| - Rację macie, waszmości- ozwał się Daniłłowicz, nabijając przy tym broń swą. Musiał przyznać, iż zaskoczony był swoją skutecznością- owszem, strzelcem był niezłym, ale rzadko zdarzały mu się takie strzały podczas galopu... Przypadek? Władysław powoli oduczał się wierzyć w przypadki. Jego koń zdawał się nie tylko być świetnym, acz mocno nieposłusznym wierzchowcem, lecz i potęgą nieboską, co ruchy niemłodego już warchoła wygładzała i ulepszała.
- Miarkować się, waszmości, musimy- nie ma nas tu wielu, a żywoty chłopów, chociaż chamstwo to durne i stworzenia nieboskie, to na szacunek zasługują- chciał dodać "Jak mają ginąć, to z rąk naszych, nie wrogich", ale w ostatniej chwili się powstrzymał- Sądzę więc, iż musimy dowiedzieć się gdzież ta hołota zmierza i, łącząc się wcześniej z posiłkami naszymi, tam zasadzkę na nich przygotować taką, że co do nogi ich powybijamy...
Spojrzał zadziwiająco trzeźwym wzrokiem na zebranych i kontynuował.
- Dla bezpieczeństwa jednak najlepiej byłoby posłać śladem psubratów tych dwójkę naszych, by mogli wieści słać, gdzież to dokładnie wróg nasz podąża. Zależy nam bowiem, jak mniemam, na jak najmniejszej liczbie wypadków i zbrodni przed tym, jak do nogi ich wybijemy.
__________________
Kutak - to brzmi dumnie. |