lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [DnD GH] Bissel I

Tołdi · 20-01-2008, 10:09

„Szybki” Peter

Walka była skończona, choć w jej początkowej fazie nic nie zapowiadało tak udanego finału. Udanego? Peter podnosząc się zza burty barki ujrzał pobojowisko gdzie ciała piratów leżały w najróżniejszych pozach, brocząc szkarłatem pokłady łodzi. Martwi, lub umierający. Jednak to nie martwi piraci, których nieliczni kompani wybrali skok w mętną otchłań błotnej topieli od śmierci z rąk pasażerów „Żaby”, wzbudzili taką obawę Petera. Najgorsze było to, że dwójka jego kompanów stała pośród tej krwawej jatki niczym bogowie zniszczenia, nie robiąc sobie nic z otrzymanych ran a pociski wyciągając jak nic nie znaczące kolce.

- Pięknie – powiedział Peter odkładając łuk na pokład, świadom tego, że teraz przydatny będzie niczym bałałajka do polowania na niedźwiedzie. Nie wyciągnął jednak swoich mieczy. Nie było na kogo a wolał nie prowokować tej dwójki. Podchodząc do siedzącego na łodzi piratów Olivera krytycznym okiem obejrzał jego rany, po czym zabrał się za ich opatrywanie. Rycerz stawał mężnie a Peter miał w swoim ekwipunku dość maści i opatrunków, by zapanować nad krwotokami wywołanymi otrzymanymi przezeń ciosami. Widząc zaś przytomne spojrzenie rycerza i mając świadomość tego, że pozostali kompani zajęci są nieszczęsnym, pokaranym przez los Hagenauem, mruknął doń pod nosem, tak by tylko on jeden go słyszał.

- Dwójka z naszych, to nieludzie. Demony jakie, których oręż się nie trzyma. Musimy dawać na nich baczenie, choć nie wiem, czy zda się na co. Uważaj na siebie! Nie wiadomo wszakże jakie są ich zamiary, ale wszak gdyby chcieli czynić nam jakąś krzywdę czasu mieli dosyć. Tedy może lepiej nie mów nikomu, com ci rzekł i jeno bacz na się. – szeptał pod nosem tak, że wyglądało to jedynie na uspakajanie rannego. Kiedy zaś opatrunki były na swoim miejscu poklepał rycerza po ramieniu i powstał spoglądając wkoło po czym gromko zawołał do kompanów skupionych nad uwalnianym z więzów Hagenauem – Komuś jeszcze nałożyć opatrunki jakie? Znam się nieco na tym a na tym zapowietrzonym bagnisku zaraza w rany może się wdać w każdej chwili.

Mówiąc to zręcznie skakał z łodzi na łódź, by dostać się do nich wszystkich. Modlił się w duchu, by ci kompani, których podejrzewał o przeklęte dziedzictwo też zgłosili się do opatrzenia ran, ale miał również pewność, że będzie inaczej. To zaś nie wróżyło niczego dobrego. Istoty takie jak te nie mogły bowiem pozwolić, by wieści o ich istnieniu rozeszły się szerszym kręgiem. Poufność ich istnienia była wprost proporcjonalna do długości ich żywotów. A Peter nie miał wątpliwości, że żaden z nich nie miewa skłonności samobójczych. To wywoływało fatalne skojarzenia.

20-01-2008, 10:09	#11
Tołdi Reputacja: 1	„Szybki” Peter Walka była skończona, choć w jej początkowej fazie nic nie zapowiadało tak udanego finału. Udanego? Peter podnosząc się zza burty barki ujrzał pobojowisko gdzie ciała piratów leżały w najróżniejszych pozach, brocząc szkarłatem pokłady łodzi. Martwi, lub umierający. Jednak to nie martwi piraci, których nieliczni kompani wybrali skok w mętną otchłań błotnej topieli od śmierci z rąk pasażerów „Żaby”, wzbudzili taką obawę Petera. Najgorsze było to, że dwójka jego kompanów stała pośród tej krwawej jatki niczym bogowie zniszczenia, nie robiąc sobie nic z otrzymanych ran a pociski wyciągając jak nic nie znaczące kolce. - Pięknie – powiedział Peter odkładając łuk na pokład, świadom tego, że teraz przydatny będzie niczym bałałajka do polowania na niedźwiedzie. Nie wyciągnął jednak swoich mieczy. Nie było na kogo a wolał nie prowokować tej dwójki. Podchodząc do siedzącego na łodzi piratów Olivera krytycznym okiem obejrzał jego rany, po czym zabrał się za ich opatrywanie. Rycerz stawał mężnie a Peter miał w swoim ekwipunku dość maści i opatrunków, by zapanować nad krwotokami wywołanymi otrzymanymi przezeń ciosami. Widząc zaś przytomne spojrzenie rycerza i mając świadomość tego, że pozostali kompani zajęci są nieszczęsnym, pokaranym przez los Hagenauem, mruknął doń pod nosem, tak by tylko on jeden go słyszał. - Dwójka z naszych, to nieludzie. Demony jakie, których oręż się nie trzyma. Musimy dawać na nich baczenie, choć nie wiem, czy zda się na co. Uważaj na siebie! Nie wiadomo wszakże jakie są ich zamiary, ale wszak gdyby chcieli czynić nam jakąś krzywdę czasu mieli dosyć. Tedy może lepiej nie mów nikomu, com ci rzekł i jeno bacz na się. – szeptał pod nosem tak, że wyglądało to jedynie na uspakajanie rannego. Kiedy zaś opatrunki były na swoim miejscu poklepał rycerza po ramieniu i powstał spoglądając wkoło po czym gromko zawołał do kompanów skupionych nad uwalnianym z więzów Hagenauem – Komuś jeszcze nałożyć opatrunki jakie? Znam się nieco na tym a na tym zapowietrzonym bagnisku zaraza w rany może się wdać w każdej chwili. Mówiąc to zręcznie skakał z łodzi na łódź, by dostać się do nich wszystkich. Modlił się w duchu, by ci kompani, których podejrzewał o przeklęte dziedzictwo też zgłosili się do opatrzenia ran, ale miał również pewność, że będzie inaczej. To zaś nie wróżyło niczego dobrego. Istoty takie jak te nie mogły bowiem pozwolić, by wieści o ich istnieniu rozeszły się szerszym kręgiem. Poufność ich istnienia była wprost proporcjonalna do długości ich żywotów. A Peter nie miał wątpliwości, że żaden z nich nie miewa skłonności samobójczych. To wywoływało fatalne skojarzenia.