| Przybywszy bliżej Aleksander z niepokojem obserwował przebieg zdarzeń. Oglądał się nerwowo w tłumie na szczęście dostrzegł sylwetkę znajomej osoby, która kręciła się akurat tu gdzie powinna.
- Atter! - Złapał za ramię rycerza. - Pal licho dziewczynę, zbierz ludzi. Ja muszę się z kimś niezwłocznie spotkać, więc żeby wybawić z opresji sir Archibalda musisz przekazać zebranym moje słowa. Przypomnieć im...
-Wielce szanowni, rycerze i ty wielebny ojcze. - Atter skłonił się uprzejmie - Nie jeden podobny spór zdarzało mi się rozstrzygać i tym razem służę pomocą. Proszę jedynie o zachowanie manier należytych dla szlacheckiego stanu i zapewniam, że pójdzie o wiele łatwiej. - Jego głos był oschły, a czysto oznajmiający ton przywodził na myśl wykład starego profesora z geutrińskiego uniwersytetu. - Do tego typu sądu rycerskiego, zwanego Pojedynkiem Sprawiedliwości dojść nie może, gdyż wedle prawa nadanego przez przodka miłościwie nam panującego Hrabiego Franciszka, mianowicie świętej pamięci Wilhelma Odnowiciela, przywilej ten dotyczy wyłącznie Zakonu Dębu i jego rycerzy. A tymi od paru chwil już nie jesteście, wedle znanego powszechnie prawa jedności posługi zakonnej. Zatem jedyną drogą dochodzenia swoich racji jest - zawiesił na moment głos i ze współczuciem popatrzył na starego rycerza, - klasyczny pojedynek rycerski.
Tymczasem sam Aleksander zajął się rozmową z Herbertem. Po chwili ten drugi udał się trzymając coś w ręce do stojącego opodal strażnika, który wkrótce sprowadził kogoś wyższego stopniem. Herbert wręczył coś przybyłemu człowiekowi i bez przerwy coś mówił. Ostatecznie mężczyzna przytaknął wydał jakiś rozkaz i udał się za wskazanym przez skrybę szlachcicem. |