lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Eliasz · 15-01-2008, 13:12

Manji spokojnie wytłumaczył Krabowi, na czym miały polegać korzyści płynące z ukrywania znajomości. Akito przyjął wyjaśnienia, zrozumiał też, o co Skorpionowi chodzi. Być może stało się tak dzięki umiejętnemu porównaniu dwóch różnych sytuacji, w której więzi łączące towarzyszy raz były wzmocnione więzami klanowymi a innym razem nie. W przypadku samurajów z jednego Klanu, rzeczywiście sytuacja była inna niż w ta, z którą mieli wspólnie do czynienia. Akito spojrzał na Skorpiona, później na Smoka i zaczął zastanawiać się, kiedy ostatni raz widział trójkę samurajów z różnych Klanów podróżujących razem. Ze zdziwieniem spostrzegł, że nie jest w stanie w tej chwili przypomnieć sobie takiej sytuacji. Zdarzało się i to dość często widzieć, co najwyżej dwa różne Klany – najczęściej przedstawiciel jednego podróżował po terenach drugiego, a ten zazwyczaj go obserwował lub ubezpieczał. Trójka samurajów z różnych Klanów, podróżujących razem to był jednak dość rzadki widok.

Przytaknął głową na podany przez Manjego przykład z listem, niewątpliwie otrzymawszy taką wiadomość od Manjego lub Fukurou, natychmiast pośpieszyłby z pomocą. Lepiej więc, aby wrogowie nie wiedzieli o łączącej ich przyjaźni.

Akito położył się najpierw na brzuchu, poczuł cieplutką ziemię rozgrzaną przez kamienie z ogniska. Chwilę później był już sprawnie i dokładnie masowany, czuł jak wracają mu siły a każdy napięty mięsień powraca do stanu rozluźnienia. Nie miał pojęcia jak bardzo napięte ma ciało. Inną sprawą była rana, Akito zwykle lekceważył obrażenia wiedząc, że prędzej czy później wykuruje się w pełni. Tym razem jednak istniało niebezpieczeństwo zmarnowania długiej pracy medyków, co gorsza w podróży groziło to dłuższymi postojami lub innymi konsekwencjami. Akito nie zamierzał być balastem dla przyjaciół, postanowił więc, że od tej chwili znacznie bardziej będzie dbał o nie zagojoną w pełni ranę.

- Dziękuję Manji-san, sprawiłeś, iż czuję się o wiele lepiej.

Na koniec zabiegów medycznych podziękował Manjemu za masaż połączony z opatrunkiem. Nie mógł ani nie chciał być przy tym zbyt wylewny, w głębi jednak doceniał to, co dla niego uczynił Skorpion, w końcu nie musiał tego robić.

Akito grzecznie wypił herbatkę, która smakowała mu jak stare wymiociny. Wskazanie jednak jej leczniczych właściwości przymusiło Akito do jej wypicia, szczególnie, że przed chwilą coś sobie postanowił odnośnie rany.

Z zadowoleniem i to wielkim przyjął fakt, że Syn Wiatru dał się w końcu oporządzić. Z nieskrywanym uznaniem spojrzał na Skorpiona doceniając jego pomysłowość. Ucieszył się podwójnie, gdyż obawy o zmagania z koniem podczas warty zniknęły w mgnieniu oka.

- Mieliśmy pilnować tak żeby noc pilnowało dwóch bushi, a trzeci mógł odpoczywać całą noc.- przypomniał Smok.- Jeśli o mnie chodzi…to nie ma znaczenia, kto rozpocznie pierwszą wartę.

- Hai Fukurou-san, jednak równomierny podział wart daje większy wypoczynek dla ciała. Dzisiejszej nocy w pełni wyspałaby się jedna osoba, kolejnej nocy, osoba powtarzająca wartę mogłaby być już wyraźnie zmęczona podczas kolejnego dnia jazdy. Co prawda wyspałaby się w nadchodzącą trzecią noc, jednak zmęczenie dopadłoby wówczas osobę, której kolejny raz przyszłoby stać przez pół nocy na warcie.
Przy normalnych wartach, do których mój organizm przyzwyczaił się już dawno, będziemy wszyscy wypoczęci.
Co nie zmienia potrzeby pilnowania ze szczególnym natężeniem, w końcu wkraczamy w bardzo niespokojny obszar.

Krab przez moment przyglądał się z zaciekawieniem kołom i liniom rysowanym przez Smoka, z pozornego chaosu jaki ukazał mu się na ziemi, nie był w stanie nic rozszyfrować, wiedział jednak, że Smok doskonale orientuje się w tym co robi, nie podejrzewał go nawet o jakieś dziecinne zabawy. Fukurou może dość często milczał, gdy już jednak mówił słowa miały taką mądrość, iż nie sposób było myśleć, że to co robi jest przypadkowe, lub z goła niepotrzebne.

Akito życzył towarzyszom dobrej nocy, po czym rozpoczął wartę. Co jakiś czas doglądał paleniska, starając się je utrzymać przy życiu, choć pilnował też, aby ogień nie dawał zbyt dużego światła, tym samym komunikując gdzie jest położony obóz trójki samurajów. Większość jednak czasu poświęcił na nasłuchiwanie i obserwację, czasem wstał by rozprostować kości i przejść się cichutko po skromnym obozowisku i jego obrzeżach. Bacznie obserwował też konie wiedząc, że ich zmysł węchu i słuchu jest o wiele bardziej wyostrzony.

15-01-2008, 13:12	#128
Eliasz Reputacja: 1	Manji spokojnie wytłumaczył Krabowi, na czym miały polegać korzyści płynące z ukrywania znajomości. Akito przyjął wyjaśnienia, zrozumiał też, o co Skorpionowi chodzi. Być może stało się tak dzięki umiejętnemu porównaniu dwóch różnych sytuacji, w której więzi łączące towarzyszy raz były wzmocnione więzami klanowymi a innym razem nie. W przypadku samurajów z jednego Klanu, rzeczywiście sytuacja była inna niż w ta, z którą mieli wspólnie do czynienia. Akito spojrzał na Skorpiona, później na Smoka i zaczął zastanawiać się, kiedy ostatni raz widział trójkę samurajów z różnych Klanów podróżujących razem. Ze zdziwieniem spostrzegł, że nie jest w stanie w tej chwili przypomnieć sobie takiej sytuacji. Zdarzało się i to dość często widzieć, co najwyżej dwa różne Klany – najczęściej przedstawiciel jednego podróżował po terenach drugiego, a ten zazwyczaj go obserwował lub ubezpieczał. Trójka samurajów z różnych Klanów, podróżujących razem to był jednak dość rzadki widok. Przytaknął głową na podany przez Manjego przykład z listem, niewątpliwie otrzymawszy taką wiadomość od Manjego lub Fukurou, natychmiast pośpieszyłby z pomocą. Lepiej więc, aby wrogowie nie wiedzieli o łączącej ich przyjaźni. Akito położył się najpierw na brzuchu, poczuł cieplutką ziemię rozgrzaną przez kamienie z ogniska. Chwilę później był już sprawnie i dokładnie masowany, czuł jak wracają mu siły a każdy napięty mięsień powraca do stanu rozluźnienia. Nie miał pojęcia jak bardzo napięte ma ciało. Inną sprawą była rana, Akito zwykle lekceważył obrażenia wiedząc, że prędzej czy później wykuruje się w pełni. Tym razem jednak istniało niebezpieczeństwo zmarnowania długiej pracy medyków, co gorsza w podróży groziło to dłuższymi postojami lub innymi konsekwencjami. Akito nie zamierzał być balastem dla przyjaciół, postanowił więc, że od tej chwili znacznie bardziej będzie dbał o nie zagojoną w pełni ranę. - Dziękuję Manji-san, sprawiłeś, iż czuję się o wiele lepiej. Na koniec zabiegów medycznych podziękował Manjemu za masaż połączony z opatrunkiem. Nie mógł ani nie chciał być przy tym zbyt wylewny, w głębi jednak doceniał to, co dla niego uczynił Skorpion, w końcu nie musiał tego robić. Akito grzecznie wypił herbatkę, która smakowała mu jak stare wymiociny. Wskazanie jednak jej leczniczych właściwości przymusiło Akito do jej wypicia, szczególnie, że przed chwilą coś sobie postanowił odnośnie rany. Z zadowoleniem i to wielkim przyjął fakt, że Syn Wiatru dał się w końcu oporządzić. Z nieskrywanym uznaniem spojrzał na Skorpiona doceniając jego pomysłowość. Ucieszył się podwójnie, gdyż obawy o zmagania z koniem podczas warty zniknęły w mgnieniu oka. - Mieliśmy pilnować tak żeby noc pilnowało dwóch bushi, a trzeci mógł odpoczywać całą noc.- przypomniał Smok.- Jeśli o mnie chodzi…to nie ma znaczenia, kto rozpocznie pierwszą wartę. - Hai Fukurou-san, jednak równomierny podział wart daje większy wypoczynek dla ciała. Dzisiejszej nocy w pełni wyspałaby się jedna osoba, kolejnej nocy, osoba powtarzająca wartę mogłaby być już wyraźnie zmęczona podczas kolejnego dnia jazdy. Co prawda wyspałaby się w nadchodzącą trzecią noc, jednak zmęczenie dopadłoby wówczas osobę, której kolejny raz przyszłoby stać przez pół nocy na warcie. Przy normalnych wartach, do których mój organizm przyzwyczaił się już dawno, będziemy wszyscy wypoczęci. Co nie zmienia potrzeby pilnowania ze szczególnym natężeniem, w końcu wkraczamy w bardzo niespokojny obszar. Krab przez moment przyglądał się z zaciekawieniem kołom i liniom rysowanym przez Smoka, z pozornego chaosu jaki ukazał mu się na ziemi, nie był w stanie nic rozszyfrować, wiedział jednak, że Smok doskonale orientuje się w tym co robi, nie podejrzewał go nawet o jakieś dziecinne zabawy. Fukurou może dość często milczał, gdy już jednak mówił słowa miały taką mądrość, iż nie sposób było myśleć, że to co robi jest przypadkowe, lub z goła niepotrzebne. Akito życzył towarzyszom dobrej nocy, po czym rozpoczął wartę. Co jakiś czas doglądał paleniska, starając się je utrzymać przy życiu, choć pilnował też, aby ogień nie dawał zbyt dużego światła, tym samym komunikując gdzie jest położony obóz trójki samurajów. Większość jednak czasu poświęcił na nasłuchiwanie i obserwację, czasem wstał by rozprostować kości i przejść się cichutko po skromnym obozowisku i jego obrzeżach. Bacznie obserwował też konie wiedząc, że ich zmysł węchu i słuchu jest o wiele bardziej wyostrzony.