- Nie damy was sksywdzić! – krzyknęła Ala, zwracając na siebie uwagę wszystkich, a w jej oczach błyszczały łezki wzruszenia.
Świniaki zachrumkały niepewnie, jednak pozwoliły mówić dziecku.
–
Nikt nie ma prawa was jeść, nawet jeśli jesteście duze i troske bzydko pachniecie! Pan wilk kłamie o tej umowie, więc my tes mozemy! Tseba jak w innych bajkach wymyśleć jakiś podstęp, zeby wilk jus nie chciał was jeść!
Dziewczynka usiadła na trawie, a jej czółko zmarszczyło się sugerując, że bardzo intensywnie myśli. Mimo iż pozostali tego nie widziały, Koteczek usiadł obok
Ali i zrobił dokładnie to samo, choć on akurat wciąż nieufnie obserwował trzy knury. Widać wciąż nie ufał tym galaretowatym cielskom, które trzęsły się na byle chrzęst czy trzask patyczka.
Tymczasem
Alusia rozglądała się wokół, szukając czegoś, co by jej pomogło ocalić świnki. Gdy jej wzrok spoczął na owieczce
Misi, jej pyzata buzia rozpromieniła się jak słoneczko.
-
Jus wiem! Tseba zrobić tak jak w bajce o smoku wawelskim! Co prawda wilcysko nie zieje ogniem, ale jezeli nie będzie mu smakować wieps... wpsowewina, to zostawi świnki w spokoju!
Uradowana i dumna z siebie 7latka wstała z ziemi i poczłapała na bok, gdzie leżały resztki budulca do chatek Trzech Małych Świnek .
Alcia wzięła trochę słomy, kilka patyków i – ufff, z trudem – jedną cegłę.
Podśpiewując pod nosem, dziewczynka zaczęła tworzyć jakąś dziwną konstrukcje ze swoich zdobyczy. Po chwili odwróciła się do pozostałych i zaświergotała:
- Oto fałsywa świnka! Wilk ją zje i uwiezy, że wsystkie świnki są niesmacne!
Tylko jak przekonać wilka, że cegła, trochę drewienek, oraz słoma to pulchny wieprzek? Wszyscy spojrzeli z powątpiewaniem na dzieło
Ali i wtedy zobaczyli...
... świnię! Gdyby się jeszcze ruszała, można by pomyśleć, że jest naprawdę żywa!