Mroczne zakamarki Opery Paryskiej skrywają w sobie tajemnice, oto bowiem krążą plotki, że podziemia budynku zamieszkuje potwór, straszliwy
Upiór!
Oczyma wyobraźni dostrzegam zgrabioną, odzianą w czarny płaszcz postać... to przemyka gdzieś geniusz, którego szpetota jest tak straszna, że postać skrywa ją pod teatralną maską. Dokąd zmierza? Widzę podziemia tonące w blasku świec, słyszę cudowną muzykę, która wypływa ze ścian opery do tego – zdawało by się – opuszczonego przez Boga miejsca... Oto kolejne przedstawienie dobiega końca, a pracownicy opery i śpiewacy nasłuchują wśród korytarzy zaplecza kroków Upiora i wypatrują jego cienia... Czy występ zadowolił go, czy raczej będzie chciał on ukarać tych spośród wykonawców, którzy jakoś uchybili wielkości prezentowanej opery?
Upiór z Opery to postać nie tyle krwawa, co tajemnicza i mroczna. W przypadku tej postaci nie trzeba wcale masy zabójstw, starczą niewyjaśnione omdlenia, zniknięcia lub po prostu świadomość, że ktoś ingeruje w funkcjonowanie opery.
Autorem samej sylwetki Upiora, jest Gaston Leroux – francuski reporter i pisarz, autor bestsellera pod tytułem
Upiór Opery (
Upiór w Operze, Upiór z Opery – zależne od tłumaczenia). Powieść ta była wielokrotnie filmowana i wystawiana w teatrach na całym świecie. Jest to historia niewiarygodnie oszpeconego geniusza-muzyka, który skrywa się w przepastnych podziemiach paryskiej Opery, i jego beznadziejnej miłości do utalentowanej śpiewaczki. Książkę przełożono na wszystkie niemal języki, a postacie upiora oraz kochanków Christine i Raoula stały się archetypiczne jako jeszcze jedna wersja legendy o
Pięknej i Bestii.
Osobiście motyw tej postaci zdaje mi się idealny do zgrania ze starym Wampirem, umieszczając pod teatralną maską przedstawiciela klanu Nosferatu.
Myślę jednak, że tragiczna historia Upiora jest na tyle uniwersalna, że może stać się natchnieniem również w innych odgałęzieniach drzewa mroku, opartego przecież na tajemnicy i atmosferze grozy.