Pot który wystąpił
Felixowi na czoło zamarzł natychmiast pozostawiając szron. Człowiek otarł czoło przez chwilę nie wierząc we własne szczęście. Przynajmniej próbował do końca. Konie pobiegły w dal, choć Felix starał się zatrzymać któregokolwiek. Kopyta tuż przy jego głowie ostudziły jednak jego zapał. W zamieci starał się odnaleźć Pionę, zameldować mu o utracie koni, nigdzie go jednak nie widząc postanowił chociaż pomóc przy budowie wiatrochronów. Zarazem rozglądał się za swym przełożonym by przekazać niemiłe wieści. Nie śpieszyło mu się jednak do tego, wiedział, że
Piona będzie zły, nawet bardzo, po cichu liczył, że gdy ustanie burza, będzie można odnaleźć konie które uciekły, a może sam wrócą?
Felix ruszył myśląc , że wszystkie konie uciekły. W całej tej wichurze, która bardzo ograniczał widoczność, nie dostrzegł, że jeden wciąż był przywiązany. Był teraz na wagę złota, gdyż na nim można by było odszukać pozostałe, jeśli przeżyją do końca tej śnieżnej burzy.
[Rzut w Kostnicy: 40],
[Rzut w Kostnicy: 13],
[Rzut w Kostnicy: 87]