| Gwen była mile zaskoczona, kiedy Mi Raaz ucałował jej dłoń. Na nieporadne próby wymówienia jej imienia zareagowała dźwięcznym, perlistym śmiechem. Czar prysł, kiedy młodzieniec splunął. Elfka nienawidziła tego obrzydliwego zwyczaju, podobnie jak bekania, smarkania w palce i puszczania wiatrów, które były wśród ludzi powszechne, ale spluwanie napawało ją szczególną odrazą. Spojrzała na niego oczami wielkimi jak spodki. ~Taki przystojny... i taki prostak!!!~ pomyślała, próbując ukryć niesmak.~ Mam nadzieję, że nie ma kataru...~ zastanawiała się, co oprócz zupy i chleba znajdowało się na dłoniach mnicha.-Mogę mówić do Ciebie Gwen?- zapytał z błagalną miną.- Eeee...tak, oczywiście.- uśmiechnęła się niepewnie. Człowiek lasu posłał jej pełen sympatii uśmiech i również zaoferował swoją pomoc. Kiedy razem z Nirelem wyszli na dziedziniec, mina mnicha nieco zrzedła na widok ilości sakw i toreb, którymi była objuczona Alephreil. Nie narzekał jednak, gdy brał cały ten ciężar na swoje szerokie barki.~ Jacy oni silni....~ pomyślała z zachwytem patrząc jak szybko mężczyźni rozdzielili między sobą wielość jej podręcznych drobiazgów. Sama wzięła tylko swoje bliźniacze miecze, ukochaną harfę i sakwę w której pobrzękiwała cichutko Melodyjna Kolczuga, jej największy skarb. Jej nowi znajomi znieśli toboły do jej komnaty. - Idę trochę odpocząć, ale zapewne spotkamy się na obiedzie, zatem do zobaczenia.- Mi Raaz uśmiechnął się i wyszedł, a elfce zrobiło się jakoś dziwnie gorąco. Nirel też zdążył gdzieś zniknąć. Gwen usiadła na brzegu wielkiego łoża. Przycisnęła harfę mocniej do piersi, tuląc policzek do jej gryfu. Zamknęła oczy i pozwoliła melodii spływać na srebrne struny prosto z jej serca. Posiadłość wypełniła muzyka przejrzysta, przenikliwa i głęboka niczym morska toń, a harfie zawtórował głos jedwabisty i delikatny jak motyle skrzydła.... |