lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Almena · 12-10-2007, 11:25

Gorące, ciche popołudnie nad wybrzeżem oceanu. Ciche do bólu. Gorące od gniewu, nienawiści, radości, płomieni. Wypalona ziemia pachniała mocno; było coś przyjemnego w tym zapachu oczyszczającego żywiołu ognia. Chmury dymu i popiołu rozwiał Wiatr.

Otwarta brama międzywymiarowa skrzyła się i widoczna była jako rysa na niebie z wielu kilometrów, z zakątków fioletu, zza chmur niebios. Magowie z odległych miast spoglądali na nią przez lunety, astrologowie załamywali ręce obwieszczając, że spełniły się przepowiednie o powrocie jedenastookiego pana piekieł Shabranido. Wampiry z klanu Narogan wyszły na ulice Rasganu, by wraz z konającymi od tchnienia zarazy obserwować słup światłości i fioletu przecinający nieboskłon na pół.

Złote ślepia smoka zerkały w fiolet tęczówek Veriona, wciąż błyszczące nieufnością, wahaniem.
„A nieboskłon pęknie pod jej szeptem, biel stanie przeciw chaosowi w rękach samego chaosu... A Starożytna Biel wedrze się w ranę i rozpleni się po morzu fioletu”

Od strony Rasganu nadchodzi jakiś dwarf! OO’ Z uwagi na zaawansowany wiek, wygląda na doświadczonego przez życie krasnoluda. Wzrostem i budową odpowiada standardowym wymiarom reszty swych współplemieńców. Ubrany jest w ciemno szare ubrania, podróżną szatę. Na ramieniu ma dwuręczny młot bojowy. Wierzchnim ubraniem jest ciemno brązowy płaszcz z grubej skóry sztukowanej w miejscach ruchomych lżejszą skóra. Przez piersi widać przewieszony pas skórzanej torby podróżnej. Toż to Waldorff! OO’

Genghi; ...I`m baaack!

Zauważasz dwarfa, rozpoznajesz symbole na łańcuszku, który trzyma – dwarf jest kapłanem Moradina! Ha!

Wreszcie ktoś podobny tobie wzrostem, i do tego również gorliwy wyznawca dobrego Boga! [może da się nawrócić na religię Abazigala!XD]

Vriess; podchodzisz do Aenis. Twoja siostra najwyraźniej wyczuła twoje obawy, wątpliwości, wahanie, gdyż zerka ci w oczy smutnym wzrokiem. Nadal nosisz na szyi amulet, który wziąłeś z jej chaty w dżungli, tam, na wyspie. Wie o tym. Zapamięta to, zrozumie. Wygląda na zagubioną – była kim była, maczała palce w różnych podejrzanych wydarzeniach, niekoniecznie mających cokolwiek wspólnego z praworządnością – stanęła u boku Valgaava...właśnie, po co? Czy to też tylko jej gra? Czy chciała, tam, kiedy wulkan wybuchł i świątynia smoków waliła się na jej kruche, śmiertelne jestestwo, ubłagać czarnego smoka, aby ją ocalił? Poszła do Genegate by mu pomóc, czy zakończyć dawne, niefortunnie przerwane interesy? To jajo... było martwe...? Ta krew z niego, która splamiła dłonie Valgaava.... nie tętniła już życiem...?
Podchodzisz do Veriona – spokojny, uśmiechnięty łagodnie, obserwuje cię pilnie kątem fioletowego oka. Kładziesz dłoń na jego ramieniu – nigdy nie dotykałeś kogoś tak... eterycznego w dotyku. Niby ma ciało, niby twoja dotyka czegoś – ale masz wrażenie, że Verion to tylko ciepłe, przyjemnie mrowiące w skórę powietrze.
Wbrew twoim oczekiwaniom, 90% myśli Veriona dotyczy rozdzierajacego bólu, drącego jestestwo demona od wewnątrz. Lord Rion najwyraźniej nie ma zamiaru utrzymywac sługi, który zwrócił się przeciwko niemu. Dziwne, że tak marnie idzie mu likwidacja własnego Kihary, pewnie Słonko wie coś na ten temat.
Pozostałe 10% to myśli skupione na „planie”. Verion ma zamiar zlikwidować Ritha, i wie już jak się za to zabrać. Od początku wiedział. Miejsce Ritha jest tam, po drugiej stronie bramy.
- Oh my! – Verion zachichotał nagle. – Ja jej nie kocham!!!

X_X’
- Ona wie o tym!;D – Verion zerknął na ciebie z rozbawieniem. – Demony nie potrafią kochać!
Słonko z pociesznym uśmiechem skinęła potakująco głową.
- To raczej... fascynacja – zastanowił się Verion. – Tym, jaka jest, do czego jest zdolna, do czego będzie zdolna. Ona jest ze mną, ponieważ chce mi pomóc. Nawrócić mnie, poprawić charakter, sprowadzić na dobrą drogę, pokazać rzeczywistość widzianą jej oczami, wyjaśnić sens uczuć, czy coś w tym stylu, nie zrozumiałem tego jeszcze XD – zadziornie zachichotał, na co Słonko zaśmiała się, kręcąc ironicznie głową. – To tylko ‘biznes’XD No, może przyjacielski biznes

Ciekawość, ot co. Lubię ją adorować, ponieważ wytwarza wtedy tyle niesamowitych uczuć, ymmmmm ;3 XD – zachichotał. – Strasznie ją drażni, kiedy jestem nazbyt eeer szarmancki, ta jej słodka wściekłość jest przepyszna XD
Zaiste... przedziwny związek... OO’’’ XD

http://hanaaa86.wrzuta.pl/audio/2lz1...-_see_who_i_am [znowuXD]

Astaroth;
Rith. Twój były stwórca. Twoim wrogiem był... od zawsze...?
Verion wystawił go na wasz atak, samemu, co zaskakujące, nie atakując. Wdzięczność? Podstęp? Zmęczenie? Słonko, stojąc u jego boku, z zatroskanym wyrazem twarzy, jasnobłękitnymi, niemal białymi oczami, spoglądała na Ritha w tajemniczej obojętności, nie zaś jak na twór chaosu, który powinna była zniszczyć. Zdaje się, że chciała, aby Verion i Rith załatwili porachunki miedzy sobą bez jej udziału.
- Panie... Nie cieszysz się na mój widok - powiedziałeś, składając usta jak do pocałunku - przecież jestem twoim najwierniejszym tworem. Ja cię po prostu chcę godnie... powitać
Rith oderwał wzrok od fioletowych oczu Veriona, wyszczerzył kły ni to w uśmiechu, ni groźbie. O dziwo nie opuszczało go to drażniące, odwieczne poczucie wyjątkowej pewności siebie. Verion obserwował, uśmiechał się po swojemu. Słonko trwała przy nim. Valgaav obserwował, marszcząc brwi i nerwowo przebierając palcami dłoni.
Dość krępujące, przyznasz. Podejrzane zachowanie obu Kihara każe ci mieć się na baczności. Mimo wszystko, atakujesz. To twój stwórca, to „rodzinna” sprawa.

Thomas; Przyzywasz ognistego smoka siedzącego na ziemi w pobliżu.

Astaroth;
Błyskawicznie zrywasz się do biegu, Rith ledwo zdołał wstać z czworaków, gdy dopadasz go, wyprowadzasz zgrabne cięcie szablą. Rith niedowierza twojej śmiałości – nie znał u ciebie takiej zwinności. Pamiętał twoją determinację, szaleńczy upór w bitwie, ale nigdy nie obróciłeś ich przeciwko niemu. Nie z taką siłą. Próbuje uskoczyć, wpada plecami na niewidzialną granicę Verionowego pentagramu i przez chwilę, krótką jak mrugnięcie okiem, podryguje, niczym rażony prądem. Szabla wżera się poprzez krótką, czarną kamizelkę bez rękawów, wchodzi głęboko, ze świstem wychodzi. Ostrze zatoczyło szeroki łuk i tnie znowu. Było jeszcze ‘w ciele’ Ritha, gdy ten krzyknął bojowo, a uderzenie niewidzialnej fali cisnęło cię w powietrze, wraz z szablą, której nie puściłeś. Padasz na ziemię, moment zamroczenia. Skaczesz na równe nogi – jesteś... sobą! Masz własną postać, znikły skrzydła, znikło kobiece wdzięki, szlag trafił fuzję z anielicą Arią – zostałeś sam, bez wsparcia bieli.
I znowu Anioł! Próbuje pokrzyżować ci szyki!

WSZYSCY
Żywy Ogień z przeciągłym gardłowym wyciem uderzył skrzydłami i wzbił się w przestworza, zatoczył krąg ponad wami. Verion zerknął na niego z wyraźnym niepokojem. Kiedy smok zionął ogniem i zaczął pikować, Verion odebrał to bardzo jednoznacznie – jako zamach na jego egzystencję. Słonko również.
- Anger breakdown! – szepnęła, a wokół smoka zajaśniały trzy koncentryczne obracające się pierścienie, i znikły.
Smok ucichł, zamknął paszczę. Lądując z dudniącym hukiem wstrząsa ziemią, staje pomiędzy Rithem, a Astarothem, ledwo się mieszcząc na wolnej tam przestrzeni – fale wrzątku omiatają was wszystkich po twarzach.

Astaroth; no BOSKO >_< Anioł zabrał się za miłosierne traktowanie demonów! Chyba Lordowie Demonów są mu bardziej wdzięczni aniżeli koledzy skrzydlaci po fachu. Twój atak, choć zakończony nie koniecznie tak jak planowałeś, przyniósł jednak efekty – Rith uleczył rany energią chaosu, ale te otwierają się na nowo. Znów je uleczył. Znów się otwierają, mniejsze niż poprzednio. I znów...

- Oddaj.
- N-nie...!
- Przyniosłeś, aportowałeś, teraz oddaj, psie – Verion wyczekująco wyciągnął rękę.
- Nie mogę – wysapał złośliwie Rith.
- Hm, tak, więc mamy problem, Słonko – Verion podrapał się po głowie. - Teraz rozumiem, dlaczego Rion nie zgniótł cię, odbierając ci amulet – uśmiechnął się krzywo do rozbawionego Ritha. - Odziedziczyłeś spryt po mnie, niestety, ale, na szczęście, to zaboli bardziej ciebie aniżeli mnie. Scalił amulet z samym sobą – wyjaśnił, migając wzrokiem po waszych twarzach. - Jest teraz chodzącym artefaktem, wyjątkowo nie gustownym moim zdaniem. Opętany przez artefakt, jak mawiają w Bieli, wiesz, hm?;3 – skierował znów do Ritha. - Tym samym, jedynie koniec twojej egzystencji uśpi moc amuletu Kaihi-ri, mam rację?
- Zgadłeś.
- I myślisz, że nie zaryzykuję walki z tobą?
Zrobił jeden krok. Struga bieli podszyta fioletowymi iskrami wystrzeliła z wnętrza pentagramu. Verion znieruchomiał, Słonko stała przed nim, jakby była tam zawsze, z zabraniająco rozlożonymi rekoma. Fala pocisku rozbiła się o nią, rozwiewając się niczym mgła, owiewając smużkami bieli Veriona.
- Żartujesz? – zaśmiał się drwiąco, pytająco rozkładając ramiona, głaszcząc po rmaieniu milczącą Słonko. - Spędziłem tysiące lat w wymiarze Bieli, jestem najbardziej uodpornionym na Biel demonem, jaki istnieje!...
Urwał gwałtownie, na moment znieruchomiał znów, ze zdumieniem zerkając na dłoń jasnowłosej, na której migotało fioletowe zadrapanie. Znikło ułamek sekundy później. Verion wziął głębszy wdech, wstrzymał oddech i zmierzył Ritha lodowatym spojrzeniem. Słonko poznała błysk w jego fioletowych ślepiach, lecz wiedziała, że nie może nic zrobić, zupełnie nic. Na tym polegał problem z Verionem; kiedy był uroczy, był rozkosznie uroczy. Kiedy był zły, był demonicznie zły. I cholernie nie lubił, gdy przeszkadzano mu w byciu złym.
- Myślałem... że jako mój twór wiesz... że z Takimi Jak Ja... się nie zadziera!!!! – wycedził przez zaciśnięte zęby.
Niebo wokół stało się nagle ciemne, fioletowe, zaczęło falować niczym gęsta ciecz, i wszędzie wokół pojawiły się macające w żywych kłębach fioletu oczy, paszcze i dłonie. Słonko, która wpadła w lekki magiczny trans, przerwała go i zerknęła w górę.
- Moje własne dzieci kąsają teraz energię, która je stworzyła? – Verion rozejrzał się wokół. - Widzisz Słonko? To właśnie jest „trudna młodzież”!

Słonko mignęła zaniepokojonym wzrokiem po fioletowej, ruchliwej, wijącej się atmosferze, złączywszy dłonie jak do modlitwy wyciągnęła je gwałtownie przed siebie, wołając;
- Antris Whisper!!!

Astaroth, Charlotte; straciliście nagle słuch, czuliście, widzieliście, półprzezroczysta fale światła wznoszącą się w górę od epicentrum jaką była Słonko. Zanim zdążyliście cokolwiek zrobić, fala przeszyła was lodowatym dreszczem, który jednak natychmiast ustąpił.

Wszyscy; przestrzeń wokół wygięła się, wypchnięta falą, która potem pękła jak zabójcza bańka, przeżarła w fioletowym powietrzu kopułę, uwidoczniając wam znów niebo. W końcowej eksplozji fala oczyściła całą atmosferę z fioletowych kłębów.
- Oh my, stanowczo, wychodzi ci to o wiele lepiej niż mnie! – uśmiechnął się Verion do Słonka.
Zerka na Ritha, który wciąż... istnieje.
- A zatem moc osławionego amuletu Kaihi-ri i Riona, skaziciela żywiołu powietrza, jest po twojej stronie i chroni cię przed mocą chaosu i bieli, hm? Cóż... – Verion uśmiechnął się sadystycznie. – Jestem zapobiegliwym demonem, jak zapewne wiesz. Co byś powiedział na mały zakład? Obstawiam, że zaraz będziesz miał baaardzo nieciekawą minę.
W powietrzu zajaśniały znów fioletowe mgły.
- Nie atakuj ich, nie marnuj sił, Słonko. Skup się na nim.
Słonko skupiła się w dziwnej medytacji – kolejny promień z wnętrza pentagramu usiłował zakłócić trans, ale Verion stanął mu na drodze, niwelując magię. Kiedy Słonko zakończyła trans, dziwna skrząca się otoczka pojawiła się na moment wokół zszokowanego Ritha.
- Oh my, wygrałem!
- Co wy...?! – Rith z niedowierzeniem spoglądał na własne ramiona.
- Czujesz? Czujesz jak bije ci serce? Wsłuchaj się w jego rytm, zapamiętaj go dobrze, bo niedługo je uciszę. Jak mówilem... ze mną... się nie zadziera...!!!!
Słonko wstrzymała nerwowo oddech. Verion był zły. Wiedziala, co się działo, kiedy Verion był zły.
Nagłe, boczne kopnięcie w kolano powaliło Ritha w popiół pogorzleiska. Verion nie pozwolił mu wstac, od spodu uderzył kolanem w brzuch, jednocześnie gruchnął splecionymi dłońmi w grzbiet. Rith jęknął, cios wycisnął mu przez usta sporo krwi. Padł oszołomiony. Verion nadal był zły. Nawet rozdzierający ból, zamraczające zmęczenie nie ukoiły jego furii. Chwycił prawe ramię białoskórego, jednym wprawnym ruchem wykręcił zakończoną pazurami rękę do nienaturalnej pozycji. Trzasnęło, Rith wrzasnął, Słonko odwróciła odruchowo głowę, przymykając oczy. Verion uśmiechał się dziko, nie lubiła patrzeć na ten uśmiech, na te płonące żądzą mordu oczy. Był taki zły.
- Poczuj to, zapamiętaj...! – ledwo usłyszeliście syk Veriona poprzez wrzaski wyrywającego się mu Ritha.
Kość o dziwnej, metalicznej barwie, rozerwała mięśnie, ciało, i z plaśnięciem krwi znalazła się na wierzchu. Verion z rozkoszą przymknął oczy, gdy posoka chlapnęła mu deszczem na twarz. Był taki zły. Taki zadowolony. Wygiął swobodnie dyndające w jego uścisku ramię w drugą stronę i sterczącymi z niego hakowatymi czarnymi wyrostkami przejechał po twarzy Ritha jednym, ostrym ruchem.
- Verion...!
Kaszlał ciężko, nie mógł złapać powietrza, czuł ściskający ból, z ust wyciekała mu krew, której nie był w stanie przełknąć. Słyszał szybkie bicie swego serca, dudnienie w uszach, jakieś syczenie.
- ...erion...!
Puścił, wyprostował plecy, potrząsnął głową, poprawiając zmierzwione włosy.Krew Ritha smużkami wędrowała wzdłuż mokrych czarnych pasemek po jego czole. Tyłem, chwiejnym krokiem, odszedł od wijącego się na ziemi wroga. Dyszał, charczał od krwi, z brody kapały mu czerwone kropelki rozcieńczone potem. Zgubił rytm kroków, zachwiał się, wpadł na coś plecami. Ramiona Słonka przygarnęły go i uchroniły przed upadkiem. Zamknął oczy, odchylając głowę do tyłu.
- Padam z nóg, Słonko – westchnął z udręczeniem. – Chodźmy stąd, chodźmy do domu...– ostatnie słowa wymamrotał ledwo zrozumiale, i osunął się na kolana.
W tym momencie zniknął pentagram.
Rith, zajęty wrzaskami bólu, pofrunął naraz w powietrze, pchnięty niewidzialną siłą. Otwarta brama stanęła mu na drodze. Zniknął.

Zerkacie na Valgaava, który wciąż trzyma uniesioną w kierunku bramy rękę. Jest tak zmęczony przeminą w smoka i ze smoka w ludzkopodobną postać, że ledwo stoi. Na niebie wokół pojawia się coraz więcej żywego fioletu.
Słonko zerka z wdzięcznością na smoka, zarzuca ramię Veriona na swoje barki i pomaga mu iść w kierunku bramy.
- Czekaj...! – woła Valgaav; ona się odwraca, zerka na niego, on w tym momencie zapomina co chciał powiedzieć.
- Dziękuję, czarny smoku – uśmiechnęła się. – Strzegłeś bramy, strzegłeś Bieli; teraz ona znów przyszła z pomocą twojemu światu, i zniszczy chaos jaki mu zagraża.
- Nie! – rzucił z determinacją. – To także moja walka, Pani! Brama nadal jest otwarta, i nadal mam obowiązek jej strzec! Stwórca amuletu jest demonem, tworem chaosu, tak jak ja po części, i jestem odpowiedzialny za to, co czyni, gdyż powinienem zgładzić go dawno temu! Chcę umrzeć walcząc za to, w co wierzę, w co wierzyli moi bracia! Chcę zobaczyć to, w co nie dawałem wiary; w biel i fiolet razem!
Słonko uśmiecha się pocieszająco.
- Val!... – Aenis chwyta go za ramię.
- ...
- ... więc... odchodzisz...?
- Przysięgałem.
- Czy to... niebezpieczne? Czy świat bieli może cię zabić, skoro jesteś w połowie...?
- Czułaś jej ból? Ból Almanakh? Nie mogła znieść, że ludzie z Rasganu cierpią. Że cierpienie w tym wymiarze jest czymś naturalnym i codziennym. Ona nie rozumie, jak my możemy się na to zgadzać, patrzeć na to. Była przerażona.
- Czy istnieje miejsce, gdzie nikt nie cierpi?
- Istnieje miejsce, gdzie nikt nie przechodzi obojętnie obok cierpiących. Chcesz je zobaczyć?
Aenis zerknęła w stronę Rasganu.
- Najpierw muszę coś jeszcze zrobić...
- Antris Whisper zabił wszystkie demony w Rasganie – wyjaśnił Valgaav. – Nie wyczuwam tam żadnego, ani też żadnego opętańca.
- Moje chimery... nie powinnam ich zostawiać. Zasłużyły na wolność.
- Ten czar je również zabił.
Aenis milczała chwilę.
- Ja powinnam była to zrobić – szepnęła smętnie.
* * *
Nagi mężczyzna otworzył oczy i podniósł się z ulicy, ze zdumieniem rozglądając się wokół. Spojrzał badawczo, w szoku, na swoje ręce, ramiona, nogi, tułów, poruszał palcami, uderzył piętami o bruk, roześmiał się w histerycznej radości. Obok niego, nad trupem strażnika miejskiego, stał czarny reptylion. Gadzie oczy zerknęły na obnażonego mężczyznę.
- Khhhhębushhhhzek?
- Czarnokrwisty!

Ty też?!

- Jakhhh thhho sssię sthhhhało...?!
- Czy to ważne?!

Czy to ważne?!

– radował się.
* * *
Zig ostrożnie wyjrzał zza rogu kamienicy, Ranovald był tuż za nim. Trupy straży przed pałacem wyparowały, zostały po nich same zbroje. Zdumione wampiry zerknęły na owrzodzonego, dławiącego się mężczyznę nieopodal, którego pęcherze wchłonęły się nagle.
- Tato! – dziewczynka podbiegła do niego radośnie, przytulił ją.
* * *

wszyscy;
Ognisty smok rozwiewa się na mgłę płomieni, powraca do ostrza Żywego Ognia.
Stoicie pod otartą bramą, niebo wije się od fioletu, zerkają na was setki demonich oczu. Podobno ma się tu zjawić również sam Lord Demonów, Rion. Wszyscy czujecie, jak zakończyłoby się wasze spotkanie...
Co jest po drugiej stronie?
Rith. Zemsta. Biel, która niszczy chaos. Nie odkryte lądy, niezdobyta wiedza, nieznane wynalazki, obca magia, tajemnica. Przygoda. Być może znajdzie się coś w sam raz dla Takich Jak Ty.

Wchodzisz...?

12-10-2007, 11:25	#912
Almena Reputacja: 1	Gorące, ciche popołudnie nad wybrzeżem oceanu. Ciche do bólu. Gorące od gniewu, nienawiści, radości, płomieni. Wypalona ziemia pachniała mocno; było coś przyjemnego w tym zapachu oczyszczającego żywiołu ognia. Chmury dymu i popiołu rozwiał Wiatr. Otwarta brama międzywymiarowa skrzyła się i widoczna była jako rysa na niebie z wielu kilometrów, z zakątków fioletu, zza chmur niebios. Magowie z odległych miast spoglądali na nią przez lunety, astrologowie załamywali ręce obwieszczając, że spełniły się przepowiednie o powrocie jedenastookiego pana piekieł Shabranido. Wampiry z klanu Narogan wyszły na ulice Rasganu, by wraz z konającymi od tchnienia zarazy obserwować słup światłości i fioletu przecinający nieboskłon na pół. Złote ślepia smoka zerkały w fiolet tęczówek Veriona, wciąż błyszczące nieufnością, wahaniem. „A nieboskłon pęknie pod jej szeptem, biel stanie przeciw chaosowi w rękach samego chaosu... A Starożytna Biel wedrze się w ranę i rozpleni się po morzu fioletu” Od strony Rasganu nadchodzi jakiś dwarf! OO’ Z uwagi na zaawansowany wiek, wygląda na doświadczonego przez życie krasnoluda. Wzrostem i budową odpowiada standardowym wymiarom reszty swych współplemieńców. Ubrany jest w ciemno szare ubrania, podróżną szatę. Na ramieniu ma dwuręczny młot bojowy. Wierzchnim ubraniem jest ciemno brązowy płaszcz z grubej skóry sztukowanej w miejscach ruchomych lżejszą skóra. Przez piersi widać przewieszony pas skórzanej torby podróżnej. Toż to Waldorff! OO’ Genghi; ...I`m baaack! Zauważasz dwarfa, rozpoznajesz symbole na łańcuszku, który trzyma – dwarf jest kapłanem Moradina! Ha! Wreszcie ktoś podobny tobie wzrostem, i do tego również gorliwy wyznawca dobrego Boga! [może da się nawrócić na religię Abazigala!XD] Vriess; podchodzisz do Aenis. Twoja siostra najwyraźniej wyczuła twoje obawy, wątpliwości, wahanie, gdyż zerka ci w oczy smutnym wzrokiem. Nadal nosisz na szyi amulet, który wziąłeś z jej chaty w dżungli, tam, na wyspie. Wie o tym. Zapamięta to, zrozumie. Wygląda na zagubioną – była kim była, maczała palce w różnych podejrzanych wydarzeniach, niekoniecznie mających cokolwiek wspólnego z praworządnością – stanęła u boku Valgaava...właśnie, po co? Czy to też tylko jej gra? Czy chciała, tam, kiedy wulkan wybuchł i świątynia smoków waliła się na jej kruche, śmiertelne jestestwo, ubłagać czarnego smoka, aby ją ocalił? Poszła do Genegate by mu pomóc, czy zakończyć dawne, niefortunnie przerwane interesy? To jajo... było martwe...? Ta krew z niego, która splamiła dłonie Valgaava.... nie tętniła już życiem...? Podchodzisz do Veriona – spokojny, uśmiechnięty łagodnie, obserwuje cię pilnie kątem fioletowego oka. Kładziesz dłoń na jego ramieniu – nigdy nie dotykałeś kogoś tak... eterycznego w dotyku. Niby ma ciało, niby twoja dotyka czegoś – ale masz wrażenie, że Verion to tylko ciepłe, przyjemnie mrowiące w skórę powietrze. Wbrew twoim oczekiwaniom, 90% myśli Veriona dotyczy rozdzierajacego bólu, drącego jestestwo demona od wewnątrz. Lord Rion najwyraźniej nie ma zamiaru utrzymywac sługi, który zwrócił się przeciwko niemu. Dziwne, że tak marnie idzie mu likwidacja własnego Kihary, pewnie Słonko wie coś na ten temat. Pozostałe 10% to myśli skupione na „planie”. Verion ma zamiar zlikwidować Ritha, i wie już jak się za to zabrać. Od początku wiedział. Miejsce Ritha jest tam, po drugiej stronie bramy. - Oh my! – Verion zachichotał nagle. – Ja jej nie kocham!!! X_X’ - Ona wie o tym!;D – Verion zerknął na ciebie z rozbawieniem. – Demony nie potrafią kochać! Słonko z pociesznym uśmiechem skinęła potakująco głową. - To raczej... fascynacja – zastanowił się Verion. – Tym, jaka jest, do czego jest zdolna, do czego będzie zdolna. Ona jest ze mną, ponieważ chce mi pomóc. Nawrócić mnie, poprawić charakter, sprowadzić na dobrą drogę, pokazać rzeczywistość widzianą jej oczami, wyjaśnić sens uczuć, czy coś w tym stylu, nie zrozumiałem tego jeszcze XD – zadziornie zachichotał, na co Słonko zaśmiała się, kręcąc ironicznie głową. – To tylko ‘biznes’XD No, może przyjacielski biznes Ciekawość, ot co. Lubię ją adorować, ponieważ wytwarza wtedy tyle niesamowitych uczuć, ymmmmm ;3 XD – zachichotał. – Strasznie ją drażni, kiedy jestem nazbyt eeer szarmancki, ta jej słodka wściekłość jest przepyszna XD Zaiste... przedziwny związek... OO’’’ XD http://hanaaa86.wrzuta.pl/audio/2lz1...-_see_who_i_am [znowuXD] Astaroth; Rith. Twój były stwórca. Twoim wrogiem był... od zawsze...? Verion wystawił go na wasz atak, samemu, co zaskakujące, nie atakując. Wdzięczność? Podstęp? Zmęczenie? Słonko, stojąc u jego boku, z zatroskanym wyrazem twarzy, jasnobłękitnymi, niemal białymi oczami, spoglądała na Ritha w tajemniczej obojętności, nie zaś jak na twór chaosu, który powinna była zniszczyć. Zdaje się, że chciała, aby Verion i Rith załatwili porachunki miedzy sobą bez jej udziału. - Panie... Nie cieszysz się na mój widok - powiedziałeś, składając usta jak do pocałunku - przecież jestem twoim najwierniejszym tworem. Ja cię po prostu chcę godnie... powitać Rith oderwał wzrok od fioletowych oczu Veriona, wyszczerzył kły ni to w uśmiechu, ni groźbie. O dziwo nie opuszczało go to drażniące, odwieczne poczucie wyjątkowej pewności siebie. Verion obserwował, uśmiechał się po swojemu. Słonko trwała przy nim. Valgaav obserwował, marszcząc brwi i nerwowo przebierając palcami dłoni. Dość krępujące, przyznasz. Podejrzane zachowanie obu Kihara każe ci mieć się na baczności. Mimo wszystko, atakujesz. To twój stwórca, to „rodzinna” sprawa. Thomas; Przyzywasz ognistego smoka siedzącego na ziemi w pobliżu. Astaroth; Błyskawicznie zrywasz się do biegu, Rith ledwo zdołał wstać z czworaków, gdy dopadasz go, wyprowadzasz zgrabne cięcie szablą. Rith niedowierza twojej śmiałości – nie znał u ciebie takiej zwinności. Pamiętał twoją determinację, szaleńczy upór w bitwie, ale nigdy nie obróciłeś ich przeciwko niemu. Nie z taką siłą. Próbuje uskoczyć, wpada plecami na niewidzialną granicę Verionowego pentagramu i przez chwilę, krótką jak mrugnięcie okiem, podryguje, niczym rażony prądem. Szabla wżera się poprzez krótką, czarną kamizelkę bez rękawów, wchodzi głęboko, ze świstem wychodzi. Ostrze zatoczyło szeroki łuk i tnie znowu. Było jeszcze ‘w ciele’ Ritha, gdy ten krzyknął bojowo, a uderzenie niewidzialnej fali cisnęło cię w powietrze, wraz z szablą, której nie puściłeś. Padasz na ziemię, moment zamroczenia. Skaczesz na równe nogi – jesteś... sobą! Masz własną postać, znikły skrzydła, znikło kobiece wdzięki, szlag trafił fuzję z anielicą Arią – zostałeś sam, bez wsparcia bieli. I znowu Anioł! Próbuje pokrzyżować ci szyki! WSZYSCY Żywy Ogień z przeciągłym gardłowym wyciem uderzył skrzydłami i wzbił się w przestworza, zatoczył krąg ponad wami. Verion zerknął na niego z wyraźnym niepokojem. Kiedy smok zionął ogniem i zaczął pikować, Verion odebrał to bardzo jednoznacznie – jako zamach na jego egzystencję. Słonko również. - Anger breakdown! – szepnęła, a wokół smoka zajaśniały trzy koncentryczne obracające się pierścienie, i znikły. Smok ucichł, zamknął paszczę. Lądując z dudniącym hukiem wstrząsa ziemią, staje pomiędzy Rithem, a Astarothem, ledwo się mieszcząc na wolnej tam przestrzeni – fale wrzątku omiatają was wszystkich po twarzach. Astaroth; no BOSKO >_< Anioł zabrał się za miłosierne traktowanie demonów! Chyba Lordowie Demonów są mu bardziej wdzięczni aniżeli koledzy skrzydlaci po fachu. Twój atak, choć zakończony nie koniecznie tak jak planowałeś, przyniósł jednak efekty – Rith uleczył rany energią chaosu, ale te otwierają się na nowo. Znów je uleczył. Znów się otwierają, mniejsze niż poprzednio. I znów... - Oddaj. - N-nie...! - Przyniosłeś, aportowałeś, teraz oddaj, psie – Verion wyczekująco wyciągnął rękę. - Nie mogę – wysapał złośliwie Rith. - Hm, tak, więc mamy problem, Słonko – Verion podrapał się po głowie. - Teraz rozumiem, dlaczego Rion nie zgniótł cię, odbierając ci amulet – uśmiechnął się krzywo do rozbawionego Ritha. - Odziedziczyłeś spryt po mnie, niestety, ale, na szczęście, to zaboli bardziej ciebie aniżeli mnie. Scalił amulet z samym sobą – wyjaśnił, migając wzrokiem po waszych twarzach. - Jest teraz chodzącym artefaktem, wyjątkowo nie gustownym moim zdaniem. Opętany przez artefakt, jak mawiają w Bieli, wiesz, hm?;3 – skierował znów do Ritha. - Tym samym, jedynie koniec twojej egzystencji uśpi moc amuletu Kaihi-ri, mam rację? - Zgadłeś. - I myślisz, że nie zaryzykuję walki z tobą? Zrobił jeden krok. Struga bieli podszyta fioletowymi iskrami wystrzeliła z wnętrza pentagramu. Verion znieruchomiał, Słonko stała przed nim, jakby była tam zawsze, z zabraniająco rozlożonymi rekoma. Fala pocisku rozbiła się o nią, rozwiewając się niczym mgła, owiewając smużkami bieli Veriona. - Żartujesz? – zaśmiał się drwiąco, pytająco rozkładając ramiona, głaszcząc po rmaieniu milczącą Słonko. - Spędziłem tysiące lat w wymiarze Bieli, jestem najbardziej uodpornionym na Biel demonem, jaki istnieje!... Urwał gwałtownie, na moment znieruchomiał znów, ze zdumieniem zerkając na dłoń jasnowłosej, na której migotało fioletowe zadrapanie. Znikło ułamek sekundy później. Verion wziął głębszy wdech, wstrzymał oddech i zmierzył Ritha lodowatym spojrzeniem. Słonko poznała błysk w jego fioletowych ślepiach, lecz wiedziała, że nie może nic zrobić, zupełnie nic. Na tym polegał problem z Verionem; kiedy był uroczy, był rozkosznie uroczy. Kiedy był zły, był demonicznie zły. I cholernie nie lubił, gdy przeszkadzano mu w byciu złym. - Myślałem... że jako mój twór wiesz... że z Takimi Jak Ja... się nie zadziera!!!! – wycedził przez zaciśnięte zęby. Niebo wokół stało się nagle ciemne, fioletowe, zaczęło falować niczym gęsta ciecz, i wszędzie wokół pojawiły się macające w żywych kłębach fioletu oczy, paszcze i dłonie. Słonko, która wpadła w lekki magiczny trans, przerwała go i zerknęła w górę. - Moje własne dzieci kąsają teraz energię, która je stworzyła? – Verion rozejrzał się wokół. - Widzisz Słonko? To właśnie jest „trudna młodzież”! Słonko mignęła zaniepokojonym wzrokiem po fioletowej, ruchliwej, wijącej się atmosferze, złączywszy dłonie jak do modlitwy wyciągnęła je gwałtownie przed siebie, wołając; - Antris Whisper!!! Astaroth, Charlotte; straciliście nagle słuch, czuliście, widzieliście, półprzezroczysta fale światła wznoszącą się w górę od epicentrum jaką była Słonko. Zanim zdążyliście cokolwiek zrobić, fala przeszyła was lodowatym dreszczem, który jednak natychmiast ustąpił. Wszyscy; przestrzeń wokół wygięła się, wypchnięta falą, która potem pękła jak zabójcza bańka, przeżarła w fioletowym powietrzu kopułę, uwidoczniając wam znów niebo. W końcowej eksplozji fala oczyściła całą atmosferę z fioletowych kłębów. - Oh my, stanowczo, wychodzi ci to o wiele lepiej niż mnie! – uśmiechnął się Verion do Słonka. Zerka na Ritha, który wciąż... istnieje. - A zatem moc osławionego amuletu Kaihi-ri i Riona, skaziciela żywiołu powietrza, jest po twojej stronie i chroni cię przed mocą chaosu i bieli, hm? Cóż... – Verion uśmiechnął się sadystycznie. – Jestem zapobiegliwym demonem, jak zapewne wiesz. Co byś powiedział na mały zakład? Obstawiam, że zaraz będziesz miał baaardzo nieciekawą minę. W powietrzu zajaśniały znów fioletowe mgły. - Nie atakuj ich, nie marnuj sił, Słonko. Skup się na nim. Słonko skupiła się w dziwnej medytacji – kolejny promień z wnętrza pentagramu usiłował zakłócić trans, ale Verion stanął mu na drodze, niwelując magię. Kiedy Słonko zakończyła trans, dziwna skrząca się otoczka pojawiła się na moment wokół zszokowanego Ritha. - Oh my, wygrałem! - Co wy...?! – Rith z niedowierzeniem spoglądał na własne ramiona. - Czujesz? Czujesz jak bije ci serce? Wsłuchaj się w jego rytm, zapamiętaj go dobrze, bo niedługo je uciszę. Jak mówilem... ze mną... się nie zadziera...!!!! Słonko wstrzymała nerwowo oddech. Verion był zły. Wiedziala, co się działo, kiedy Verion był zły. Nagłe, boczne kopnięcie w kolano powaliło Ritha w popiół pogorzleiska. Verion nie pozwolił mu wstac, od spodu uderzył kolanem w brzuch, jednocześnie gruchnął splecionymi dłońmi w grzbiet. Rith jęknął, cios wycisnął mu przez usta sporo krwi. Padł oszołomiony. Verion nadal był zły. Nawet rozdzierający ból, zamraczające zmęczenie nie ukoiły jego furii. Chwycił prawe ramię białoskórego, jednym wprawnym ruchem wykręcił zakończoną pazurami rękę do nienaturalnej pozycji. Trzasnęło, Rith wrzasnął, Słonko odwróciła odruchowo głowę, przymykając oczy. Verion uśmiechał się dziko, nie lubiła patrzeć na ten uśmiech, na te płonące żądzą mordu oczy. Był taki zły. - Poczuj to, zapamiętaj...! – ledwo usłyszeliście syk Veriona poprzez wrzaski wyrywającego się mu Ritha. Kość o dziwnej, metalicznej barwie, rozerwała mięśnie, ciało, i z plaśnięciem krwi znalazła się na wierzchu. Verion z rozkoszą przymknął oczy, gdy posoka chlapnęła mu deszczem na twarz. Był taki zły. Taki zadowolony. Wygiął swobodnie dyndające w jego uścisku ramię w drugą stronę i sterczącymi z niego hakowatymi czarnymi wyrostkami przejechał po twarzy Ritha jednym, ostrym ruchem. - Verion...! Kaszlał ciężko, nie mógł złapać powietrza, czuł ściskający ból, z ust wyciekała mu krew, której nie był w stanie przełknąć. Słyszał szybkie bicie swego serca, dudnienie w uszach, jakieś syczenie. - ...erion...! Puścił, wyprostował plecy, potrząsnął głową, poprawiając zmierzwione włosy.Krew Ritha smużkami wędrowała wzdłuż mokrych czarnych pasemek po jego czole. Tyłem, chwiejnym krokiem, odszedł od wijącego się na ziemi wroga. Dyszał, charczał od krwi, z brody kapały mu czerwone kropelki rozcieńczone potem. Zgubił rytm kroków, zachwiał się, wpadł na coś plecami. Ramiona Słonka przygarnęły go i uchroniły przed upadkiem. Zamknął oczy, odchylając głowę do tyłu. - Padam z nóg, Słonko – westchnął z udręczeniem. – Chodźmy stąd, chodźmy do domu...– ostatnie słowa wymamrotał ledwo zrozumiale, i osunął się na kolana. W tym momencie zniknął pentagram. Rith, zajęty wrzaskami bólu, pofrunął naraz w powietrze, pchnięty niewidzialną siłą. Otwarta brama stanęła mu na drodze. Zniknął. Zerkacie na Valgaava, który wciąż trzyma uniesioną w kierunku bramy rękę. Jest tak zmęczony przeminą w smoka i ze smoka w ludzkopodobną postać, że ledwo stoi. Na niebie wokół pojawia się coraz więcej żywego fioletu. Słonko zerka z wdzięcznością na smoka, zarzuca ramię Veriona na swoje barki i pomaga mu iść w kierunku bramy. - Czekaj...! – woła Valgaav; ona się odwraca, zerka na niego, on w tym momencie zapomina co chciał powiedzieć. - Dziękuję, czarny smoku – uśmiechnęła się. – Strzegłeś bramy, strzegłeś Bieli; teraz ona znów przyszła z pomocą twojemu światu, i zniszczy chaos jaki mu zagraża. - Nie! – rzucił z determinacją. – To także moja walka, Pani! Brama nadal jest otwarta, i nadal mam obowiązek jej strzec! Stwórca amuletu jest demonem, tworem chaosu, tak jak ja po części, i jestem odpowiedzialny za to, co czyni, gdyż powinienem zgładzić go dawno temu! Chcę umrzeć walcząc za to, w co wierzę, w co wierzyli moi bracia! Chcę zobaczyć to, w co nie dawałem wiary; w biel i fiolet razem! Słonko uśmiecha się pocieszająco. - Val!... – Aenis chwyta go za ramię. - ... - ... więc... odchodzisz...? - Przysięgałem. - Czy to... niebezpieczne? Czy świat bieli może cię zabić, skoro jesteś w połowie...? - Czułaś jej ból? Ból Almanakh? Nie mogła znieść, że ludzie z Rasganu cierpią. Że cierpienie w tym wymiarze jest czymś naturalnym i codziennym. Ona nie rozumie, jak my możemy się na to zgadzać, patrzeć na to. Była przerażona. - Czy istnieje miejsce, gdzie nikt nie cierpi? - Istnieje miejsce, gdzie nikt nie przechodzi obojętnie obok cierpiących. Chcesz je zobaczyć? Aenis zerknęła w stronę Rasganu. - Najpierw muszę coś jeszcze zrobić... - Antris Whisper zabił wszystkie demony w Rasganie – wyjaśnił Valgaav. – Nie wyczuwam tam żadnego, ani też żadnego opętańca. - Moje chimery... nie powinnam ich zostawiać. Zasłużyły na wolność. - Ten czar je również zabił. Aenis milczała chwilę. - Ja powinnam była to zrobić – szepnęła smętnie. * * * Nagi mężczyzna otworzył oczy i podniósł się z ulicy, ze zdumieniem rozglądając się wokół. Spojrzał badawczo, w szoku, na swoje ręce, ramiona, nogi, tułów, poruszał palcami, uderzył piętami o bruk, roześmiał się w histerycznej radości. Obok niego, nad trupem strażnika miejskiego, stał czarny reptylion. Gadzie oczy zerknęły na obnażonego mężczyznę. - Khhhhębushhhhzek? - Czarnokrwisty! Ty też?! - Jakhhh thhho sssię sthhhhało...?! - Czy to ważne?! Czy to ważne?! – radował się. * * * Zig ostrożnie wyjrzał zza rogu kamienicy, Ranovald był tuż za nim. Trupy straży przed pałacem wyparowały, zostały po nich same zbroje. Zdumione wampiry zerknęły na owrzodzonego, dławiącego się mężczyznę nieopodal, którego pęcherze wchłonęły się nagle. - Tato! – dziewczynka podbiegła do niego radośnie, przytulił ją. * * * wszyscy; Ognisty smok rozwiewa się na mgłę płomieni, powraca do ostrza Żywego Ognia. Stoicie pod otartą bramą, niebo wije się od fioletu, zerkają na was setki demonich oczu. Podobno ma się tu zjawić również sam Lord Demonów, Rion. Wszyscy czujecie, jak zakończyłoby się wasze spotkanie... Co jest po drugiej stronie? Rith. Zemsta. Biel, która niszczy chaos. Nie odkryte lądy, niezdobyta wiedza, nieznane wynalazki, obca magia, tajemnica. Przygoda. Być może znajdzie się coś w sam raz dla Takich Jak Ty. Wchodzisz...? __________________ - Heh... Ja jestem klopotami. Jak klopofy nie podoszają za mną, pszede mnom albo pszy mnie to cos sie dzieje ztecytowanie nienafuralnego ~Dirith po walce i utracie części uzębienia. "Nie ma co, żeby próbować ukryć się przed drowem w ciemnej jaskini to trzeba mieć po prostu poczucie humoru"-Dirith.