lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Adr · 11-01-2008, 13:16

Piotruś Czarny

Sytuacja robiła się coraz bardziej nerwowa. Piotruś myślał. Co chwila nawiedzały go jakieś dziwne odczucia: niechęć, odraza, lęk. Wszystkie te emocje i wrażenia kuły go od środka jakby chciały się wydostać na zewnątrz. Piotruś próbował stłumić i stłamsić w sobie te negatywne odruchy. Nagle zaczęło mu robić się gorąco, uszy zaczęły go swędzieć. Czuł, że myśli plączą mu się w głowie. Nerwowo wiercił się w miejscu, zerkając od czasu do czasu na Jasia i Alę zajętych tworzeniem sztucznych świnek.

„- Mam pomysł!” – krzyknęła Ala i przedstawiła dzieciom to co wymyśliła jej mała główka.

Pomysł Ali był bardzo naiwny. Zapewne chciała dobrze i wykazała się dużą pomysłowością, podczas gdy inne, starsze dzieci stały oszołomione nie wiedząc, co czynić. Piotruś coraz bardziej zaczynał cenić małą Alę. Jej zaangażowanie i zapał był naprawdę do pozazdroszczenia. Niestety pomysł ze sztucznymi świnkami jest chyba zbyt naiwny by chytry wilk dał się na to nabrać.

Wilk co jakiś czas straszył i wykrzykiwał groźby pod adresem świnek:

„ - Hej, nędzne knury! Zaraz tam wejdę! Wreszcie wejdę! I dmuchnę i chuchnę… I zeżrę was na śniadanie moje świninki!”

Nogawki fioletowych spodni i czerwone glany chłopca były mocno wybrudzone i oblepione błotem. „Co za syf” – pomyślał Piotruś.

Dopiero teraz chłopiec dostrzegł wypełniony błotem i śmieciami olbrzymi basen, w którym z dużą pewnością trzy ohydne knury wylegiwały się w upalne dni. Kupa błota wymieszana z świńskimi odchodami wydzielała tak obrzydliwy odór, że ciężko było oddychać. Nic dziwnego, że żadne z dzieci nie kwapiło się podejść blisko tego obrzydliwie cuchnącego składowiska błota. Basen przypominał śmierdzące bajoro lub zatęchły gnojownik.

„No tak Woodstock i wielkie kąpiele błotne. – przyszło Piotrusiowi na myśl – ale w takim ohydnym, syfie i szlamie. A może dałoby się podtopić w tym szambie naszego prześladowcę.”

Piotruś zdawał sobie sprawę, że niebezpieczeństwo jest coraz bardziej realne i szukał w myślach jakiegoś rozwiązania tej trudnej sytuacji. Rozglądał się po osadzie świnek w poszukiwaniu czegoś co nadawałoby się do użycia przeciw wilkowi. W jednej z szop dostrzegło kilka starych wiader i jakieś mały stos szarych worków.

- Co to za worki? - Piotruś zapytał świnkę, która została wśród dzieci i przyglądała im się z dziwnym wyrazem ryjka.

- To nasz super genialny wynalazek. Magiczny cement. Jesteśmy wyłącznym producentem magicznego cementu na całe Ponure Krainy. Nie widzieliście naszych reklam. – oznajmiła dumnie świnka.

- Jakich reklam? – zdziwił się Piotruś.

- Super-cement produkowany przez naszą firmę Świnki Trzy spółka ZOO. Magiczny cement to cudowny wynalazek. Najsilniejszy środek spajający wszystko w ciągu mrugnięcia okiem. Wystarczy niewielka ilość super cementu i możecie skleić wszystko w jednej chwili. Z tej produkcji czerpiemy niemałe zyski i wystarcza na naszą skromną dietę – pochwaliła się świnia.

- Skleić wszystko? Jak to możliwe? – pytał dalej chłopak.

- Ano możliwe – odrzekła świnka - Strzeżemy receptury na wyrób magicznego cementu. Ale są tacy co chcą wykraść recepturę i nie zawahają się przed niczym – świnka zamilkła orientując się, że za dużo powiedziała.

Piotrusiowi nagle przyszło na myśl, że używając magicznego cementu, który działa jak klej, można unieruchomić wilka.

- Słyszeliście, co powiedziała świnka. – zwrócił się do dzieci. - Mam pomysł jak unieruchomić wilka. Polejemy go magicznym cementem i w ten sposób unieruchomimy go. Wtedy będziemy mogli z nim pogadać na naszych warunkach - zakomunikował Piotruś.

Od razu zaczął realizować swój pomysł. Pobiegł do szopy i zaczął rozcinać brzytwą szary worek. Chwycił dwa wiadra nasypał do każdego po trochu magicznego cementu i zaczął rozglądać się za wodą. Wody nigdzie nie mógł znaleźć. Już miał zrezygnować z pomysłu, kiedy przypomniał sobie o cuchnącym bajorze.

Niosąc ze sobą dwa wiadra Piotruś zbliżył się do cuchnącego gnojownik. Smród był okropny, szczypał w oczy i mącił zmysły. Piotruś nabrał jedno wiadro obrzydliwej wody z gnojownika. Napełniając drugie wiadro o mało nie wpadł do błotnego bajora pełnego szlamu i zielonkawej mazi. Wreszcie udało mu się napełnić wiadra i rozmieszać zawartość kawałkiem kija.

Piotruś z trudem niosąc dwa wiadra zbliżył się do reszty dzieci. Przy tej całej robocie upaprał się i zaczął śmierdzieć tak jak świnia. Jego filetowe spodnie nie były już tak fioletowe, ale poszarzały od kurzu i plam. Dzieci od razu poczuły smrodliwy zapach dziwnej substancji.

Piotruś postawił wiadra na ziemi i zaczął zawiązywać szalone, długie sznurówki, które plątały mu się pod nogami. Wiedział, że w razie niepowodzenia planu będzie musiał uciekać najszybciej jak potrafi. Jednak chłopiec był pewny i głęboko wierzył, że uda mu się powstrzymać i unieruchomić wilka przy pomocy dwu wiader cuchnącej mazi. A może to było jeszcze bardziej naiwne niż trzy sztuczne świnki.

11-01-2008, 13:16	#65
Adr RPG - Ogólnie Reputacja: 1	Piotruś Czarny Sytuacja robiła się coraz bardziej nerwowa. Piotruś myślał. Co chwila nawiedzały go jakieś dziwne odczucia: niechęć, odraza, lęk. Wszystkie te emocje i wrażenia kuły go od środka jakby chciały się wydostać na zewnątrz. Piotruś próbował stłumić i stłamsić w sobie te negatywne odruchy. Nagle zaczęło mu robić się gorąco, uszy zaczęły go swędzieć. Czuł, że myśli plączą mu się w głowie. Nerwowo wiercił się w miejscu, zerkając od czasu do czasu na Jasia i Alę zajętych tworzeniem sztucznych świnek. „- Mam pomysł!” – krzyknęła Ala i przedstawiła dzieciom to co wymyśliła jej mała główka. Pomysł Ali był bardzo naiwny. Zapewne chciała dobrze i wykazała się dużą pomysłowością, podczas gdy inne, starsze dzieci stały oszołomione nie wiedząc, co czynić. Piotruś coraz bardziej zaczynał cenić małą Alę. Jej zaangażowanie i zapał był naprawdę do pozazdroszczenia. Niestety pomysł ze sztucznymi świnkami jest chyba zbyt naiwny by chytry wilk dał się na to nabrać. Wilk co jakiś czas straszył i wykrzykiwał groźby pod adresem świnek: „ - Hej, nędzne knury! Zaraz tam wejdę! Wreszcie wejdę! I dmuchnę i chuchnę… I zeżrę was na śniadanie moje świninki!” Nogawki fioletowych spodni i czerwone glany chłopca były mocno wybrudzone i oblepione błotem. „Co za syf” – pomyślał Piotruś. Dopiero teraz chłopiec dostrzegł wypełniony błotem i śmieciami olbrzymi basen, w którym z dużą pewnością trzy ohydne knury wylegiwały się w upalne dni. Kupa błota wymieszana z świńskimi odchodami wydzielała tak obrzydliwy odór, że ciężko było oddychać. Nic dziwnego, że żadne z dzieci nie kwapiło się podejść blisko tego obrzydliwie cuchnącego składowiska błota. Basen przypominał śmierdzące bajoro lub zatęchły gnojownik. „No tak Woodstock i wielkie kąpiele błotne. – przyszło Piotrusiowi na myśl – ale w takim ohydnym, syfie i szlamie. A może dałoby się podtopić w tym szambie naszego prześladowcę.” Piotruś zdawał sobie sprawę, że niebezpieczeństwo jest coraz bardziej realne i szukał w myślach jakiegoś rozwiązania tej trudnej sytuacji. Rozglądał się po osadzie świnek w poszukiwaniu czegoś co nadawałoby się do użycia przeciw wilkowi. W jednej z szop dostrzegło kilka starych wiader i jakieś mały stos szarych worków. - Co to za worki? - Piotruś zapytał świnkę, która została wśród dzieci i przyglądała im się z dziwnym wyrazem ryjka. - To nasz super genialny wynalazek. Magiczny cement. Jesteśmy wyłącznym producentem magicznego cementu na całe Ponure Krainy. Nie widzieliście naszych reklam. – oznajmiła dumnie świnka. - Jakich reklam? – zdziwił się Piotruś. - Super-cement produkowany przez naszą firmę Świnki Trzy spółka ZOO. Magiczny cement to cudowny wynalazek. Najsilniejszy środek spajający wszystko w ciągu mrugnięcia okiem. Wystarczy niewielka ilość super cementu i możecie skleić wszystko w jednej chwili. Z tej produkcji czerpiemy niemałe zyski i wystarcza na naszą skromną dietę – pochwaliła się świnia. - Skleić wszystko? Jak to możliwe? – pytał dalej chłopak. - Ano możliwe – odrzekła świnka - Strzeżemy receptury na wyrób magicznego cementu. Ale są tacy co chcą wykraść recepturę i nie zawahają się przed niczym – świnka zamilkła orientując się, że za dużo powiedziała. Piotrusiowi nagle przyszło na myśl, że używając magicznego cementu, który działa jak klej, można unieruchomić wilka. - Słyszeliście, co powiedziała świnka. – zwrócił się do dzieci. - Mam pomysł jak unieruchomić wilka. Polejemy go magicznym cementem i w ten sposób unieruchomimy go. Wtedy będziemy mogli z nim pogadać na naszych warunkach - zakomunikował Piotruś. Od razu zaczął realizować swój pomysł. Pobiegł do szopy i zaczął rozcinać brzytwą szary worek. Chwycił dwa wiadra nasypał do każdego po trochu magicznego cementu i zaczął rozglądać się za wodą. Wody nigdzie nie mógł znaleźć. Już miał zrezygnować z pomysłu, kiedy przypomniał sobie o cuchnącym bajorze. Niosąc ze sobą dwa wiadra Piotruś zbliżył się do cuchnącego gnojownik. Smród był okropny, szczypał w oczy i mącił zmysły. Piotruś nabrał jedno wiadro obrzydliwej wody z gnojownika. Napełniając drugie wiadro o mało nie wpadł do błotnego bajora pełnego szlamu i zielonkawej mazi. Wreszcie udało mu się napełnić wiadra i rozmieszać zawartość kawałkiem kija. Piotruś z trudem niosąc dwa wiadra zbliżył się do reszty dzieci. Przy tej całej robocie upaprał się i zaczął śmierdzieć tak jak świnia. Jego filetowe spodnie nie były już tak fioletowe, ale poszarzały od kurzu i plam. Dzieci od razu poczuły smrodliwy zapach dziwnej substancji. Piotruś postawił wiadra na ziemi i zaczął zawiązywać szalone, długie sznurówki, które plątały mu się pod nogami. Wiedział, że w razie niepowodzenia planu będzie musiał uciekać najszybciej jak potrafi. Jednak chłopiec był pewny i głęboko wierzył, że uda mu się powstrzymać i unieruchomić wilka przy pomocy dwu wiader cuchnącej mazi. A może to było jeszcze bardziej naiwne niż trzy sztuczne świnki.