lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

mataichi · 17-11-2007, 21:34

Jan Czetkowski

Jan początkowo jedynie przysłuchiwał się starszym wiekiem żołnierzom i musiał przyznać, że najbardziej skłaniał się ku pomysłom pana Mihnicza, który coraz więcej zyskiwał w jego oczach szacunku. „Może jednak będę mógł na coś więcej się przydać” – chora potrzeba wiecznego udowadniani innym swojej wartości nie dawała szlachcicowi spokoju.

W końcu, żeby poparcie swoje podkreślić i on zabrał głos.
- Uważam, że pan Mihnicz ma racje i powinniśmy mały wypad z wysłaniem dwóch ludzi po pomoc połączyć. Tylko kto nam pomoże, do kogo ich wysłać? – Powiedział głośno, po czym dodał szeptem do pana Niewiarowskiego – „Nasz” oddział jest pewnie jakiś dzień drogi stąd, można spróbować?

Rotmistrz Pobidziński na pewno nie zostawiłby swoich ludzi w potrzebie, ale dla nich – rozejrzał się po skupionych twarzach naradzających się panów braci – wątpił, żeby jego dowódca kiwnął chociaż palcem aby im pomóc. „Trzeba szukać pomocy gdzieś indziej”.

- Ja sam zgłaszam się do ewentualnego ataku… - nic więcej jednak nie mógł dodać, bowiem w obozie podniosła się wrzawa, kiedy to pan Mateusz jakimś cudem powrócił z pobojowiska. Sam Jan jedynie poklepał bohatera po plecach i ze zniecierpliwieniem czekał co rozkaże pan Ligęza.

17-11-2007, 21:34	#82
mataichi Reputacja: 1	Jan Czetkowski Jan początkowo jedynie przysłuchiwał się starszym wiekiem żołnierzom i musiał przyznać, że najbardziej skłaniał się ku pomysłom pana Mihnicza, który coraz więcej zyskiwał w jego oczach szacunku. „Może jednak będę mógł na coś więcej się przydać” – chora potrzeba wiecznego udowadniani innym swojej wartości nie dawała szlachcicowi spokoju. W końcu, żeby poparcie swoje podkreślić i on zabrał głos. - Uważam, że pan Mihnicz* ma racje i powinniśmy mały wypad z wysłaniem dwóch ludzi po pomoc połączyć. Tylko kto nam pomoże, do kogo ich wysłać?* – Powiedział głośno, po czym dodał szeptem do pana Niewiarowskiego – „Nasz” oddział jest pewnie jakiś dzień drogi stąd, można spróbować? Rotmistrz Pobidziński na pewno nie zostawiłby swoich ludzi w potrzebie, ale dla nich – rozejrzał się po skupionych twarzach naradzających się panów braci – wątpił, żeby jego dowódca kiwnął chociaż palcem aby im pomóc. „Trzeba szukać pomocy gdzieś indziej”. - Ja sam zgłaszam się do ewentualnego ataku… - nic więcej jednak nie mógł dodać, bowiem w obozie podniosła się wrzawa, kiedy to pan Mateusz jakimś cudem powrócił z pobojowiska. Sam Jan jedynie poklepał bohatera po plecach i ze zniecierpliwieniem czekał co rozkaże pan Ligęza.