lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Kutak · 02-12-2007, 12:53

Wiedzieli, że nie mogą narobić zbyt wiele hałasu, a skradanie z pewnością zajęłoby zbyt dużo czasu- szli więc na tyle cicho i na tyle szybko jak było to możliwe. Lorenzo doskonale pamiętał chwile, gdy podobnym krokiem musiał przemierzać całe kondygnacje budynków, lasy i pola- ostatnimi czasy bowiem we wszelkich bitwach przegrywał nie ten, który miał lepszą strategię i taktykę, a ten który dłużej pozostał niezauważony. Anquelique stawiała kolejne kroki z prawdziwą gracją, dziesiątki nocnych ucieczek z rodzinnego domu bowiem sporo ją nauczyły. Mimo to walczyła z coraz mocniej bijącym sercem- kto wie, czy nie trafili na coś naprawdę wielkiego… Czy bowiem inkwizycja wyrażała się w takich słowach o każdym z podejrzanych? Umysł wciąż jeszcze młodej kobiety nie potrafił tego pojąć. Vincenzo zaś modlił się tylko o to, by bezpiecznie opuścili ten budynek- wszelka walka napawała go nie tyle przerażeniem, co wręcz obrzydzeniem. Niechaj hołota macha sobie szpadami, on był stworzony do rzeczy wyższych! Tyle, że znalezieni w tym miejscu mieliby zapewne prosty wybór- lochy albo starcie. A o tym, co działo się w lochach inkwizycji, papieski posłaniec wiedział nad wyraz dobrze…

W końcu opuścili budynek, wychodząc tylnymi drzwiami- zdawałoby się, dla służby. Wyszli na podwórze kamienicy, całkiem zresztą spore, z trzema drewnianymi „budynkami”- jeżeli można było tak nazwać chaty zbite z nierównych desek, już od dawna próchniejących. Poza tym rzucały się w oczy niewielkie uprawy warzyw i kwiatów oraz całkiem ładnie wyglądający „sznur” krzewów, pełniący tu rolę swoistego płotu. I chociaż wszystko wyglądało bardzo chaotycznie, to Anquelique dostrzegała w tym swoiste piękno- malutką oazę natury w na co dzień szarej mieścinie?

Zamiast jednak się zachwycać, trzeba było rozejrzeć się po okolicy. Największy z budynków- ten najbliżej kamienicy- został prędko zwiedzony przez Vincenzo- w środku zaś znajdowały się trzy ogromne, ciężkie kotły, dwie spore (zdolne do pomieszczenia nawet dwóch osób) balie, dwa ogromne paleniska i osłonięta przed deszczem studnia. Cóż, jeżeli któryś z mieszkańców domostwa chciał wziąć kąpiel, to chyba robił to w tym miejscu. Medyceuszowi, przywykłemu do dużo większych luksusów, średnio podobała się wizja całej kamienicy kąpiącej się w tych samych baliach (z pewnością nie zmieniając również wody- komu bowiem chce się ją na nowo grzać, gdy jest „jeszcze letnia”?)- lecz cóż, chamstwo miało swoje obyczaje… Jedno z palenisk zdawało się dopiero dogasać- co oznacza, iż ktoś korzystał przed chwilą z tego „przybytku wątpliwej rozkoszy”.

Do kolejnego, mniejszego pomieszczenia podeszło już trzech mężczyzn, lecz szybko odskoczyli od drzwi- sam zapach unoszący się w okolicy i wnętrze malutkiego budyneczku (siedzisko z dziurą w środku, a pod spodem z pewnością jakiś dół) pozwoliło ustalić do czego służy owo miejsce. Tym razem Vincenzo i Lorenzo byli w pełni zgodni, iż miejsce to nie jest godne zwiedzania i udali się do trzeciego z budynków, znajdującego się po drugiej stronie podwórza.

- Moment…- odezwał się nagle wojskowy, a jego spojrzenie wyrażało jedynie koncentrację. Dłonią zakreślił pewną linię, jak gdyby ścieżkę- od drzwi do krzewów. Gdy reszta zebranych wysiliła wzrok, dostrzegła to samo…

- Ktoś tędy przebiegał…- wymruczał Giovanni

- W rzeczy samej. Nie tak dawno, bardzo prędko. Bez wielkich oporów zdeptał roślinki, a tu…- mówił Lorenzo, podchodząc do „żywopłotu” i wskazując na naprawdę sporą ilość połamanych gałęzi- Tu pośpiech zadziałał negatywnie- uciekinierowi najpewniej podwinęła się noga i upadł wprost na krzaki. A potem musiał popędzić gdzieś dalej, w kierunku innych budynków.- skończył i, już w dużo bardziej nerwowej atmosferze, udał się do ostatniego z budynków.

Cóż, z pewnością był to jakiś składzik. Pełno narąbanego drewna zajmowało ponad połowę jego powierzchni, resztę zaś zajmowały rozliczne beczki, skrzynki i pakunki owijane w różnorakie tkaniny. Unosiły się tu dziesiątki zapachów- poprzez woń próchniejącego drewna i nieprzyjemny odór smoły, aż po pieszczący nozdrza aromat wschodnich przypraw… Czy warto jednak przeszukiwać to miejsce?

Zza drzwi dobiegły do nich kroki. Parunastu mężczyzn. Wchodzą po schodach. Inkwizycja? Cóż, z pewnością…

02-12-2007, 12:53	#202
Kutak Reputacja: 1	Wiedzieli, że nie mogą narobić zbyt wiele hałasu, a skradanie z pewnością zajęłoby zbyt dużo czasu- szli więc na tyle cicho i na tyle szybko jak było to możliwe. Lorenzo doskonale pamiętał chwile, gdy podobnym krokiem musiał przemierzać całe kondygnacje budynków, lasy i pola- ostatnimi czasy bowiem we wszelkich bitwach przegrywał nie ten, który miał lepszą strategię i taktykę, a ten który dłużej pozostał niezauważony. Anquelique stawiała kolejne kroki z prawdziwą gracją, dziesiątki nocnych ucieczek z rodzinnego domu bowiem sporo ją nauczyły. Mimo to walczyła z coraz mocniej bijącym sercem- kto wie, czy nie trafili na coś naprawdę wielkiego… Czy bowiem inkwizycja wyrażała się w takich słowach o każdym z podejrzanych? Umysł wciąż jeszcze młodej kobiety nie potrafił tego pojąć. Vincenzo zaś modlił się tylko o to, by bezpiecznie opuścili ten budynek- wszelka walka napawała go nie tyle przerażeniem, co wręcz obrzydzeniem. Niechaj hołota macha sobie szpadami, on był stworzony do rzeczy wyższych! Tyle, że znalezieni w tym miejscu mieliby zapewne prosty wybór- lochy albo starcie. A o tym, co działo się w lochach inkwizycji, papieski posłaniec wiedział nad wyraz dobrze… W końcu opuścili budynek, wychodząc tylnymi drzwiami- zdawałoby się, dla służby. Wyszli na podwórze kamienicy, całkiem zresztą spore, z trzema drewnianymi „budynkami”- jeżeli można było tak nazwać chaty zbite z nierównych desek, już od dawna próchniejących. Poza tym rzucały się w oczy niewielkie uprawy warzyw i kwiatów oraz całkiem ładnie wyglądający „sznur” krzewów, pełniący tu rolę swoistego płotu. I chociaż wszystko wyglądało bardzo chaotycznie, to Anquelique dostrzegała w tym swoiste piękno- malutką oazę natury w na co dzień szarej mieścinie? Zamiast jednak się zachwycać, trzeba było rozejrzeć się po okolicy. Największy z budynków- ten najbliżej kamienicy- został prędko zwiedzony przez Vincenzo- w środku zaś znajdowały się trzy ogromne, ciężkie kotły, dwie spore (zdolne do pomieszczenia nawet dwóch osób) balie, dwa ogromne paleniska i osłonięta przed deszczem studnia. Cóż, jeżeli któryś z mieszkańców domostwa chciał wziąć kąpiel, to chyba robił to w tym miejscu. Medyceuszowi, przywykłemu do dużo większych luksusów, średnio podobała się wizja całej kamienicy kąpiącej się w tych samych baliach (z pewnością nie zmieniając również wody- komu bowiem chce się ją na nowo grzać, gdy jest „jeszcze letnia”?)- lecz cóż, chamstwo miało swoje obyczaje… Jedno z palenisk zdawało się dopiero dogasać- co oznacza, iż ktoś korzystał przed chwilą z tego „przybytku wątpliwej rozkoszy”. Do kolejnego, mniejszego pomieszczenia podeszło już trzech mężczyzn, lecz szybko odskoczyli od drzwi- sam zapach unoszący się w okolicy i wnętrze malutkiego budyneczku (siedzisko z dziurą w środku, a pod spodem z pewnością jakiś dół) pozwoliło ustalić do czego służy owo miejsce. Tym razem Vincenzo i Lorenzo byli w pełni zgodni, iż miejsce to nie jest godne zwiedzania i udali się do trzeciego z budynków, znajdującego się po drugiej stronie podwórza. - Moment…- odezwał się nagle wojskowy, a jego spojrzenie wyrażało jedynie koncentrację. Dłonią zakreślił pewną linię, jak gdyby ścieżkę- od drzwi do krzewów. Gdy reszta zebranych wysiliła wzrok, dostrzegła to samo… - Ktoś tędy przebiegał…- wymruczał Giovanni - W rzeczy samej. Nie tak dawno, bardzo prędko. Bez wielkich oporów zdeptał roślinki, a tu…- mówił Lorenzo, podchodząc do „żywopłotu” i wskazując na naprawdę sporą ilość połamanych gałęzi- Tu pośpiech zadziałał negatywnie- uciekinierowi najpewniej podwinęła się noga i upadł wprost na krzaki. A potem musiał popędzić gdzieś dalej, w kierunku innych budynków.- skończył i, już w dużo bardziej nerwowej atmosferze, udał się do ostatniego z budynków. Cóż, z pewnością był to jakiś składzik. Pełno narąbanego drewna zajmowało ponad połowę jego powierzchni, resztę zaś zajmowały rozliczne beczki, skrzynki i pakunki owijane w różnorakie tkaniny. Unosiły się tu dziesiątki zapachów- poprzez woń próchniejącego drewna i nieprzyjemny odór smoły, aż po pieszczący nozdrza aromat wschodnich przypraw… Czy warto jednak przeszukiwać to miejsce? Zza drzwi dobiegły do nich kroki. Parunastu mężczyzn. Wchodzą po schodach. Inkwizycja? Cóż, z pewnością… __________________ Kutak - to brzmi dumnie.