Mira

Tiba spojrzała w chmurne niebo, a jej zgrabny, lekko zadarty nos zaczął węszyć zapachy nocy. Czuła się nieporadna w ludzkim ciele, bowiem miała świadomość, jak wiele wrażeń zmysłowych jej umyka.
Zwróciwszy wzrok na członków watahy, zmarszczyła brwi. Znów stanowiła swoisty pomost między nimi. Swoje słowa skierowała do tych Garou bliżej przeklętego domu.

- Przestańcie. – powiedziała zdecydowanie, choć bez agresji. – To... widziadło rozbiło każdego z nas, gdyż nijak miało się do znanych nam stworzeń Gai. Każdy w takich sytuacjach radzi sobie na swój sposób. Jeden milknie, inny staje się opryskliwy, a jeszcze inny dostaje napadu pustego śmiechu. Tak jest w świecie zwierząt, tak jest w świecie ludzi, więc winniśmy to akceptować.

Dłuższa przemowa była dla Tiby czymś niezwykłym. Parokrotnie musiała przełknąć ślinę, kiedy mówiła, lecz jej głos ze zwykłej – zachrypniętej - formy nabrał przyjemnych, właściwych tylko kobietom tonów. W tej chwili Garou bardziej niż zwykle zasługiwała na miano Tchnienia Matki.

- N'sakla proszę, nie denerwuj się. – mówiła dalej, a jej słowa przetkane były ciepłą nutą troski. – Rozumiem, że ten duch czegoś chce i żeby uratować naszą siostrę, musimy wypełnić jego wolę. Czy mógłbyś zdradzić nam coć więcej i rzec, co winniśmy począć teraz, jak się przygotować do kolejnego spotkania? Warto wszak skorzystać z osłony nocy...

Po tych słowach Tiba odetchnęła, jak gdyby miała za sobą wielki wysiłek. Podeszła spokojnie do Marka i stanęła obok, jednocześnie dyskretnie chwytając go za dłoń i ściskając lekko. Z tego, co zdążyła zauważyć, rodzaj ludzki tak okazywał sobie wsparcie.