17 kwietnia 2002 roku był dniem słonecznym, ciepłym i bardzo wyczekiwanym przez całą licealną młodzież. A dokładniej rzecz biorąc - popołudnie dnia 17 kwietnia 2002 roku było bardzo wyczekiwane. Zresztą jak każde piątkowe popołudnie, oznaczające początek weekendu.
Lekcje dłużyły się okropnie, a promienie słoneczne wpadające przez okno do sal wywoływały ogromne poczucie tęsknoty za wolnością. I kiedy wydawało się, że jeszcze tylko kilkanaście minut dzieli wszystkich od upragnionych dwóch wolnych od szkolnego kieratu dni, okazało się, że nie wszyscy będą mogli cieszyć się weekendem tak samo szybko. Blondwłose dziewcze, najwyżej czternastoletnie, pukało delikatnie do czterech klas i przepraszając słodkim głosikiem nauczycieli, wyczytywała z karteczki po jednym nazwisku: Patrick Winship, Justin Blackbird, Robert O'Malley, Christopher Clydes - za każdym razem dodając tą samą formułkę

- Pan profesor Jackob Smith prosi, żebyś zgłosił się do niego po tej lekcji w bardzo ważnej sprawie. Będzie czekał w swoim laboratorium.

Można było domyśleć się co stary profesorek może chcieć od uczniów. Szczególnie, gdy wszyscy czterej wyczytani panowie doskonale zdawali sobie sprawę tego, że semestralny test z fizyki nie poszedł im tak dobrze, jak mieli nadzieję. Szczerze mówiąc - w ogóle im nie poszedł. Jeszcze nigdy Smith nie wymyślił tak pokrętnych pytań, tak beznadziejnych zadań i trudno było się dziwić, że coś mogło pójść nie tak. Szczególnie jeśli poświęca się na naukę fizyki tyle czasu, co oni... Problemem jednak nie było nauczenie się całej partii materiału i zaliczenie testu raz jeszcze. To byłoby zbyt proste! Problem stanowił sam profesor Smith i jego przedziwne metody wychowawcze, które stosował specjalnie dla uczniów, którzy w jego mniemaniu niesłusznie nie przepadali za fizyką. Wymyślał dla nich przedziwne zadania do wykonania, kazał na przykład obserwować różne normalne zjawiska z życia codziennego i każde z nich opisywać od strony fizycznej. Jazda samochodem, upadek podczas ewolucji na deskorolce, przypalenie odgrzewanej zupy... Co gorsze, kazał nieraz pisać setki esejów, szperać po bibliotece, znajdować informacje, ciekawostki, opisywać i referować publicznie problemy współczesnej fizyki. A kiedy widział, że nieszczęsny uczeń katowany i zadręczany mnóstwem zajęć, które mają mu pomóc pokochać znienawidzony przedmiot, wciąż oporny jest na wiedzę, zapraszał go do siebie i pozwalał towarzyszyć lub też pomagać przy swoich eksperymentach. Na szczęście nikt jeszcze nie zginął od żadnego wybuchu, ani eksplozji, ale opowieści o tym co profesor potrafi wymyślić i do czego zmusza biednych chłopców i dziewczęta (którzy woleliby popołudnie spędzać na randkach, spotkaniach, koncertach, w kinie lub gdziekolwiek, byle nie w domu profesorka!) są na tyle straszne i wręcz legendarne, że każdy woli przysiąść przez kilka dni i zakuwać bez opamiętania na semestralny test, niż doświadczyć tych okropieństw na własnej skórze.

Po dzwonku na przerwę żadnemu z czterech wyczytanych panów nie spieszyło się na spotkanie z nauczycielem fizyki. W końcu jednak, prędzej czy później musieli pojawić się w kanciapie profesora, zwanej chlubnie "laboratorium". Pomieszczenie znajdowało się w piwnicy, tuż pod pracownią fizyczną, z której zapleczem łączyły je metalowe schody. Pan Smith większość czasu spędzał właśnie w laboratorium, wychodząc jedynie wtedy, kiedy miał lekcje. Schody były więc bardzo praktyczne i wygodne, nie musiał bowiem wychodzić z piwnicy i przechodzić korytarzami do pracowni. Profesor należał do tego typu ludzi, którzy zazwyczaj delikatnie określani są mianem "dziwaków" (a czasem bardziej dobitnie - "wariatów"). Był już bardzo stary, skończył już siedemdziesiąt lat, nie lubił za bardzo towarzystwa, często gadał sam do siebie, chodził przeważnie w jednym i tym samym ubraniu, był roztargniony, zapominał o rzeczach istotnych dla większości ludzi, natomiast pamiętał zawsze doskonale wszystkie daty, fakty, wzory, wyliczenia i twarze. Twarzy nie zapominał nigdy, w co nieraz nie wierzyli jego uczniowie i starając się wykorzystać jego roztargnienie próbowali wyłudzić lepszą ocenę lub w jakiś sposób go oszukać. Oj biada im, biada! Bo to, co profesor Smith wziął sobie do serca najbardziej, to jego misja kształtowania młodych umysłów, szczególnie tych, które oporne były na wszelkie nauki, szczególnie fizykę i dobre wychowanie. Nie trudno więc domyślić się co robił z uczniami, którzy mu podpadli.

W laboratorium panował półmrok. Patrick, Justin, Robert i Christopher stanęli tuż przy wejściu, w razie gdyby musieli asekurować się taktownym wycofaniem się na z góry upatrzone pozycje, co - jak mieli nadzieję - nastąpi bardzo szybko. Niestety okazało się, że w głębi mrocznego pomieszczenia coś jednak się rusza, coś mamrota do siebie i niekiedy bardzo hałasuje. Należy jeszcze wspomnieć, że owa kanciapa zwana laboratorium, to pokój wypełniony przeróżnym, na pierwszy rzut oka, śmieciem. Buteleczki, flakony, sterta kabli, głośników, krzyżówek różnych urządzeń, starych komputerów, przyrządów niewiadomego pochodzenia i przeznaczenia, narzędzi, śmieci i Bóg wie czego jeszcze! Wszystko to doprawione starymi meblami, w szczególności masą półek i regałów. A gdzieś wśród nich zawsze można było znaleźć profesora. No, prawie zawsze. Wtedy, kiedy nie musiał być w szkole, zaszywał się w swoim domu.
Po kilku chwilach z głębi pomieszczenia wyłonił się profesor Jacob Smith, trzymając w dłoni skrzypce i ciągnąc za sobą podłączoną do nich plątaninę kabli.