lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

kitsune · 23-01-2008, 22:40

Katedra – Dzień? Miesiąc? Rok?

„Wierny” zatracał się w swoich urojeniach. Wciąż, niczym montaż poklatkowy, powracała śmierć kobiety na Woli, rozwalonej przez porucznika z Błyskawicy. Ale czy miał wyjście? A wtedy znów spoglądał na witraże i widział uduchowione twarze Basi, Olgi, Jonasza czy Chmury… Witraże ukazujące wychudłych powstańców broniących się ostatkiem sił w kupie gruzów. Lament Matki Boskiej ucichł kompletnie, młody oficer słyszał tylko dudnienie własnej krwi, przyspieszone bicie serca. Skulił się jeszcze bardziej, bojąc się spojrzeć w uduchowione oblicze Matki Boskiej.

„Czarny” próbował wyrwać ze stuporu „Chmurę”, na próżno. Warszawiak ze Starówki płakał jak dziecko, do swoich omamów i swoich win. „Czarny” czuł niepokojącą aurę tego miejsca, przykucnął obok przyjaciela. Potrząsnął nim raz, drugi… „Chmura” jakby powracał do nich, rzucił głową skrytą w dłoniach, raz jeszcze zaszlochał, lecz głosy Żydów mówiących kadisz ucichły zupełnie. Podniósł z ziemi erkaem i wstał. „Czarny” wraz z nim”

- „Chmura”, co tu się dzieje? To jest… - Oblizał nerwowo usta. – Musimy się ruszyć, musimy się dowiedzieć, gdzie jesteśmy… Boże… Tylko nie ona, nie Jagoda…
„Czarny” wyglądał jak trup, wyciągnął rękę przed siebie, przebierając delikatnie palcami. Jakby czegoś dotykał, czyichś włosów.
- Jagoda, Jagódko…
Zrobił krok naprzód, kolejny.
- Ja nie wiedziałem, nie było mnie wtedy… Dowiedziałem się po akcji…
„Chmura” poczuł, jak w górę kręgosłupa wędruje mu coś lodowatego. Strach ścisnął go za serce.

„Daniel” spacerował po katedrze, napawając oczy tańcem gołębi. Białych synogarlic wirujących pod sklepieniem katedry. Były piękne, piękniejsze niż ptaki ze Starówki, które po tylekroć ratowały mu skórę. Nawet nie dostrzegł kiedy przeszedł nawę główne, wszedł w transept, zakręcil i wrócił, stojąc przed „Wiernym”. Uśmiechnął się leciutko i łagodnie, a potem położył dłoń na ramieniu „Olgi”:

- Tu się dla mnie wszystko skończy. Dziś jeszcze… - Dotknął dłonią Polika dziewczyny. – Jesteś taka piękna „Olgo”. Umrę tutaj. Tak chyba trzeba. Kolejnego dnia już bym nie przeżył. Tu w środku wszystko jest już złamane, wypalone.
Druga dłonią wskazał swoją pierś.
- One mówią, że mamy niewiele czasu. Powiedzcie Tadziowi, że poszedłem na wieżę. Stamtąd będę was wspierał. Mam jeszcze 26 naboi.
Odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku zakrystii.

„Jonasz” wlókł za sobą „Basię”. Dziewczyna niej opierała się, była kompletnie bezwolna, a z jej na wpółprzymkniętych oczu płynęły łzy. Zbliżali się do gargulca, który czatował przy wielkich wrotach świątynnych. Z każdym krokiem gargulec wydawał się coraz groźniejszy, coraz bardziej imponujący. Byli kilkanaście kroków od niego. Mogli dostrzec, że na skrzywiony pysk stworzenia wyraża dziwną złośliwość i sarkazm. Rzeźbiarz, choć całość wykonał topornie i niestarannie, tu widać starał się najlepiej jak mógł. Emocje na pysku gargoyli były oddane niezmiernie realistycznie. „Jonasz” i „Basia” weszli do westybulu. Byli ledwie kilka metrów od kamiennej figury. Gargulec mrugnął oczami otrząsnął się, a potem rozprostował błoniaste skrzydła. „Basia” przywarła do „Jonasza”, który zrobił to, co powinno być cechą gargulców. Skamieniał, lecz z przerażenia. Bestia potrząsnęła skrzydłami, wyprostowała grzbiet, a potem znów zamarł w poprzedniej postawie. Znów była zwykłym posągiem. Zarówno „Jonasz” jak i „Basia” dostrzegli w pysku posągu jakiś zwój. Sierżant sięgnął po niego i bez trudu wyjął. To był chyba jakiś obraz zwinięty w rulon. Rozwinął go. Nie obraz, rycina. Ukazująca zdjęcie Chrystusa z krzyża. Rycina wydawała się bardzo stara, niezwykle wręcz, a jednocześnie oboje dostrzegli nagle podobieństwo w twarzach kobiety i mężczyzny na rycinie, rozpaczających nad losem Jezusa. Twarze nich samych. Wrażenie chwilę później zniknęło, pozostawiając ich pełnych wątpliwości. Pozostała jedna rzecz.

„Jonasz” bez słów otworzył wrota katedralne. Przyblakłe światło dzienne wpadło do wnętrza świątyni. Zarówno „Jonasz” jak i „Basia” otworzyli ze zgrozy oczy. Dokąd wzrokiem sięgnąć widzieli morze niskich ruin. Ślady po domach wypalonych niemal do ziemi, niskie kopce grobów, sterty cegieł. Pośród oceanu ruin stała wzniosła katedra.

23-01-2008, 22:40	#177
kitsune Reputacja: 1	Katedra – Dzień? Miesiąc? Rok? „Wierny” zatracał się w swoich urojeniach. Wciąż, niczym montaż poklatkowy, powracała śmierć kobiety na Woli, rozwalonej przez porucznika z Błyskawicy. Ale czy miał wyjście? A wtedy znów spoglądał na witraże i widział uduchowione twarze Basi, Olgi, Jonasza czy Chmury… Witraże ukazujące wychudłych powstańców broniących się ostatkiem sił w kupie gruzów. Lament Matki Boskiej ucichł kompletnie, młody oficer słyszał tylko dudnienie własnej krwi, przyspieszone bicie serca. Skulił się jeszcze bardziej, bojąc się spojrzeć w uduchowione oblicze Matki Boskiej. „Czarny” próbował wyrwać ze stuporu „Chmurę”, na próżno. Warszawiak ze Starówki płakał jak dziecko, do swoich omamów i swoich win. „Czarny” czuł niepokojącą aurę tego miejsca, przykucnął obok przyjaciela. Potrząsnął nim raz, drugi… „Chmura” jakby powracał do nich, rzucił głową skrytą w dłoniach, raz jeszcze zaszlochał, lecz głosy Żydów mówiących kadisz ucichły zupełnie. Podniósł z ziemi erkaem i wstał. „Czarny” wraz z nim” - „Chmura”, co tu się dzieje? To jest… - Oblizał nerwowo usta. – Musimy się ruszyć, musimy się dowiedzieć, gdzie jesteśmy… Boże… Tylko nie ona, nie Jagoda… „Czarny” wyglądał jak trup, wyciągnął rękę przed siebie, przebierając delikatnie palcami. Jakby czegoś dotykał, czyichś włosów. - Jagoda, Jagódko… Zrobił krok naprzód, kolejny. - Ja nie wiedziałem, nie było mnie wtedy… Dowiedziałem się po akcji… „Chmura” poczuł, jak w górę kręgosłupa wędruje mu coś lodowatego. Strach ścisnął go za serce. „Daniel” spacerował po katedrze, napawając oczy tańcem gołębi. Białych synogarlic wirujących pod sklepieniem katedry. Były piękne, piękniejsze niż ptaki ze Starówki, które po tylekroć ratowały mu skórę. Nawet nie dostrzegł kiedy przeszedł nawę główne, wszedł w transept, zakręcil i wrócił, stojąc przed „Wiernym”. Uśmiechnął się leciutko i łagodnie, a potem położył dłoń na ramieniu „Olgi”: - Tu się dla mnie wszystko skończy. Dziś jeszcze… - Dotknął dłonią Polika dziewczyny. – Jesteś taka piękna „Olgo”. Umrę tutaj. Tak chyba trzeba. Kolejnego dnia już bym nie przeżył. Tu w środku wszystko jest już złamane, wypalone. Druga dłonią wskazał swoją pierś. - One mówią, że mamy niewiele czasu. Powiedzcie Tadziowi, że poszedłem na wieżę. Stamtąd będę was wspierał. Mam jeszcze 26 naboi. Odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku zakrystii. „Jonasz” wlókł za sobą „Basię”. Dziewczyna niej opierała się, była kompletnie bezwolna, a z jej na wpółprzymkniętych oczu płynęły łzy. Zbliżali się do gargulca, który czatował przy wielkich wrotach świątynnych. Z każdym krokiem gargulec wydawał się coraz groźniejszy, coraz bardziej imponujący. Byli kilkanaście kroków od niego. Mogli dostrzec, że na skrzywiony pysk stworzenia wyraża dziwną złośliwość i sarkazm. Rzeźbiarz, choć całość wykonał topornie i niestarannie, tu widać starał się najlepiej jak mógł. Emocje na pysku gargoyli były oddane niezmiernie realistycznie. „Jonasz” i „Basia” weszli do westybulu. Byli ledwie kilka metrów od kamiennej figury. Gargulec mrugnął oczami otrząsnął się, a potem rozprostował błoniaste skrzydła. „Basia” przywarła do „Jonasza”, który zrobił to, co powinno być cechą gargulców. Skamieniał, lecz z przerażenia. Bestia potrząsnęła skrzydłami, wyprostowała grzbiet, a potem znów zamarł w poprzedniej postawie. Znów była zwykłym posągiem. Zarówno „Jonasz” jak i „Basia” dostrzegli w pysku posągu jakiś zwój. Sierżant sięgnął po niego i bez trudu wyjął. To był chyba jakiś obraz zwinięty w rulon. Rozwinął go. Nie obraz, rycina. Ukazująca zdjęcie Chrystusa z krzyża. Rycina wydawała się bardzo stara, niezwykle wręcz, a jednocześnie oboje dostrzegli nagle podobieństwo w twarzach kobiety i mężczyzny na rycinie, rozpaczających nad losem Jezusa. Twarze nich samych. Wrażenie chwilę później zniknęło, pozostawiając ich pełnych wątpliwości. Pozostała jedna rzecz. „Jonasz” bez słów otworzył wrota katedralne. Przyblakłe światło dzienne wpadło do wnętrza świątyni. Zarówno „Jonasz” jak i „Basia” otworzyli ze zgrozy oczy. Dokąd wzrokiem sięgnąć widzieli morze niskich ruin. Ślady po domach wypalonych niemal do ziemi, niskie kopce grobów, sterty cegieł. Pośród oceanu ruin stała wzniosła katedra. __________________ Lisia Nora Pluton szturmowy "Wierny" (zakończony), W drodze do Babilonu