[Dzikie Pola] Sto kamieni w głowie - Strona 7

Junior · 15-10-2007, 11:34

Mateusz wyglądał z za wozu, obserwując czy aby nic się nie dzieje na polanie. Zdawało się że grasanci czekają jako na odpowiedź. Pewnikiem Pan Niewiarowski nie lękał się i gotów był stanąć na szable z Żolichowskim. Wszak pierwszą myślą było iż to mości Niewiarowski swoiste pierwszeństwo ma aby bronić swą jedną szablą całego taboru. Czekał tedy Mateusz spokojnie, gotów na wszystko, a tak po prawdzie to budził się wciąż i starał się odnaleźć w sytuacji tak obcej po wczorajszej pijatyce…

- Ja pójdę, sam go wołałem na pojedynek i nie zamierzam ogona kulić
Dalo się nagle słyszeć, a Mateusz jakby podskoczył na te słowa. Obrócił się by uwidzieć i usłyszeć tyradę Leszczyńskiego. Chwilę później nie widział już niczego. Z początku zaskoczony wymianą zdań. Lecz kiedy szlachcice zaczęli dobywać szablice i owijać je szmatami, powaga sytuacji i cały jej majestat dla Mateusza jakby prysł. Toż to nie mieściło się mu w głowie. Owijać szablę? Toż to tacy szermierze co zapanować nad swą bronią nie potrafią? Albo boją się że komu po koleżeńsku wąsa ukrócą? A już ci! I jeszcze mędrkować gdy kto wyzywa?! Dywagować i prawić o tym kto pierwszy gdy honor zagrożony? Toż ten Żolichowski kpi sobie! Jak to wygląda!? Jakby pośród całego obozu mości Ligęzy nie było nikogo kto pewny swej szabli! Tak to się gospodarza w potrzebie traktuje?!

Myśli kłębiły się w głowie szlachcica. I w chwili gdy zaskoczenie wyparte zostało gniewem sprawiedliwym. I w chwili gdy myśli gotowały się już w głowie, tak że Mateusz poczerwieniał ze złości, uniósł się z dyszla i postąpił dwa kroki ku szlachcie co motała szmaty w kolo szabel. Spojrzał na mości Niewiarowskiego.
– Wszyscyśmy jednakowo mości Ligęzie towarzyszami. Tedy ja nie pozwolę by kto wyzywał i czekać musiał! Waszmościom pewnie do wieczora tu zejdzie. Tedy pozwólcie że nie będę patrzał. – mówił to tonem nie gniewnym, przyciszonym. Poczym nie czekając reakcji odwrócił się w pole i zakrzyknął – Tedy stawaj mości Żolichowski. Obaczymy czyś naprawdę szablą umiesz robić. Mateusz Ankwicz herbu Abdank. Do usług.

Mówiąc te słowa Mateusz ruszył zdecydowanym krokiem w stronę grasantów. Widać w nim było determinację i że szlachcic mocno obstawał w swym postanowieniu. A emocje silne i szlacheckie jak wiadomo oswobadzają umysł z wpływu biesiady, tedy Mateusz szedł krokiem pewnym i sprawnym. Odpiął szablę, zrzucił sprawnie nie dopięty żupan i dobywając ostrza maszerował w stronę adwersarza.

Szarik · 15-10-2007, 15:38

Michicz starał się szybko obmyśleć jakiś plan, który pozwoliłby uniknąć rozlewu krwi i zachować wozy po tym jak dowódca bandytów wyzwał ich na pojedynek. Michicz patrzył zdziwiony na polskich szlachciców. O tradycji pojedynkowania się wiedział. Nie dokońca rozumiał i podzielał ocierające się o szaleństwo poczucie honoru u Polaków jednak je akceptował. Cóż, co kraj to obyczaj. Takie przygotowania widział jednak pierwszy raz. Spojrzał w pole, gdzie wśród bandytów narastał już pomruk. Wiedział co się stanie, jeżeli za chwilę nie będzie odpowiedzi na wezwanie przeciwnik potraktuje ich jak tchórzy i zaatakuje świadomy swej przewagi. Nie było czasu. Dragan raz jeszcze popatrzył na wschodzące słońce i chwycił rękojeść swojej tureckiej szabli. Wtem jednak, jeden ze szlachciców, pan Mateusz o ile Dragana pamięć nie myliła sam wyszedł przed wozy i począł do pojedynku się szykować.
Michicz uśmiechnął się pod nosem. Jego chęć wystąpienia do pojedynku nie wynikała z poczucia honoru lecz z zimnej kalkulacji. Ułożył już sobie plan w głowie. Lata pobytu u Turków wielu rzeczy go nauczyły w tym przebiegłości. Szybko, żołnierskim okiem znawcy, ocenił postawę pana Mateusza. Pewny krok, płynne ruchy i mocny chwyt na szabli zdradzały wytrawnego szermierza. Na pierwszy rzut oka przywódca grasantów to też zawołany rębajło. Michicz, mimo że jest doskonale wyszkolonym żołnierzem, obawiałby się pojedynku zarówno z jednym jak i z drugim Polakiem. Nie powstrzymał tedy pana Mateusza i udał jakoby nie widział jak ten przez kozioł przeskakuje i swój marsz ku rzeczce rozpoczyna. Potem zwrócił się do pozostałych szlachciców.
- No, panowie, jeden z was już poszedł nie czekając rozkazu. Wy tu jasełka jakieś odprawiać chcecie. Fantazja u was iście szejtańska, z dyscypliną jeno trochę gorzej. Wiedzcie tedy, że komenda tutaj przy mnie jest. Jestem żołnierzem i załatwię sprawę po żołniersku. Jako odpowiedzialny za te tutaj wozy będę ich bronił doputy dopuki innych rozkazów nie dostanę lub nie będzie już możliwości dalszej obrony. - [b]Michicz przerwał by znaczenie tych słów dotarło do szlachciców.
- Macie waszmościowie trzy wyjścia. Możecie starać się pana Ligęzę budzić. On tu wyższy szarżą i może ma inne na tą sprawę zapatrywanie niż ja, tak długo jak jest nieprzytomny moje słowo jest tu rozkazem. Drugie wyjście to od tej chwili zachowywać się jak żołnierze i słuchać rozkazów. Jeżeli i to wam nie odpowiada tedy stańcie z boku i nie przeszkadzajcie. I tak będziecie się musieli bronić, więc się przydacie. W każdym innym przypadku będę zmuszony potraktować was wrogo w obliczu nieprzyjaciela i związać lub zabić jeżeli będziecie opór stawiać. - Słowa te Michicz wypowiadał szybko, głosem nieznoszącym sprzeciwu. - Ja mam tabor do obrony przygotowany i bronić go będę niezależnie od sytuacji. To moja żołnierska powinność. Wybierajcie co wam czynić trzeba, byle szybko! - Zakończył.
Czekał na ich reakcję, błogosławiąc w duszy Ałłacha i Proroka, którzy tak fortunnie los obrócili. Dragan obiecał hadżdż i teraz był już pewien, że Ałłach pozwoli spojrzeć mu na aksamitnie czarne ściany najświętszej Kaaby. Pan Mateusz dał im czas. Jeżeli zwycięży w pojedynku to odjadą wolni, a przynajmniej do tej pory Dragan nie widział żeby polski szlachcic złamał dane słowo. Jeżeli przegra, Michicz będzie już przynajmniej widział jak walczy herszt tych zbójów. I wtedy ogłosi, że ten co wyszedł gościem był jeno i z własnej woli poszedł na przyzwolenie nie czekając i tedy reprezentantem taboru być nie mógł. Jeśli szansę dla siebie w pojedynku widział będę, myślał dalej Michicz, wystąpię a jeśli nie to bronić się będziemy.
Tak myśląc czekał na reakcję pozostałych szlachciców i jednocześnie do Ałłacha się modlił by temu Polakowi co walczyć wyszedł siłę dał, mimo że giaur.

Eliasz · 15-10-2007, 20:21

Spojrzał na Pana Michnicza przyglądając mu się uważnie. Dostrzegł turecką szable przy boku co dodatkowy dyskomfort przeciwnikowi w pojedynku stwarzać mogła. Nie raz Mariusz widział jak szybką i poręczną bronią były szable tureckie.

- Masz rację Waszmość, teraz to i tak bez znaczenia - zwrócił się do Pana Michnicza odwijając jednocześnie szablę z osłony.

- Wybacz Panie Czertkowski moje słowa okrutne, ale gdy dać okazję chcę to nie przebieram w słowach i zwykle dużo gorsze zwyrodzieństwa z ust moich lecą.

Zwrócił się też raz jeszcze do Pana Michicza,

- Nie wiedziałem, że Waszmość za wozy odpowiedzialny, lecz jeśli tak, to słusznie prawisz, że do Ciebie decyzja należy. Ja również pojmuję, że stawka tu wysoka i nie godzi się czyjś majątek na utracenie narażać. Wiedz, że szablicę swoją oferuję do pojedynku, jeśli mi stanąć doń przyzwolisz. Jednak nie ręczę, żem najlepszy z tu zebranych, więc sam oceń dobrze nim decyzję wydasz.

Mariusz spochmurniał nieco widząc Pan Mateusz już do przeciwnika podążył i że tym samym pewnikiem Mariusza pojedynku pozbawia. Sam jednak bez przyzwolenia i rozkazu nie ruszyłby do wroga, zbyt długo w wojsku służył, by za nic mieć rozkazy.

Myślał w tym czasie jak tu Żelichowskiego na powtórny pojedynek wyzwać gdyby się kamratowi pokonać go nie udało. Mariusz potrafił taką wiązkę rzucić, że każdy na łeb na szyję z szablicą by nań pobiegł." Jeśli będzie trzeba to tak go obrażę, aż mu buty ze stóp spadną, nawet jeśli to życie miałoby mnie kosztować. "Tymczasem zwrócił się w stronę zbliżających się do siebie przeciwników. Przednia walka się szykowała którą zamierzał dokładnie obserwować, aby nauczyć się czegoś o przeciwniku i jego styl poznać. Dobrze jest wiedzieć przed walką na co stać przeciwnika, miał jednak nadzieję, że Pan Mateusz pojedynek wygra było by to najlepsze rozwiązanie.

Kutak · 15-10-2007, 20:41

Niech to diabli! Chociaż nie, nie diabli, poprawił się w myślach Daniłłowicz- w tej chwili jeden diabeł w zupełności mu wystarczał. Raz już spotkał się z Borutą- wtedy, w klasztorze, kiedy zawarł pierwszą z umów… Cóż, nie sądził, że spotka tego diabła raz jeszcze- widać los postanowił zadrwić z niemłodego już szlachcica…

- Nie daj Boże! Diabeł prawi o honorze!?- zakrzyknął, gdy Boruta przedstawił swą propozycje- Trzeba było sługi swego na mnie nie nasyłać- w końcu i ja po twojej stronie walczę, diable miły!

- Ani słowa o Tym na górze!- syknął wściekle diabeł- A i sam na swą hańbę spójrz- sojusznika sam zaatakowałeś!

- Przeta on mnie zaatakował! Całą swą wiarygodnością ręczę!

- Całą… Czym? Panie Daniłłowicz, opamiętaj się pan!- zadrwił stwór z piekieł- Osiem lat i dwanaście niedziel, a później znowu hulanka i zabawa, ile dusza zapragnie, a ciało pozwoli!

- Oj, ostatnio już nie tak bardzo pozwala… A może dałoby się coś z tym…- w oczach szlachcica coś zdawało się błyskać.

- Milczeć! Właśnie mi człowieka zarąbałeś, waszmości, a tu już o dziewkach i zdrowiu!

- Jak bez zdrowia to dwa lata. – Polak tupnął nogą i ze zdecydowaną miną spojrzał hardo na diabła.

- Nic mnie twe humory, Władysławie. Równych osiem lat, ni zdrowaśki krócej…

- Po moim trupie!

- Pan Rosiński chętnie to załatwi…- buchnął śmiechem diabeł, po czym spojrzał na już całkiem zdenerwowanego Daniłłowicza- Niechaj i będzie lepiej dla ciebie. Rzec muszę, że cię polubić zdołałem, bo pijak z ciebie na potęgę, a i jak braciszka na szablę nabiłeś, to aż jucha na Jezusa na krzyżu trysnęła… Oj, działo się, działo…

- Emh…- cichym chrząknięciem człowiek dał znać, iż czas i wystrzały zbliżające się coraz prędzej do drzwi stodoły nie służą wspominkom.

- Tak, racja. Sześć lat, sześć miesięcy i sześć dni- oto i moja ostatnia propozycja. To albo natychmiastowa podróż do piekła- pamiętasz bowiem, co podpisałeś…

- Tak, tak- pamiętam!- warknął Polak, chociaż w gruncie rzeczy był całkiem zadowolony- prawie dwa lata odpadły mu od wcześniejszej służby. Ileż zdąży zdziałać przez dwa lata…- Dawaj ten świstek nieboski z pieczęcią od Lucyfera i mów, cóż mam robić dla Ciebie, mój- dorzucił, siląc się na sarkazm- panie…

Arango · 18-10-2007, 11:34

Obóz nad Sołynką - ranek

Słońce przebijało się nieśmiało przez poranna mgiełkę, gdy szedł pan Ankwicz ku watasze zbójeckiej. Ludzie Rosińskiego z koni pozsiadali i półkole utworzyli dając tez perspektywę obrońcom taboru. Mógł tedy pan Mateusz przypatrzyć sie swojemu przeciwnikowi. Człek był to lat prawie czterdziestu, o postawie pysznej i zawadiackiej, spojrzeniu kpiącym.

Żolichowski herbu Brodzic

Spojrzał na pana brata i rzucił :

- Żolichowski herbu Brodzic. Kogo dzisiaj będziem chować - spytał jednocześnie szablą młynka szablą robiąc, chcąc przeciwnika w konfuzję widać wpędzić okazując wprawę szermierczą.

Szabla przeciwnika pana Ankwicza

Pan Mateusz opowiedział się adwersarzowi, zrzucili więc kontusze zostając w koszulach i hajdawerach. Krążyć wokół siebie zaczęli badać swe umiejętności, przycięli, odskoczyli.

- Waszeć powiadasz żeś Ankwicz - ozwał się Żolichowski.
- Znam ja Ankwiczów, znam. Dwa rody to są. Jeden z ziemi przemyskiej pochodzi i do herbu sie przypiął, z chłopów się prowadząc. Ale to nie waszeci ród - dodał widząc poczerwieniałą nieco twarz pana brata.
- Waszeci to ten drugi od ladacznicy przemyskiej się wywodzi. Mać znana, a ojca w krzakach szukaj - roześmiał się grubo widząc alterację pana Mateusza, a reszta jego kompanionów gruchnęła śmiechem srogim.

W taborze panowie bracia patrzyli z napięciem na to co dzieje się nieopodal. Odległość nie była duża ( kroków może ze czterdzieści ), przeto z za wozów widok mieli dobry. Hajducy rusznic jednak z rąk nie wypuszczali, widać było ze pan Bełzecki ludzi do swej chorągwi pieszej ludzi bywałych dobierał, nie ciury.

Jednocześnie głos jakiś odezwał się za towarzystwem.
- Cóż to Waszmościowie za hałasy ? - spytał pan Ligęza z namiotu wychodząc. Oczy mrużył i blady był widać nie służyło już sławnemu banicie i infamisowi wino jak onegdaj.

Pan Rokutowski pistolet zza pasa dobył i tak uzbrojony z szablą w jednej i krócicą w drugiej obiecał sobie drogo skórę sprzedać. Bo po prawdzie i zrobić więcej nic nie mógł. Na wystrzały i krzyki zbiegło sie z tuzin napastników choć w wiekszości pachołków i chmyzów. Wkrótce jednak drabiny przynieśli i trzech napastników z szerpentynami w rękach piąć na stryszek się po nich zaczęło...

Pan Daniłłowicz w paluch sie zakłół i jak obyczaj nakazuje diabelski krwią własną pismo podpisał.
Uśmiechnął sie Boruta pod wąsem i w taki takt ozwał się do pana Władysława :
- Po waszmości służby się upomnę gdy głowę z stad cało wyniesiesz panie bracie - uśmiechnął się diabeł iście diabelsko.
- Ja tu pomóc Ci nie mogę , chodz gdzie diabeł nie może... - zamyślił się na chwilę.
- Nic Waszeci nie zostaje jak dobrej myśli być - dorzucił - i sztabą oną - tu wskazał na deskę w kącie leżącą - odrzwia zastawić.
- No bywaj Waszmość - rzekł Boruta nie wiadomo czemu uśmiechając się krotochwilnie - ja tu znajomą odwiedzić muszę.

Zawinął się czart piekielnym sposobem i... znikł. Lekki zapach siarki i przedniego węgrzyna jaki po nim pozostał świadczyło jeno, ze nie był snem.

Eliasz · 18-10-2007, 13:01

Tuż po pierwszych prowokacjach jakie z ust Pana Żelichowskiego padły i tuż po gromkim śmiechu towarzyszy jego, Mariusz nie czekając na reakcję i nie chcąc dać przeciwnikowi przewagi, okrzyknął zza taboru – twarz swą śmiało wychylając aby zbój wiedział, iż się go Mariusz Leszczyński nie obawia.

- To jest ten Żelichowski bandzior i zbój ?! Błaha ha ha –zaśmiał się na głos Mariusz Leszczyński.
- Przecież tylko cham z chamów może tak godności szlacheckiej urągać. Kwiczesz i rzęzisz niczym zarzynana świnia, którą będziesz Żelichowski niedługo! Czyżbyś tak bał się przeciwnika, abyś z równowagi musiał go wybijać?! Ot całe tchórzostwo i prymitywizm z Ciebie wschodzi, lecz nie martwiaj się tak, jeśli jakim cudem pojedynek przeżyjesz to i ze mną zatańczysz psi synu jeden. Za swe chamstwo i mordę, na którą patrzeć nie mogę i wielu ludzi odciążę gdy nań spoglądać nie będą musieli – mówił głośno i donośnie. Wyraźnie cedził każde słowo nie wahał się i gestami ciała Żelichowskiego z równowagi wyprowadzić.

Chciał towarzyszowi swemu pomóc nieco, nie zaszkodzi jak ktoś z fantazyją słowami druha swego wesprze, niechaj widzi ten Żolichowski, że jęzorem za wiele nie zawojuje kiedy Leszczyński po drugiej stronie stoi. Zajęty wyprowadzaniem Żolichowskiego z równowagi nie zauważył zrazu, iż sam Pan Ligęza wyszedł.

Junior · 18-10-2007, 14:19

Mateusz postępował ku swym adwersarzom krokiem spiesznym i energicznym. Zdało by się że zdradzającym tak podniecenie jak i zdenerwowanie. Szlachcic nijak nie chciał dać znać po sobie że zmitygowany może być sytuacją. Kiedy postąpił w okręg co to towarzysze mości Żolichowskiego poczynili, otoczyły go paskudne gęby wątpliwego nieraz szlachectwa. Spoglądali z niechęcią, co by nie powiedzieć z wrogością na Pana Mateusza. Tak że chwilami wątpić można było czy faktycznie szlachectwa starczy grasantom i czy aby nie zechcą kupą zakończyć starcia. Bądź usiec Mateusza, gdyby ten położył Żolichowskiego.
- Żolichowski herbu Brodzic. Kogo dzisiaj będziem chować - spytał Żolichowski jednocześnie szablą młynka robiąc, dając tym popis swych niechybnych umiejętności. Mateusz jakby po chwili pojąl że to do niego się mówi.
- Waszmości? – Spytał, ale nikt się nie zaśmiał. Mateusz pomiarkował że wszyscy w koło po prawdzie zebrali się aby widzieć jego śmierć. I nagle ciężej mu się zrobiło na sercu.
– Mateusz Ankwicz herbu Abdank. Stawaj waszmość
Tak też adwersarze zrzucili kontusze w milczeniu, lecz pośród wyzwisk i uwag ze strony towarzyszy Żolichowskiego. Mateusz odpiął szablę i dobył ostrza. Dzierżył on dziwną broń, bowiem bardziej zakrzywioną jakby na modę wschodnią. Ale nie było czasu się oglądać, bo adwersarze stanęli już do walki i poczęli krążyć w kolo szukając okazji do pierwszego natarcia.
- Waszeć powiadasz żeś Ankwicz – ozwał się Żolichowski. - Znam ja Ankwiczów, znam. Dwa rody to są. Jeden z przemyskiego pochodzi i do herbu się przypiął, z chłopów się prowadząc. Ale to nie waszeci ród - dodał widząc poczerwieniałą nieco twarz pana brata. Mateusza denerwowało gadanie, bo nic tak nie wyprowadzało z równowagi młodego szlachcica jak insynuacje w kierunku rodziny. Ale Żolichowski ciągnął
- Waszeci to ten drugi od ladacznicy przemyskiej się wywodzi. Mać znana, a ojca w krzakach szukaj - roześmiał się grubo widząc alterację pana Mateusza, a reszta jego kompanionów gruchnęła śmiechem srogim.
Krew napłynęła mu do głowy jak to usłyszał. Ale wnet próbował się uspokoić, bo pomiarkował o co przeciwnikowi chodzi. Ozwał się tedy:
– Widać żeś waszmość prostak i niebywały. Bo ja ród z Sandomierskiego wiodę. Pewnie waszmość byś usłyszał, ale jak się ze świniami poleguje to i uszy zapchane. – zadziornie próbował ripostować – A bo to wiadomo, że…
Nie zdążył dokończyć. Żolichowski skoczył ku niemu wnet wyprowadzając cięcie. Mateusz zasłonił się lecz postąpił krok w tył. Kolejne cięcia, zastawy, pchnięcia. Żelichowski atakował z fantazją i umiejętnością. A znakiem że wyprowadził swego adwersarza z równowagi, było że Mateusz bronił się tylko i obrona ta zdawała się desperacka. Szlachcic cofał się wciąż, a szczęście że robił to umiejętnie, tak że nie dawał się wmanewrować tak by walkę szybko kończyć mógł Żolichowski.

Co rusz starszy szlachcic czynił wypady i jeszcze z większą siła i złością uderzał na wroga. Zmieniał postawy, cięcia, chwyty. Męczył prezentując swe nie liche umiejętności i znajomość polską sztuką krzyżową. A Mateusz wyraźnie bronić się jedynie potrafiąc wyprowadzał cięcia niegroźnie bądź wcale ich nie robił.

Tak że zebrani widząc co się dzieje zaczęli wiwatować i krzyczeć rozradowani. Bo pewnym im było że Żelichowski nie tylko pokona swego adwersarza, ale i uczyni przedstawienie z tego nie liche. I jakby na spełnienie tych obietnic przy kolejnej wymianie wykonał mocne cięcie, by momentalnie z drugiej strony poprawić pieruńsko szybkim chlaśnięciem w bok. Mateusz jakby się zawahał i zamiast się złożyć, odskoczył chcąc uniknąć ostrza. Sekundę później syknął z bólu, a koszula zabarwiła się szkarłatem.

– Waszmość miał kiedy w ręku szablę? Bo zdaje się żeś przywykły do palcatu jeno. – Tę uwagą Żolichowski wzbudził falę radości i śmiechu. Jeno Mateusz się nie śmiał spoglądając na swój bok. Rana piekła, ale gorsza była wątpliwość. Wszak nic nie rani tak dotkliwie jak zwątpienie w sercu szermierza. Stojąc tak i łapiąc oddech poczuł złość że dał się tak podejść. I wnet uczucie złości i determinacji wyparły wątpliwości. Ujął mocniej szablę. Wszak dobrze było dopuścić wroga, by ten pokazał jak walczy. A kiedy odkryje swe zdolności przypuścić atak tym skuteczniejszy. Ale trza przy tym zawsze kontrolować sytuację.

Zdeterminowany i niepomny odniesionej rany Mateusz stanął naprzeciw adwersarza. Znów szczęknęły szable. Buty ciężko uderzały o ziemie, kiedy obydwie postaci czyniły wciąż wypady, zejścia, cofnięcia i zastawy. Szable kręciły w koło wściekłe koła co rusz wystawiając obronę przeciwnika na próbę. Mateusz dawał się poznać z innej strony. Stopniowo przejmował inicjatywę, a szybkość jego ciosów stawiała oponenta w trudnej sytuacji. Nie było długo czekać jak tłum w koło pocichł i wszyscy już niepewni wyniku śledzili każdy ruch szermierzy.

Nagle w Żelichowskiego wstąpiły nowe siły. Tak jakby sam diabeł za nim stanął i dał mu drugi oddech. Szlachcic począł wyprowadzać ciosy może nie tak szybkie i dokładne ale diabelnie silne. I zdawało się że Mateusz odda znów inicjatywę. Bo choć Młody szlachcic zdawał się sprawniej robić i Młodość dawała mu przewagę na polu szybkości, to Żolichowski był bardziej doświadczony a teraz jeszcze swą siłą robił przewagę.

Kolejne cięcie. Mateusz zbił je wysoko, by przejść do niższego cięcia. Lecz Starszy poprawił i widać było że Pan Ankwicz nie zdoła się uchylić. Żelichowski ciął ramie adwersarza, lecz jeno je drasnął bo w pół ciosu przełożył szablę tak by bronić się niską zastawą. Mateusz jakby tylko na to czekał. Zamarkował cios, obrócił z wprawą broń i uderzył. Szabla ze świstem przecięła powietrze, zatoczyła krąg i z rozmachem uderzyła w czerep adwersarza. Ten zmarł, a na jego obliczu malowało się zdziwienie. Stał tak chwilę, poczym zwalił się jak długi na ziemię, która szybko przybrała szkarłatną barwę…

Mateusz cały mokry i ranny dyszał ciężko. Lecz na jego obliczu malowało się zadowolenie i radość. Spojrzał w stronę swych kompanów szukając tej samej radości.

Eliasz · 18-10-2007, 14:54

I znalazł... Mariusz rad był podwójnie nie dość, że kompanion jego wygrał i być może sytuację całą ocalił, to jeszcze sam Mariusz do walki z czarcim pomiotem stawać nie musiał.

- Wiwat Ci Panie Mateuszu, świetna walka – zawołał do towarzysza.

Całą walkę bacznie obserwował i przyznać musiał, że Pan Mateusz mimo rany odniesionej w walce lepszym jest chyba szermierzem niż on sam. Z diabelskie trudnym przeciwnikiem mu przyszło stoczyć bój i kiedy wydawało się, iż walka w przegraną idzie oto odniósł wspaniałe zwycięstwo. Stawka była wysoka, Mariusz liczył, że z pomocą Pana Ligenzy zostanie też właściwie wyegzekwowana.

- Witaj szanowny Panie - zwrócił się do Ligęzy - otóż walka się właśnie odbyła, której stawką wozy te oto były... A właściwie to i spokój nasz po drugiej stronie szali leżał. Żolichowski herbu Brodzic bandytami przewodził a z tegom co słyszał to właściwie ludzie są to Pana Rosińskiego. Na arian napadli przy okazji i nas w walkę wciągając – lub my ich w zależności jak spojrzeć na przebieg sytuacji.
Żelichowski słowo dał, ze odjadą jeśli przegra, mam ja nadzieję, że ludzie słowa jego dotrzymają…

Szarik · 18-10-2007, 15:04

- Ałłach agbar - Szepnął Michicz widząc jak bandyta osuwa się na ziemię. Teraz dopiero odczuł, że cały czas był napięty i że boli go dłoń, którą kurczowo na rękojeści szabli zaciskał.
- Cel! - Krzyknął do sabatów. - Baczenie mieć czy aby słowo nie wiatr u tych grasantów!
- I żeby mi żaden na jakąs następną zaczepkę nie reagował. - Wysyczał do panów braci.
Teraz dopiero zauważył, że pan Ligęza na zewnątrz wyszedł.
- Przed świataniem nas opadli. - Zaczął relacjonowac spokojnym głosem wolno cedząc słowa, by wszystkie do jeszcze z pewnością nie do końca świadomego dowódcy trafiły. - Arian spędzili do stodoły. Nas na pojedynek wyzwali i ten tam pan Mateusz poszedł nie czekając rozkazu ni się o nic pytając. Wygrał szczęściem, lecz i tak bym taboru bronił.

mataichi · 20-10-2007, 14:53

Jan Czetkowski

Młody szlachcic pluł sobie w brodę, że tak łatwo dał się od pojedynku odwieść, ale skoro Mihnicz był za te wozy odpowiedzialny to Jan winien mu był posłuszeństwo. Jedynie, więc przeklął pod nosem i z opuszczoną głową począł obserwować pana Mateusza, który to nie bacząc na rozkazy przystąpił do pojedynku.

Jan uważnie obserwował całą walkę…to zrobiłbym inaczej…chytre posunięcie nie spodziewałbym się tego – komentował w myślach kolejne ruchy przeciwników. Tym bardziej żałował, że to nie jemu przypadnie gloria za wyciągnięcie towarzyszy z opresji. Nie przyłączył się nawet do ogólnej radości, która zapanowała między wozami, kiedy to pan Mateusz pozbawił żywota Żelichowskiego.

-Piękny pojedynek – jedynie stwierdził ze smutkiem. – To bandyci i zbóje a ich słowo pewnie jest nic nie warte, choć chciałbym się mylić. – Zwrócił się do panów braci zebranych wokół Ligęzy. Tak naprawdę tego właśnie chciał. Przez ostatnie kilka lat żył wojnami i pojedynkami a ostatnio rzygał już przeklętym spokojem. – Jeśli nie, to czeka nas iście piekielna walka…tak łatwo nie odpuszczą tym bardziej, że mają nad nami dużą przewagę.

15-10-2007, 20:21	#63
Eliasz Reputacja: 1	Spojrzał na Pana Michnicza przyglądając mu się uważnie. Dostrzegł turecką szable przy boku co dodatkowy dyskomfort przeciwnikowi w pojedynku stwarzać mogła. Nie raz Mariusz widział jak szybką i poręczną bronią były szable tureckie. - Masz rację Waszmość, teraz to i tak bez znaczenia - zwrócił się do Pana Michnicza odwijając jednocześnie szablę z osłony. - Wybacz Panie Czertkowski moje słowa okrutne, ale gdy dać okazję chcę to nie przebieram w słowach i zwykle dużo gorsze zwyrodzieństwa z ust moich lecą. Zwrócił się też raz jeszcze do Pana Michicza, - Nie wiedziałem, że Waszmość za wozy odpowiedzialny, lecz jeśli tak, to słusznie prawisz, że do Ciebie decyzja należy. Ja również pojmuję, że stawka tu wysoka i nie godzi się czyjś majątek na utracenie narażać. Wiedz, że szablicę swoją oferuję do pojedynku, jeśli mi stanąć doń przyzwolisz. Jednak nie ręczę, żem najlepszy z tu zebranych, więc sam oceń dobrze nim decyzję wydasz. Mariusz spochmurniał nieco widząc Pan Mateusz już do przeciwnika podążył i że tym samym pewnikiem Mariusza pojedynku pozbawia. Sam jednak bez przyzwolenia i rozkazu nie ruszyłby do wroga, zbyt długo w wojsku służył, by za nic mieć rozkazy. Myślał w tym czasie jak tu Żelichowskiego na powtórny pojedynek wyzwać gdyby się kamratowi pokonać go nie udało. Mariusz potrafił taką wiązkę rzucić, że każdy na łeb na szyję z szablicą by nań pobiegł." Jeśli będzie trzeba to tak go obrażę, aż mu buty ze stóp spadną, nawet jeśli to życie miałoby mnie kosztować. "Tymczasem zwrócił się w stronę zbliżających się do siebie przeciwników. Przednia walka się szykowała którą zamierzał dokładnie obserwować, aby nauczyć się czegoś o przeciwniku i jego styl poznać. Dobrze jest wiedzieć przed walką na co stać przeciwnika, miał jednak nadzieję, że Pan Mateusz pojedynek wygra było by to najlepsze rozwiązanie. Ostatnio edytowane przez Eliasz : 15-10-2007 o 20:23.

15-10-2007, 20:41	#64
Kutak Reputacja: 1	Niech to diabli! Chociaż nie, nie diabli, poprawił się w myślach Daniłłowicz- w tej chwili jeden diabeł w zupełności mu wystarczał. Raz już spotkał się z Borutą- wtedy, w klasztorze, kiedy zawarł pierwszą z umów… Cóż, nie sądził, że spotka tego diabła raz jeszcze- widać los postanowił zadrwić z niemłodego już szlachcica… - Nie daj Boże! Diabeł prawi o honorze!?- zakrzyknął, gdy Boruta przedstawił swą propozycje- Trzeba było sługi swego na mnie nie nasyłać- w końcu i ja po twojej stronie walczę, diable miły! - Ani słowa o Tym na górze!- syknął wściekle diabeł- A i sam na swą hańbę spójrz- sojusznika sam zaatakowałeś! - Przeta on mnie zaatakował! Całą swą wiarygodnością ręczę! - Całą… Czym? Panie Daniłłowicz, opamiętaj się pan!- zadrwił stwór z piekieł- Osiem lat i dwanaście niedziel, a później znowu hulanka i zabawa, ile dusza zapragnie, a ciało pozwoli! - Oj, ostatnio już nie tak bardzo pozwala… A może dałoby się coś z tym…- w oczach szlachcica coś zdawało się błyskać. - Milczeć! Właśnie mi człowieka zarąbałeś, waszmości, a tu już o dziewkach i zdrowiu! - Jak bez zdrowia to dwa lata. – Polak tupnął nogą i ze zdecydowaną miną spojrzał hardo na diabła. - Nic mnie twe humory, Władysławie. Równych osiem lat, ni zdrowaśki krócej… - Po moim trupie! - Pan Rosiński chętnie to załatwi…- buchnął śmiechem diabeł, po czym spojrzał na już całkiem zdenerwowanego Daniłłowicza- Niechaj i będzie lepiej dla ciebie. Rzec muszę, że cię polubić zdołałem, bo pijak z ciebie na potęgę, a i jak braciszka na szablę nabiłeś, to aż jucha na Jezusa na krzyżu trysnęła… Oj, działo się, działo… - Emh…- cichym chrząknięciem człowiek dał znać, iż czas i wystrzały zbliżające się coraz prędzej do drzwi stodoły nie służą wspominkom. - Tak, racja. Sześć lat, sześć miesięcy i sześć dni- oto i moja ostatnia propozycja. To albo natychmiastowa podróż do piekła- pamiętasz bowiem, co podpisałeś… - Tak, tak- pamiętam!- warknął Polak, chociaż w gruncie rzeczy był całkiem zadowolony- prawie dwa lata odpadły mu od wcześniejszej służby. Ileż zdąży zdziałać przez dwa lata…- Dawaj ten świstek nieboski z pieczęcią od Lucyfera i mów, cóż mam robić dla Ciebie, mój- dorzucił, siląc się na sarkazm- panie… __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

18-10-2007, 11:34	#65
Arango Banned Reputacja: 1	Obóz nad Sołynką - ranek Słońce przebijało się nieśmiało przez poranna mgiełkę, gdy szedł pan Ankwicz ku watasze zbójeckiej. Ludzie Rosińskiego z koni pozsiadali i półkole utworzyli dając tez perspektywę obrońcom taboru. Mógł tedy pan Mateusz przypatrzyć sie swojemu przeciwnikowi. Człek był to lat prawie czterdziestu, o postawie pysznej i zawadiackiej, spojrzeniu kpiącym. Żolichowski herbu Brodzic Spojrzał na pana brata i rzucił : - Żolichowski herbu Brodzic. Kogo dzisiaj będziem chować - spytał jednocześnie szablą młynka szablą robiąc, chcąc przeciwnika w konfuzję widać wpędzić okazując wprawę szermierczą. Szabla przeciwnika pana Ankwicza Pan Mateusz opowiedział się adwersarzowi, zrzucili więc kontusze zostając w koszulach i hajdawerach. Krążyć wokół siebie zaczęli badać swe umiejętności, przycięli, odskoczyli. - Waszeć powiadasz żeś Ankwicz - ozwał się Żolichowski. - Znam ja Ankwiczów, znam. Dwa rody to są. Jeden z ziemi przemyskiej pochodzi i do herbu sie przypiął, z chłopów się prowadząc. Ale to nie waszeci ród - dodał widząc poczerwieniałą nieco twarz pana brata. - Waszeci to ten drugi od ladacznicy przemyskiej się wywodzi. Mać znana, a ojca w krzakach szukaj - roześmiał się grubo widząc alterację pana Mateusza, a reszta jego kompanionów gruchnęła śmiechem srogim. W taborze panowie bracia patrzyli z napięciem na to co dzieje się nieopodal. Odległość nie była duża ( kroków może ze czterdzieści ), przeto z za wozów widok mieli dobry. Hajducy rusznic jednak z rąk nie wypuszczali, widać było ze pan Bełzecki ludzi do swej chorągwi pieszej ludzi bywałych dobierał, nie ciury. Jednocześnie głos jakiś odezwał się za towarzystwem. - Cóż to Waszmościowie za hałasy ? - spytał pan Ligęza z namiotu wychodząc. Oczy mrużył i blady był widać nie służyło już sławnemu banicie i infamisowi wino jak onegdaj. Pan Rokutowski pistolet zza pasa dobył i tak uzbrojony z szablą w jednej i krócicą w drugiej obiecał sobie drogo skórę sprzedać. Bo po prawdzie i zrobić więcej nic nie mógł. Na wystrzały i krzyki zbiegło sie z tuzin napastników choć w wiekszości pachołków i chmyzów. Wkrótce jednak drabiny przynieśli i trzech napastników z szerpentynami w rękach piąć na stryszek się po nich zaczęło... Pan Daniłłowicz w paluch sie zakłół i jak obyczaj nakazuje diabelski krwią własną pismo podpisał. Uśmiechnął sie Boruta pod wąsem i w taki takt ozwał się do pana Władysława : - Po waszmości służby się upomnę gdy głowę z stad cało wyniesiesz panie bracie - uśmiechnął się diabeł iście diabelsko. - Ja tu pomóc Ci nie mogę , chodz gdzie diabeł nie może... - zamyślił się na chwilę. - Nic Waszeci nie zostaje jak dobrej myśli być - dorzucił - i sztabą oną - tu wskazał na deskę w kącie leżącą - odrzwia zastawić. - No bywaj Waszmość - rzekł Boruta nie wiadomo czemu uśmiechając się krotochwilnie - ja tu znajomą odwiedzić muszę. Zawinął się czart piekielnym sposobem i... znikł. Lekki zapach siarki i przedniego węgrzyna jaki po nim pozostał świadczyło jeno, ze nie był snem. Ostatnio edytowane przez Arango : 18-10-2007 o 14:24.

18-10-2007, 13:01	#66
Eliasz Reputacja: 1	Tuż po pierwszych prowokacjach jakie z ust Pana Żelichowskiego padły i tuż po gromkim śmiechu towarzyszy jego, Mariusz nie czekając na reakcję i nie chcąc dać przeciwnikowi przewagi, okrzyknął zza taboru – twarz swą śmiało wychylając aby zbój wiedział, iż się go Mariusz Leszczyński nie obawia. - To jest ten Żelichowski bandzior i zbój ?! Błaha ha ha –zaśmiał się na głos Mariusz Leszczyński. - Przecież tylko cham z chamów może tak godności szlacheckiej urągać. Kwiczesz i rzęzisz niczym zarzynana świnia, którą będziesz Żelichowski niedługo! Czyżbyś tak bał się przeciwnika, abyś z równowagi musiał go wybijać?! Ot całe tchórzostwo i prymitywizm z Ciebie wschodzi, lecz nie martwiaj się tak, jeśli jakim cudem pojedynek przeżyjesz to i ze mną zatańczysz psi synu jeden. Za swe chamstwo i mordę, na którą patrzeć nie mogę i wielu ludzi odciążę gdy nań spoglądać nie będą musieli – mówił głośno i donośnie. Wyraźnie cedził każde słowo nie wahał się i gestami ciała Żelichowskiego z równowagi wyprowadzić. Chciał towarzyszowi swemu pomóc nieco, nie zaszkodzi jak ktoś z fantazyją słowami druha swego wesprze, niechaj widzi ten Żolichowski, że jęzorem za wiele nie zawojuje kiedy Leszczyński po drugiej stronie stoi. Zajęty wyprowadzaniem Żolichowskiego z równowagi nie zauważył zrazu, iż sam Pan Ligęza wyszedł. Ostatnio edytowane przez Eliasz : 18-10-2007 o 13:07.

15-10-2007, 11:34	#61
Junior Reputacja: 1	Mateusz wyglądał z za wozu, obserwując czy aby nic się nie dzieje na polanie. Zdawało się że grasanci czekają jako na odpowiedź. Pewnikiem Pan Niewiarowski nie lękał się i gotów był stanąć na szable z Żolichowskim. Wszak pierwszą myślą było iż to mości Niewiarowski swoiste pierwszeństwo ma aby bronić swą jedną szablą całego taboru. Czekał tedy Mateusz spokojnie, gotów na wszystko, a tak po prawdzie to budził się wciąż i starał się odnaleźć w sytuacji tak obcej po wczorajszej pijatyce… - Ja pójdę, sam go wołałem na pojedynek i nie zamierzam ogona kulić Dalo się nagle słyszeć, a Mateusz jakby podskoczył na te słowa. Obrócił się by uwidzieć i usłyszeć tyradę Leszczyńskiego. Chwilę później nie widział już niczego. Z początku zaskoczony wymianą zdań. Lecz kiedy szlachcice zaczęli dobywać szablice i owijać je szmatami, powaga sytuacji i cały jej majestat dla Mateusza jakby prysł. Toż to nie mieściło się mu w głowie. Owijać szablę? Toż to tacy szermierze co zapanować nad swą bronią nie potrafią? Albo boją się że komu po koleżeńsku wąsa ukrócą? A już ci! I jeszcze mędrkować gdy kto wyzywa?! Dywagować i prawić o tym kto pierwszy gdy honor zagrożony? Toż ten Żolichowski kpi sobie! Jak to wygląda!? Jakby pośród całego obozu mości Ligęzy nie było nikogo kto pewny swej szabli! Tak to się gospodarza w potrzebie traktuje?! Myśli kłębiły się w głowie szlachcica. I w chwili gdy zaskoczenie wyparte zostało gniewem sprawiedliwym. I w chwili gdy myśli gotowały się już w głowie, tak że Mateusz poczerwieniał ze złości, uniósł się z dyszla i postąpił dwa kroki ku szlachcie co motała szmaty w kolo szabel. Spojrzał na mości Niewiarowskiego. – Wszyscyśmy jednakowo mości Ligęzie towarzyszami. Tedy ja nie pozwolę by kto wyzywał i czekać musiał! Waszmościom pewnie do wieczora tu zejdzie. Tedy pozwólcie że nie będę patrzał. – mówił to tonem nie gniewnym, przyciszonym. Poczym nie czekając reakcji odwrócił się w pole i zakrzyknął – Tedy stawaj mości Żolichowski. Obaczymy czyś naprawdę szablą umiesz robić. Mateusz Ankwicz herbu Abdank. Do usług. Mówiąc te słowa Mateusz ruszył zdecydowanym krokiem w stronę grasantów. Widać w nim było determinację i że szlachcic mocno obstawał w swym postanowieniu. A emocje silne i szlacheckie jak wiadomo oswobadzają umysł z wpływu biesiady, tedy Mateusz szedł krokiem pewnym i sprawnym. Odpiął szablę, zrzucił sprawnie nie dopięty żupan i dobywając ostrza maszerował w stronę adwersarza.

15-10-2007, 15:38	#62
Szarik Reputacja: 1	Michicz starał się szybko obmyśleć jakiś plan, który pozwoliłby uniknąć rozlewu krwi i zachować wozy po tym jak dowódca bandytów wyzwał ich na pojedynek. Michicz patrzył zdziwiony na polskich szlachciców. O tradycji pojedynkowania się wiedział. Nie dokońca rozumiał i podzielał ocierające się o szaleństwo poczucie honoru u Polaków jednak je akceptował. Cóż, co kraj to obyczaj. Takie przygotowania widział jednak pierwszy raz. Spojrzał w pole, gdzie wśród bandytów narastał już pomruk. Wiedział co się stanie, jeżeli za chwilę nie będzie odpowiedzi na wezwanie przeciwnik potraktuje ich jak tchórzy i zaatakuje świadomy swej przewagi. Nie było czasu. Dragan raz jeszcze popatrzył na wschodzące słońce i chwycił rękojeść swojej tureckiej szabli. Wtem jednak, jeden ze szlachciców, pan Mateusz o ile Dragana pamięć nie myliła sam wyszedł przed wozy i począł do pojedynku się szykować. Michicz uśmiechnął się pod nosem. Jego chęć wystąpienia do pojedynku nie wynikała z poczucia honoru lecz z zimnej kalkulacji. Ułożył już sobie plan w głowie. Lata pobytu u Turków wielu rzeczy go nauczyły w tym przebiegłości. Szybko, żołnierskim okiem znawcy, ocenił postawę pana Mateusza. Pewny krok, płynne ruchy i mocny chwyt na szabli zdradzały wytrawnego szermierza. Na pierwszy rzut oka przywódca grasantów to też zawołany rębajło. Michicz, mimo że jest doskonale wyszkolonym żołnierzem, obawiałby się pojedynku zarówno z jednym jak i z drugim Polakiem. Nie powstrzymał tedy pana Mateusza i udał jakoby nie widział jak ten przez kozioł przeskakuje i swój marsz ku rzeczce rozpoczyna. Potem zwrócił się do pozostałych szlachciców. - No, panowie, jeden z was już poszedł nie czekając rozkazu. Wy tu jasełka jakieś odprawiać chcecie. Fantazja u was iście szejtańska, z dyscypliną jeno trochę gorzej. Wiedzcie tedy, że komenda tutaj przy mnie jest. Jestem żołnierzem i załatwię sprawę po żołniersku. Jako odpowiedzialny za te tutaj wozy będę ich bronił doputy dopuki innych rozkazów nie dostanę lub nie będzie już możliwości dalszej obrony. - [b]Michicz przerwał by znaczenie tych słów dotarło do szlachciców. - Macie waszmościowie trzy wyjścia. Możecie starać się pana Ligęzę budzić. On tu wyższy szarżą i może ma inne na tą sprawę zapatrywanie niż ja, tak długo jak jest nieprzytomny moje słowo jest tu rozkazem. Drugie wyjście to od tej chwili zachowywać się jak żołnierze i słuchać rozkazów. Jeżeli i to wam nie odpowiada tedy stańcie z boku i nie przeszkadzajcie. I tak będziecie się musieli bronić, więc się przydacie. W każdym innym przypadku będę zmuszony potraktować was wrogo w obliczu nieprzyjaciela i związać lub zabić jeżeli będziecie opór stawiać. - Słowa te Michicz wypowiadał szybko, głosem nieznoszącym sprzeciwu. - Ja mam tabor do obrony przygotowany i bronić go będę niezależnie od sytuacji. To moja żołnierska powinność. Wybierajcie co wam czynić trzeba, byle szybko! - Zakończył. Czekał na ich reakcję, błogosławiąc w duszy Ałłacha i Proroka, którzy tak fortunnie los obrócili. Dragan obiecał hadżdż i teraz był już pewien, że Ałłach pozwoli spojrzeć mu na aksamitnie czarne ściany najświętszej Kaaby. Pan Mateusz dał im czas. Jeżeli zwycięży w pojedynku to odjadą wolni, a przynajmniej do tej pory Dragan nie widział żeby polski szlachcic złamał dane słowo. Jeżeli przegra, Michicz będzie już przynajmniej widział jak walczy herszt tych zbójów. I wtedy ogłosi, że ten co wyszedł gościem był jeno i z własnej woli poszedł na przyzwolenie nie czekając i tedy reprezentantem taboru być nie mógł. Jeśli szansę dla siebie w pojedynku widział będę, myślał dalej Michicz, wystąpię a jeśli nie to bronić się będziemy. Tak myśląc czekał na reakcję pozostałych szlachciców i jednocześnie do Ałłacha się modlił by temu Polakowi co walczyć wyszedł siłę dał, mimo że giaur.

18-10-2007, 14:19	#67
Junior Reputacja: 1	Mateusz postępował ku swym adwersarzom krokiem spiesznym i energicznym. Zdało by się że zdradzającym tak podniecenie jak i zdenerwowanie. Szlachcic nijak nie chciał dać znać po sobie że zmitygowany może być sytuacją. Kiedy postąpił w okręg co to towarzysze mości Żolichowskiego poczynili, otoczyły go paskudne gęby wątpliwego nieraz szlachectwa. Spoglądali z niechęcią, co by nie powiedzieć z wrogością na Pana Mateusza. Tak że chwilami wątpić można było czy faktycznie szlachectwa starczy grasantom i czy aby nie zechcą kupą zakończyć starcia. Bądź usiec Mateusza, gdyby ten położył Żolichowskiego. - Żolichowski herbu Brodzic. Kogo dzisiaj będziem chować - spytał Żolichowski jednocześnie szablą młynka robiąc, dając tym popis swych niechybnych umiejętności. Mateusz jakby po chwili pojąl że to do niego się mówi. - Waszmości? – Spytał, ale nikt się nie zaśmiał. Mateusz pomiarkował że wszyscy w koło po prawdzie zebrali się aby widzieć jego śmierć. I nagle ciężej mu się zrobiło na sercu. – Mateusz Ankwicz herbu Abdank. Stawaj waszmość Tak też adwersarze zrzucili kontusze w milczeniu, lecz pośród wyzwisk i uwag ze strony towarzyszy Żolichowskiego. Mateusz odpiął szablę i dobył ostrza. Dzierżył on dziwną broń, bowiem bardziej zakrzywioną jakby na modę wschodnią. Ale nie było czasu się oglądać, bo adwersarze stanęli już do walki i poczęli krążyć w kolo szukając okazji do pierwszego natarcia. - Waszeć powiadasz żeś Ankwicz – ozwał się Żolichowski. - Znam ja Ankwiczów, znam. Dwa rody to są. Jeden z przemyskiego pochodzi i do herbu się przypiął, z chłopów się prowadząc. Ale to nie waszeci ród - dodał widząc poczerwieniałą nieco twarz pana brata. Mateusza denerwowało gadanie, bo nic tak nie wyprowadzało z równowagi młodego szlachcica jak insynuacje w kierunku rodziny. Ale Żolichowski ciągnął - Waszeci to ten drugi od ladacznicy przemyskiej się wywodzi. Mać znana, a ojca w krzakach szukaj - roześmiał się grubo widząc alterację pana Mateusza, a reszta jego kompanionów gruchnęła śmiechem srogim. Krew napłynęła mu do głowy jak to usłyszał. Ale wnet próbował się uspokoić, bo pomiarkował o co przeciwnikowi chodzi. Ozwał się tedy: – Widać żeś waszmość prostak i niebywały. Bo ja ród z Sandomierskiego wiodę. Pewnie waszmość byś usłyszał, ale jak się ze świniami poleguje to i uszy zapchane. – zadziornie próbował ripostować – A bo to wiadomo, że… Nie zdążył dokończyć. Żolichowski skoczył ku niemu wnet wyprowadzając cięcie. Mateusz zasłonił się lecz postąpił krok w tył. Kolejne cięcia, zastawy, pchnięcia. Żelichowski atakował z fantazją i umiejętnością. A znakiem że wyprowadził swego adwersarza z równowagi, było że Mateusz bronił się tylko i obrona ta zdawała się desperacka. Szlachcic cofał się wciąż, a szczęście że robił to umiejętnie, tak że nie dawał się wmanewrować tak by walkę szybko kończyć mógł Żolichowski. Co rusz starszy szlachcic czynił wypady i jeszcze z większą siła i złością uderzał na wroga. Zmieniał postawy, cięcia, chwyty. Męczył prezentując swe nie liche umiejętności i znajomość polską sztuką krzyżową. A Mateusz wyraźnie bronić się jedynie potrafiąc wyprowadzał cięcia niegroźnie bądź wcale ich nie robił. Tak że zebrani widząc co się dzieje zaczęli wiwatować i krzyczeć rozradowani. Bo pewnym im było że Żelichowski nie tylko pokona swego adwersarza, ale i uczyni przedstawienie z tego nie liche. I jakby na spełnienie tych obietnic przy kolejnej wymianie wykonał mocne cięcie, by momentalnie z drugiej strony poprawić pieruńsko szybkim chlaśnięciem w bok. Mateusz jakby się zawahał i zamiast się złożyć, odskoczył chcąc uniknąć ostrza. Sekundę później syknął z bólu, a koszula zabarwiła się szkarłatem. – Waszmość miał kiedy w ręku szablę? Bo zdaje się żeś przywykły do palcatu jeno. – Tę uwagą Żolichowski wzbudził falę radości i śmiechu. Jeno Mateusz się nie śmiał spoglądając na swój bok. Rana piekła, ale gorsza była wątpliwość. Wszak nic nie rani tak dotkliwie jak zwątpienie w sercu szermierza. Stojąc tak i łapiąc oddech poczuł złość że dał się tak podejść. I wnet uczucie złości i determinacji wyparły wątpliwości. Ujął mocniej szablę. Wszak dobrze było dopuścić wroga, by ten pokazał jak walczy. A kiedy odkryje swe zdolności przypuścić atak tym skuteczniejszy. Ale trza przy tym zawsze kontrolować sytuację. Zdeterminowany i niepomny odniesionej rany Mateusz stanął naprzeciw adwersarza. Znów szczęknęły szable. Buty ciężko uderzały o ziemie, kiedy obydwie postaci czyniły wciąż wypady, zejścia, cofnięcia i zastawy. Szable kręciły w koło wściekłe koła co rusz wystawiając obronę przeciwnika na próbę. Mateusz dawał się poznać z innej strony. Stopniowo przejmował inicjatywę, a szybkość jego ciosów stawiała oponenta w trudnej sytuacji. Nie było długo czekać jak tłum w koło pocichł i wszyscy już niepewni wyniku śledzili każdy ruch szermierzy. Nagle w Żelichowskiego wstąpiły nowe siły. Tak jakby sam diabeł za nim stanął i dał mu drugi oddech. Szlachcic począł wyprowadzać ciosy może nie tak szybkie i dokładne ale diabelnie silne. I zdawało się że Mateusz odda znów inicjatywę. Bo choć Młody szlachcic zdawał się sprawniej robić i Młodość dawała mu przewagę na polu szybkości, to Żolichowski był bardziej doświadczony a teraz jeszcze swą siłą robił przewagę. Kolejne cięcie. Mateusz zbił je wysoko, by przejść do niższego cięcia. Lecz Starszy poprawił i widać było że Pan Ankwicz nie zdoła się uchylić. Żelichowski ciął ramie adwersarza, lecz jeno je drasnął bo w pół ciosu przełożył szablę tak by bronić się niską zastawą. Mateusz jakby tylko na to czekał. Zamarkował cios, obrócił z wprawą broń i uderzył. Szabla ze świstem przecięła powietrze, zatoczyła krąg i z rozmachem uderzyła w czerep adwersarza. Ten zmarł, a na jego obliczu malowało się zdziwienie. Stał tak chwilę, poczym zwalił się jak długi na ziemię, która szybko przybrała szkarłatną barwę… Mateusz cały mokry i ranny dyszał ciężko. Lecz na jego obliczu malowało się zadowolenie i radość. Spojrzał w stronę swych kompanów szukając tej samej radości.

18-10-2007, 14:54	#68
Eliasz Reputacja: 1	I znalazł... Mariusz rad był podwójnie nie dość, że kompanion jego wygrał i być może sytuację całą ocalił, to jeszcze sam Mariusz do walki z czarcim pomiotem stawać nie musiał. - Wiwat Ci Panie Mateuszu, świetna walka – zawołał do towarzysza. Całą walkę bacznie obserwował i przyznać musiał, że Pan Mateusz mimo rany odniesionej w walce lepszym jest chyba szermierzem niż on sam. Z diabelskie trudnym przeciwnikiem mu przyszło stoczyć bój i kiedy wydawało się, iż walka w przegraną idzie oto odniósł wspaniałe zwycięstwo. Stawka była wysoka, Mariusz liczył, że z pomocą Pana Ligenzy zostanie też właściwie wyegzekwowana. - Witaj szanowny Panie - zwrócił się do Ligęzy - otóż walka się właśnie odbyła, której stawką wozy te oto były... A właściwie to i spokój nasz po drugiej stronie szali leżał. Żolichowski herbu Brodzic bandytami przewodził a z tegom co słyszał to właściwie ludzie są to Pana Rosińskiego. Na arian napadli przy okazji i nas w walkę wciągając – lub my ich w zależności jak spojrzeć na przebieg sytuacji. Żelichowski słowo dał, ze odjadą jeśli przegra, mam ja nadzieję, że ludzie słowa jego dotrzymają…

18-10-2007, 15:04	#69
Szarik Reputacja: 1	- Ałłach agbar - Szepnął Michicz widząc jak bandyta osuwa się na ziemię. Teraz dopiero odczuł, że cały czas był napięty i że boli go dłoń, którą kurczowo na rękojeści szabli zaciskał. - Cel! - Krzyknął do sabatów. - Baczenie mieć czy aby słowo nie wiatr u tych grasantów! - I żeby mi żaden na jakąs następną zaczepkę nie reagował. - Wysyczał do panów braci. Teraz dopiero zauważył, że pan Ligęza na zewnątrz wyszedł. - Przed świataniem nas opadli. - Zaczął relacjonowac spokojnym głosem wolno cedząc słowa, by wszystkie do jeszcze z pewnością nie do końca świadomego dowódcy trafiły. - Arian spędzili do stodoły. Nas na pojedynek wyzwali i ten tam pan Mateusz* poszedł nie czekając rozkazu ni się o nic pytając. Wygrał szczęściem, lecz i tak bym taboru bronił*.

20-10-2007, 14:53	#70
mataichi Reputacja: 1	Jan Czetkowski Młody szlachcic pluł sobie w brodę, że tak łatwo dał się od pojedynku odwieść, ale skoro Mihnicz był za te wozy odpowiedzialny to Jan winien mu był posłuszeństwo. Jedynie, więc przeklął pod nosem i z opuszczoną głową począł obserwować pana Mateusza, który to nie bacząc na rozkazy przystąpił do pojedynku. Jan uważnie obserwował całą walkę…to zrobiłbym inaczej…chytre posunięcie nie spodziewałbym się tego – komentował w myślach kolejne ruchy przeciwników. Tym bardziej żałował, że to nie jemu przypadnie gloria za wyciągnięcie towarzyszy z opresji. Nie przyłączył się nawet do ogólnej radości, która zapanowała między wozami, kiedy to pan Mateusz pozbawił żywota Żelichowskiego. -Piękny pojedynek – jedynie stwierdził ze smutkiem. – To bandyci i zbóje a ich słowo pewnie jest nic nie warte, choć chciałbym się mylić. – Zwrócił się do panów braci zebranych wokół Ligęzy. Tak naprawdę tego właśnie chciał. Przez ostatnie kilka lat żył wojnami i pojedynkami a ostatnio rzygał już przeklętym spokojem. – Jeśli nie, to czeka nas iście piekielna walka…tak łatwo nie odpuszczą tym bardziej, że mają nad nami dużą przewagę.