| To przedziwne uczucie jak się spieszysz. Biegniesz szybko. Wiesz o tym. Że zbyt wolno. Marek pośpieszał jak mógł. Wiać było jego chęć aby dotrzeć na miejsce. Widać było że chce coś powiedzieć. Zaproponować. Że chce przejąć inicjatywę. Że wierzy że uda się szybko zakończyć całą sprawę. Ale nie udawało się. Czas biegł swym normalnym tempem. A godzina stawała się coraz późniejsza. Wiara w wolny wieczór upływała i nijak nie zastępowało go przeświadczenie że podejmuje się ważkiej misji. Nic z tego! Czul że traci tu czas. I był zły na zaistniałą sytuację. Każdy ruch towarzyszy był zbyt wolny. Każde zdanie wypowiedziane zbyt późno. Zbyt wolno.
Ale czekał. Był wytrwały i spokojny. Nawet nie komentował gdy dywagowano co uczynić. Wilk stal jak skamieniały i tylko oczy zdradzały że jest gotów skoczyć wykonać powierzone zadania. Możliwie szybko i sprawnie. |