| - Tak właśnie dziecko, dobrze sobie poradziłaś. – rzekła księżna do Weroniki, głaszcząc jej lśniące, pachnące ziołami włosy.
Celowo zignorowała Krzyżaka, chcąc zobaczyć jego reakcje, przyjrzeć się twarzy. Zauważyła wszak u ludzi śmieszną zależność – śmieszną wg. niej. Kontrolowali oni swoja mimikę tylko wówczas, gdy mówili, zakładając wtedy na twarz obrane wcześniej maski. Jednakże milczenie, to tchnienie czasu bez żadnej zaplanowanej czynności, wybijało ich z roli, którą na siebie przyjęli i wtedy to właśnie można było dostrzec oblicze bestii...
Tak, bo bestia mieszkała również w ludziach i to może straszniejsza niz ta niesmiertelna, bowiem pozornie tylko głupia i niewinna... lecz tylko pozornie.
- Weroniko, kochana moja. – Lorianna zwróciła się znów do młodej wampirzycy. – Wiele winnam ci opowiedzieć, lecz niestety teraz nie ma na to czasu, gdyż oto trzeba nam ustalić drogę, jaką obierzemy zmierzając ku przyszłości. Muszę porozmawiać z waść von Truttcheweitzem, - tu spojrzała na niezadowolona minę Krzyżaka – dlategoż mam dla ciebie zadanie. Widzisz moja droga, otóż aby móc kierować ludźmi, najpierw trzeba ich zrozumieć. Idź na bal i słuchaj, mów, tańcz... ale przede wszystkim słuchaj. Pamiętaj, że dla tych ludzi, nawet twych rodziców nic się nie zmieniło. Ot po prostu księżna Lorianna przyjęła cię na swój dwór.
Kiedy dziewczyna, posłuszna wedle znanych jej praw, udała się do wyjścia, jej „matka” wstrzymała ją ruchem dłoni.
- Pamiętaj też o jeszcze jednym moje dziecko... nie wolno ci teraz używać mocy. Dopóki bowiem nad nią nie panujesz, możesz uczynić więcej krzywdy niż pożytku. A teraz idź... wierzę w ciebie.
To rzekłszy, księżna wskazała dziewczynie drzwi i poczekała, aż ta zniknie za nimi.
__________________
Konto zawieszone. |