na chwilę przystanąć. Złapać oddech, dać płucom szansę na przeczyszczenie, ogarnąć co dalej. Fretka między szarpanymi wdechami i wydechami wyłożył im plan działania, który zdawał się być najrozsądniejszym wyjściem z sytuacji. Jeszcze tylko chwila, jeszcze momencik i już odbijali z czyściejszymi głowami od konarów o które się opierali, czy prostowali się z pochylonych pozycji. Przybrali proponowany szyk, podążając za nowym przewodnikiem po dziczy. Oby lepszym i solidniejszym, niż ten poprzedni.

Ruszyli w końcu dalej, skorzy do oddalenia się od rozprzestrzeniającego się ognia, przybierając szyk proponowany przez Leonidasa. Greger ruszył ostatni, pociągając solidnie z bukłaka przy pasie, by w razie gdyby miał dać popis talentu gwizdania nie zaschło mu w gardle. Rust i Waldemar, wsparci o siebie niczym kompani po popijawie, wyprzedzali go o paręnaście kroków, a Hansa, czujnie obserwującego Fretkę, już nie widział. Sam Leo, wysunięty na szpicę czołową, kroczył uważnie i nadawał żwawe tempo orszakowi. Chciał nieco zwolnić i bardziej przyłożyć uwagę do wypatrywania zasadzki, ale zimne spojrzenie Grubera które czuł na karku i mrowienie skóry nie pozwalały mu na to. Miał dosyć lasu, a las miał dosyć ich. Kłębiące się wściekle sploty i węzły Ghyranu na pograniczu wizji dobitnie to potwierdzały i narzucały taką, a nie inną prędkość pochodu.

Każdy trzask, każdy cień, każdy jeden najlżejszy nawet odgłos dodawały do paranoi i niepokoju, palce zaciśnięte na orężu siniały i oczy śmigały wte i wewte. Szyk był jednak dobry, nie musieli mieć oczu dookoła głowy. Nawet Greger, który był w ariergardzie. Obłok gazów jelitowych, woniejący bigosem i fasolą, był skutecznym środkiem odstraszającym i niebezpieczeństwa od nawietrznej się nie spodziewał. Przynajmniej takiego, które zdołałoby się podkraść niepostrzeżenie i bezszelestnie. Bedhof zerkał więc do tyłu tylko od czasu do czasu.

Gwizd.

***

Panowie z Teoffen

Wydarli się z zaciskającej płomiennej pętli, pędząc na złamanie karku i za nic mając smagające ich gałęzie i krzewy. Zziajani, skrwawieni, sapiący. Ogień był niepowstrzymanym żywiołem, pochłaniającym kolejne połacie lasu, ale zwykła ludzka chęć przeżycia zwyciężała. Buzująca adrenaliną krew wypełniała organizm, przesuwała naturalne granice możliwości, napędzała kończyny i motywowała desperacją. Pędzili niczym spłoszone stado rumaków, jak najdalej od pożogi i walących się konarów, odruchowo ciągnąc, podnosząc i popędzając się nawzajem. “Jeden za wszystkich...”

Szaleńczy bieg zakończyli gdy drzewa przerzedziły się w skromną polanę, zalaną promieniami słonecznymi jakby sam Sigmar wskazywał im bezpieczną przystań. Drgające źdźbła trawy i różowo-fioletowa masa bujających się kwiatów miodunek. Oaza chwilowego spokoju, przystanek szaleńczego peletonu przez las. Legli wśród zieleniny i kwiatów, znanych Hohenheimowi jako Pulmonaria angustifolia, kaszląc, plując i charcząc. Krótki odpoczynek, chwila wytchnienia. Szansa na przegrupowanie i dogadanie, co dalej.

- Bez zasadzek, tovarishchi - zgięty wpół Semen wydał w końcu swój wyrok. - Trzeba iść dalej, odpoczniemy w tym wąwozie, co junak o nim wspomniał. Później zobaczym.

Nie mieli sił dyskutować i wszyscy byli zgodni, że polanka nadawała się tylko na chwilowy postój. Szary dym i smród krążył w ich stronę między drzewami, a płomienie zapewne prędzej czy później miały doń dołączyć. Zebrali się więc ze swoich miejsc, powoli prostując protestujące mięśnie. Lanwin wpatrywał się w cienie rzucane przez korony drzew i przeszedł się po obrzeżach łąki, pogrążony w mentalnym rachunku.

- Tędy - zadecydował w końcu.

Dalej i wyżej, wzdłuż szarej ściany dymu. Ku poetycko nazwanemu Wąwozowi Głupców, z dala od pożaru i niebezpieczeństwa. I czas tylko pokaże, czy i oni nie mieli okazać się głupcami, wybierając taki, a nie inny kierunek.

***

Panowie z Serrig

Gwizd nigdy nie nadszedł.

Wytoczyli się z lasu po kolei, jak szli. Mniej lub bardziej elegancko wyrwali się z linii drzew, oddychając głębiej i wyciągając twarze ku słońcu. Nizina, otwarta i rozpościerająca się przed nimi, w odległości znakowana złotymi polami, była mile widzianym widokiem. Stąd, z punktu wyjścia z Freundeswaldu aż do obozu dyplomatycznego ciężko byłoby się zasadzić. Zdawali sobie z tego sprawę i zrobiło im się jakoś lżej na duchu. Nawet gdyby ktoś miał się na nich rzucić, musiałby zrobić to jak bogowie przykazali. Żadnych podchodów czy manewrów w cieniach. To się ceniło.

Mimo wszystko, Fretka pozostawał nieustępliwy i dalej trzymał tempo marszu. Kraniec lasu to było za mało, musieli oddalić się od kniei jak tylko mogli, zanim będą mogli odpocząć. Szli więc dalej, tym razem w nieco bardziej zwartej formacji, sapiąc już nie z powodu dymu, a promieni słonecznych wyżymających z nich siódme poty. Upał nie odpuszczał, nawet mimo późnego popołudnia, ale nie narzekali i nie psioczyli, oszczędzając oddech. Do obozu był jeszcze ładny kawał drogi. Weszli na wiejski trakt, witając podłoże na którym nie trzeba było uważać jak się stawia kroki, ale radość nie potrwała prędko. Parę minut i Fretka już machał dłonią, sprowadzając ich z ubitego gościńca, między krzewy i w dół skromnego pagórka.

- Tutaj możemy przysiąść - rzucił przez ramię w ramach wyjaśnienia.

Miejsce na krótki odpoczynek było niczego sobie, to musieli przyznać. Kamulce i pniaki, na których mogli sobie przycupnąć oraz szumiący strumyk gdzie mogli się nieco obmyć, coby nie stawać przed lady Henriettą, wyglądając jak banda dzikusów. Były i resztki paleniska - spopielone resztki bierwion i żagwi, otoczone kamieniami. Zaiste jak z obrazka. Nawet chłodny wiatr, który zszedł z gór, umilił nieco atmosferę, łagodząc ukrop lejący się z nieba. Tylko nieco, bo niósł ze sobą smród pożogi i popiół.

Czarno-szary pył wirował leniwie w powietrzu.

***

Panowie z Teoffen

- ”Wąwóz” to trochę na wyrost - zawyrokował Tupik.

Nie mogli się z nim nie zgodzić. Geologiczna formacja może i spełniała wymogi takiego nazewnictwa, ale inaczej ją sobie wyobrażali. Coś bardziej jak z obrazów, a nie wklęśnięty teren między błotnistymi pagórkami, porośniętymi mchem i kłączami. Tak czy inaczej, stąpali ostrożnie za Lanwinem, zanurzając się głębiej i dalej w podgórską serpentynę z mlaskającym i luźnym gruntem pod stopami. Zdawali się na zmysły zwiadowcy, klucząc słabo widoczną ścieżką wolną od niebezpieczeństw.

Zatrzymali się w końcu przy skalnej formacji, która oferowała całkiem dobre schronienie. Wrzynająca się w pagórek, półksiężycowata przestrzeń osłaniała ich z trzech stron - od tyłu i na flankach - a kamienisty “daszek” zdobiony bluszczem i przebijającymi się przezeń korzeniami zakrywał ich od góry. Mimo że schronienie nie było pełnoprawną grotą, to zimne dreszcze mimo wszystko przeszły Semena, Tupika i Theo, których ostatnie perypetie w pewnej grocie zakończyły się mało przyjemnie.

Rozsiedli się jednak, dając odetchnąć kończynom które zaczęły domagać się odpoczynku. Musieli złapać oddech, a wedle Lanwina to było ostatnia szansa zanim rozpoczną żmudną wędrówki po wyżynach, w stronę kopalni. Odpoczywali więc, ile mogli, korzystając z okazji. Jedynie Hohenheim nie mógł w pełni stłamsić niepokoju. Kształty na semenowym toporze zniknęły jak sen i próżno było ich teraz szukać, ale co innego zaprzątało jego głową. Zielone smugi, które wiły się gdzieś na pograniczu jego wizji podczas wędrówki. Kłębiące się i zwijające pasma, które sięgały ku nim niczym rozumne pnącza. Złowróżbnie i zastraszająco, jakby chciały zacisnąć się wokół ich krtani i pociągnąć ich w górę, niczym szubieniczników.

- Powinniśmy chyba wrócić do Detlefa - Tupik przerwał ciszę. - W obozie pewnie już skoczyli sobie do gardeł.

- Szlachcice na pewno nie - oznajmił Dexter. - Co najwyżej zbrojni. Detlef jest bezpieczny. Matrona własną piersią go zasłoni, zanim pozwoli mu zrobić krzywdę.

Co do tego byli zgodni, bo Matilda była niczym lwica, gdy szło o jej syna.

- Stąd bliżej nam do Teoffen - zauważył Lanwin. - Łunę i dym pewnie widzieli, a znając herbowych, zaszyją się na swoich zamkach.

- A do kopalni? - Wtrącił Semen.

- Do kopalni jeszcze bliżej. Jesteśmy tuż, tuż.

- Z pustymi rękami nie lza wracać - oznajmił Kislevita. - A kopalnia tuż, tuż, to i możemy zerknąć.

Odpowiedziały mu przytaknięcia, wzruszenia ramion lub cisza. Nikt nie protestował. Zaczęli się zbierać.

***

Panowie z Serrig

- Co to miało, kurwa, być!? - Sir Helmut nie był zadowolony.

Obóz, wbrew oczekiwaniom, nie kipiał. Owszem, sytuacja była napięta i owe napięcie można byłoby ciąć nożem, ale nie było tak źle, jak się spodziewali. W pewnym sensie było jednak gorzej, bo łuna i kłęby dymu nad Freundeswaldem widoczne były nawet tutaj, co skutkowało w tym, że rozmowy szlag trafił. Lady Henrietta oskarżyła Teoffen o zdradę, zabierając ze sobą swój orszak i zostawiając jedynie służbę, parę paziów i garść zbrojnych, którzy mieli najpierw zwinąć namiotową osadę, a później ruszyć do Serrig. Teoffen po swojej stronie zrobiło to samo. Dyplomacja umarła, a szlachta zawinęła się do swoich zamków, ale przynajmniej nie polała się krew. Jak na razie...

- Miał być konsensus i współpraca - sir Helmut wyglądał, jakby w prosiakowatej twarzy miała mu zaraz pójść żyłka. - A kurwa teraz pół lasu hajcuje się i dymi. Co, na cycki Vereny, tam się stało?

- Zasadzka - oznajmił Rust, rozkładając ręce. On i Waldemar, lepiej obeznani w etykiecie, zostali niejako wypchnięci przed szereg przez kompanów. - Sir Helmucie, napadnięto nas zdradziecko. Podpalili las i wzięli się do nożowej roboty, zarzynając orszak. Sami ledwo uszliśmy z życiem.

- Byli w konszachtach z druidem - dodał Brök.

- KURWA - sapnął Helmut. - Malcolm, polej.

Malcolm, chudy i nerwowy paź który sprowadził ich do namiotu rycerza, drgnął i rzucił się do dzbana z winem. Kościste dłonie zaraz zaczęły wypełniać gliniane kubki, które chłopak zaczął podawać wszystkim po kolei, trzęsąc się jak osika na wietrze. Helmut jednym haustem pochłonął trunek i rąbnął o stół.

- Teoffen - warknął. - Jebane Teoffen chciało się dogadywać, a cichaczem knuli zdradę. Kurwie syny. Jak oni wyglądali?

- Jak banici - odezwał się Hans, wzruszając ramionami. - Chujki, co chowają się po krzakach i napadają od tyłu.

Sir Helmut nie zdawał się być zadowolony z odpowiedzi i wyglądał, jakby miał znowu się unieść, ale przerwał mu hałas. Gdzieś z zewnątrz. Krzyki, szczęki i przekleństwa. Rycerz zerwał się ze swojego krzesła i wyrwał z namiotu, jeszcze czerwieńszy na twarzy.

Grupa zbrojnych w kolorach Serrig próbowała wstrzymać i odepchnąć tłuszczę w teoffeńskich liberiach. Zbrojni lady Henrietty wznieśli mur z tarcz, ale napierający tłum przesuwał linię obrońców i zasypywał ich kamieniami, napędzany wściekłością i złością.

“Zabili naszych!”, “Zdrajcy!”, “Kurwie syny!”, “Na pohybel!”

Łup!, łup!, łup! - kolejne uderzenia odbijały się od ciężkich tarcz. Ostrze sir Helmuta z sykiem wyskoczyło z jaszczura, a sam rycerz ruszył naprzód, przebierając nogami i wydzierając się.

- Won! Poszli won, chamy! Serrig, trzymać szyk! Precz, kurwie syny. Jesteśmy pod protekcją lady Henrietty!

- Chuj jej w dupę!

Teoffeńczycy za nic mieli jednak ryki Helmuta, dalej raz po raz rozbijając się o tarczowników. Ktoś, gdzieś, zdołał naruszyć szyk obronny i ściągnąć któregoś pazia do parteru. Drugi skoczył mu w sukurs, z obnażonym ostrzem. Szybki sztych, buchnęła krew. Ryk rozniósł się po obozie. Szczęknęły kusze i świsnęły bełty. Sytuacja wymknęła się spod kontroli nader prędko. Zwyciężyły najgorsze instynkty.

Delegaci widzieli, jak zbrojni Detlefa von Teoffen, widząc że starcie przeszło do krwawego, wskoczyli na konie i dobyli broni, szykując się do szarży, a pochowani między namiotami strzelcy ładowali kolejną salwę. Służba z Serrig rzuciła się do pomocy, chwytając co tylko mogli, nawet mimo płonnych prób sir Helmuta do uspokojenia całej sytuacji. Nie, spokojne rozwiązania nie mogły się teraz udać.

- Tam są konie - syknął Leo, wskazując którąś z odnóg płóciennego labiryntu.

Skryci za jednym z namiotów delegaci spojrzeli po sobie.

Odwrót czy kontratak?

***

Panowie z Teoffen

Wyżyny, wzgórza, pagórki i wzniesienia. Ostatnia prosta nie należała do najłatwiejszych wędrówek, idąc stopniowo wyżej i wyżej, wykręcając i skręcając nagle, gwałtownie. Lanwin niby prowadził ich jakąś ścieżką, ale dla nieprzywykłej do dzikich terenów reszcie jawiła się ona jako wymysł zwiadowcy. Mlaskające błoto i chrzęszczące kamienie, trzaski, sapania i przekleństwa. Wspinaczka wymagała ich pełnej uwagi, jeden zły krok groził potknięciem i runięciem w dół wzgórza. O ile takie koziołkowania byłoby zapewne zabawnym widokiem, tak widmo skręcenia karku odradzało bezmyślność. Cenili sobie swoje karki.

Dym i pożar trwały dalej, ale mieli je daleko za sobą. Freundeswald wyglądało teraz jako największe palenisko Starego Świata, wyrzucając z siebie potężne chmury dymu i spowijając otoczenie dymną mgłą. Na wysokości mieli na to dobry widok, widzieli jakie zniszczenia wyrządziła leśna zasadzka i cieszyli się, że zdołali się zeń wydostać. Nie próżnowali jednak i nie marnowali czasu na podziwianie płonących hektarów. Na podziwianie majestatycznych szczytów Szaraków, gdzieniegdzie ośnieżonych, też nie. Parli przed siebie, niemal wypluwając płuca.

Mozolnie i powoli wspięli się na kolejne, ostatnie już wzniesienie, którego szczyt opleciony był głazami niczym girlandą. Szczęśliwie dla nich. Lanwin wychwycił głosy w ostatnim momencie, gdy już miał przemierzać szczyt wzniesienia, za którym była kopalnia. Kucnął prędko i ponaglającym gestem kazał dreptającemu za nim Tupikowi uczynić to samo, jakby zapominając nieco o jego karłowatej budowie. Cóż, ostrożności nigdy za wiele. Reszta prędko poszła w ich ślady, manewrując wśród skalnych osłon.

- ...nie tak miało być!

Głos, wzniesiony i wściekły, odbił się echem. Delegaci zerknęli ostrożnie nad czy zza głazów w dół, gdzie było jego źródło. Druid. Jebany druid. Tenże sam, który był w bandzie z Serrig, która ruszyła z nimi do Freundeswaldu. Spętani jak szynka na wędzenie... Drwale? Leśnicy? Któż by tam wiedział. Co najmniej tuzin spętanych kuców górskich. I trzech klanowych. Górale w skórach, z barwami wojennymi na twarzach. Największy z nich, poznaczony bliznami od stóp do głowy, beznamiętnie wpatrywał się we wściekłego jemiolarza, który miotał się wte i wewte przed nim.

- Nie tak miało być - potwierdził góral. Nie musiał nawet za specjalnie podnosić głosu, który miał naturalnie donośny. - Miał być szczeniak, nie było szczeniaka. Nie tak się układałeś z nami.

- Wy... wy... - zacietrzewił się druid - wy jebane barbarzyńskie dzikusy. Tak spalić las! Pojęcia nie macie, coście uczynili. Barbarzyńcy! Mieliście napaść, a nie spalić. Sukinsyny, wy jesteście...

Druid kontynuował tyradę w najlepsze, a klanowi za nic zdawali się mieć jego słowa. Siedzieli, wpatrując się w niego z kamiennymi twarzami, gdzieniegdzie tylko znakowanymi pobłażliwymi uśmieszkami. Za nic mieli wściekłość i jad sączący się z ust druida. Philippus czuł, że popełniali błąd. Głowa go ćmiła, a skóra mrowiła. Energia buzowała miarowo, w rytm wyrzucanych przez Felixa słów i to zaciskających się, to rozluźniających pięści. Wściekła zieleń zaczynała kiełkować na pograniczu wizji cyrulika.

A jego kompani radzili, czy nie odpłacić góralom pięknym za nadobne.

Z zasadzki zwiać się udało. Przez błocko przejść tyż. Co dalej ustalić też, aż do momentu jak się paru chyba górali nie napatoczyło i trza zdecydować czy nie dać im po ryjach przypadkiem. Mieli dzikusy też se sobą tego druida co z Serrig trzymał i wpadła myśl Dexterowi od razu, ze warto tego gagatka do Teoffen sprowadzić, aby zdał relacje z tego co było. Wróciła by kompania jak bohatyrzy z cennym jeńcem, a sam Schlejer mógłby przestać się przejmować wtedy pomówieniami starej baby.
- Jak bić się chcemy to jak rzekł nasz towarzysz niziołek rozjedźmy się trochę. W walce pamiętajcie o druidzie. Trzeba go pojmać, aby rzucił nam światło na tajemnice zasadzki. Towarzysze, a teraz do dzieła.- rzekł szeptem do swych kompanów niby rycerz.
Sam się przyczaił z mieczem w ręku czekając aż się rozpocznie. Skradać w pancerzu tak trochę słabo, a do bitki chętny nadto nie był. W pierwszej salwie też udziały nie miał jak wziąć. Wszak nie miał do tego odpowiedniego uzbrojenia. Co najwyżej pobliskim kamieniem mógł we wroga cisnąć. Wypatrywał więc, czy między skałami wystarczającego prześwitu gdzie z boku nie ma co by to mógł się przycisnąć i dopaść miłośnika drzew przed innymi, aby więzień który i tak ledwo już z przetrąconą gębą ledwo gadał mógł im jeszcze coś powiedzieć, a przy okazji barbarzyńców co swym paskudnym widokiem nie zachęcali do bliskiego spotkania w miarę możliwości chciał uniknąć.

Rzuty: 19, 27, 49, 82, 87