lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Junior · 15-10-2007, 11:34

Mateusz wyglądał z za wozu, obserwując czy aby nic się nie dzieje na polanie. Zdawało się że grasanci czekają jako na odpowiedź. Pewnikiem Pan Niewiarowski nie lękał się i gotów był stanąć na szable z Żolichowskim. Wszak pierwszą myślą było iż to mości Niewiarowski swoiste pierwszeństwo ma aby bronić swą jedną szablą całego taboru. Czekał tedy Mateusz spokojnie, gotów na wszystko, a tak po prawdzie to budził się wciąż i starał się odnaleźć w sytuacji tak obcej po wczorajszej pijatyce…

- Ja pójdę, sam go wołałem na pojedynek i nie zamierzam ogona kulić
Dalo się nagle słyszeć, a Mateusz jakby podskoczył na te słowa. Obrócił się by uwidzieć i usłyszeć tyradę Leszczyńskiego. Chwilę później nie widział już niczego. Z początku zaskoczony wymianą zdań. Lecz kiedy szlachcice zaczęli dobywać szablice i owijać je szmatami, powaga sytuacji i cały jej majestat dla Mateusza jakby prysł. Toż to nie mieściło się mu w głowie. Owijać szablę? Toż to tacy szermierze co zapanować nad swą bronią nie potrafią? Albo boją się że komu po koleżeńsku wąsa ukrócą? A już ci! I jeszcze mędrkować gdy kto wyzywa?! Dywagować i prawić o tym kto pierwszy gdy honor zagrożony? Toż ten Żolichowski kpi sobie! Jak to wygląda!? Jakby pośród całego obozu mości Ligęzy nie było nikogo kto pewny swej szabli! Tak to się gospodarza w potrzebie traktuje?!

Myśli kłębiły się w głowie szlachcica. I w chwili gdy zaskoczenie wyparte zostało gniewem sprawiedliwym. I w chwili gdy myśli gotowały się już w głowie, tak że Mateusz poczerwieniał ze złości, uniósł się z dyszla i postąpił dwa kroki ku szlachcie co motała szmaty w kolo szabel. Spojrzał na mości Niewiarowskiego.
– Wszyscyśmy jednakowo mości Ligęzie towarzyszami. Tedy ja nie pozwolę by kto wyzywał i czekać musiał! Waszmościom pewnie do wieczora tu zejdzie. Tedy pozwólcie że nie będę patrzał. – mówił to tonem nie gniewnym, przyciszonym. Poczym nie czekając reakcji odwrócił się w pole i zakrzyknął – Tedy stawaj mości Żolichowski. Obaczymy czyś naprawdę szablą umiesz robić. Mateusz Ankwicz herbu Abdank. Do usług.

Mówiąc te słowa Mateusz ruszył zdecydowanym krokiem w stronę grasantów. Widać w nim było determinację i że szlachcic mocno obstawał w swym postanowieniu. A emocje silne i szlacheckie jak wiadomo oswobadzają umysł z wpływu biesiady, tedy Mateusz szedł krokiem pewnym i sprawnym. Odpiął szablę, zrzucił sprawnie nie dopięty żupan i dobywając ostrza maszerował w stronę adwersarza.

15-10-2007, 11:34	#61
Junior Reputacja: 1	Mateusz wyglądał z za wozu, obserwując czy aby nic się nie dzieje na polanie. Zdawało się że grasanci czekają jako na odpowiedź. Pewnikiem Pan Niewiarowski nie lękał się i gotów był stanąć na szable z Żolichowskim. Wszak pierwszą myślą było iż to mości Niewiarowski swoiste pierwszeństwo ma aby bronić swą jedną szablą całego taboru. Czekał tedy Mateusz spokojnie, gotów na wszystko, a tak po prawdzie to budził się wciąż i starał się odnaleźć w sytuacji tak obcej po wczorajszej pijatyce… - Ja pójdę, sam go wołałem na pojedynek i nie zamierzam ogona kulić Dalo się nagle słyszeć, a Mateusz jakby podskoczył na te słowa. Obrócił się by uwidzieć i usłyszeć tyradę Leszczyńskiego. Chwilę później nie widział już niczego. Z początku zaskoczony wymianą zdań. Lecz kiedy szlachcice zaczęli dobywać szablice i owijać je szmatami, powaga sytuacji i cały jej majestat dla Mateusza jakby prysł. Toż to nie mieściło się mu w głowie. Owijać szablę? Toż to tacy szermierze co zapanować nad swą bronią nie potrafią? Albo boją się że komu po koleżeńsku wąsa ukrócą? A już ci! I jeszcze mędrkować gdy kto wyzywa?! Dywagować i prawić o tym kto pierwszy gdy honor zagrożony? Toż ten Żolichowski kpi sobie! Jak to wygląda!? Jakby pośród całego obozu mości Ligęzy nie było nikogo kto pewny swej szabli! Tak to się gospodarza w potrzebie traktuje?! Myśli kłębiły się w głowie szlachcica. I w chwili gdy zaskoczenie wyparte zostało gniewem sprawiedliwym. I w chwili gdy myśli gotowały się już w głowie, tak że Mateusz poczerwieniał ze złości, uniósł się z dyszla i postąpił dwa kroki ku szlachcie co motała szmaty w kolo szabel. Spojrzał na mości Niewiarowskiego. – Wszyscyśmy jednakowo mości Ligęzie towarzyszami. Tedy ja nie pozwolę by kto wyzywał i czekać musiał! Waszmościom pewnie do wieczora tu zejdzie. Tedy pozwólcie że nie będę patrzał. – mówił to tonem nie gniewnym, przyciszonym. Poczym nie czekając reakcji odwrócił się w pole i zakrzyknął – Tedy stawaj mości Żolichowski. Obaczymy czyś naprawdę szablą umiesz robić. Mateusz Ankwicz herbu Abdank. Do usług. Mówiąc te słowa Mateusz ruszył zdecydowanym krokiem w stronę grasantów. Widać w nim było determinację i że szlachcic mocno obstawał w swym postanowieniu. A emocje silne i szlacheckie jak wiadomo oswobadzają umysł z wpływu biesiady, tedy Mateusz szedł krokiem pewnym i sprawnym. Odpiął szablę, zrzucił sprawnie nie dopięty żupan i dobywając ostrza maszerował w stronę adwersarza.