Eliasz

Lilawander gdy tylko upewnił się, że jego nowy niski towarzysz nie złamał sobie karku lub innej części ciała, uspokoił się, przytaknął asassinowi, po czym wszedł do karczmy wstrzymując jeszcze na chwilę Chowańca. Wolał upewnić się, co do warunków panujących wewnątrz, gdyby latały tam kufle, lub działa się rozróba, nie naraziłby przyjaciela na szwank.

Gdy jednak zobaczył nieprzyjemną wymianę spojrzeń pomiędzy czerwonogłowym a karczmarzem i dodatkowo zbierającą się garstkę ochrony, jak nic pomyślał, że zaraz się wspomniana rozróba zacznie. No ale od czego miał rozum?

- Karczmarzu, czyżby ten długobrody nie zapłacił rachunku? Jakże mi wstyd za mego towarzysza ( mrugnął przyjaźnie do Snorriego ) Elf wyciągnął z sakwy pełnej miedziaków dwie srebrne monety, położył na szynkwasie i dodał.


- To za jego rachunek – chyba więcej wypić nie zdążył?? Nalej nam jeszcze dwa kufle dobrego piwa i szykuj kolejne, bo chyba starczy.