lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [DnD GH] Bissel I

WitchDoctor · 23-01-2008, 19:29

Jonathan Sarassani

Wreszcie dopłynęli do Brzegu, miasto wprost tętniło życiem, tak jak serce pompowało ciepłą i słodką krew, tak stolica Senecji skupiała w sobie podróżujących przez całę księstwo podróżników i wszelkie „indywidualności”, do których szczęśliwie, albo i nie Jonathan się zaliczał. Liczył, że zdobędzie tutaj tak upragnioną, dawno utraconą sławę, której pragnął każdą cząstką swej duszy.

Śmierć jego ciała była końcem tylko dla jego sławy, to prawda, jego poezja będzie żyła wiecznie, ale... sława była jak nektar, teraz czuł to nawet wyraźniej niż wcześniej. Gdyby się nad tym zastanowić, to od zawsze był wampirem, kiedyś karmił się sławą wśród możnych świata i uwielbieniem w kręgach dam. Tak był zanim Lord Spesforis nie przemienił go w krwiopijcę. Teraz poza tym eterycznym pragnieniem bycia znanym, doszła bardzo rzeczywista żądza krwi. Czuł satysfakcję i porównywalne z seksualnym podniecenie, gdy ludzie bali się samej jego obecności; smakował ich strach, a był on słodszy niż miód. Krew była tylko pokarmem, motorem napędzającym nieumarłe ciało, prawdziwą rozkosz dawało przerażenie, nie brutalne zastraszanie, ale pierwotny, ukryty w każdym człowieku lęk przed nieznanym.

Jonathan dobrze zrobił, że zawczasu zmienił zakrwawiony i pocięty wams na nowy, czysty i niestety ostatni, który mu pozostał. Był tak samo zielony jak poprzedni, różnił się tylko ilością srebrnych zdobień, ten był wyraźnie bardziej „dostojny”.

Zszedł z łódki nie przywiązując zbytniej wagi do słów strażnika, czy innego kmiota. Zaraza? Co go obchodziła jakaś zaraza. Nie mógł drugi raz umrzeć, więc nie straszne mu były wszelakie choroby.

- Dziękujemy za troskę, ale czy nie sądzisz, że raczej powinniście się martwić o tych co wyjeżdżają? By zaraza nie przeniosła się dalej. Jestem jednak tylko poetą, choć mą bronią są słowa, to niewprawny jestem w prawach i przepisach. Oczywiście, że udamy się do „Przystani Jonasza”, może wielmożny Gustawa von Gertz zechce wysłuchać mojej poezji? – spojrzał mu głęboko w oczy i ujrzał w nim nutkę niepewności. Nie był to silny umysł, tylko trochę bardziej poukładany niż wioskowego kmiota.

- Musiał przecież słyszeć o Jonathanie Sarassanim! Wielkim poecie podróżującym po całej Senecji, którego wiersze czytywane są jak świat szeroki i długi. – zerknął do umysłu mężczyzny i ścisnął go w dominującym uścisku, poczuł jak mury silnej woli walą się jeden za drugim, aż wreszcie dotarł do samego jądra jego myśli. Mężczyzna już wiedział kim jest Sarassani, mógłby wyrecytować wszystkie jego dzieła i nie miał już żadnych wątpliwości, że Jonathan jest wielkim poetą. Strażnik otworzył szeroko usta wpatrując się w Jonathana jakby zobaczył go pierwszy raz w życiu, choć wzrok miał lekko nieobecny.
- To ty nim jesteś panie?! Wybacz żem nie poznał, ale czasy niepewne, zmrok się zbliża, a w tym świetle. – Jonathan kiwnął głową, że zrozumiał.

- Nie chowam urazy, wybaczam, choć zaniepokoiliście mnie panie swoimi słowami o zarazie. Liczyłem na to, że zastanę tu szerszą publikę, a wy mówicie mi o jakiejś kwarantannie.
- Jest mi niezmiernie przykro. Obiecuję na honor swój, że zrobię co w swojej mocy by...

- Nie kłopotaj się tym, na pewno sprawnie sobie z tym poradzicie i będę mógł dać szersze występy.- skinięciem głowy dał mu znak, że skończył z nim dyskutować. Mężczyzna odszedł od nich z mętnym spojrzeniem pustych oczu. Zapomni o tej rozmowie, zapomni, że znał poetę, o imieniu Jonathan Sarassani. Jeden wielbiciel mniej, ale bezpieczeństwo jego osoby było ważniejsze. A teraz dlaczego mieli by nie zajrzeć do tej gospody? Może będzie miał okazję by się posilić... bo głód zaczynał mu doskwierać, coraz bardziej.

23-01-2008, 19:29	#21
WitchDoctor Banned Reputacja: 1	Jonathan Sarassani Wreszcie dopłynęli do Brzegu, miasto wprost tętniło życiem, tak jak serce pompowało ciepłą i słodką krew, tak stolica Senecji skupiała w sobie podróżujących przez całę księstwo podróżników i wszelkie „indywidualności”, do których szczęśliwie, albo i nie Jonathan się zaliczał. Liczył, że zdobędzie tutaj tak upragnioną, dawno utraconą sławę, której pragnął każdą cząstką swej duszy. Śmierć jego ciała była końcem tylko dla jego sławy, to prawda, jego poezja będzie żyła wiecznie, ale... sława była jak nektar, teraz czuł to nawet wyraźniej niż wcześniej. Gdyby się nad tym zastanowić, to od zawsze był wampirem, kiedyś karmił się sławą wśród możnych świata i uwielbieniem w kręgach dam. Tak był zanim Lord Spesforis nie przemienił go w krwiopijcę. Teraz poza tym eterycznym pragnieniem bycia znanym, doszła bardzo rzeczywista żądza krwi. Czuł satysfakcję i porównywalne z seksualnym podniecenie, gdy ludzie bali się samej jego obecności; smakował ich strach, a był on słodszy niż miód. Krew była tylko pokarmem, motorem napędzającym nieumarłe ciało, prawdziwą rozkosz dawało przerażenie, nie brutalne zastraszanie, ale pierwotny, ukryty w każdym człowieku lęk przed nieznanym. Jonathan dobrze zrobił, że zawczasu zmienił zakrwawiony i pocięty wams na nowy, czysty i niestety ostatni, który mu pozostał. Był tak samo zielony jak poprzedni, różnił się tylko ilością srebrnych zdobień, ten był wyraźnie bardziej „dostojny”. Zszedł z łódki nie przywiązując zbytniej wagi do słów strażnika, czy innego kmiota. Zaraza? Co go obchodziła jakaś zaraza. Nie mógł drugi raz umrzeć, więc nie straszne mu były wszelakie choroby. - Dziękujemy za troskę, ale czy nie sądzisz, że raczej powinniście się martwić o tych co wyjeżdżają? By zaraza nie przeniosła się dalej. Jestem jednak tylko poetą, choć mą bronią są słowa, to niewprawny jestem w prawach i przepisach. Oczywiście, że udamy się do „Przystani Jonasza”, może wielmożny Gustawa von Gertz zechce wysłuchać mojej poezji? – spojrzał mu głęboko w oczy i ujrzał w nim nutkę niepewności. Nie był to silny umysł, tylko trochę bardziej poukładany niż wioskowego kmiota. - Musiał przecież słyszeć o Jonathanie Sarassanim! Wielkim poecie podróżującym po całej Senecji, którego wiersze czytywane są jak świat szeroki i długi. – zerknął do umysłu mężczyzny i ścisnął go w dominującym uścisku, poczuł jak mury silnej woli walą się jeden za drugim, aż wreszcie dotarł do samego jądra jego myśli. Mężczyzna już wiedział kim jest Sarassani, mógłby wyrecytować wszystkie jego dzieła i nie miał już żadnych wątpliwości, że Jonathan jest wielkim poetą. Strażnik otworzył szeroko usta wpatrując się w Jonathana jakby zobaczył go pierwszy raz w życiu, choć wzrok miał lekko nieobecny. - To ty nim jesteś panie?! Wybacz żem nie poznał, ale czasy niepewne, zmrok się zbliża, a w tym świetle. – Jonathan kiwnął głową, że zrozumiał. - Nie chowam urazy, wybaczam, choć zaniepokoiliście mnie panie swoimi słowami o zarazie. Liczyłem na to, że zastanę tu szerszą publikę, a wy mówicie mi o jakiejś kwarantannie. - Jest mi niezmiernie przykro. Obiecuję na honor swój, że zrobię co w swojej mocy by... - Nie kłopotaj się tym, na pewno sprawnie sobie z tym poradzicie i będę mógł dać szersze występy.- skinięciem głowy dał mu znak, że skończył z nim dyskutować. Mężczyzna odszedł od nich z mętnym spojrzeniem pustych oczu. Zapomni o tej rozmowie, zapomni, że znał poetę, o imieniu Jonathan Sarassani. Jeden wielbiciel mniej, ale bezpieczeństwo jego osoby było ważniejsze. A teraz dlaczego mieli by nie zajrzeć do tej gospody? Może będzie miał okazję by się posilić... bo głód zaczynał mu doskwierać, coraz bardziej.