lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [DnD GH] Bissel I

Tołdi · 21-01-2008, 12:27

„Szybki” Peter

Przeszukując łodzie piratów, ich ciała i ładunek kupca nasłuchiwał cały czas tego, co ten ostatni mówił. Co prawda nie interesowało go to zbytnio, ale zawsze wolał wiedzieć z której strony wieje wiatr. Pewnie też dla tego nie spuszczał wzroku z dwóch demonów, których nie imały się pociski kuszników. Był pewien, że mimo swoich niebywałych zdolności łuczniczych, on również nie uczynił by im krzywdy. Nie z łuku. Tam myśl nie spodobała mu się zbytnio.

Po obszukaniu każdego ciała i znalezieniu wcale znacznej liczby mieszków, jakichś świecidełek i tanich klejnocików ściąganych z martwych palców czy wyrywanych z uszu kolczyków, Peter zajął się pakami ładunków. Tu jednak sprawa już tak gładko nie poszła. Wszystkie były starannie zapakowane, osłonięte dodatkowo wzmocnionym płótnem powiązanym solidnym sznurem. Nie chciał niczego uszkodzić, więc w końcu sięgnął po jeden z wielu swoich noży i przysłuchując się błaganiom kupca rozciął linę i płótno docierając do bagażu. Wewnątrz zaś starannie ułożone na kolejnych niedużych paletach leżały płócienne woreczki. Ostrze musnęło jeden z nich i naraz ze środka z cichym sykiem jęły wysypywać się maleńkie granulki. „Przyprawy” pomyślał Peter, po czym nie okazując dalszego zainteresowania ładunkowi wrócił na pokład „Żaby”. Wolał być tu, gdyby But, któremu kupiec ocalony najwidoczniej zalazł za skórę, zdecydował się odpłynąć.

Znalazłszy się już na barce Peter cisnął sakiewkami na ziemię czyniąc z nich wcale pokaźny kopczyk, dorzucając do niego kolejne, wyciągane zza pazuchy świecidełka. Widząc zdziwione pojrzenie stojącego opodal Srebro, uśmiechnął się doń szeroko i krótko wyjaśnił – Wszyscy na to walczyli, podzielim się. Tak więc się nie krępuj. Dorzuć coś i sam zebrał. I wy też, panie szyper.

Jego słowa nie spodobały się obu, przynajmniej tak mu się wydało. Z drugiej jednak strony wiedział, że to było właściwe. Wskazał Srebro wzrokiem kupca i szepnął doń tak, by tylko on słyszał – Ten pewnie też ma tu skarbczyk na swoich łodziach. Trza by go zgłębić.

Wciąż jednak Peter nie potrafił znaleźć w sobie spokoju, choć powinien nań spłynąć dawno. Wiedział, że zawdzięcza to dwóm potężnym biesom, które co prawda póki co trzymały ich stronę, ale odwidzić mogło im się w jednej chwili. Wiedział, że i oni widzą jego pełne niepokoju spojrzenie. Niepokoju tym większego, że powoli robiło się coraz ciemniej, bowiem zapadał zmrok.

21-01-2008, 12:27	#14
Tołdi Reputacja: 1	„Szybki” Peter Przeszukując łodzie piratów, ich ciała i ładunek kupca nasłuchiwał cały czas tego, co ten ostatni mówił. Co prawda nie interesowało go to zbytnio, ale zawsze wolał wiedzieć z której strony wieje wiatr. Pewnie też dla tego nie spuszczał wzroku z dwóch demonów, których nie imały się pociski kuszników. Był pewien, że mimo swoich niebywałych zdolności łuczniczych, on również nie uczynił by im krzywdy. Nie z łuku. Tam myśl nie spodobała mu się zbytnio. Po obszukaniu każdego ciała i znalezieniu wcale znacznej liczby mieszków, jakichś świecidełek i tanich klejnocików ściąganych z martwych palców czy wyrywanych z uszu kolczyków, Peter zajął się pakami ładunków. Tu jednak sprawa już tak gładko nie poszła. Wszystkie były starannie zapakowane, osłonięte dodatkowo wzmocnionym płótnem powiązanym solidnym sznurem. Nie chciał niczego uszkodzić, więc w końcu sięgnął po jeden z wielu swoich noży i przysłuchując się błaganiom kupca rozciął linę i płótno docierając do bagażu. Wewnątrz zaś starannie ułożone na kolejnych niedużych paletach leżały płócienne woreczki. Ostrze musnęło jeden z nich i naraz ze środka z cichym sykiem jęły wysypywać się maleńkie granulki. „Przyprawy” pomyślał Peter, po czym nie okazując dalszego zainteresowania ładunkowi wrócił na pokład „Żaby”. Wolał być tu, gdyby But, któremu kupiec ocalony najwidoczniej zalazł za skórę, zdecydował się odpłynąć. Znalazłszy się już na barce Peter cisnął sakiewkami na ziemię czyniąc z nich wcale pokaźny kopczyk, dorzucając do niego kolejne, wyciągane zza pazuchy świecidełka. Widząc zdziwione pojrzenie stojącego opodal Srebro, uśmiechnął się doń szeroko i krótko wyjaśnił – Wszyscy na to walczyli, podzielim się. Tak więc się nie krępuj. Dorzuć coś i sam zebrał. I wy też, panie szyper. Jego słowa nie spodobały się obu, przynajmniej tak mu się wydało. Z drugiej jednak strony wiedział, że to było właściwe. Wskazał Srebro wzrokiem kupca i szepnął doń tak, by tylko on słyszał – Ten pewnie też ma tu skarbczyk na swoich łodziach. Trza by go zgłębić. Wciąż jednak Peter nie potrafił znaleźć w sobie spokoju, choć powinien nań spłynąć dawno. Wiedział, że zawdzięcza to dwóm potężnym biesom, które co prawda póki co trzymały ich stronę, ale odwidzić mogło im się w jednej chwili. Wiedział, że i oni widzą jego pełne niepokoju spojrzenie. Niepokoju tym większego, że powoli robiło się coraz ciemniej, bowiem zapadał zmrok.