lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Mira · 05-01-2008, 12:55

- Taaaak! – krzyknęła z entuzjazmem Alcia na propozycję Jasia, a wszyscy pozostali jak na komendę odpowiedzieli „Ciiiiii”.

Tego tylko brakowało, żeby wilk poznał ich plan z głosów, które do niego dochodziły.
Mała dziewczynka podeszła do starszego kolegi i przyglądając się krytycznie jego dziełu, powiedziała:

- Tam koło główki mozna dodać troske słomki i świnka będziecie prawdziwa.

Jaś wedle wskazania siedmiolatki wziął trochę tworzywa i zaczął „poprawiać” atrapy. To zadziwiające, ale naprawdę wierzył, że przy pomocy Alci mu się uda i... PACH! Kolejna świnka stanęła przed nimi jak żywa.

- A tej tseciej brakuje ogonka... – dziewczynka wskazała kolejną cegłę i cały proceder powtórzył się. PACH! Teraz mieli już 3 świnie!

Wyobraźnia dzieci miała naprawdę wielką moc, szczególnie gdy te działały razem. Kiedy dzieło było już gotowe, Alusia odwróciła się w stronę chłopca na wózku, który wyrażał swoje obawy. Pomysł z katapultą był bardzo fajny, lecz... świnki chyba nawet w tej dziwnej krainie nie latają. Poza tym mogłyby się roztrzaskać...

Ala zmarszczyła czółko i popatrzyła na Koteczka. Ten zakręcił się parę razy wokół własnej osi, po czym jak zajączek pokicał w stronę korytarza, którym dzieci przyszły. Dziewczynka rozpromieniła się.

- Mam pomysł! – krzyknęła euforycznie, lecz po karcących spojrzeniach zaraz sciszyła głos – Ustawmy stucne świnki w tym korytazu, co tu wesliśmy. Od strony wilka otwózmy dzwi, a psejście tutaj zamknijmy. W korytazu niech stoją świnki stucne i cekają. Powiemy wilkowi, ze one chcą się z nim dogadać. Prawdziwe świnki będą mogły podkładać głosy stąd, więc pan wilk się nie kapnie. Moze się dogadają dzięki temu i zapsyjaźnią, a jak pan wilk oszuka i będzie chciał świnki zjeść, to... psekona się, że nie są smacne i da im spokój! Fajnie, prawda?

05-01-2008, 12:55	#63
Mira Konto usunięte Reputacja: 1	- Taaaak! – krzyknęła z entuzjazmem Alcia na propozycję Jasia, a wszyscy pozostali jak na komendę odpowiedzieli „Ciiiiii”. Tego tylko brakowało, żeby wilk poznał ich plan z głosów, które do niego dochodziły. Mała dziewczynka podeszła do starszego kolegi i przyglądając się krytycznie jego dziełu, powiedziała: - Tam koło główki mozna dodać troske słomki i świnka będziecie prawdziwa. Jaś wedle wskazania siedmiolatki wziął trochę tworzywa i zaczął „poprawiać” atrapy. To zadziwiające, ale naprawdę wierzył, że przy pomocy Alci mu się uda i... PACH! Kolejna świnka stanęła przed nimi jak żywa. - A tej tseciej brakuje ogonka... – dziewczynka wskazała kolejną cegłę i cały proceder powtórzył się. PACH! Teraz mieli już 3 świnie! Wyobraźnia dzieci miała naprawdę wielką moc, szczególnie gdy te działały razem. Kiedy dzieło było już gotowe, Alusia odwróciła się w stronę chłopca na wózku, który wyrażał swoje obawy. Pomysł z katapultą był bardzo fajny, lecz... świnki chyba nawet w tej dziwnej krainie nie latają. Poza tym mogłyby się roztrzaskać... Ala zmarszczyła czółko i popatrzyła na Koteczka. Ten zakręcił się parę razy wokół własnej osi, po czym jak zajączek pokicał w stronę korytarza, którym dzieci przyszły. Dziewczynka rozpromieniła się. - Mam pomysł! – krzyknęła euforycznie, lecz po karcących spojrzeniach zaraz sciszyła głos – Ustawmy stucne świnki w tym korytazu, co tu wesliśmy. Od strony wilka otwózmy dzwi, a psejście tutaj zamknijmy. W korytazu niech stoją świnki stucne i cekają. Powiemy wilkowi, ze one chcą się z nim dogadać. Prawdziwe świnki będą mogły podkładać głosy stąd, więc pan wilk się nie kapnie. Moze się dogadają dzięki temu i zapsyjaźnią, a jak pan wilk oszuka i będzie chciał świnki zjeść, to... psekona się, że nie są smacne i da im spokój! Fajnie, prawda? __________________ Konto zawieszone.