| - Wiesz, Bayardzie? Pierwszy raz lecieliśmy nocą - zagaił Hadrian, zbierając bagaże przymocowane na drzewie, liny, oraz wszelkie inne przyległości. - Jak Ci się podobały gwiazdy? Fantastyczne, nie? Przypomniały mi z miejsca tę noc na Syreniej Skale.
Świniopas przeciągnął się, ziewną i wykręcił głową we wszystkie strony. - Tak, Hadrianie. Dzisiejsza noc przypomina mi bardzo tą na Syreniej Skale.
- No nie? - zaśmiał się krótko minstrel.
***
Słysząc pełną jadu reakcję Bayarda Hadrian zaczął przygotowywać ripostę gdy...
- Wielki Hadrian Przeklęty!? A ja Bayard, świoniopasek, co?! Jak się już tak wywyższać, to nie zapominaj o moim szlachetnym nazwisku!
"Świniopasek?! Świniopasek?! Och, dalibóg! Więc takie mecyje..."
Hadrian tak mocno musiał powstrzymywać śmiech, że oczy mu aż załzawiły. Nie czekając dłużej otarł dyskretnie łzy przybierając melancholijny wyraz twarzy rzekł:
- Do kroćset! Spójrz hadrancki kupcze na człowieka prawdziwie szlachetnego! Klątwa mego towarzysza pozbawiła go włości oraz tytułów, biedak zachował jeno imię swoje, honor i ostrze rodowe, które teraz nad łoziną wstrzymał. Doskonale wie, że każda magia jaką czynię dokłada piasku do Klepsydry Odczarowania, a przed przesypaniem się tejże w całości klątwa zeń zdjęta być nie może. Ale jednak gniewnie i uparcie odmawia by być mi jakąkolwiek przeszkodą w czynieniu magii. Jest w tym wielkość, Bayardzie, ale jest też i ośli upór, przyjacielu. Mogę, rzecz jasna, rzucić ów czar, ale ze względu na Ciebie się wstrzymam. Nielekko mi to wyznać, lecz nawet dołożone minuty do godziny odzyskania przez Cię tego, coć należne, zadrą są w moim boku, towarzyszu. Nie wstrzymuj tedy ostrza. Magię mą prawdziwą, nie zaś takie sztuczki jak z onym drzewem, zachowajmy na czarną godzinę. |