lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Toho · 02-11-2007, 12:46

Janina „Jaśka” Gąbczewska

24 kwietnia 2007, Wtorek, ok. 14, przedmieścia Warszawy, niedaleko Lasku Brzozowego

Od czasu incydentu z jamnikiem Ladija uśmiechała się nieco częściej niż do tej pory. Patrzyła z niejaką dumą na Czarnego Pantera. Smiergieł biegał między nimi, co jakiś czas dopraszając się pieszczot. O ile Czarnego Pantera należało nazwać kocurem, wojownikiem, to Smiergieła należałoby w tym momencie nazwać kociakiem, urwipołciem i żartownisiem. Cała czwórka szła spokojnie w stronę chatki Alojza. W pewnym momencie Czarny Panter wskoczył na nieduży pieniek i wyraźnie czekał na nich. Chwilę później obok Pantera siadł Smiergieł. Jaśka zastanawiała się o tym kotom im chodzi – znów jakieś wizje?

Jednak tym razem nie było żadnych nowych wizji. Koty poczekały na Jaśkę z Ladiją. Jaśka odezwała się pierwsza:
-Co tym razem się stało? Mam nadzieję, że to nic poważnego i bardzo pilnego.
Ladija się nie odzywała, patrzyła na koty, to na Jaśkę i czekała. Czarny Panter przeciągnął się w typowo koci sposób, miauknął przyjaźnie w sposób, który mówił „cześć, muszę lecieć”. Po chwili wstał i pobiegł między krzewy. Jaśka pomyślała, że pewnie jak każdy kocur pobiegł dbać o swój teren. Ladija wydawała się nieco rozczarowana tym, że Panter poszedł. Smiergieł wydawał się tym wszystkim mało zainteresowany i znudzony, czekał aż pójdą dalej.

Janina powiedziała do Ladiji – Ladija! On poszedł sobie tu wykonała palcami po ręce ruch idącej osoby – my też musimy iść.. Dziewczynka ciekawie przyglądała i przysłuchiwała się temu, co pokazywała i mówiła Jaśka. Przez chwilę trzymała jeden z paluszków w buzi, całkiem jak to czynią inne dzieci. Jaśka zauważyła, że słuchając z zaciekawieniem przekrzywia nieco głowę, całkiem jak to czynią owczarki niemieckie słuchające głosu swojego pana. Po chwili Ladja odezwała się – Ahn’ksa!.

Jaśka nie wiedziała, co to może znaczyć, być może „chodźmy”. Popatrzyła na Ladiję, wykonała palcami ruch idącej osoby i powtórzyła niepewnie - Aaanksa? Ladija pokiwała potakując. Janina ucieszyła się niezmiernie, wiedząc, że kolejne lody zostały przełamane.

Jaśka ruszyła dalej, Smiergieł biegał koło niej, z łobuza i żartownisia zmienił się w łowcę, takiego jak w lesie. Spiętego i czujnego. Uważnie wąchał zapachy niesione z wiatrem. Jego wibrysy drgały nieznacznie. Całą kocia sylwetka wyrażała napięcie i wzmożoną uwagę. Ladija również wydawała się Jaśce nieco bardziej spięta. Janina nie wiedziała czy to sugestia kota i dziewczynki, czy jakaś dziwna atmosfera spowodowały, że sama szła o wiele bardziej uważnie, czujnie.

Nagle zza wysokich drzew i krzaków wyskoczył na ścieżkę wysoki młody mężczyzna. Miał na oko około 20-paru lat, był nieźle zbudowany.

Natomiast o wiele dziwniejszy był jego ubiór, wygląd i zachowani. Ubrany był w długi zielony wojskowy płaszcz i wojskowe trepy – wszystko zapewne z demobilu. Nie był zbytnio brudny czy śmierdzący, Jaśka w normalnej sytuacji uznałaby go za czystego. Facet był natomiast całkiem łysy. Najdziwniejsze było jego zachowanie – oczy miał dziwnie szkliste o rozszerzonych źrenicach, do tego ślinił się nieco.

Jaśka na pierwszy rzut oka wiedziała z kim ma do czynienia. Wiedziała, że facet jest skinem. Jednym z tych ogolonych na łyso gości. Niektórzy skini byli całkiem „normalni” – nieco zbuntowani przeciw rzeczywistości, rodzicom oraz państwu. Inni byli wrogo nastawieni do każdego innego oprócz nich samych. Dodatkowo nie zawsze było wiadomo jaki jest ich stosunek do zwierząt. Jaśka pamiętała jednego takiego – próbował ciężkim podkutym trepem kopnąć małego kotka. Jaśkę wówczas opętał jakiś szał, złapała rzecz, którą miała pod ręką (ściśle mówiąc pogrzebacz z grubego pręta zbrojeniowego) i szybko wybiła skinowi takie pomysły z głowy.

Ten wyskoczywszy na ścieżkę popatrzył na wszystkich mętnym wzrokiem. Jaśka już miała coś powiedzieć, żeby się go pozbyć, gdy ten odezwał się pierwszy:
- Seeh’l sol’th aegith we’hrret usimijis Ladija’h
Głos nieznajomego zmroził Jaśkę, przez chwilę nie mogła się ruszyć. Jego słowa brzmiały podobnie do słów Ladij wtedy na polanie w lesie. Ale ton był o wiele, wiele inny. Brzmiał jakby ktoś darł kawał blachy, zdawał się być chropowaty, ostry jak szkło.

Jaśka zaczęła coś bąkać niepewnie pod nosem, gdy głośno odezwała się Ladija:
- Suk bel’Thor seeh’let so’th te’hrret usimijis!
Słowa Ladiji wydawały się zaprzeczać temu, co powiedział nieznajomy. Jaśka zauważyła, że Smiergieł przesunął się na linię między Ladiję i nieznajomego. Siedział wyprostowany i pozornie spokojny. Jednak jego ogon zdradzał przygotowanie do ataku. Jaśka zastanawiała się, jak ma dalej postępować, gdy nieznajomy odezwał się do niej:
- Pozostaw ją! Odejdź! Ona należy do mnie! Nie Twoja walka, nie Twój czas! Odejdź!

Głos wydobywający się z gardła nieznajomego mężczyzny wcale nie należał do niego. To był głos kobiety, nie był on wysoki – przypominał kuszące szepty. Jego tembr zdawał się być czarny i bardzo chłodny. Jaśka odezwała się o chwili:
- Spadaj stąd. Kota i dziecka nie oddam, podejdź no bliżej to Ci pokażę, gdzie raki zimują!
Z gardła nieznajomego wydobył się złowrogi kobiecy chichot i słowa – Śmierć jest jeno brama, czas jest jeno drogą Po tych słowach nieznajomy padł na ziemię, bez znaku życia. Jaśka była pewna, że miał ich tylko nastraszyć. Wiedziona ludzik odruchem podeszła do nieznajomego. Leżał bez ruchu, ale żył, śmierdział czymś nieziemsko. Jaśka nie bardzo wiedziała, czym – na bank nie był to żaden alkohol ani zioła, które palą młodzi.

Ladija czekała na Jaśkę. Patrzyła na nią wzrokiem pełnym wdzięczności. Jaśka poczuła ciepło w sercu, całkiem jak za dawnych lat, gdy żył Henio. Po tym incydencie całą trójka ruszyła dalej do chatki Alojza. Jaśka chciała być tam jak najszybciej. Wiedziała, że do tej chatki nie trafia się przypadkiem, więc nikt niepowołany ich tam nie znajdzie.

Nagle z tyłu dobiegł ich głos: - Jaśka! Jaśka! Jaśka! Poczekaj na mnie! Jaśka poczekaj proszę! Janina odwróciła się i zobaczyła, że z tyłu biegnie za nimi kobieta średniego wzrostu (około 160 cm), o nieco rubensowskich kształtach – miała czym oddychać i na czym siedzieć. Kobietka była ubrana w dziwaczną kombinację ciuchów– zapewne z darów PCK i życzliwych ludzi. Mimo, że ubrania były różne, to całkiem nieźle dobrane do siebie. Całości dopełniał ładny szalik. Jaśce wydawało się, że głos skądś kojarzy, ale samej osoby jakoś nie bardzo.

Postanowiła poczekać na obcą kobietę. Za chwilę dostrzegła, że kobieta prowadzi na smyczy jakiegoś pieska. Jaśka pomyślała, że dobrze, iż Czarny Panter poszedł, inaczej rozróba byłaby gotowa. Nie wiedziała jak się zachowa Smiergieł, ale czuła, że zachowa pełen spokój.

Po dłuższej chwili zasapana kobieta dobiegła do całej trójki (Jaśki, Ladiji i Smiergieła). Na powitanie rzuciła – Cześć Jaśka! A później dodała – Ale fajny kot! Twój? oraz Cześć maleńka. Jestem Andzia! A Ty?. Nieduża kobietka wyrzucała z siebie zdania niczym CKM kule. Smiergieł przy zdaniu o kocie prychnął gniewnie i obrócił się obrażony. Ladija patrzyła spokojnie na nieznajomą, później na Jaśkę. Pies siadł grzecznie obok kobiety i czekał. Ladija patrzyła z zaciekawieniem na zwierzaka.

Janina przez chwilę zastanawiała się, kim jest nieznajoma. Po chwili przypomniała sobie, że to Anna Jeziorkowska. Poznały się na jakieś imprezie, chyba u Miecia. Nie bardzo pamiętała czy o czymś rozmawiały czy nie. Widok psa na smyczy nieco ją uspokoił – kobieta była dobra dla zwierząt, to i pewnie dla ludzi także. Janina odezwała się:
- No cześć Andzia. Kopę lat! Co Cię tu sprowadza w moje strony?
Anna z szybkością godną szybkiej kolei TGV opowiedziała o porażonym prądem mężczyźnie, nieznajomym psie i znalezionym medalionie. Na końcu poprosiła o pomoc w pochowaniu nieboszczyka i poradę, co robić z tym medalionem.

Janina zastanawiała się, co dalej. Skoro Andzia mówi, że policja nie wchodzi w rachubę, bo ją wyrzucą z zajmowanego budynku przy bocznicy PKP, to znaczy, że policja nie wchodzi w rachubę. Podobnie pogotowie czy straż pożarna. Jaśka zastanawiała się czy powiedzieć Andzi o Ladiji czy nie…

02-11-2007, 12:46	#26
Toho Reputacja: 1	*Janina „Jaśka” Gąbczewska* 24 kwietnia 2007, Wtorek, ok. 14, przedmieścia Warszawy, niedaleko Lasku Brzozowego Od czasu incydentu z jamnikiem Ladija uśmiechała się nieco częściej niż do tej pory. Patrzyła z niejaką dumą na Czarnego Pantera. Smiergieł biegał między nimi, co jakiś czas dopraszając się pieszczot. O ile Czarnego Pantera należało nazwać kocurem, wojownikiem, to Smiergieła należałoby w tym momencie nazwać kociakiem, urwipołciem i żartownisiem. Cała czwórka szła spokojnie w stronę chatki Alojza. W pewnym momencie Czarny Panter wskoczył na nieduży pieniek i wyraźnie czekał na nich. Chwilę później obok Pantera siadł Smiergieł. Jaśka zastanawiała się o tym kotom im chodzi – znów jakieś wizje? Jednak tym razem nie było żadnych nowych wizji. Koty poczekały na Jaśkę z Ladiją. Jaśka odezwała się pierwsza: -Co tym razem się stało? Mam nadzieję, że to nic poważnego i bardzo pilnego. Ladija się nie odzywała, patrzyła na koty, to na Jaśkę i czekała. Czarny Panter przeciągnął się w typowo koci sposób, miauknął przyjaźnie w sposób, który mówił „cześć, muszę lecieć”. Po chwili wstał i pobiegł między krzewy. Jaśka pomyślała, że pewnie jak każdy kocur pobiegł dbać o swój teren. Ladija wydawała się nieco rozczarowana tym, że Panter poszedł. Smiergieł wydawał się tym wszystkim mało zainteresowany i znudzony, czekał aż pójdą dalej. Janina powiedziała do Ladiji – Ladija! On poszedł sobie tu wykonała palcami po ręce ruch idącej osoby – my też musimy iść.. Dziewczynka ciekawie przyglądała i przysłuchiwała się temu, co pokazywała i mówiła Jaśka. Przez chwilę trzymała jeden z paluszków w buzi, całkiem jak to czynią inne dzieci. Jaśka zauważyła, że słuchając z zaciekawieniem przekrzywia nieco głowę, całkiem jak to czynią owczarki niemieckie słuchające głosu swojego pana. Po chwili Ladja odezwała się – Ahn’ksa!. Jaśka nie wiedziała, co to może znaczyć, być może „chodźmy”. Popatrzyła na Ladiję, wykonała palcami ruch idącej osoby i powtórzyła niepewnie - Aaanksa? Ladija pokiwała potakując. Janina ucieszyła się niezmiernie, wiedząc, że kolejne lody zostały przełamane. Jaśka ruszyła dalej, Smiergieł biegał koło niej, z łobuza i żartownisia zmienił się w łowcę, takiego jak w lesie. Spiętego i czujnego. Uważnie wąchał zapachy niesione z wiatrem. Jego wibrysy drgały nieznacznie. Całą kocia sylwetka wyrażała napięcie i wzmożoną uwagę. Ladija również wydawała się Jaśce nieco bardziej spięta. Janina nie wiedziała czy to sugestia kota i dziewczynki, czy jakaś dziwna atmosfera spowodowały, że sama szła o wiele bardziej uważnie, czujnie. Nagle zza wysokich drzew i krzaków wyskoczył na ścieżkę wysoki młody mężczyzna. Miał na oko około 20-paru lat, był nieźle zbudowany. Natomiast o wiele dziwniejszy był jego ubiór, wygląd i zachowani. Ubrany był w długi zielony wojskowy płaszcz i wojskowe trepy – wszystko zapewne z demobilu. Nie był zbytnio brudny czy śmierdzący, Jaśka w normalnej sytuacji uznałaby go za czystego. Facet był natomiast całkiem łysy. Najdziwniejsze było jego zachowanie – oczy miał dziwnie szkliste o rozszerzonych źrenicach, do tego ślinił się nieco. Jaśka na pierwszy rzut oka wiedziała z kim ma do czynienia. Wiedziała, że facet jest skinem. Jednym z tych ogolonych na łyso gości. Niektórzy skini byli całkiem „normalni” – nieco zbuntowani przeciw rzeczywistości, rodzicom oraz państwu. Inni byli wrogo nastawieni do każdego innego oprócz nich samych. Dodatkowo nie zawsze było wiadomo jaki jest ich stosunek do zwierząt. Jaśka pamiętała jednego takiego – próbował ciężkim podkutym trepem kopnąć małego kotka. Jaśkę wówczas opętał jakiś szał, złapała rzecz, którą miała pod ręką (ściśle mówiąc pogrzebacz z grubego pręta zbrojeniowego) i szybko wybiła skinowi takie pomysły z głowy. Ten wyskoczywszy na ścieżkę popatrzył na wszystkich mętnym wzrokiem. Jaśka już miała coś powiedzieć, żeby się go pozbyć, gdy ten odezwał się pierwszy: - Seeh’l sol’th aegith we’hrret usimijis Ladija’h Głos nieznajomego zmroził Jaśkę, przez chwilę nie mogła się ruszyć. Jego słowa brzmiały podobnie do słów Ladij wtedy na polanie w lesie. Ale ton był o wiele, wiele inny. Brzmiał jakby ktoś darł kawał blachy, zdawał się być chropowaty, ostry jak szkło. Jaśka zaczęła coś bąkać niepewnie pod nosem, gdy głośno odezwała się Ladija: - Suk bel’Thor seeh’let so’th te’hrret usimijis! Słowa Ladiji wydawały się zaprzeczać temu, co powiedział nieznajomy. Jaśka zauważyła, że Smiergieł przesunął się na linię między Ladiję i nieznajomego. Siedział wyprostowany i pozornie spokojny. Jednak jego ogon zdradzał przygotowanie do ataku. Jaśka zastanawiała się, jak ma dalej postępować, gdy nieznajomy odezwał się do niej: - Pozostaw ją! Odejdź! Ona należy do mnie! Nie Twoja walka, nie Twój czas! Odejdź! Głos wydobywający się z gardła nieznajomego mężczyzny wcale nie należał do niego. To był głos kobiety, nie był on wysoki – przypominał kuszące szepty. Jego tembr zdawał się być czarny i bardzo chłodny. Jaśka odezwała się o chwili: - Spadaj stąd. Kota i dziecka nie oddam, podejdź no bliżej to Ci pokażę, gdzie raki zimują! Z gardła nieznajomego wydobył się złowrogi kobiecy chichot i słowa – Śmierć jest jeno brama, czas jest jeno drogą Po tych słowach nieznajomy padł na ziemię, bez znaku życia. Jaśka była pewna, że miał ich tylko nastraszyć. Wiedziona ludzik odruchem podeszła do nieznajomego. Leżał bez ruchu, ale żył, śmierdział czymś nieziemsko. Jaśka nie bardzo wiedziała, czym – na bank nie był to żaden alkohol ani zioła, które palą młodzi. Ladija czekała na Jaśkę. Patrzyła na nią wzrokiem pełnym wdzięczności. Jaśka poczuła ciepło w sercu, całkiem jak za dawnych lat, gdy żył Henio. Po tym incydencie całą trójka ruszyła dalej do chatki Alojza. Jaśka chciała być tam jak najszybciej. Wiedziała, że do tej chatki nie trafia się przypadkiem, więc nikt niepowołany ich tam nie znajdzie. Nagle z tyłu dobiegł ich głos: - Jaśka! Jaśka! Jaśka! Poczekaj na mnie! Jaśka poczekaj proszę! Janina odwróciła się i zobaczyła, że z tyłu biegnie za nimi kobieta średniego wzrostu (około 160 cm), o nieco rubensowskich kształtach – miała czym oddychać i na czym siedzieć. Kobietka była ubrana w dziwaczną kombinację ciuchów– zapewne z darów PCK i życzliwych ludzi. Mimo, że ubrania były różne, to całkiem nieźle dobrane do siebie. Całości dopełniał ładny szalik. Jaśce wydawało się, że głos skądś kojarzy, ale samej osoby jakoś nie bardzo. Postanowiła poczekać na obcą kobietę. Za chwilę dostrzegła, że kobieta prowadzi na smyczy jakiegoś pieska. Jaśka pomyślała, że dobrze, iż Czarny Panter poszedł, inaczej rozróba byłaby gotowa. Nie wiedziała jak się zachowa Smiergieł, ale czuła, że zachowa pełen spokój. Po dłuższej chwili zasapana kobieta dobiegła do całej trójki (Jaśki, Ladiji i Smiergieła). Na powitanie rzuciła – Cześć Jaśka! A później dodała – Ale fajny kot! Twój? oraz Cześć maleńka. Jestem Andzia! A Ty?. Nieduża kobietka wyrzucała z siebie zdania niczym CKM kule. Smiergieł przy zdaniu o kocie prychnął gniewnie i obrócił się obrażony. Ladija patrzyła spokojnie na nieznajomą, później na Jaśkę. Pies siadł grzecznie obok kobiety i czekał. Ladija patrzyła z zaciekawieniem na zwierzaka. Janina przez chwilę zastanawiała się, kim jest nieznajoma. Po chwili przypomniała sobie, że to Anna Jeziorkowska. Poznały się na jakieś imprezie, chyba u Miecia. Nie bardzo pamiętała czy o czymś rozmawiały czy nie. Widok psa na smyczy nieco ją uspokoił – kobieta była dobra dla zwierząt, to i pewnie dla ludzi także. Janina odezwała się: - No cześć Andzia. Kopę lat! Co Cię tu sprowadza w moje strony? Anna z szybkością godną szybkiej kolei TGV opowiedziała o porażonym prądem mężczyźnie, nieznajomym psie i znalezionym medalionie. Na końcu poprosiła o pomoc w pochowaniu nieboszczyka i poradę, co robić z tym medalionem. Janina zastanawiała się, co dalej. Skoro Andzia mówi, że policja nie wchodzi w rachubę, bo ją wyrzucą z zajmowanego budynku przy bocznicy PKP, to znaczy, że policja nie wchodzi w rachubę. Podobnie pogotowie czy straż pożarna. Jaśka zastanawiała się czy powiedzieć Andzi o Ladiji czy nie… __________________ In vino veritas, in aqua vitae - sanitas Ostatnio edytowane przez Toho : 02-11-2007 o 13:35.