lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Mira · 29-10-2007, 09:45

Sonia patrzyła w milczeniu na księdza, po czym wybuchła niepohamowanym, szczerym śmiechem. W jej oczach zabłysły ogniki wesołości i gdy spojrzała po raz kolejny na Jerzego, wyglądała jak mała dziewczynka, która właśnie zmyśliła psotę. Podobało mu się to wejrzenie, jakby gdzieś już je widział u innej młodej dziewczyny... Jego rozmyślania przerwał jednak nadspodziewanie twardy głos Soni.

- Jesteś nawiedzony ojczulku. Jak Boga kocham, jesteś zdrowo szurnięty! I co tak patrzysz? Uważasz, że kalam teraz imię Pana? – dziewczyna oparła dłonie na stole i podciągnęła się bliżej klechy tak, aby żadne słowo mu nie umknęło. – Pewnie cię to zdziwi, ale jestem wierząca. I jeśli komuś Pan miałby wskazać drogę, to właśnie mi, kiedy ocalił mi życie, bo zamiast do salonu, udałam się na modły do kościoła. Tymczasem tutaj... wpadły dresy z Huty i... ktoś zginął. Zamiast mnie.

Na zewnątrz zaczął padać deszcz, miarowo uderzając w szyby. Sonia odetchnęła ciężko, po czym cofnęła się na swoje krzesło. Jej policzki palił rumieniec. Wzrok utkwiła w niemal wypitej już herbacie. Nie chciała widzieć zdziwienia w oczach Blanki i Jerzego, nie teraz.

- Nie wiem po chuja to mówię... Może po prostu nie lubię być oceniana z góry.

29-10-2007, 09:45	#22
Mira Konto usunięte Reputacja: 1	Sonia patrzyła w milczeniu na księdza, po czym wybuchła niepohamowanym, szczerym śmiechem. W jej oczach zabłysły ogniki wesołości i gdy spojrzała po raz kolejny na Jerzego, wyglądała jak mała dziewczynka, która właśnie zmyśliła psotę. Podobało mu się to wejrzenie, jakby gdzieś już je widział u innej młodej dziewczyny... Jego rozmyślania przerwał jednak nadspodziewanie twardy głos Soni. - Jesteś nawiedzony ojczulku. Jak Boga kocham, jesteś zdrowo szurnięty! I co tak patrzysz? Uważasz, że kalam teraz imię Pana? – dziewczyna oparła dłonie na stole i podciągnęła się bliżej klechy tak, aby żadne słowo mu nie umknęło. – Pewnie cię to zdziwi, ale jestem wierząca. I jeśli komuś Pan miałby wskazać drogę, to właśnie mi, kiedy ocalił mi życie, bo zamiast do salonu, udałam się na modły do kościoła. Tymczasem tutaj... wpadły dresy z Huty i... ktoś zginął. Zamiast mnie. Na zewnątrz zaczął padać deszcz, miarowo uderzając w szyby. Sonia odetchnęła ciężko, po czym cofnęła się na swoje krzesło. Jej policzki palił rumieniec. Wzrok utkwiła w niemal wypitej już herbacie. Nie chciała widzieć zdziwienia w oczach Blanki i Jerzego, nie teraz. - Nie wiem po chuja to mówię... Może po prostu nie lubię być oceniana z góry. __________________ Konto zawieszone.