Choć czyny szaraka mężne,
Obyły się bez uwagi
Bo kłótnie trwają potężne,
Bez skrupułów i rozwagi.
- Cóż to? Piekarski na mękach?
Na zwierzchność, jak to radzisz
Ma spoczywać w obcych rękach?
Mówię samozwańcze: Bredzisz!
Po tych słowach starej kwoki,
Rozkrzyczeli się od nowa.
Wzięły się zaraz za boki
Muł i mlekodajna krowa.
Ozwał się wtem pisk nieznośny.
Biedne czułe zwierząt uszy,
Którym szmer jest dźwiękiem głośnym.
Ten się wdzierał aż do duszy.
Uciszać już ich nie trzeba.
Opadały chmury pierza.
Zwrócili się w stronę nieba.
Bo to był głos nietoperza.
Zwisał on do dołu głową.
- Zbudziliście mnie zuchwalcy,
Waszą grubiańską rozmową,
Dam wam jednak radę, malcy:
Słyszę o czym tu prawicie
Trzeba z czegoś żyć. To wiecie.
Nie chce się już wstać o świcie?
Dyrygować tylko chcecie?
Zaznaliście smak wakacji?
Ciężka praca wam się nudzi?
Lepiej pod cieniem akacji?
Zatrudnijcie zatem ludzi.
Pamiętacie jak to było?
Ganiali was kiedyś w pole.
Choć i tak się jakoś żyło,
Niech się zmienią teraz role!