Nami

- Brawo. Wykonałaś swoje pierwsze zadanie. - uslyszała.

Usta otworzyły jej się ze zdziwienia a jej mina mówiła sama za siebie.
"Co to do cholery ma znaczyć??" - przeszło jej przez myśl z niewyobrażalnie wielką wściekłością. Ukryła to wszystko za swoim wrednym uśmieszkiem.

- To oczywiste, swoją drogą, nie było ono trudne. - rzekła jakby od niechcenia jednak z wielką dumą i pewnością siebie. Poprawiła płaszcz tak by zakrywał każdą z jej broni.

- Nie zabiłaś mnie. Nie zabiłaś, chociaż mogłaś. Sandriela to wielce ucieszy. Zmartwił się, gdy uśmierciłaś tamtych dwóch. - mężczyzna przy ostatnich słowach, wydawałoby się, że się zasmucił. Jednak co takiego może być smutnego w śmierci półelfów?? Tego Vanessa chyba nie zrozumiała i kto wie czy kiedykolwiek to pojmie.

- Przykro mi więc, że was to zabolało. Ale to jedyny powód dla którego mi przykro. - parsknęła do niego ostrym tonem, jaki to miała w zwyczaju używać.

- Możesz dalej kontynuować swoją wyprawę. Czy to z towarzyszami, czy bez nich nadal masz szanse odbyć podróż po coś bardziej wartościowego od złota... - mężczyzna zaczął odchodzić powoli.

"Wartościowsze od złota? To znaczy, że pomoże mi zabić wszystkie półelfy? Hmm, dla takich chwil warto umrzeć ostatnim..." - pomyślała a na jej twarzy zawitał słodki, chytry uśmieszek który szybko przemienił się w śliczny, imitujący uprzejmość uśmiech.

- Czekaj! - krzyknęła do niego. Nastąpiła chwila ciszy. Dziewczyna przełknęła ślinę. Wzięła głęboki oddech, wypuściła powietrze i dodała neutralnie.

- A może zostałbyś ze mną . . . na tę noc? - spytała poprawiając swój sterczący, czarny kołnierz płaszcza.

 

__________________
Discord podany w profilu