Hawkeye

Robert patrzył na wszystko zdziwiony. "A może ten cały samochód profesora, wybuchł, a to wizja, którą podaje nam konający umysł?". Słyszał gdzieś kiedyś o takiej rzeczy, ale rozglądając się po miejscu, w którym się znajdowali, wiedział że nie mogła być to prawa. Nigdy nie był na takim obozie to raz, a dwa jego umysł mógłby chyba wysilić się na coś lepszego ....

Drugą możliwością, to był sen. Dlatego Bobby uszczypnął się w dłoń. Zabolało, nie mogło to być snem. Tym bardziej znalazł się w przysłowiowej kropce. Nigdy nie zdarzyło mu się coś takiego za kółkiem. Nie miał swojego prawa jazdy jakoś strasznie długo, ale ufał swoim umiejętnością. Nie mógł zasnąć za kierownicą, mimo zmęczenia ... zresztą udowodnił już sobie, że to nie był sen. Tylko co się stało?

Przysłuchiwał się jednym uchem rozmową kolegów. Zastanawiał się czy to możliwe, że przenieśli się w czasie? Może Smith miał rację? Wydawało się to logiczne ... chociaż logiczne nie znaczy racjonalne. Tok jego myśli przerwało wyjście z namiotu, dwójki osób. Przypatrzył się im lekko zdziwiony ... a może to jakaś grupa rekreacyjna ... "tak i udają kogo Hipisów?". Odpowiedział sobie sam na zadane w myślach pytanie.

- Skądżeście się tu wzięli, co? Niezły odlot!- odezwał, się w końcu facet, który wyszedł z namiotu.

- Sami chcemy wiedzieć jak długo tu mieszkacie. Przechodziłem tędy pół godziny temu i waszych namiotów tutaj nie było. Możesz to wyjaśnić? - odpowiedział mu pytaniem na pytanie Patrick.

-Stary to przypomina mi kasety z występu Rolling Stones z Altamont. Wiecie wtedy kiedy Hell's Angels zabili tego chłopaka ... - powiedział O'Malley do kolegów, cały czas rozglądając się po obozowisku.

 

__________________
We have done the impossible, and that makes us mighty