lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [sesja] wolna

mataichi · 20-10-2007, 12:49

Wyszemir

Udało się, byli uratowani…jednak ten stary czarodziej był w stanie tego dokonać. Choć całe ciało piekło z bólu Wyszemir odetchnął z wielką ulgą. Nawet zimny deszcz przynosił ukojenie, czuł dzięki niemu, że był na powrót w realnym świecie.

Widok cierpiącego Konrada wyrwał starca z szoku spowodowanego teleportacja. Cena za uratowanie wszystkich była wysoka. Wyszemir z trudem podniósł się z klęczek, brak kostura, na którym mógłby się wesprzeć dawał mu się wyraźnie we znaki. Podszedł do starego znajomego, ale jedynie, co mógł zrobić to przyglądać się jego agonii.

- Pomóżcie mu, jeśli możecie… – głos starca lekko się załamał. Kolejna osobą będzie musiała umrzeć z powodu jego egoizmu. – bo ja nie jestem w stanie...- popatrzył na swoją jedyną rękę, jaka mu pozostała. Zadziwiające jak po tych wszystkich latach z łatwością przychodziło mu zabijanie i niszczenie, ale nie mógł pomóc osobie, która poświęciła się dla niego. Świadomość, że nie musiało do tego dojść była z tego wszystkiego najgorsza….Wyszemir nie był wart ratowania.

Takie jest życie, zresztą może i dobrze się stało. W końcu tylko on zauważył jak zamieniamy się miejscami z mistrzem – okrutna logika mimo wszystko zatriumfowała, a na twarzy czarodzieja przez krótką chwilę można było dostrzec paskudny uśmiech. – Tak jesteśmy siebie warci mistrzu. Jednak Serafin nie słyszał jego myśli, był daleko …świadomość jego mistrza ulotniła się wraz z rzuconym czarem Konrada.

20-10-2007, 12:49	#334
mataichi Reputacja: 1	Wyszemir Udało się, byli uratowani…jednak ten stary czarodziej był w stanie tego dokonać. Choć całe ciało piekło z bólu Wyszemir odetchnął z wielką ulgą. Nawet zimny deszcz przynosił ukojenie, czuł dzięki niemu, że był na powrót w realnym świecie. Widok cierpiącego Konrada wyrwał starca z szoku spowodowanego teleportacja. Cena za uratowanie wszystkich była wysoka. Wyszemir z trudem podniósł się z klęczek, brak kostura, na którym mógłby się wesprzeć dawał mu się wyraźnie we znaki. Podszedł do starego znajomego, ale jedynie, co mógł zrobić to przyglądać się jego agonii. - Pomóżcie mu, jeśli możecie… – głos starca lekko się załamał. Kolejna osobą będzie musiała umrzeć z powodu jego egoizmu. – bo ja nie jestem w stanie...- popatrzył na swoją jedyną rękę, jaka mu pozostała. Zadziwiające jak po tych wszystkich latach z łatwością przychodziło mu zabijanie i niszczenie, ale nie mógł pomóc osobie, która poświęciła się dla niego. Świadomość, że nie musiało do tego dojść była z tego wszystkiego najgorsza….Wyszemir nie był wart ratowania. Takie jest życie, zresztą może i dobrze się stało. W końcu tylko on zauważył jak zamieniamy się miejscami z mistrzem – okrutna logika mimo wszystko zatriumfowała, a na twarzy czarodzieja przez krótką chwilę można było dostrzec paskudny uśmiech. – Tak jesteśmy siebie warci mistrzu. Jednak Serafin nie słyszał jego myśli, był daleko …świadomość jego mistrza ulotniła się wraz z rzuconym czarem Konrada.