lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

13-01-2008, 01:19

Fioletowe i czerwone światła powoli traciły na sile. Robiło się coraz ciemniej, ku trwodze naszych bohaterów. Pomieszczenie w którym trwała walka, tak przecież nieprzewidywalna jeszcze do dziś, rozświetlił kolejny pocisk. Wystrzelił go nie kto inny jak Bianka Bauer - początkujący czarodziej magii ognia. Tym razem nie stało się jak zwykle - w powietrze nie poleciała jedna mała ognista strzała. Tym razem były to dwie kule ogniste. Sama zdziwiona tym co zaszło magini westchnęła. Zbroja rycerza została przepalona w dwóch miejscach na raz - napierśnik i napletnik wyglądały teraz jak po ciosie w serce zadanym balistą, z tą tylko różnicą, że obrzeża “rany” zbroi były pofałdowane od gorąca. Jednak wojownik nie umarł - natarł z wściekłością na leżącego Vladimira. Miecz zatrzymał się jednak na kamiennej podłodze, gdyż Kislevita wyczuł nadchodzące ostrze. Następnie zaś przetoczył się po podłodze w jego kierunku skutecznie pozbawiając broni swojego prześladowcę. W tym momencie Potiomkin rzucił się na rycerza z zamiarem przegryzienia mu gardzieli. Niestety, pies nigdy nie próbował tej techniki na ciężkozbrojnych - metalowy kołnierz osłonił rycerza, a sam rycerz wykorzystał tę sytuację wbijając sztylet w bok ulubieńca niewidomego.

-Nieee!

Zakrzyknął Vladimir, kiedy jego do uszu doszedł nie słyszany dotąd dźwięk z mowy czworonogów. Czarny rycerz zaśmiał się. Nie puścił sztyletu, który to tkwił głęboko w trzewiach Potiomkina - zaczął go przesuwać. Na nic zdały się rozpaczliwe akty samoobrony . Vladimir wielkim wysiłkiem rąk chciał wstać i pomóc, wtedy jednak dosięgły go pazury czerwonych potępieńców.

W tym czasie Emesto dzięki dużej dawce przyrodzonego szczęścia uniknął o włos ciosu, który pewnikiem powalił by go na ziemię. Postawiło go to w bardzo dogodnej sytuacji, ponieważ demon stał do niego teraz praktycznie plecami. “Nikt tej łachudry nie nauczył szermierki”, pomyślał z zadowoleniem i wbił mu swoją szablę w plecy aż po rękojeść. Zaskoczony tam małym oporem poleciał w bok, co ocaliło go przed ogniem. Kreatura spłonęła, zaś jej miejsce zajął ludzki trup - tak samo jak poprzednim razem.

Vladimir jednak nie miał tyle szczęścia. Zbyt wiele się wydarzyło, by mógł leżąc na ziemi się skutecznie wybronić. Altruistyczne podejście go zgubiło - nikt nie pomógł mu na czas. Jedna z czerwonych bestii złapała go za nogę i rzuciła nim w ścianę tak mocno, że kilka kamieni luźno położonych tuż przy stropie zachwiało się i spadło. Jeden z nich uderzył go w czoło odbierając mu zmysły. Drugi potwór zaś przyskoczył do niego i złapał go za głowę…

Nikt z Was do tej pory nie wiedział o czerwonych monstrach niczego na pewno. Niektórzy przypuszczali, że wraz ze śmiercią Konrada ich istnienie w tym świecie zostanie naruszone. Niestety, nic z tych rzeczy.

-Aep the Morgan.

Ku zdziwieniu elfa powietrze przecięły dwa pociski, nie jeden. To miejsce jakoś dziwnie działało na rzucane zaklęcia. Naturę tego zjawiska znał jedynie Konrad, ale już nie było wam dane się od niego dowiedzieć niczego. Dwa sztylety utkane z cienia przybiły go do ściany i tak wydał swoje ostatnie tchnienie, nie ukończywszy kolejnego zaklęcia. Wytwory magii zniknęły, a on sam opadł na ziemię. Fioletowy płaszcz opadł na ziemię. Był pusty w środku. Kie licho? Jednak na tym się nie skończyło - z jego "zwłok" wystrzeliły strumienie energii - zakłębiły się nad szatą bajlifa i uformowały się w postać jakiejś ptasiej abominacji. Stworzenie jednak od samego początku było martwe.

Efekt jednak jakiś był. Fioletowy czarodziej najwyraźniej sprowadził demony na ten świat zwabiając je do ciał obłąkanych pacjentów z Sigmaryckego Klasztoru. Wraz z końcem życia kultysty straciła ważność pewna umowa. Z ciał dwóch pozostałych przy życiu demonów wydzieliły się ciała ludzi - tym razem jeszcze żywych. Towarzyszył temu zjawisku dla demonów pewien rodzaj obezwładnienia i bólu, które przeżywają rodzące matki. To zjawisko dało więc okazję do działania Hrafnowi, który właśnie zatamował krwawienie Ericki, i Emestowi, który z całej siły starał się ocalić powalonego Vladimira. Demony jednak nie były wrażliwe na ból w tym stopniu co ludzie - mogły go przezwyciężyć. Ten, który trzymał Kislevitę odrzucił jego bezwładne ciało i złapał [b]Hrafna[b] za ręce, którymi ten zamierzał wrazić w niego topór. Drugi zaś odskoczył przed ciosem Emesta i oślepił go rozbłyskiem ognia z oczu. Młody szermierz odruchowo cofnął się i dla postrachu machał mieczem, kiedy stopniowo wracał mu wzrok. Dla skalda ten stan rzeczy mógł skończyć się tragicznie, ponieważ zwarty w zapasach z jednym ze stworów był praktycznie niemożliwym do chybienia celem dla drugiego. Czuł smród siarki i dziwnego, podobnego do końskiego potu od swojego przeciwnika - nie jednego sama ta mieszanka by już obezwładniła, a jednak on trzymał się dobrze i co najdziwniejsze - oparł się próbom rzucania lub też ranienia pazurami, których przeciwnik nie zaprzestawał. Czarny rycerz próbował wrazić mu sztylet pod żebra, ale w tym momencie huknęło od buzującej w pomieszczeniu magii. Z rąk elfa i magini ognia już drugi raz poleciały mordercze pociski i tym razem dokonały prawdziwego spustoszenia w szeregach wroga - czarny rycerz padł w pół kroku, a demon, który właśnie zaszedł od tyłu Emesta rozsypał się na popiół. Odzyskawszy wzrok młody szermierz podbiegł do Hrafna i zakończył walkę wypraktykowanym już ciosem przebijając oponenta.

Epilog

W refektarzu Sigmaryckiego Zakonu Kowadła. Ciemna noc.

-Od kilku lat planowałem przejęcie tego zapadłego miasteczka dla ciebie mój Panie. Żaden z tych głupców wynajętych za zakonne srebrniki, czy też wikt nie domyśli się niczego. Po zabiciu Maksymiliana i zabraniu mu kamienia nie będzie już żadnego problemu. Plan od początku był dziecinnie prosty. Lisa mogłaby być zbawczynią wszystkich sierot tego świata. Zakochana idiotka posłużyła mi jako narzędzie do zdobycia nośnika - ciała ludzi o spaczonych umysłach przyciągają demony, wiedziałeś? Wystarczyło jej powiedzieć o tym jacy to Sigmaryci są dla nich źli i poszła na to. Zresztą ona by mi uwierzyła we wszystko… Tymczasem jedna wieśniaczka jeszcze nie załatwiła by sprawy. Potrzebny był ktoś jeszcze, ktoś z wewnątrz. Volkbert - druga osoba po opacie w tym klasztorku miał kiedyś kontakt z Chaosem. Nigdy nie zostałby opatem, gdyby się o tym ktoś dowiedział. Zatem poradziłem Lisie, by go zaszantażowała. To, czy jacyś tam pacjenci uciekną było dla niego znacznie mniej ważne niż własna kariera. Jutro zapewne będę miał tutaj w tym miasteczku całą armię, więc przybywaj szybko. Ktoś musi je poprowadzić. Tymczasem idę ukończyć moje dzieło.

Opat zakończył czytanie listu i pokręcił głową.

-Dziękuję wam.

Koniec rozdziału pierwszego.

Przyznane punkty doświadczenia.

Hrafn 950
Ericka 2375(bonus za sesję przez gg)
Lilawander 1850
Vladimir 750
Emesto 1350(bonus za sesję przez gg)
Bianka 1100(bonus za odgrywanie)

Przyznane punkty obłędu:
Vladimir 1
Ericka 1
Lilawander 1

Zmiany Punktów Przeznaczenia:
Vladimir -1
Ericka -1

Specjalne:
Vladimir ma bliznę na czole.
Bianka otrzymuje za darmo zdolność Magia tajemna(ogień).
Lilawander otrzymuje za darmo zdolność Magia tajemna(cień).

13-01-2008, 01:19	#76
homeosapiens Poziom Ostrzeżenia: (0%)	Fioletowe i czerwone światła powoli traciły na sile. Robiło się coraz ciemniej, ku trwodze naszych bohaterów. Pomieszczenie w którym trwała walka, tak przecież nieprzewidywalna jeszcze do dziś, rozświetlił kolejny pocisk. Wystrzelił go nie kto inny jak Bianka Bauer - początkujący czarodziej magii ognia. Tym razem nie stało się jak zwykle - w powietrze nie poleciała jedna mała ognista strzała. Tym razem były to dwie kule ogniste. Sama zdziwiona tym co zaszło magini westchnęła. Zbroja rycerza została przepalona w dwóch miejscach na raz - napierśnik i napletnik wyglądały teraz jak po ciosie w serce zadanym balistą, z tą tylko różnicą, że obrzeża “rany” zbroi były pofałdowane od gorąca. Jednak wojownik nie umarł - natarł z wściekłością na leżącego Vladimira. Miecz zatrzymał się jednak na kamiennej podłodze, gdyż Kislevita wyczuł nadchodzące ostrze. Następnie zaś przetoczył się po podłodze w jego kierunku skutecznie pozbawiając broni swojego prześladowcę. W tym momencie Potiomkin rzucił się na rycerza z zamiarem przegryzienia mu gardzieli. Niestety, pies nigdy nie próbował tej techniki na ciężkozbrojnych - metalowy kołnierz osłonił rycerza, a sam rycerz wykorzystał tę sytuację wbijając sztylet w bok ulubieńca niewidomego. -Nieee! Zakrzyknął Vladimir, kiedy jego do uszu doszedł nie słyszany dotąd dźwięk z mowy czworonogów. Czarny rycerz zaśmiał się. Nie puścił sztyletu, który to tkwił głęboko w trzewiach Potiomkina - zaczął go przesuwać. Na nic zdały się rozpaczliwe akty samoobrony . Vladimir wielkim wysiłkiem rąk chciał wstać i pomóc, wtedy jednak dosięgły go pazury czerwonych potępieńców. W tym czasie Emesto dzięki dużej dawce przyrodzonego szczęścia uniknął o włos ciosu, który pewnikiem powalił by go na ziemię. Postawiło go to w bardzo dogodnej sytuacji, ponieważ demon stał do niego teraz praktycznie plecami. “Nikt tej łachudry nie nauczył szermierki”, pomyślał z zadowoleniem i wbił mu swoją szablę w plecy aż po rękojeść. Zaskoczony tam małym oporem poleciał w bok, co ocaliło go przed ogniem. Kreatura spłonęła, zaś jej miejsce zajął ludzki trup - tak samo jak poprzednim razem. Vladimir jednak nie miał tyle szczęścia. Zbyt wiele się wydarzyło, by mógł leżąc na ziemi się skutecznie wybronić. Altruistyczne podejście go zgubiło - nikt nie pomógł mu na czas. Jedna z czerwonych bestii złapała go za nogę i rzuciła nim w ścianę tak mocno, że kilka kamieni luźno położonych tuż przy stropie zachwiało się i spadło. Jeden z nich uderzył go w czoło odbierając mu zmysły. Drugi potwór zaś przyskoczył do niego i złapał go za głowę… Nikt z Was do tej pory nie wiedział o czerwonych monstrach niczego na pewno. Niektórzy przypuszczali, że wraz ze śmiercią Konrada ich istnienie w tym świecie zostanie naruszone. Niestety, nic z tych rzeczy. -Aep the Morgan. Ku zdziwieniu elfa powietrze przecięły dwa pociski, nie jeden. To miejsce jakoś dziwnie działało na rzucane zaklęcia. Naturę tego zjawiska znał jedynie Konrad, ale już nie było wam dane się od niego dowiedzieć niczego. Dwa sztylety utkane z cienia przybiły go do ściany i tak wydał swoje ostatnie tchnienie, nie ukończywszy kolejnego zaklęcia. Wytwory magii zniknęły, a on sam opadł na ziemię. Fioletowy płaszcz opadł na ziemię. Był pusty w środku. Kie licho? Jednak na tym się nie skończyło - z jego "zwłok" wystrzeliły strumienie energii - zakłębiły się nad szatą bajlifa i uformowały się w postać jakiejś ptasiej abominacji. Stworzenie jednak od samego początku było martwe. Efekt jednak jakiś był. Fioletowy czarodziej najwyraźniej sprowadził demony na ten świat zwabiając je do ciał obłąkanych pacjentów z Sigmaryckego Klasztoru. Wraz z końcem życia kultysty straciła ważność pewna umowa. Z ciał dwóch pozostałych przy życiu demonów wydzieliły się ciała ludzi - tym razem jeszcze żywych. Towarzyszył temu zjawisku dla demonów pewien rodzaj obezwładnienia i bólu, które przeżywają rodzące matki. To zjawisko dało więc okazję do działania Hrafnowi, który właśnie zatamował krwawienie Ericki, i Emestowi, który z całej siły starał się ocalić powalonego Vladimira. Demony jednak nie były wrażliwe na ból w tym stopniu co ludzie - mogły go przezwyciężyć. Ten, który trzymał Kislevitę odrzucił jego bezwładne ciało i złapał [b]Hrafna[b] za ręce, którymi ten zamierzał wrazić w niego topór. Drugi zaś odskoczył przed ciosem Emesta i oślepił go rozbłyskiem ognia z oczu. Młody szermierz odruchowo cofnął się i dla postrachu machał mieczem, kiedy stopniowo wracał mu wzrok. Dla skalda ten stan rzeczy mógł skończyć się tragicznie, ponieważ zwarty w zapasach z jednym ze stworów był praktycznie niemożliwym do chybienia celem dla drugiego. Czuł smród siarki i dziwnego, podobnego do końskiego potu od swojego przeciwnika - nie jednego sama ta mieszanka by już obezwładniła, a jednak on trzymał się dobrze i co najdziwniejsze - oparł się próbom rzucania lub też ranienia pazurami, których przeciwnik nie zaprzestawał. Czarny rycerz próbował wrazić mu sztylet pod żebra, ale w tym momencie huknęło od buzującej w pomieszczeniu magii. Z rąk elfa i magini ognia już drugi raz poleciały mordercze pociski i tym razem dokonały prawdziwego spustoszenia w szeregach wroga - czarny rycerz padł w pół kroku, a demon, który właśnie zaszedł od tyłu Emesta rozsypał się na popiół. Odzyskawszy wzrok młody szermierz podbiegł do Hrafna i zakończył walkę wypraktykowanym już ciosem przebijając oponenta. Epilog W refektarzu Sigmaryckiego Zakonu Kowadła. Ciemna noc. -Od kilku lat planowałem przejęcie tego zapadłego miasteczka dla ciebie mój Panie. Żaden z tych głupców wynajętych za zakonne srebrniki, czy też wikt nie domyśli się niczego. Po zabiciu Maksymiliana i zabraniu mu kamienia nie będzie już żadnego problemu. Plan od początku był dziecinnie prosty. Lisa mogłaby być zbawczynią wszystkich sierot tego świata. Zakochana idiotka posłużyła mi jako narzędzie do zdobycia nośnika - ciała ludzi o spaczonych umysłach przyciągają demony, wiedziałeś? Wystarczyło jej powiedzieć o tym jacy to Sigmaryci są dla nich źli i poszła na to. Zresztą ona by mi uwierzyła we wszystko… Tymczasem jedna wieśniaczka jeszcze nie załatwiła by sprawy. Potrzebny był ktoś jeszcze, ktoś z wewnątrz. Volkbert - druga osoba po opacie w tym klasztorku miał kiedyś kontakt z Chaosem. Nigdy nie zostałby opatem, gdyby się o tym ktoś dowiedział. Zatem poradziłem Lisie, by go zaszantażowała. To, czy jacyś tam pacjenci uciekną było dla niego znacznie mniej ważne niż własna kariera. Jutro zapewne będę miał tutaj w tym miasteczku całą armię, więc przybywaj szybko. Ktoś musi je poprowadzić. Tymczasem idę ukończyć moje dzieło. Opat zakończył czytanie listu i pokręcił głową. -Dziękuję wam. Koniec rozdziału pierwszego. Przyznane punkty doświadczenia. Hrafn 950 Ericka 2375(bonus za sesję przez gg) Lilawander 1850 Vladimir 750 Emesto 1350(bonus za sesję przez gg) Bianka 1100(bonus za odgrywanie) Przyznane punkty obłędu: Vladimir 1 Ericka 1 Lilawander 1 Zmiany Punktów Przeznaczenia: Vladimir -1 Ericka -1 Specjalne: Vladimir ma bliznę na czole. Bianka otrzymuje za darmo zdolność Magia tajemna(ogień). Lilawander otrzymuje za darmo zdolność Magia tajemna(cień). Ostatnio edytowane przez homeosapiens : 15-01-2008 o 11:15.