„Ze stodoły nikt nie wyjdzie?…” -
zając wielce był zdziwiony -
„…Co z czekania tu mi przyjdzie?
Działać czas!” – myślał zlękniony.

I choć bał się tak jak rzadko,
wiedział że dziś wejść tam musi…
„Mamo ratuj! Ratuj tatko!
Chcę być dzielny… - to mnie kusi…”

Straszne chciejstwo w sobie poczuł
tak, chciał zrobić coś wielkiego;
do stodoły wolno wkroczył
sam nie wiedząc wciąż dlaczego.

Wszedł, przycupnął tuż przy wejściu,
chciał zasłonić się uszami;
nie miał wprawy on w obejściu
z wielką władzą i czynami.

Zerknął wokół przestraszony
„bohaterem dziś zostanę…”
Baran gadał jak natchniony,
owce stały zasłuchane…

Nie chciał by go ktoś zobaczył,
nie chciał się narazić komu,
miejsce sobie więc upatrzył
za paśnikiem (tym ze słomą).

Kicnął szybko w tamtą stronę
jeszcze jeden lub dwa skoki
Uff, udało się! Zrobione!...
Zaraz wyjrzał jednym okiem…