lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Eliasz · 23-01-2008, 17:30

Rozdroża prowincji Ayo, terytorium Klanu Kraba; pierwszy postój; poranek; 2 dzień miesiąca Hantei; wiosna, rok 1114.

- Czy można z tym coś zrobić? – wskazał samurajowi w masce swoją broń, przy której obręcze już całkowicie ściemniały.

Znajdował się w kuźni, której wewnętrzny mrok był rozpraszany jedynie przez malutkie palenisko. Dookoła były rozwieszone katany oraz inne rodzaje broni a także elementy zbroi.

- Niestety, Onin z miecza już Ciebie przeniknął Akito-san

Głos kowala był matowy, taki jak gdy ma się do przekazania zwykła, nieznaczącą informację. Kowal mógłby równie dobrze w ten sposób mówić o tym co zjadł poprzedniego dnia. W Akito tymczasem narastała fala niepokoju, strachu, lęku, gdy usłyszał kowala, ugięły się pod nim nogi, ale gorsze miało dopiero nadejść.

- Hahaha – zaszumiało mu w głowie, - Teraz już jesteś mój. Zniszczę całą Twoją rodzinę i wszystkich przyjaciół.

- Nie! – zakrzyknął Akito

- Będę Cię męczył w dzień i w nocy.

– Nieee!

Nagle samuraj w masce zmienił się w Kenku, ktoś inny widziałby w nim mityczne stworzenie, Akito dobrze wiedział, że istnieją. Ogromny ptak rzucił się na Akito, wydziobywał mu oczy, uszy, serce, ku zdziwieniu Akito, nie czyniąc mu samemu żadnej krzywdy. Wyglądało to tak jakby wydziobywał coś z niego nie czyniąc na ciele żadnej szkody. Kiedy już skończył, dziób i szpony ptaka były całe w ciemnej krwi, a Akito poczuł się znów wolny. Chwilę później obudził się ze snu wciąż dysząc.

Obudził go blask promieni słońca, które już zawisło dość wysoko nad głową Akito. W odruchu sięgnął po broń, gdyż pobudka w drodze, przy wartach, zazwyczaj wyglądała inaczej. Uspokoił się po chwili, gdy zobaczył przyjaciół wspólnie krzątających się po obozowisku. Ręka jednak wciąż spoczywała na katanie, co z kolei sprawiło, że Akito niesiony przemożną ciekawością spojrzał na obręcze.

Po porannej toalecie, zajął się Synem Wiatru. Kilka modlitw do Fortun zajęło mu nakłonienie ogiera do współpracy. Krab nie tracił przy tym cierpliwości, uznał, że takie zmagania stanowią doskonały test jego silnej woli. Nie miał innego wyjścia, wściekłość, która w nim tkwiła, choć nie wywierała na Akito żadnej presji, nie mogła zostać wyzwolona. Groziło to całkowitą utratą tak ciężko zdobytego okruchu zaufania, jakie okazał mu do tej pory koń. W „nagrodę” na koniec porannych zmagań, Syn Wiatru znalazł się w pobliżu Rinoko.

Akito naukę masażu potraktował niezwykle poważnie. Sumiennie powtarzał każdy ruch Manjego, czując przypływ sił przy jednoczesnym odprężeniu. Nauka którą przekazywał Skorpion, mogła stanowić zarówno lekarstwo jak i truciznę przy nieumiejętnym lub niewłaściwym stosowaniu. Potwierdzały to słowa Manjego, gdy wspominał o możliwościach użycia tej nauki do atakowania wrażliwych punktów na ciele.

Gdy już udało mu się w końcu osiodłać konia i wsiąść na jego grzbiet odczuł ulgę. Syn Wiatru już nie zrzucał go z grzbietu, choć nerwowe krążenie i liczne próby zatrzymania jazdy lub zmiany jej kierunku, jeszcze nie raz podczas porannej podróży wystawiały na próbę opanowanie i spokój Akito.

Spokojną monotonię jazdy – nie licząc zmagań z ogierem, przerwało napotkanie śladów po walce. Manji dostrzegł je pierwszy i od razu się nimi zajął. Krab przyjrzał się im, jak stare są to ślady, na ile krew wsiąkła już w ziemię, ile czasu mogło minąć od momentu zranienia, lub też zabicia ofiary? Poświęcił chwilę na przyjrzenie się śladom, próbując dociec ilu mogło być napastników i ofiar.

Rozważania Akito zostały przerwane przez Manjego

- Ktoś przelał krew i odszedł w tamtą stronę - Skorpion wskazał niewyraźny ślad - uważam, że powinniśmy zobaczyć, czy ktoś nie potrzebuje pomocy, jeśli jest ranny, może to ktoś mający ważne informacje. Ruszajmy! - Pierwszy raz towarzysze Skorpiona słyszeli z jego ust ton nie znoszący sprzeciwu.

Akito spojrzał zdziwiony na Skorpiona, lecz nie ruszył się tak, jak zapewne Skorpion tego oczekiwał. Nie żywił urazy z powodu ostrości słów, jednak ich ton, nie znoszący sprzeciwu, wywołał naturalny opór Akito. Przyjrzał się spokojnie obu towarzyszom, przyglądając się ich emocją, szczególnie Manjemu. Zastanawiał się, czym taka ostra reakcja była spowodowana. Przecież ta sprawa, nie ma nic wspólnego z misją w jakiej wyjechali. Krab miał swoje polecenia na głowie, jednak zgodził się też towarzyszyć Smokowi. Teraz dochodziło kolejne wyzwanie, tak silnie poparte przez Manjego.

- Spokojnie Manji-san, to może być każdy, a zbaczając z celu wyprawy, narażamy też samą wyprawę.
Oczywiście może być tak, że ktoś pomocy potrzebuje i jestem skłonny sprawdzić co się dzieje, jeśli jednak Fukurou-san zdecyduje jechać dalej, pojadę wraz z nim.

Równie dobrze mógłby przemawiać do ściany na dnie jeziora. Manjego już przy nim nie było, a Smok aż kipiał ze zdenerwowania.

„Dziwny i niebezpieczny ten jego pośpiech. Mnie tam bardziej niż chęć niesienia pomocy, do sprawdzenia śladów ciągnie ciekawość, a ta nie jest najlepszym doradcą w podejmowanych decyzjach. Myślę jednak, że Fortuny nie przypadkowo pozostawiły ślad na naszej drodze, a przejeżdżając obok nigdy nie dowiemy się co straciliśmy, lub czego nie zyskaliśmy.” – zakończył filozoficznie rozmyślania w trakcie „pogoni” za Manjim.

23-01-2008, 17:30	#131
Eliasz Reputacja: 1	Rozdroża prowincji Ayo, terytorium Klanu Kraba; pierwszy postój; poranek; 2 dzień miesiąca Hantei; wiosna, rok 1114. - Czy można z tym coś zrobić? – wskazał samurajowi w masce swoją broń, przy której obręcze już całkowicie ściemniały. Znajdował się w kuźni, której wewnętrzny mrok był rozpraszany jedynie przez malutkie palenisko. Dookoła były rozwieszone katany oraz inne rodzaje broni a także elementy zbroi. - Niestety, Onin z miecza już Ciebie przeniknął Akito-san Głos kowala był matowy, taki jak gdy ma się do przekazania zwykła, nieznaczącą informację. Kowal mógłby równie dobrze w ten sposób mówić o tym co zjadł poprzedniego dnia. W Akito tymczasem narastała fala niepokoju, strachu, lęku, gdy usłyszał kowala, ugięły się pod nim nogi, ale gorsze miało dopiero nadejść. - Hahaha – zaszumiało mu w głowie, - Teraz już jesteś mój. Zniszczę całą Twoją rodzinę i wszystkich przyjaciół. - Nie! – zakrzyknął Akito - Będę Cię męczył w dzień i w nocy. – Nieee! Nagle samuraj w masce zmienił się w Kenku, ktoś inny widziałby w nim mityczne stworzenie, Akito dobrze wiedział, że istnieją. Ogromny ptak rzucił się na Akito, wydziobywał mu oczy, uszy, serce, ku zdziwieniu Akito, nie czyniąc mu samemu żadnej krzywdy. Wyglądało to tak jakby wydziobywał coś z niego nie czyniąc na ciele żadnej szkody. Kiedy już skończył, dziób i szpony ptaka były całe w ciemnej krwi, a Akito poczuł się znów wolny. Chwilę później obudził się ze snu wciąż dysząc. Obudził go blask promieni słońca, które już zawisło dość wysoko nad głową Akito. W odruchu sięgnął po broń, gdyż pobudka w drodze, przy wartach, zazwyczaj wyglądała inaczej. Uspokoił się po chwili, gdy zobaczył przyjaciół wspólnie krzątających się po obozowisku. Ręka jednak wciąż spoczywała na katanie, co z kolei sprawiło, że Akito niesiony przemożną ciekawością spojrzał na obręcze. Po porannej toalecie, zajął się Synem Wiatru. Kilka modlitw do Fortun zajęło mu nakłonienie ogiera do współpracy. Krab nie tracił przy tym cierpliwości, uznał, że takie zmagania stanowią doskonały test jego silnej woli. Nie miał innego wyjścia, wściekłość, która w nim tkwiła, choć nie wywierała na Akito żadnej presji, nie mogła zostać wyzwolona. Groziło to całkowitą utratą tak ciężko zdobytego okruchu zaufania, jakie okazał mu do tej pory koń. W „nagrodę” na koniec porannych zmagań, Syn Wiatru znalazł się w pobliżu Rinoko. Akito naukę masażu potraktował niezwykle poważnie. Sumiennie powtarzał każdy ruch Manjego, czując przypływ sił przy jednoczesnym odprężeniu. Nauka którą przekazywał Skorpion, mogła stanowić zarówno lekarstwo jak i truciznę przy nieumiejętnym lub niewłaściwym stosowaniu. Potwierdzały to słowa Manjego, gdy wspominał o możliwościach użycia tej nauki do atakowania wrażliwych punktów na ciele. Gdy już udało mu się w końcu osiodłać konia i wsiąść na jego grzbiet odczuł ulgę. Syn Wiatru już nie zrzucał go z grzbietu, choć nerwowe krążenie i liczne próby zatrzymania jazdy lub zmiany jej kierunku, jeszcze nie raz podczas porannej podróży wystawiały na próbę opanowanie i spokój Akito. Spokojną monotonię jazdy – nie licząc zmagań z ogierem, przerwało napotkanie śladów po walce. Manji dostrzegł je pierwszy i od razu się nimi zajął. Krab przyjrzał się im, jak stare są to ślady, na ile krew wsiąkła już w ziemię, ile czasu mogło minąć od momentu zranienia, lub też zabicia ofiary? Poświęcił chwilę na przyjrzenie się śladom, próbując dociec ilu mogło być napastników i ofiar. Rozważania Akito zostały przerwane przez Manjego - Ktoś przelał krew i odszedł w tamtą stronę - Skorpion wskazał niewyraźny ślad - uważam, że powinniśmy zobaczyć, czy ktoś nie potrzebuje pomocy, jeśli jest ranny, może to ktoś mający ważne informacje. Ruszajmy! - Pierwszy raz towarzysze Skorpiona słyszeli z jego ust ton nie znoszący sprzeciwu. Akito spojrzał zdziwiony na Skorpiona, lecz nie ruszył się tak, jak zapewne Skorpion tego oczekiwał. Nie żywił urazy z powodu ostrości słów, jednak ich ton, nie znoszący sprzeciwu, wywołał naturalny opór Akito. Przyjrzał się spokojnie obu towarzyszom, przyglądając się ich emocją, szczególnie Manjemu. Zastanawiał się, czym taka ostra reakcja była spowodowana. Przecież ta sprawa, nie ma nic wspólnego z misją w jakiej wyjechali. Krab miał swoje polecenia na głowie, jednak zgodził się też towarzyszyć Smokowi. Teraz dochodziło kolejne wyzwanie, tak silnie poparte przez Manjego. - Spokojnie Manji-san, to może być każdy, a zbaczając z celu wyprawy, narażamy też samą wyprawę. Oczywiście może być tak, że ktoś pomocy potrzebuje i jestem skłonny sprawdzić co się dzieje, jeśli jednak Fukurou-san zdecyduje jechać dalej, pojadę wraz z nim. Równie dobrze mógłby przemawiać do ściany na dnie jeziora. Manjego już przy nim nie było, a Smok aż kipiał ze zdenerwowania. „Dziwny i niebezpieczny ten jego pośpiech. Mnie tam bardziej niż chęć niesienia pomocy, do sprawdzenia śladów ciągnie ciekawość, a ta nie jest najlepszym doradcą w podejmowanych decyzjach. Myślę jednak, że Fortuny nie przypadkowo pozostawiły ślad na naszej drodze, a przejeżdżając obok nigdy nie dowiemy się co straciliśmy, lub czego nie zyskaliśmy.” – zakończył filozoficznie rozmyślania w trakcie „pogoni” za Manjim. Ostatnio edytowane przez Eliasz : 27-01-2008 o 19:40.