lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

mataichi · 10-12-2007, 17:30

Kasia/Sonia

Dziewczyny musiały działać szybko i sprawnie, jeśli chciały żeby ich plan się powiódł. Kasia wygrzebała parę swoich ubrań, w które szybko wskoczyła Sonia, byłe trochę za duże na jednak nieco drobniejsza dziewczynę, ale nie wyglądało to źle. Teraz były już gotowe do drogi, jednak obie stanęły przed drzwiami i zamarły wpatrując się w siebie nawzajem jakby nie były do końca pewne tego, co robią. Czas mijał nieubłaganie i trzeba było zrobić ten pierwszy krok, obie wzięły głęboki wdech i jak na komendę złapały za klamkę. Dotyk bliskiej osoby dodawał otuchy, razem nacisnęły klamkę i otwarły drzwi z taką siłą, że huk, z jakim uderzyły nimi o ścianę musiał być słyszany na całej klatce schodowej. Nikogo za nimi nie było, pusto. Kasia zamknęła drzwi na klucz i razem z Sonią szły już powoli starając się zachować pozory spokoju, w stronę auta.

Na zewnątrz również wydawało się czysto, żadnego śladu po podejrzanym typie, jedynie kilku zakapturzonych wyrostków paliło papierosy koło miejsca, które kiedyś można było nazwać placem zabaw.

„Czyżby Kasia się pomyliła i nikt jej nie śledził?”

Sonia odpaliła silnik i czarne punto powoli potoczyło się po osiedlowej drodze pełnej dziur. Dziewczyna klęła pod nosem za każdym razem jak koło natrafiało na fragment brakującego asfaltu natomiast Kasia wypatrywała znajomej twarzy, ale faceta w berecie jak nie było tak nie ma.

Gdy wyjechały na ruchliwsze drogi było już znacznie lepiej i dziewczyny czuły się o wiele spokojniejsze. Ulica Nowohucka jak zwykle była zakorkowana między innymi przez dziesiątki L-ek, które odjeżdżały z pobliskiego ośrodka ruchu drogowego, toteż wszystko wyglądało na to ze przyjazd na miejsce się przeciągnie.

Dziewczyny wykorzystały tą chwile żeby przyjrzeć się ludziom w samochodach za nimi…
gruby facet z nieogoloną gębą, którą można było dostrzec z kilkunastu metrów siedział za kółkiem starego jak świat tira stojącego na sąsiednim pasie i dłubał w nosie – a było to zajęcia tak dla niego zajmujące, ze nie zauważył zielonego światła na skrzyżowaniu i dopiero klakson małego Tico z tyłu sprowadził go z powrotem. Starsza pani w kapeluszy go pogoniła, ewidentnie się gdzieś śpieszyła, bo wrzeszczała w niebogłosy aż część niewyraźnych słów dotarła do Kasi i Sonii, na tylnym siedzeniu wiozła małe dziecko, które wtórowało jej krzykiem.

Dalej polonez z całą rodziną i srebrne volvo kierowane przez tlenioną blondynkę o długich pofalowanych włosach i ustach wymalowanych na krwistoczerwony kolor. Spojrzenia obu blondynek spotkały i Sonia zadrżała. Obca kobieta, uśmiechnęła się do niej i posłała całusa a potem jakby nigdy nic zaczęła się bezczelnie wpatrywać w tatuażystke. Przestała dopiero, gdy na jej ramieniu pojawiła się ręka osoby siedzącej za nią. Czy to możliwe?

Gdy po raz kolejny samochody ruszyły Sonia zwolniła i zrównała się z volvo jadącym na lewym pasie. Za wcześnie myślała, że wszystko jest już w porządku…choć widziała go zaledwie przez chwilę była pewna, że na tylnym fotelu samochodu blondynki siedzi Cygan.

- Jesteśmy śledzone, samochód obok- powiedziała do Kasi, która już miała przyjrzeć się lepiej pojazdowi, ale opamiętała się, w końcu nie mogła zdradzić, że wiedza o ogonie.

Gdy wyrwały się z korka Sonia nie zamierzała poprowadzić swoich prześladowców wprost do celu. Kluczyła i wybierała skróty tak, aby spróbować zgubić natrętów nie zdradzając przy tym swoich zamiarów. Chciała już wdepnąć gaz do dechy i pokazać im, kto jest lepszym kierowcą, ale ostatecznie postanowiła się dostosować do planu, jaki ustaliły razem z Blanką.

Były już prawie na miejscu, ale czarne punto tym razem nie skręciło pod blok na osiedlu Bohaterów Września tylko pojechało kawałek dalej stając niedaleko „Czerwonego mostu”. Dziewczyny z dużą niechęcią opuściły samochód, który dawał uczucie względnego bezpieczeństwa i udały się w stronę miejsca, w którym powinna czekać na nich Blanka. Cygan, już sam szedł pogwizdując w bezpiecznej odległości…

„Gdzie się do cholery podziała ta blondynka i samochód? No i gdzie jest Blanka

Blanka

Muzyka nie uspokoiła Blanki ani na chwilę, podenerwowana wyłączyła telewizor i zebrała się na wyznaczone miejsce. Była już tam po 5 minutach, z bliższa „Czerwony most” okazał się być zwykłym wiaduktem pomalowanym na czerwono, tak dawno temu, że farba odlatywała wielkimi płatami. Kobieta chodziła w kółko żeby wybrać dogodną pozycje, z której mogłaby zaatakować faceta, który śledził Sonię i Kasię. Czas leciał a dziewczyna nie mogła zebrać myśli – „Trzeba będzie improwizować, ale przynajmniej wiem którędy nadjadą”. Postanowiła czekać, w końcu ludzie, którzy dybią na nich nie wiedzą jak wygląda a więc to może być element zaskoczenia.

Blanka rozmyślała o dostępnych opcjach i nie zauważyła nawet jak minęło prawie pół godziny a po dziewczynach dalej nie była ani śladu. „Może już je ktoś dopadł?” Nie mogła i nie chciała dopuszczać do siebie takich myśli.

Po kolejnych 10 minutach umierała już z nerwów i po raz pierwszy pożałowała, że nie ma z nią tego szalonego klechy. Wtedy to pojawiło się czarne punto, które bez pośpiechu zaparkowało na małym parkingu. Kamień spadł z serca Blance, która już bała się, że Kasia z Sonią są już stracone. Te nie zauważając jej najwyraźniej kierowały się w kierunku „mostu”, zgodnie z planem a za nimi szedł facet w szarym berecie i czarnej kurtce. To był on, Cygan, o którym wspominała Sonia przez telefon. -„Jest mój.”

Jerzy

Zostawił rudą kobietę samą w mieszkaniu i pomaszerował w stronę przystanku. Na nim, jak co dzień był cały tłum ludzi upychających się do kolejno podjeżdżających tramwajów. „Okropny ścisk, zdecydowanie lepiej się przespacerować.” – pomyślał klecha zanim z jednego z zatłoczonych wagonów wyskoczył brat Dominik.

Młodzieniec ściskał w swoich rękach małą walizeczkę, porozglądał się nerwowo aż wyłowił sylwetkę Jerzego z całej zbieraniny ludzi i ze łzami w oczach rzucił się księdzu w ramiona.
- Szczęść Boże, jak dobrze ojca widzieć. – wyszeptał i zacieśnił uścisk a rana ramienia zabolała jak tak mocno, że Jerzy syknął z bólu. Dominik zauważył to i odstąpił od współbrata.

– Przepraszam nie chciałem – powiedział z miną zbitego kundla i dodał starając się zrehabilitować w oczach przełożonego. – ale mam ze sobą wszystko. – Potrząsał swoją walizką jak oszalały i ponownie dopiero po chwili uspokoił się

- Chodź za mną nie powinniśmy tutaj dłużej przebywać. – powiedział dość surowym tonem Jerzy i smokobójca posłusznie udał się za nim. Ale najwyraźniej z nerwów rozplątał się język, na co dzień cichego Dominika, bo minęła niespełna minuta i znów zaczął ględzić o głupotach. Ksiądz rozumiał zdenerwowanie młodego doskonale, sam pragnął jedynie zemsty na ludziach, którzy ośmielili się podnieść rękę na braci z jego zakonu tym samym podnieśli rękę na samego Boga.

W drodze powrotnej dreptając po ubitej ścieżce przecinającej trawniki zobaczył JĄ- prawdopodobnie swoją córkę. Sonia wraz z tą drugą, nie mógł przypomnieć sobie jej imienia, jechały najwyraźniej z powrotem. Nie zwrócił już uwagi na srebrne volvo, które przystanęło na moment niedaleko dwójki zakonników i na oczy spoglądające w ich stronę z wnętrza samochodu.

Przed blokiem nie widać było dobrze znanego Jerzemu od wczoraj samochodu Sonii, ale najwyraźniej zastawiała je w innym miejscu. Już miał wejść na klatkę schodową, gdy usłyszał znajomy dźwięk odbezpieczającego pistoletu. Powoli wraz z Dominikiem odwrócili się i ujrzeli pękną kobietę, która celowała do klechy z małego „damskiego” pistoletu.

-No, no, kto by pomyślał, że łowy okażą się równie udane. - miała piękny głos anioła a nie diablicy, którą się okazała .- Ręce do góry i nie próbować mi żadnych numerów, jesteście równie cenni żywi, co martwi. – w lewą ręką wyszukała mały telefon komórkowy i patrząc się cały czas no swoje zdobycze wybrała numer.

- Tak szefie, mam go, tego gnoja, który załatwił wczoraj pańskiego syna, jesteśmy na…- nie zdołała dokończyć, Dominik rzucił się na nią. Kobieta nie spodziewając się ataku upuściła komórkę i oddała jeden strzał w kierunku nacierającego zakonnika…celny strzał. Młodzian upadając zdołał jednak przewrócić ciężarem własnego ciała Blondynkę na ziemie…

To była okazja dla Jerzego…

10-12-2007, 17:30	#47
mataichi Reputacja: 1	Kasia/Sonia Dziewczyny musiały działać szybko i sprawnie, jeśli chciały żeby ich plan się powiódł. Kasia wygrzebała parę swoich ubrań, w które szybko wskoczyła Sonia, byłe trochę za duże na jednak nieco drobniejsza dziewczynę, ale nie wyglądało to źle. Teraz były już gotowe do drogi, jednak obie stanęły przed drzwiami i zamarły wpatrując się w siebie nawzajem jakby nie były do końca pewne tego, co robią. Czas mijał nieubłaganie i trzeba było zrobić ten pierwszy krok, obie wzięły głęboki wdech i jak na komendę złapały za klamkę. Dotyk bliskiej osoby dodawał otuchy, razem nacisnęły klamkę i otwarły drzwi z taką siłą, że huk, z jakim uderzyły nimi o ścianę musiał być słyszany na całej klatce schodowej. Nikogo za nimi nie było, pusto. Kasia zamknęła drzwi na klucz i razem z Sonią szły już powoli starając się zachować pozory spokoju, w stronę auta. Na zewnątrz również wydawało się czysto, żadnego śladu po podejrzanym typie, jedynie kilku zakapturzonych wyrostków paliło papierosy koło miejsca, które kiedyś można było nazwać placem zabaw. „Czyżby Kasia się pomyliła i nikt jej nie śledził?” Sonia odpaliła silnik i czarne punto powoli potoczyło się po osiedlowej drodze pełnej dziur. Dziewczyna klęła pod nosem za każdym razem jak koło natrafiało na fragment brakującego asfaltu natomiast Kasia wypatrywała znajomej twarzy, ale faceta w berecie jak nie było tak nie ma. Gdy wyjechały na ruchliwsze drogi było już znacznie lepiej i dziewczyny czuły się o wiele spokojniejsze. Ulica Nowohucka jak zwykle była zakorkowana między innymi przez dziesiątki L-ek, które odjeżdżały z pobliskiego ośrodka ruchu drogowego, toteż wszystko wyglądało na to ze przyjazd na miejsce się przeciągnie. Dziewczyny wykorzystały tą chwile żeby przyjrzeć się ludziom w samochodach za nimi… gruby facet z nieogoloną gębą, którą można było dostrzec z kilkunastu metrów siedział za kółkiem starego jak świat tira stojącego na sąsiednim pasie i dłubał w nosie – a było to zajęcia tak dla niego zajmujące, ze nie zauważył zielonego światła na skrzyżowaniu i dopiero klakson małego Tico z tyłu sprowadził go z powrotem. Starsza pani w kapeluszy go pogoniła, ewidentnie się gdzieś śpieszyła, bo wrzeszczała w niebogłosy aż część niewyraźnych słów dotarła do Kasi i Sonii, na tylnym siedzeniu wiozła małe dziecko, które wtórowało jej krzykiem. Dalej polonez z całą rodziną i srebrne volvo kierowane przez tlenioną blondynkę o długich pofalowanych włosach i ustach wymalowanych na krwistoczerwony kolor. Spojrzenia obu blondynek spotkały i Sonia zadrżała. Obca kobieta, uśmiechnęła się do niej i posłała całusa a potem jakby nigdy nic zaczęła się bezczelnie wpatrywać w tatuażystke. Przestała dopiero, gdy na jej ramieniu pojawiła się ręka osoby siedzącej za nią. Czy to możliwe? Gdy po raz kolejny samochody ruszyły Sonia zwolniła i zrównała się z volvo jadącym na lewym pasie. Za wcześnie myślała, że wszystko jest już w porządku…choć widziała go zaledwie przez chwilę była pewna, że na tylnym fotelu samochodu blondynki siedzi Cygan. - Jesteśmy śledzone, samochód obok- powiedziała do Kasi, która już miała przyjrzeć się lepiej pojazdowi, ale opamiętała się, w końcu nie mogła zdradzić, że wiedza o ogonie. Gdy wyrwały się z korka Sonia nie zamierzała poprowadzić swoich prześladowców wprost do celu. Kluczyła i wybierała skróty tak, aby spróbować zgubić natrętów nie zdradzając przy tym swoich zamiarów. Chciała już wdepnąć gaz do dechy i pokazać im, kto jest lepszym kierowcą, ale ostatecznie postanowiła się dostosować do planu, jaki ustaliły razem z Blanką. Były już prawie na miejscu, ale czarne punto tym razem nie skręciło pod blok na osiedlu Bohaterów Września tylko pojechało kawałek dalej stając niedaleko „Czerwonego mostu”. Dziewczyny z dużą niechęcią opuściły samochód, który dawał uczucie względnego bezpieczeństwa i udały się w stronę miejsca, w którym powinna czekać na nich Blanka. Cygan, już sam szedł pogwizdując w bezpiecznej odległości… „Gdzie się do cholery podziała ta blondynka i samochód? No i gdzie jest Blanka Blanka Muzyka nie uspokoiła Blanki ani na chwilę, podenerwowana wyłączyła telewizor i zebrała się na wyznaczone miejsce. Była już tam po 5 minutach, z bliższa „Czerwony most” okazał się być zwykłym wiaduktem pomalowanym na czerwono, tak dawno temu, że farba odlatywała wielkimi płatami. Kobieta chodziła w kółko żeby wybrać dogodną pozycje, z której mogłaby zaatakować faceta, który śledził Sonię i Kasię. Czas leciał a dziewczyna nie mogła zebrać myśli – „Trzeba będzie improwizować, ale przynajmniej wiem którędy nadjadą”. Postanowiła czekać, w końcu ludzie, którzy dybią na nich nie wiedzą jak wygląda a więc to może być element zaskoczenia. Blanka rozmyślała o dostępnych opcjach i nie zauważyła nawet jak minęło prawie pół godziny a po dziewczynach dalej nie była ani śladu. „Może już je ktoś dopadł?” Nie mogła i nie chciała dopuszczać do siebie takich myśli. Po kolejnych 10 minutach umierała już z nerwów i po raz pierwszy pożałowała, że nie ma z nią tego szalonego klechy. Wtedy to pojawiło się czarne punto, które bez pośpiechu zaparkowało na małym parkingu. Kamień spadł z serca Blance, która już bała się, że Kasia z Sonią są już stracone. Te nie zauważając jej najwyraźniej kierowały się w kierunku „mostu”, zgodnie z planem a za nimi szedł facet w szarym berecie i czarnej kurtce. To był on, Cygan, o którym wspominała Sonia przez telefon. -„Jest mój.” Jerzy Zostawił rudą kobietę samą w mieszkaniu i pomaszerował w stronę przystanku. Na nim, jak co dzień był cały tłum ludzi upychających się do kolejno podjeżdżających tramwajów. „Okropny ścisk, zdecydowanie lepiej się przespacerować.” – pomyślał klecha zanim z jednego z zatłoczonych wagonów wyskoczył brat Dominik. Młodzieniec ściskał w swoich rękach małą walizeczkę, porozglądał się nerwowo aż wyłowił sylwetkę Jerzego z całej zbieraniny ludzi i ze łzami w oczach rzucił się księdzu w ramiona. - Szczęść Boże, jak dobrze ojca widzieć. – wyszeptał i zacieśnił uścisk a rana ramienia zabolała jak tak mocno, że Jerzy syknął z bólu. Dominik zauważył to i odstąpił od współbrata. – Przepraszam nie chciałem – powiedział z miną zbitego kundla i dodał starając się zrehabilitować w oczach przełożonego. – ale mam ze sobą wszystko. – Potrząsał swoją walizką jak oszalały i ponownie dopiero po chwili uspokoił się - Chodź za mną nie powinniśmy tutaj dłużej przebywać. – powiedział dość surowym tonem Jerzy i smokobójca posłusznie udał się za nim. Ale najwyraźniej z nerwów rozplątał się język, na co dzień cichego Dominika, bo minęła niespełna minuta i znów zaczął ględzić o głupotach. Ksiądz rozumiał zdenerwowanie młodego doskonale, sam pragnął jedynie zemsty na ludziach, którzy ośmielili się podnieść rękę na braci z jego zakonu tym samym podnieśli rękę na samego Boga. W drodze powrotnej dreptając po ubitej ścieżce przecinającej trawniki zobaczył JĄ- prawdopodobnie swoją córkę. Sonia wraz z tą drugą, nie mógł przypomnieć sobie jej imienia, jechały najwyraźniej z powrotem. Nie zwrócił już uwagi na srebrne volvo, które przystanęło na moment niedaleko dwójki zakonników i na oczy spoglądające w ich stronę z wnętrza samochodu. Przed blokiem nie widać było dobrze znanego Jerzemu od wczoraj samochodu Sonii, ale najwyraźniej zastawiała je w innym miejscu. Już miał wejść na klatkę schodową, gdy usłyszał znajomy dźwięk odbezpieczającego pistoletu. Powoli wraz z Dominikiem odwrócili się i ujrzeli pękną kobietę, która celowała do klechy z małego „damskiego” pistoletu. -No, no, kto by pomyślał, że łowy okażą się równie udane. - miała piękny głos anioła a nie diablicy, którą się okazała .- Ręce do góry i nie próbować mi żadnych numerów, jesteście równie cenni żywi, co martwi. – w lewą ręką wyszukała mały telefon komórkowy i patrząc się cały czas no swoje zdobycze wybrała numer. - Tak szefie, mam go, tego gnoja, który załatwił wczoraj pańskiego syna, jesteśmy na…- nie zdołała dokończyć, Dominik rzucił się na nią. Kobieta nie spodziewając się ataku upuściła komórkę i oddała jeden strzał w kierunku nacierającego zakonnika…celny strzał. Młodzian upadając zdołał jednak przewrócić ciężarem własnego ciała Blondynkę na ziemie… To była okazja dla Jerzego…