lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Arango · 18-10-2007, 11:34

Obóz nad Sołynką - ranek

Słońce przebijało się nieśmiało przez poranna mgiełkę, gdy szedł pan Ankwicz ku watasze zbójeckiej. Ludzie Rosińskiego z koni pozsiadali i półkole utworzyli dając tez perspektywę obrońcom taboru. Mógł tedy pan Mateusz przypatrzyć sie swojemu przeciwnikowi. Człek był to lat prawie czterdziestu, o postawie pysznej i zawadiackiej, spojrzeniu kpiącym.

Żolichowski herbu Brodzic

Spojrzał na pana brata i rzucił :

- Żolichowski herbu Brodzic. Kogo dzisiaj będziem chować - spytał jednocześnie szablą młynka szablą robiąc, chcąc przeciwnika w konfuzję widać wpędzić okazując wprawę szermierczą.

Szabla przeciwnika pana Ankwicza

Pan Mateusz opowiedział się adwersarzowi, zrzucili więc kontusze zostając w koszulach i hajdawerach. Krążyć wokół siebie zaczęli badać swe umiejętności, przycięli, odskoczyli.

- Waszeć powiadasz żeś Ankwicz - ozwał się Żolichowski.
- Znam ja Ankwiczów, znam. Dwa rody to są. Jeden z ziemi przemyskiej pochodzi i do herbu sie przypiął, z chłopów się prowadząc. Ale to nie waszeci ród - dodał widząc poczerwieniałą nieco twarz pana brata.
- Waszeci to ten drugi od ladacznicy przemyskiej się wywodzi. Mać znana, a ojca w krzakach szukaj - roześmiał się grubo widząc alterację pana Mateusza, a reszta jego kompanionów gruchnęła śmiechem srogim.

W taborze panowie bracia patrzyli z napięciem na to co dzieje się nieopodal. Odległość nie była duża ( kroków może ze czterdzieści ), przeto z za wozów widok mieli dobry. Hajducy rusznic jednak z rąk nie wypuszczali, widać było ze pan Bełzecki ludzi do swej chorągwi pieszej ludzi bywałych dobierał, nie ciury.

Jednocześnie głos jakiś odezwał się za towarzystwem.
- Cóż to Waszmościowie za hałasy ? - spytał pan Ligęza z namiotu wychodząc. Oczy mrużył i blady był widać nie służyło już sławnemu banicie i infamisowi wino jak onegdaj.

Pan Rokutowski pistolet zza pasa dobył i tak uzbrojony z szablą w jednej i krócicą w drugiej obiecał sobie drogo skórę sprzedać. Bo po prawdzie i zrobić więcej nic nie mógł. Na wystrzały i krzyki zbiegło sie z tuzin napastników choć w wiekszości pachołków i chmyzów. Wkrótce jednak drabiny przynieśli i trzech napastników z szerpentynami w rękach piąć na stryszek się po nich zaczęło...

Pan Daniłłowicz w paluch sie zakłół i jak obyczaj nakazuje diabelski krwią własną pismo podpisał.
Uśmiechnął sie Boruta pod wąsem i w taki takt ozwał się do pana Władysława :
- Po waszmości służby się upomnę gdy głowę z stad cało wyniesiesz panie bracie - uśmiechnął się diabeł iście diabelsko.
- Ja tu pomóc Ci nie mogę , chodz gdzie diabeł nie może... - zamyślił się na chwilę.
- Nic Waszeci nie zostaje jak dobrej myśli być - dorzucił - i sztabą oną - tu wskazał na deskę w kącie leżącą - odrzwia zastawić.
- No bywaj Waszmość - rzekł Boruta nie wiadomo czemu uśmiechając się krotochwilnie - ja tu znajomą odwiedzić muszę.

Zawinął się czart piekielnym sposobem i... znikł. Lekki zapach siarki i przedniego węgrzyna jaki po nim pozostał świadczyło jeno, ze nie był snem.

18-10-2007, 11:34	#65
Arango Banned Reputacja: 1	Obóz nad Sołynką - ranek Słońce przebijało się nieśmiało przez poranna mgiełkę, gdy szedł pan Ankwicz ku watasze zbójeckiej. Ludzie Rosińskiego z koni pozsiadali i półkole utworzyli dając tez perspektywę obrońcom taboru. Mógł tedy pan Mateusz przypatrzyć sie swojemu przeciwnikowi. Człek był to lat prawie czterdziestu, o postawie pysznej i zawadiackiej, spojrzeniu kpiącym. Żolichowski herbu Brodzic Spojrzał na pana brata i rzucił : - Żolichowski herbu Brodzic. Kogo dzisiaj będziem chować - spytał jednocześnie szablą młynka szablą robiąc, chcąc przeciwnika w konfuzję widać wpędzić okazując wprawę szermierczą. Szabla przeciwnika pana Ankwicza Pan Mateusz opowiedział się adwersarzowi, zrzucili więc kontusze zostając w koszulach i hajdawerach. Krążyć wokół siebie zaczęli badać swe umiejętności, przycięli, odskoczyli. - Waszeć powiadasz żeś Ankwicz - ozwał się Żolichowski. - Znam ja Ankwiczów, znam. Dwa rody to są. Jeden z ziemi przemyskiej pochodzi i do herbu sie przypiął, z chłopów się prowadząc. Ale to nie waszeci ród - dodał widząc poczerwieniałą nieco twarz pana brata. - Waszeci to ten drugi od ladacznicy przemyskiej się wywodzi. Mać znana, a ojca w krzakach szukaj - roześmiał się grubo widząc alterację pana Mateusza, a reszta jego kompanionów gruchnęła śmiechem srogim. W taborze panowie bracia patrzyli z napięciem na to co dzieje się nieopodal. Odległość nie była duża ( kroków może ze czterdzieści ), przeto z za wozów widok mieli dobry. Hajducy rusznic jednak z rąk nie wypuszczali, widać było ze pan Bełzecki ludzi do swej chorągwi pieszej ludzi bywałych dobierał, nie ciury. Jednocześnie głos jakiś odezwał się za towarzystwem. - Cóż to Waszmościowie za hałasy ? - spytał pan Ligęza z namiotu wychodząc. Oczy mrużył i blady był widać nie służyło już sławnemu banicie i infamisowi wino jak onegdaj. Pan Rokutowski pistolet zza pasa dobył i tak uzbrojony z szablą w jednej i krócicą w drugiej obiecał sobie drogo skórę sprzedać. Bo po prawdzie i zrobić więcej nic nie mógł. Na wystrzały i krzyki zbiegło sie z tuzin napastników choć w wiekszości pachołków i chmyzów. Wkrótce jednak drabiny przynieśli i trzech napastników z szerpentynami w rękach piąć na stryszek się po nich zaczęło... Pan Daniłłowicz w paluch sie zakłół i jak obyczaj nakazuje diabelski krwią własną pismo podpisał. Uśmiechnął sie Boruta pod wąsem i w taki takt ozwał się do pana Władysława : - Po waszmości służby się upomnę gdy głowę z stad cało wyniesiesz panie bracie - uśmiechnął się diabeł iście diabelsko. - Ja tu pomóc Ci nie mogę , chodz gdzie diabeł nie może... - zamyślił się na chwilę. - Nic Waszeci nie zostaje jak dobrej myśli być - dorzucił - i sztabą oną - tu wskazał na deskę w kącie leżącą - odrzwia zastawić. - No bywaj Waszmość - rzekł Boruta nie wiadomo czemu uśmiechając się krotochwilnie - ja tu znajomą odwiedzić muszę. Zawinął się czart piekielnym sposobem i... znikł. Lekki zapach siarki i przedniego węgrzyna jaki po nim pozostał świadczyło jeno, ze nie był snem. Ostatnio edytowane przez Arango : 18-10-2007 o 14:24.