Życie jest tylko życiem. Nie jakąś piękną książką bogatą w opisy szlachetnych czynów i bezinteresownej pomocy uciemiężonym, nie podniosłą pieśnią uwielbienia i dobra. To splot nieoczywistych i często, przynajmniej w naszym mniemaniu, bezsensownych zdarzeń, które niczym kula armatnia wyrywają to, co uważaliśmy za niezniszczalne i na czym od lat budowaliśmy. Tylko oddziaływanie na siebie setek czynników - jak szmer w koronach drzew. Tylko złudne nadzieje rodzące się i umierające na zapomnianych wzgórzach, idee i wspomnienia, które by przetrwać potrzebują czegoś więcej niż pamięci. Tylko my, ludzie. I maszyny...

Bezwładne, zakrwawione, okrutnie zmasakrowane ciało ciężko zwaliło się na ubita ziemię areny. Z trybun dał się słyszeć ryk spragnionych okrutności widzów. Po chwili wszystko ucichło. Sprzątnięto truchło, pogoniono co bardziej ochoczych kibiców. Brudnoniebieskie niebo skryło się za brudnoszarymi chmurami. Zanosiło się na deszcz.

Było oczywistym, że ludzki gatunek kiedyś będzie musiał poddać się próbie ostatecznej, która zdecyduje o jego być albo nie być. Nikt nie myślał jednak, że nadejdzie to tak szybko. A że agresorem będzie najzwyklejszy komputer? To nie śniło się nikomu. Wnioski wyciągnięto zbyt późno, działań nie podjęto w ogóle. Przegrali w grze, której stawką było przetrwanie. Strawił ich postęp. Strawiła ich ewolucja.

Bezcelowym wydawać się może to, że na tych kartach opisałem tyle szczegółów i drobiazgów, które tu, tak po prostu się urywają. Dlaczego? Bo to tylko życie. Prawdziwe, spisane, rzeczywiste i... okrutne? A co za różnica? Jestem tylko maszyną, Trasamerkiem, jednym z wielu. Nie mam uczuć. Wiem jednak, że od teraz, to właśnie ja nadawać będę bieg historii.