Wypadli pędem ze skalnej wnęki, wciąż jeszcze mając w uszach ryk mieszkańca tej jaskini... każdy zaś w skrytości serca uważał, że ma wielkie szczęście.
Taaaak...
Źródlana woda zdobyta, potwór pokonany, magiczny artefakt zdobyty na poczekaniu... a do uwolnienia księżniczki został już tylko jeden-jedyny krok. Jaki on będzie? Co ich czeka na końcu?
Cóż - na razie czekał ich gorący ogień, miękkie posłanie i gratulacje od zlecającej tą całą szopkę wiedźmy.
Mabel, pochylona nad rozpalonym przez siebie ogniem, wyglądała teraz naprawdę wiedźmio - roztańczone płomyki rzucały na jej postać cienie, ciche mamrotanie przywodziło na myśl potężne uroki i zrodzoną z natury magię... podeszli.
- Witajcie z powrotem - wiedziałam, że wam się uda. Oczywiście, mieliście zadanie bardzo ułatwione... ale i tak okazaliście sie bardzo pomocni.
Ja w tym czasie przygotowałam dla nas miejsce na nocleg - musimy przecież naradzić się nad dalszym losem Ciat... dacie radę zdobyć jeszcze i skałę? Według mie jesteście zbyt cherlawi na takie przygody - od początku zresztą tak twierdziłam - ale skoro Los was właśnie wskazał... myli się rzadko.
Jest kilka możliwości - możecie udać się do Korthulu, gdzie skały są wydobywane... podróż ta jest bardzo daleka ale i najłatwiej je tam zdobyć. Możecie zdobyć pieniądze i kupić kamyk od któregoś z kupców - nie wiem tylko czy czasu na to wam starczy, a i nieuczciwi wśród nich sie zdarzają... wreszcie możecie skraść komuś skałę przez niego na własność posiadaną.
Mabel, wypowiedziawszy najwyraźniej wszystko, co sobie wcześniej zaplanowała, ponownie pochyliła się nad ogniem. Teraz ujrzeli, że obok niego przygotowany jest posiłek - i to naprawdę znośny.
Jakieś wino, dwa bochny chleba, kiełbasa, trochę sera... przygody to dobra rzecz, ale odpoczynkowi po nich nic nie dorówna.