lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - Warsztaty

Francez · 09-11-2007, 22:05

Witam

Jako, że jeszcze nigdy tak na dobrą sprawę nie grałem w roleplaying, i tym bardziej nie parałem sie tworzeniem historii bohatera, pozwalam załączy sobie mój twór. Jeżeli coś jest rażącego, albo wybrakowanego prosze o komentarz, bo jestem co jak co początkującym graczem.

System: Warhammer
Bohater: Felix

Historia

Przystępując do dziejoskrótu naszego bohatera, trzeba nam zacząc od rzeczy ogolniejszej. Wszak po temu nam jest słowo mówione dane, aby je w potrzebie nadużywac, ale też w pamięci mając, że jeno srebrem dźwięczy, tedy my je na lichwiarskim procencie utuczym i uraczym czytelnika wstepniakiem.
Jeżeli miejsce naszego bytowania, nasza domowa sadyba, może, w jakimś nie do wyśledzenia sposób, modelowac kontury naszego jestestwa, to idąc tym tropem zbożnego pomyślunku, nasz bohater ma się... z pyszna. Wszak nie mówilibyśmy o tem gdyby, to wartości niezprzeczonej nie miało. Zaplute miejsce zamieszkania naszego bohatera, na mapach niedawno wskrzeszone atramentem, od zawsze mieniało sie terminem Ubi Leones, niekroczoną ludzką nogą odludziem. Zapomniane miejsce odżyło 70 lat temu, gdzie niejaki kapłan Jan z Chudej Porębki zapijając swoją uduchowioną mordę, na bibie nieboskiej, w tawernie Pod Trzema Groszami, zmylił ściezyny, przez las wiodące na jego domostwo. A, że przez las - zgubic sie łatwa sprawa. Szedł trzy dni. Już pierwszy, na najwiekszym kacu, obwitował w solenne przysiegi w strone Sigamra, że jak się wydosta, z tej kabały to nigdy ani kropla wina na język mu nie skapie. I miał frant szczescie, że wpierw węsząc dym, a jak Dante powiada: ‘w dymie jest widoma ognia przycznyna” tedy szybko zmiarkował, że musi byc w poblizu jakas wioska. No i stało sie, „skarb gralowej miary” został odkryty. Dalej nie idąc w wątek, nie rozciągając go jak babskie rajtuzy, wioska razem z całym raczkującym przemysłem, właczona została oficjalnie do Imperium. Rzec by mozna, znalazła sie jak te trzy grosze w mieszku.
Ale my tu pytlujem o nominałach i „skarbach gralowej” miary, a tu nam trza jeden wątek nadrobic. A więc ten Felix. A jaka z niego jest turbacja i krzywego losu ofiara już nam o tem mówic. Felix, bo tak nam przystało tytułowac to chłopisko, to osoba o przeciętnej urodzie i jeszcze przeciętniejszym koncepcie mieszkańca zasciankowej krainy. Jego twarz jest ogorzała od nieskiej temperatury, czerwień skóry jest zatem niemal jego naturalnym odcieniem karancyji. Stężała z zimna krew, miejscami ściele się płatami sinych przebarwień na tej gębofizjonomi. Ożenek ma na karku bez mała 15 lat, jego żona ma na imię Jeta (swoja drogą bez powodzenia smaliłem do niej cholewki), dawniej gdy miłosny żar jescze sie tlił, gdy feniks uczuc co dzień się niezmordowanie odradzał, począła im sie córka o imieniu Estina, owoc ich miłosnych zmagań przybrał jednak nieporządaną formę. Gdyż córka owa, jak mawiali mieszkańcy wioski Talabecland, miała od urodzenia słabizne mózgu. Ponura przypadłośc spędzała sen z powiek rodzicom przez bardzo długo. Do momentu gdy wspólnie nie spostrzegli wrodzonej dobroci i serdeczności ich dziecka. Smetna to pociecha, ale zawsze jakowaś. Zmieniła swym bezposrednim uczuciem samego Felixa, człowieka nawykłego do szorstkiej mowy i marsowego czoła. Z racji swojej profesji przepatrywacza dróg, nigdy nie był skory do potulnej wylewności uczuc, Estina jednak to poniekąd zmieniła. Felix to wteran swojego rzemiosła, jest specjalistą jakiego szukac ze świecą. Zyskał mir i szacunek swoich przełożonych z racji swojej sumennosci; nigdy nie pozwala sobie na osobisty komentarz do rozkazu. Już niejako z wiekiem przyjał za dobrą monetę to co odgórnie powiedziane. Jest wypróbowanym narzędziem, do którego uciekają sie zwierzchnicy, jesli poszukują osoby z doświadczeniem i terenowym obyciem.
Jak każdy ma swoją słabośc, lubi topic problemy w kuflu piwa. Zaraz po swojej rodzinie, kocha własnie w tłumie i kopciu tawernianym moczyć wąsa i delektowac sie napitkiem. Nie jest skory do bijatyk, ale raz po pijaku rozwalił kwaterke złocistego napoju na głowie barmanki Anaris, nie obeszło sie bez przykrych konsekwencji. Mąż Anarisy - Koffer, współwłaściel tawerny, rozwalił równiez coś na głowie, tym razem Felixowi, i to nie kufel, lecz ciosany stołek. Skończyło sie na solidnym kacu i reprezentacyjnej szramie nad skronią. Nadto karczmasz znany ze stałości uczuc i nieumięjętności zapominania despektu, powziął jeszcze na przyszłośc dokonanie prawdziwej zemsty, i ubiegając przypuszczenie czytelnika, nie bedzie to jeno słowna reprymenda.
Częstym gościem w ich domu jest ojciec Felixa: dziadek Roch. Ciało jego poddało sie próbie czasu: skórczyło, fałdem obeszło, tylko bystry umysł, jak ta róża w chochole, dzielnie uchodzi wczesnej emeryturze. Tylko on iskrzył się dobrym humorem, gdy zobaczył syna w drzwiach w siniaki puchniejącego. On to wpadł na facecje taką, że chocby i drzwi i okna zawarł, i strażom kazał domu dozorowac noc i dzień, to nie tylko dzis w głowe oberwał, ale i jutro mu sie zwartnie, a opryszek co zamnknięciem wzgardzi i je dumnie obejdzie, będzie nie kto inny, tylko szacowny... kac. Ale bez takich wydarzeń życie biegłoby nieustannie na jałowym biegu, a jak powiadają biegunni: „nie ma krótszej drogi do złego, od życia nudnego”. Bohater ma dobrego przyjaciela, Adonisa, zawsze może liczyc na jego pomoc i rade; wspólnie razem, spędzili szmat czasu pod tym samym dowództwem. To własnie on namawia go do zaciągnięcie sie na dobrze płatną, ale ciężką służbę wojskową. Bohaterzenie na wojaczce to swoja inszośc, a bohaterzenie w ogniski domowym, swoja. Ciąży na nim z natury rzeczy obowiązek wyżywienia rodziny, sprawa o tyle truda, że musi to robic sam, gdyż ani żona ani ułomna córka nie parają się zyskownym zajęciem. Jedyny bonus jaki można zaksiegowac do co miesięcznego dorobku, bonus, trzeba dodac, w naturze, to orzechy dziadka Rocha, które zawsze na potęge chwali, zajada i znosi do syna jak wiewiórka na jesień do dziupli. Służba nie jest łatwym kęsem chleba, ale zapewnia stały dochód i jest głównym źródłem utrzymania. Co nie rzekłem, to łatwo sie domyslic. Felix to raczej osoba małego formatu, umiejętnosci swe ma, ale żaden z niego podskarbi, tytularny buchalter, który z racji swoich dworskich koneksyji może liczyc na zauważenie i nobilitacje.
Życie duchowe i emocjonalne owszem, nie godzi sie przeczyć, Felix posiada. Dawniej były to raczej rozlazłe i nieukierunkowane pragnienia, niczego konkretnego na uwadze nie mające. Ale lata lecą, włosy koloru sie pozbywają i przychodzi nieuchronnie czas gdy trza się człowiekowi ustatkować, że tak to ujmiemy, osadzić bryłę swojej osoby i znaleźć ku temu odpowiednie leże. Wczesna śmierć matki podziała tylko na chwile przygnębiająco, żeby zaraz zrodzić w Felixie pokłady sił jeszcze nieodkrytych. Niechciany los zacisnął swe szpangi na rodzinie Felixa, i długo nie chciał popuścić uścisku. Ojciec Felixa, można powiedzieć, za wczasu zadbał o karierę syna, i drogą delikatnych nacisków starał sie nadać tor przyszłosci syna. Felix zostaje przepatrywaczem dróg bardzo wcześnie. Jest wytrwały w tym co robi, ale w jakiś dziwny sposób ta wytrwałośc nie jest użyta w celu dochrapywania się wyższych rang. Najzwyczajniej w świecie znalazł, za sprawą ojca, rzecz, którą parać sie lubi, a co wążne żyjąc w ciągłych rozjazdach chce mieć do czego wracać. A deptane jeszcze chłopięcą stopą ścieżyny; dymy z wolna snujące się nad strzechami Servinskich i Dusiołów to nostalgiczne obrazy, mające moc wygubienia tempa życia, uczynienia go beztroskim gospodarzeniem, tylko tutaj, w tej wiosce. Marzenia Felixa mają zatem działanie zachowawcze, a nie aktywno-zmieniające rzeczywistość. Ten człowiek nie lubi innowacji i niespodzianek, a przybrał takie nastawienie po części ze względu na prowesję, którą wykonuję. Rzeczy mają się układać po jego myśli, wolne od niebezpiecznej przypadkowości. Jest niewątpliwie odważny i przebiegły, i nie mowa tu o przebiegłym robieniu w gatki, tak że nikt nie widzi i nie czuje. Nawet w szynku, kiedy sapiąc zajmuje stołek przy stole jest czujny, zmęczenie nigdy nie zwalnia go z tego tiku profesjonalistów. Czujność to też po części stres, a stres to domena ludzi niezdecydowanych i niepewnych siebie, do których jednak Felix sie nie zalicza. Kolumna świątyni w Arogath - to chwiejna szczapa, Wieża Mahitowa - to rachityczna zetlałość, w porównaniu z jego niewzruszonym opanowaniem. Ale co z jego życiem uczuciowym? Już sprawę wyłuszczam w detalu. Jeżeli mamy przejrzeć spis filozofów, leciwych mędrców, którzy zęby połamali na szukania prawideł i sensów wszelakiej maści, to nasz bohater z pogardą będzie wzrokiem taksował tych, co idą przez życie, na kijku wspierając swe zgrzybiałe ciało, głoszą, że: miłośc to jeno iluzja, aby czynić kopulacyje mniej trywialną. Jego żona i dziecko, choć chorobą krzywe, są jasnym punktem w jego żywocie, wszystko przecie co czyni, robi dla nich. Miłość ta niejako stępia ostrość oblicza przepatrywacza, bo gdy wyjeżdża z domu, opuszcza go, jak opuszcza się przystań pewną, jak zostawia się za sobą oazę tętniącą wodą żywą. Wizyty w domu stanowią dla niego nie tylko wywczas, ale i recepte na zachowanie psychicznej równowagi. Nie należy, trzeba nam dodać, do ludzi specjalnie gadatliwych, ale raczej do grupy, która takowych śledzi i nasłuchuje. Tak po prawdzie, to widać, że życie takiego człowieka określa praca, nadająca mu osobliwe rysy, niektóre eksponując, a inne gasząc. Nie wiem co jeszcze o nim można napisać, żeby nie nazwali nas bajdurzystą i bajkokletą. Tak to po krótce mamy zrobioną wiwisekcję delikwenta. A jeżeli byliśmy w słowie powściągliwi, to przez to, że zbożny nam cel przyświecał, co karze prawdzie świecić własnym światłem, a nie odbitym - kłamliwym (i może przez to dłuższym).

(pare suchych faktów)

Ok zaniecham obrazowej stylistyki i podam na Twe życzenie cos z suchych faktów i życiowego tła mojego bohatera. Postanowiłem, że odżegnam sie od tego że przepatrywacz to zawód/profesja ścisle militarna i z wojskowoscią silnie zwizana. Postanowiłem nadac jej rysów wolnorynkowej usługi.
Felix to po trochu wolny strzelec, będąc zrzeszony w cechu nawigacyjnych profesji o nazwie ‘Maprider’ uzyskuje szereg propozycji co do wyboru zleceniodawcy - potencjalnie jest to głownodowodzący żołnierskiej kupy, może też byc kupiec, bądz tez zwykły cywil życzący sobie dostac sie w dalekie miejsce w miare bezpiecznie. Jest wiec jasne że występuje on w roli czujki-przewodnika znającego rozległe połacie ziem Imperium, zarówne jego róbieża jaki i sam cywilizacyjny przyczułek. Do nie dawna pracował jednak dla krasnoludzkich geologów z Karak Norn, a jego zleceniodawcą był Orin – głowny architekt kopalniany. Bo co jak co, nie ma rasy bardziej zmyslnej w fedrowaniu podziemnych jam, ktore po nie jakim czasie obracają nie tylko w samo miejsce pracy, lecz eksponują w szlachetnych rysach podziemie na miare królestwa. To jednak szuaknie poza miejscem ich stałej kopalnianej metropoli dogodnych rejonów na zacięzne wykopki sprawia im dużo problemu, i muszą zaczerpnąc języką o osób mających rozległa wiedzę terenową sięgającą daleko dalej. Orin chwalił sobie umiejętnosci naszego bohatera, bo nawet jeseli długo trwała sama eksploracja, to efekt wynagrodził czasową zwłokę. Własnie do takich zadan przeznaczony jest nasz przepatrywacz. I rzecz godna uwago Felix niechetnie odnosi się do propozycji o zmilataryzowanym posmaku, nie godzie mu sie zwyczajnie przystawac na oferty naznaczone ryzykiem a cenowo adekwatne do tych co z wojaczką mają mało wspólnego. Felix jest ojcem rodziny i zdaje sobie sprawy ze niepotrzebne ryzykowanie swoim życiem może drogo kosztowac jego najbliższych. Kwestią najwazniejszą jest jednak zawsze wynagrodzenia i nawet nasz przepatrywacz jest skory pdjąc wyzwanie o dużym stopniu zagrożenie życia, jezeli gra bedzie warta świeczki. To że preferuje ‘spacyfikowane’ propozycje nie znaczy wcale, że w żołnierce jest w ciemie bity i że nie ma doświadczenia na polu miecza. Bo owszem ma. Na pewno nie mniejsze niż w barowych zapasach i kufelkowych starciach w zadymionych oberżach. Nie raz przecież wracał do domu poraniony, a na krzyki żony i przerażonej córeczki, odpowiadał, że ten drugi wygląda znacznie gorzej, albo wogole już nie wygląda. Tak przecież zniósł kupe rzezimieszków pod przełenczą koło Ostlandu, jak i maruderów z szajki Metisa, zwierzoludzi grasujących koło Nerodu, oczywiscie nie sam, ale walnie przyczyniając sie do zwyciestwa. Jest to mimo wszystko miły jego duszy zawod, który pozwala mu wypełniac niepisany pakt z naturą, i kosztowac jej uroków w postaci ciekawych miejsc, które zwiedza. Co do przyjaciół to rzeczywiscie ma ich niewiele, nie pozwala mu na to rytm jego życia. Ma jednak dobrego przyjaciela w osobie Adonisa – drucha z jego branżym, policzyc możemy równiez zaprzyjznionego Jasturna – wesołego kompana z którym lubi wypic nasz bohater. W młodosci Felix podbija serca kobiet bez najmniejszego wysiłku, jego emocjonalne wyczucie służy mu owocnie az do teraz. Potrafi odgraniczyc chwile wesołej zabawy w łóżko z nieznajomą i ciepło uświęcone stałym związkiem z żoną. W tym względzie rzeczywiscie ma cos z popularnego dzis ducha hedonizmu i nie poczytuje to za wielką wine przespac sie z inną kobietą. Nawet jezeli żona wyraznie nie wypowiada sie w tym względzie, to można liczyc, że na to i owo przymknie oko. Wrogowie: herszt niedużej szajki zwierzoludzi Metis, (ew karczmarz wczesniej wspomniany), mąż uwiedzionej żony (Kloz)

09-11-2007, 22:05	#27
Francez Reputacja: 1	Witam Jako, że jeszcze nigdy tak na dobrą sprawę nie grałem w roleplaying, i tym bardziej nie parałem sie tworzeniem historii bohatera, pozwalam załączy sobie mój twór. Jeżeli coś jest rażącego, albo wybrakowanego prosze o komentarz, bo jestem co jak co początkującym graczem. System: Warhammer Bohater: Felix Historia Przystępując do dziejoskrótu naszego bohatera, trzeba nam zacząc od rzeczy ogolniejszej. Wszak po temu nam jest słowo mówione dane, aby je w potrzebie nadużywac, ale też w pamięci mając, że jeno srebrem dźwięczy, tedy my je na lichwiarskim procencie utuczym i uraczym czytelnika wstepniakiem. Jeżeli miejsce naszego bytowania, nasza domowa sadyba, może, w jakimś nie do wyśledzenia sposób, modelowac kontury naszego jestestwa, to idąc tym tropem zbożnego pomyślunku, nasz bohater ma się... z pyszna. Wszak nie mówilibyśmy o tem gdyby, to wartości niezprzeczonej nie miało. Zaplute miejsce zamieszkania naszego bohatera, na mapach niedawno wskrzeszone atramentem, od zawsze mieniało sie terminem Ubi Leones, niekroczoną ludzką nogą odludziem. Zapomniane miejsce odżyło 70 lat temu, gdzie niejaki kapłan Jan z Chudej Porębki zapijając swoją uduchowioną mordę, na bibie nieboskiej, w tawernie Pod Trzema Groszami, zmylił ściezyny, przez las wiodące na jego domostwo. A, że przez las - zgubic sie łatwa sprawa. Szedł trzy dni. Już pierwszy, na najwiekszym kacu, obwitował w solenne przysiegi w strone Sigamra, że jak się wydosta, z tej kabały to nigdy ani kropla wina na język mu nie skapie. I miał frant szczescie, że wpierw węsząc dym, a jak Dante powiada: ‘w dymie jest widoma ognia przycznyna” tedy szybko zmiarkował, że musi byc w poblizu jakas wioska. No i stało sie, „skarb gralowej miary” został odkryty. Dalej nie idąc w wątek, nie rozciągając go jak babskie rajtuzy, wioska razem z całym raczkującym przemysłem, właczona została oficjalnie do Imperium. Rzec by mozna, znalazła sie jak te trzy grosze w mieszku. Ale my tu pytlujem o nominałach i „skarbach gralowej” miary, a tu nam trza jeden wątek nadrobic. A więc ten Felix. A jaka z niego jest turbacja i krzywego losu ofiara już nam o tem mówic. Felix, bo tak nam przystało tytułowac to chłopisko, to osoba o przeciętnej urodzie i jeszcze przeciętniejszym koncepcie mieszkańca zasciankowej krainy. Jego twarz jest ogorzała od nieskiej temperatury, czerwień skóry jest zatem niemal jego naturalnym odcieniem karancyji. Stężała z zimna krew, miejscami ściele się płatami sinych przebarwień na tej gębofizjonomi. Ożenek ma na karku bez mała 15 lat, jego żona ma na imię Jeta (swoja drogą bez powodzenia smaliłem do niej cholewki), dawniej gdy miłosny żar jescze sie tlił, gdy feniks uczuc co dzień się niezmordowanie odradzał, począła im sie córka o imieniu Estina, owoc ich miłosnych zmagań przybrał jednak nieporządaną formę. Gdyż córka owa, jak mawiali mieszkańcy wioski Talabecland, miała od urodzenia słabizne mózgu. Ponura przypadłośc spędzała sen z powiek rodzicom przez bardzo długo. Do momentu gdy wspólnie nie spostrzegli wrodzonej dobroci i serdeczności ich dziecka. Smetna to pociecha, ale zawsze jakowaś. Zmieniła swym bezposrednim uczuciem samego Felixa, człowieka nawykłego do szorstkiej mowy i marsowego czoła. Z racji swojej profesji przepatrywacza dróg, nigdy nie był skory do potulnej wylewności uczuc, Estina jednak to poniekąd zmieniła. Felix to wteran swojego rzemiosła, jest specjalistą jakiego szukac ze świecą. Zyskał mir i szacunek swoich przełożonych z racji swojej sumennosci; nigdy nie pozwala sobie na osobisty komentarz do rozkazu. Już niejako z wiekiem przyjał za dobrą monetę to co odgórnie powiedziane. Jest wypróbowanym narzędziem, do którego uciekają sie zwierzchnicy, jesli poszukują osoby z doświadczeniem i terenowym obyciem. Jak każdy ma swoją słabośc, lubi topic problemy w kuflu piwa. Zaraz po swojej rodzinie, kocha własnie w tłumie i kopciu tawernianym moczyć wąsa i delektowac sie napitkiem. Nie jest skory do bijatyk, ale raz po pijaku rozwalił kwaterke złocistego napoju na głowie barmanki Anaris, nie obeszło sie bez przykrych konsekwencji. Mąż Anarisy - Koffer, współwłaściel tawerny, rozwalił równiez coś na głowie, tym razem Felixowi, i to nie kufel, lecz ciosany stołek. Skończyło sie na solidnym kacu i reprezentacyjnej szramie nad skronią. Nadto karczmasz znany ze stałości uczuc i nieumięjętności zapominania despektu, powziął jeszcze na przyszłośc dokonanie prawdziwej zemsty, i ubiegając przypuszczenie czytelnika, nie bedzie to jeno słowna reprymenda. Częstym gościem w ich domu jest ojciec Felixa: dziadek Roch. Ciało jego poddało sie próbie czasu: skórczyło, fałdem obeszło, tylko bystry umysł, jak ta róża w chochole, dzielnie uchodzi wczesnej emeryturze. Tylko on iskrzył się dobrym humorem, gdy zobaczył syna w drzwiach w siniaki puchniejącego. On to wpadł na facecje taką, że chocby i drzwi i okna zawarł, i strażom kazał domu dozorowac noc i dzień, to nie tylko dzis w głowe oberwał, ale i jutro mu sie zwartnie, a opryszek co zamnknięciem wzgardzi i je dumnie obejdzie, będzie nie kto inny, tylko szacowny... kac. Ale bez takich wydarzeń życie biegłoby nieustannie na jałowym biegu, a jak powiadają biegunni: „nie ma krótszej drogi do złego, od życia nudnego”. Bohater ma dobrego przyjaciela, Adonisa, zawsze może liczyc na jego pomoc i rade; wspólnie razem, spędzili szmat czasu pod tym samym dowództwem. To własnie on namawia go do zaciągnięcie sie na dobrze płatną, ale ciężką służbę wojskową. Bohaterzenie na wojaczce to swoja inszośc, a bohaterzenie w ogniski domowym, swoja. Ciąży na nim z natury rzeczy obowiązek wyżywienia rodziny, sprawa o tyle truda, że musi to robic sam, gdyż ani żona ani ułomna córka nie parają się zyskownym zajęciem. Jedyny bonus jaki można zaksiegowac do co miesięcznego dorobku, bonus, trzeba dodac, w naturze, to orzechy dziadka Rocha, które zawsze na potęge chwali, zajada i znosi do syna jak wiewiórka na jesień do dziupli. Służba nie jest łatwym kęsem chleba, ale zapewnia stały dochód i jest głównym źródłem utrzymania. Co nie rzekłem, to łatwo sie domyslic. Felix to raczej osoba małego formatu, umiejętnosci swe ma, ale żaden z niego podskarbi, tytularny buchalter, który z racji swoich dworskich koneksyji może liczyc na zauważenie i nobilitacje. Życie duchowe i emocjonalne owszem, nie godzi sie przeczyć, Felix posiada. Dawniej były to raczej rozlazłe i nieukierunkowane pragnienia, niczego konkretnego na uwadze nie mające. Ale lata lecą, włosy koloru sie pozbywają i przychodzi nieuchronnie czas gdy trza się człowiekowi ustatkować, że tak to ujmiemy, osadzić bryłę swojej osoby i znaleźć ku temu odpowiednie leże. Wczesna śmierć matki podziała tylko na chwile przygnębiająco, żeby zaraz zrodzić w Felixie pokłady sił jeszcze nieodkrytych. Niechciany los zacisnął swe szpangi na rodzinie Felixa, i długo nie chciał popuścić uścisku. Ojciec Felixa, można powiedzieć, za wczasu zadbał o karierę syna, i drogą delikatnych nacisków starał sie nadać tor przyszłosci syna. Felix zostaje przepatrywaczem dróg bardzo wcześnie. Jest wytrwały w tym co robi, ale w jakiś dziwny sposób ta wytrwałośc nie jest użyta w celu dochrapywania się wyższych rang. Najzwyczajniej w świecie znalazł, za sprawą ojca, rzecz, którą parać sie lubi, a co wążne żyjąc w ciągłych rozjazdach chce mieć do czego wracać. A deptane jeszcze chłopięcą stopą ścieżyny; dymy z wolna snujące się nad strzechami Servinskich i Dusiołów to nostalgiczne obrazy, mające moc wygubienia tempa życia, uczynienia go beztroskim gospodarzeniem, tylko tutaj, w tej wiosce. Marzenia Felixa mają zatem działanie zachowawcze, a nie aktywno-zmieniające rzeczywistość. Ten człowiek nie lubi innowacji i niespodzianek, a przybrał takie nastawienie po części ze względu na prowesję, którą wykonuję. Rzeczy mają się układać po jego myśli, wolne od niebezpiecznej przypadkowości. Jest niewątpliwie odważny i przebiegły, i nie mowa tu o przebiegłym robieniu w gatki, tak że nikt nie widzi i nie czuje. Nawet w szynku, kiedy sapiąc zajmuje stołek przy stole jest czujny, zmęczenie nigdy nie zwalnia go z tego tiku profesjonalistów. Czujność to też po części stres, a stres to domena ludzi niezdecydowanych i niepewnych siebie, do których jednak Felix sie nie zalicza. Kolumna świątyni w Arogath - to chwiejna szczapa, Wieża Mahitowa - to rachityczna zetlałość, w porównaniu z jego niewzruszonym opanowaniem. Ale co z jego życiem uczuciowym? Już sprawę wyłuszczam w detalu. Jeżeli mamy przejrzeć spis filozofów, leciwych mędrców, którzy zęby połamali na szukania prawideł i sensów wszelakiej maści, to nasz bohater z pogardą będzie wzrokiem taksował tych, co idą przez życie, na kijku wspierając swe zgrzybiałe ciało, głoszą, że: miłośc to jeno iluzja, aby czynić kopulacyje mniej trywialną. Jego żona i dziecko, choć chorobą krzywe, są jasnym punktem w jego żywocie, wszystko przecie co czyni, robi dla nich. Miłość ta niejako stępia ostrość oblicza przepatrywacza, bo gdy wyjeżdża z domu, opuszcza go, jak opuszcza się przystań pewną, jak zostawia się za sobą oazę tętniącą wodą żywą. Wizyty w domu stanowią dla niego nie tylko wywczas, ale i recepte na zachowanie psychicznej równowagi. Nie należy, trzeba nam dodać, do ludzi specjalnie gadatliwych, ale raczej do grupy, która takowych śledzi i nasłuchuje. Tak po prawdzie, to widać, że życie takiego człowieka określa praca, nadająca mu osobliwe rysy, niektóre eksponując, a inne gasząc. Nie wiem co jeszcze o nim można napisać, żeby nie nazwali nas bajdurzystą i bajkokletą. Tak to po krótce mamy zrobioną wiwisekcję delikwenta. A jeżeli byliśmy w słowie powściągliwi, to przez to, że zbożny nam cel przyświecał, co karze prawdzie świecić własnym światłem, a nie odbitym - kłamliwym (i może przez to dłuższym). (pare suchych faktów) Ok zaniecham obrazowej stylistyki i podam na Twe życzenie cos z suchych faktów i życiowego tła mojego bohatera. Postanowiłem, że odżegnam sie od tego że przepatrywacz to zawód/profesja ścisle militarna i z wojskowoscią silnie zwizana. Postanowiłem nadac jej rysów wolnorynkowej usługi. Felix to po trochu wolny strzelec, będąc zrzeszony w cechu nawigacyjnych profesji o nazwie ‘Maprider’ uzyskuje szereg propozycji co do wyboru zleceniodawcy - potencjalnie jest to głownodowodzący żołnierskiej kupy, może też byc kupiec, bądz tez zwykły cywil życzący sobie dostac sie w dalekie miejsce w miare bezpiecznie. Jest wiec jasne że występuje on w roli czujki-przewodnika znającego rozległe połacie ziem Imperium, zarówne jego róbieża jaki i sam cywilizacyjny przyczułek. Do nie dawna pracował jednak dla krasnoludzkich geologów z Karak Norn, a jego zleceniodawcą był Orin – głowny architekt kopalniany. Bo co jak co, nie ma rasy bardziej zmyslnej w fedrowaniu podziemnych jam, ktore po nie jakim czasie obracają nie tylko w samo miejsce pracy, lecz eksponują w szlachetnych rysach podziemie na miare królestwa. To jednak szuaknie poza miejscem ich stałej kopalnianej metropoli dogodnych rejonów na zacięzne wykopki sprawia im dużo problemu, i muszą zaczerpnąc języką o osób mających rozległa wiedzę terenową sięgającą daleko dalej. Orin chwalił sobie umiejętnosci naszego bohatera, bo nawet jeseli długo trwała sama eksploracja, to efekt wynagrodził czasową zwłokę. Własnie do takich zadan przeznaczony jest nasz przepatrywacz. I rzecz godna uwago Felix niechetnie odnosi się do propozycji o zmilataryzowanym posmaku, nie godzie mu sie zwyczajnie przystawac na oferty naznaczone ryzykiem a cenowo adekwatne do tych co z wojaczką mają mało wspólnego. Felix jest ojcem rodziny i zdaje sobie sprawy ze niepotrzebne ryzykowanie swoim życiem może drogo kosztowac jego najbliższych. Kwestią najwazniejszą jest jednak zawsze wynagrodzenia i nawet nasz przepatrywacz jest skory pdjąc wyzwanie o dużym stopniu zagrożenie życia, jezeli gra bedzie warta świeczki. To że preferuje ‘spacyfikowane’ propozycje nie znaczy wcale, że w żołnierce jest w ciemie bity i że nie ma doświadczenia na polu miecza. Bo owszem ma. Na pewno nie mniejsze niż w barowych zapasach i kufelkowych starciach w zadymionych oberżach. Nie raz przecież wracał do domu poraniony, a na krzyki żony i przerażonej córeczki, odpowiadał, że ten drugi wygląda znacznie gorzej, albo wogole już nie wygląda. Tak przecież zniósł kupe rzezimieszków pod przełenczą koło Ostlandu, jak i maruderów z szajki Metisa, zwierzoludzi grasujących koło Nerodu, oczywiscie nie sam, ale walnie przyczyniając sie do zwyciestwa. Jest to mimo wszystko miły jego duszy zawod, który pozwala mu wypełniac niepisany pakt z naturą, i kosztowac jej uroków w postaci ciekawych miejsc, które zwiedza. Co do przyjaciół to rzeczywiscie ma ich niewiele, nie pozwala mu na to rytm jego życia. Ma jednak dobrego przyjaciela w osobie Adonisa – drucha z jego branżym, policzyc możemy równiez zaprzyjznionego Jasturna – wesołego kompana z którym lubi wypic nasz bohater. W młodosci Felix podbija serca kobiet bez najmniejszego wysiłku, jego emocjonalne wyczucie służy mu owocnie az do teraz. Potrafi odgraniczyc chwile wesołej zabawy w łóżko z nieznajomą i ciepło uświęcone stałym związkiem z żoną. W tym względzie rzeczywiscie ma cos z popularnego dzis ducha hedonizmu i nie poczytuje to za wielką wine przespac sie z inną kobietą. Nawet jezeli żona wyraznie nie wypowiada sie w tym względzie, to można liczyc, że na to i owo przymknie oko. Wrogowie: herszt niedużej szajki zwierzoludzi Metis, (ew karczmarz wczesniej wspomniany), mąż uwiedzionej żony (Kloz) Ostatnio edytowane przez Francez : 09-11-2007 o 22:15.