lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

abishai · 08-02-2008, 21:33

“Robert Frew LTD” Little Italy 01:49 p.m.

Christopher De Luca pokiwał głową starcowi przy ladzie i podszedł do niego -Dzień dobry nazywam się De Luca - mówił spokojnym, wręcz ciepłym tonem głosu. -Powiedziano mi, że jest pan ekspertem jeżeli chodzi o pewne hmm nietypowe książki. Chciałbym dowiedzieć się czegoś, o jednej specjalnej ... wpisanej do tajnego aneksu do indeksu ksiąg zakazanych. Co pan wie, o Grimorum arcanorum aet malum phasmatis? –
- Obawiam się, że ekspert to za duże słowo panie De Luca. Po prostu pracuję w tej branży od dziecka, tak jak mój ojciec i jego ojciec i tak dalej…aż do szesnastego wieku.- odparł starzec.- Grimorum arcanorum aet malum phasmatis, powiada pan? Nie posiadam tej książki i nie widziałem jej na oczy. Jeśli jednak chce pan ją obejrzeć to radzę spróbować w Watykanie. Biblioteka Watykańska ma, zdaję się, jeden egzemplarz, drugi zaginął na Sycylii jeszcze za czasów renesansu. Trzy wywieźli towarzysze Himmlera z Towarzystwa Thule do Ameryki Południowej. Los pozostałych dwóch jest nieznany. No i podobno jeden jest wmurowany w mauzoleum Lenina…Ale ja uważam, że to bajka. Wartość rynkowa tak rzadkiego kruka wynosi około 30 000, do 50 000 $. Jeśli przyszedł pan mi ją sprzedać, to gratuluję pomysłowości. Zwykle ludzie próbują mi wcisnąć podróbki bardziej znanych książek.

Hotel Pensylwania, pokój 25, 12:55 p.m.

- Chciałbym porozmawiać z szefem firmy. Z tej strony Christopher Ambers z 13 wydziału nowojorskiej policji – rzekł Ambers. - Jest możliwość do porozmawiania teraz? To sprawa nie cierpiąca zwłoki - dodał już z lekką irytacją.
- Zaraz przekieruję pana na odpowiedni numer telefonu.- rzekł w odpowiedzi Sian.
- Small Business Asociacion,w czym możemy pomóc?- kobiecy głos był dziwnie znajomy. Niemniej Christopher rzekł.
- Chciałbym porozmawiać z szefem firmy. Z tej strony Christopher A…
- To pan! Czemu pan tu ponownie dzwoni. Przecież przekazałam panu numer od biura obsługi klienta.- przerwała mu kobieta…Ta sama z którą przed chwilą Ambers rozmawiał. Nagle rozległ się alarm przeciwpożarowy. A po chwili okrzyki portierów.- Nastąpił pożar, ale sytuacja jest pod kontrolą. Proszę jednak spokojnie udać się do schodów przeciwpożarowych. Dla waszego bezpieczeństwa zostaną państwo ewakuowani. Zarząd Hotelu Pennsylwania postara się wynagrodzić państwu tą niedogodność.
Tymczasem głos kobiecy w słuchawce rzekł.- Hallo, Hallo…słyszy mnie pan?
Po czym się rozłączyła.

Hotel Waldorf-Astoria, apartament Farkasa 02:00 p.m.

- Dwa tygodnie temu w Waszyngtonie miał miejsce atak na uczestników tamtejszego Blood Party. Udało nam się ustalić, że był pan tam wtedy - Mike zdawał sobie sprawę, że Farkas go nie rozumie, jednak mówił patrząc mu prosto w oczy. Starał się wyglądać przy tym możliwie jak najprzyjaźniej. - Czy może zaobserwował pan coś dziwnego? Czy ktoś zachowywał się w nietypowy sposób?
Tłumaczka zadała pytanie i przetłumaczyła odpowiedź.- Musi mieć pan jakieś błędne informacje, na Blood Party nie zdarzył się żaden atak. W ogóle nie wydarzyło się nic niepokojącego.
Mike odczekał na odpowiedz, spokojnie zjadając część leczo.
- Pyszne. Uwielbiam Węgierską kuchnię. Wracając jednak do sprawy, podejrzewamy, że osoba odpowiedzialna za ataku użyła jakiegoś eksperymentalnego gazu bojowego, ponieważ spora część poszkodowanych trafiła do szpitala w stanie podobnym do śpiączki. Nie wykluczamy też ataku terrorystycznego, jednak byłbym wdzięczny, gdyby ta wiadomość nie trafiła do prasy. - Mike wymownie spojrzał na Bena Thorndike’a.
-Dlaczego ktoś miałby atakować niewielką imprezę? Są bardziej spektakularne cele. –rzekł Thorndike.
- Podobny atak miał miejsce niedawno w Filadelfii na Philadelphia WOD Enthusiasts Society, nie wiem czy był pan tam może? - spytał ponownie McMurry
- Tak.- odparła tłumaczka przekazując słowa Farkasa.- I ma pan rację były zasłabnięcia. Podczas tego Blood Party też, ale nie było to nic zaskakującego. Takie rzeczy się zdarzają. Gdyby nie pańskie stwierdzenie…To bym nawet nie zwrócił na to uwagi.
- Czy może w tym wypadku zauważył pan coś podejrzanego? Może ktoś był niezdrowo zainteresowany dużymi skupiskami ludzi? Zdaję sobie sprawę, że ciężko zwracać uwagę na kogokolwiek w czasie takiego wydarzenia, jednak może coś się panu rzuciło w oczy? - Mike po usłyszeniu odpowiedzi zajął się wyjadaniem reszty leczo ze swojego talerza. Miał nadzieję, że Lou spożytkuje ten czas i zada kilka pytań.
Jednak jego partnerka była jakaś rozkojarzona i zmęczonym wzrokiem obserwowała otoczenie. Zaś Farkas poprzez tłumaczkę odparł.- Nie zwracałem uwagę na takie sprawy. Nic nie zauważyłem.
Gdy Mike skończył jeść otarł usta papierowym ręcznikiem po czym powiedział:
- Naprawdę świetne. Muszę częściej chodzić do węgierskich restauracji. Mam do pana jeszcze jedno pytanie na koniec, ale już poza śledztwem. Czytałem pana książkę "Nocny Wilk", w prawdzie tylko we fragmentach, jednak bardzo mnie zaciekawiła. Zwłaszcza powiązania nazistów z wampirami. Jak pan sądzi, zakładając, że wampiry istnieją naprawdę, to czym powinni zajmować się współcześni stróże prawa? - Mike czekał w skupieniu na odpowiedź.
- Trudno spekulować na tak abstrakcyjny temat. Ale w moich stronach wampirom przebijano serca osikowym kołkiem, odrąbywano głowę i dodatkowo przebijano czaszkę dużym gwoździem, takim jakie stosowano w podkładach kolejowych. W dawnych czasach oczywiście…A podczas wojny robiono tak z niektórymi nazistami. – rzekł przez tłumaczkę Farkas.
- Myślę, że to już wszystko, jak pani sądzi panno Pihn? - Mike odwrócił się w stronę Lou i czekał na jej reakcję.
- Tak.-rzekła Lou. A po chwili, gdy już wstał od stołu powiedział:
- Dziękuje państwu bardzo za poświęcony czas, chciałbym pozostać w kontakcie na wypadek jakiegoś przełomu w sprawie. Czy mógłbym prosić o jakąś wizytówkę? - Te słowa Mike kierował już do Thorndike’a , ponieważ to on tutaj rządził i to nie podlegało dyskusji. Jednak ostatnie słowa młody detektyw kierował do pisarza - Jak długo planuje pan się zatrzymać w Nowym Jorku?
-Pan Farkas zatrzyma się jeszcze do końca następnego tygodnia. Gdyż ma jeszcze odczyt na NY University. – rzekł Thorndike uprzedzajac tłumaczkę.Po czym podał Mike'owi swoją wizytówkę.
Gdy oboje wyszli z pokoju Lou rzekła.- Wybacz partnerze, ale…Nie czuję się najlepiej. Wezmę taksówkę. Zobaczymy się jutro. Pa.Szybko musnęła wargami policzek Mike’a w geście przyjaźni i ruszyła energicznym, choć chwiejnym krokiem. Mike zorientował się, że gdy dawała mu całusa, wsunęła jednocześnie klucze do samochodu mu do kieszeni. A on nawet tego nie zauważył.

Rezydencja Branifordów 14:04 p.m.

Piotr spokojnie odczekał chwilę i gdy oboje byli już gotowi do rozmowy zaczął spokojnie.
-Pytania nie będą zagmatwane. Zacznijmy. Proszę państwa, panie Braniford czy mógłby pan opisać swego syna w paru prostych zdaniach?
- Rozrywkowy, ale nie sprawiający kłopotów, świetny atleta. Syn z jakiego można być dumnym. Świetny atleta.-rzekł Richard.
Po odpowiedzi zadał kolejne:
-Czy przypuszcza pan by pana syn mógł wplątać się w jakiekolwiek nielegalne interesy? Nie sądzę by pieniądze były mu potrzebne jednak muszę sprawdzić każdy trop.
Richard odparł.- Pan chyba żartuje. Mój syn nie zajmował się interesami. Miał złotą kartę kredytową.
- Jak dużo czasu Brandon spędzał w domu? Czy miał tu swój pokój?- Na to pytanie ani Richard, ani Marie nie potrafili odpowiedzieć. Za to potwierdzili, że miał własny domek z tyłu rezydencji. Zgodzili się też na przeszukanie go.
- Czy znał pan znajomych Brandona? Czy wie pan w jakich obracał się kręgach? Być może przychodził do domu z jakimiś kolegami? Może któryś z nich zwrócił pana szczególną uwagę? Miał nieodpowiednie zachowanie? Być może wie pan w jakich klubach nocnych w mieście zazwyczaj bawił się Brandon?
- Tak znam, jego dziewczynę Weronique Mac’Alister, chłopaka od Godfeldów i córkę senator Clinton Chelsea’ę oraz córki senatora Schumera.- rzekł Richard.- Syna Kirstensonów, bratanka Yina Chiang, Khima. Byli jeszcze inni koledzy ze studiów, ale tych akurat nie znam.Braniforodowie zezwolili na rozmowę ze służbą. Zaś przepytanie żony niewiele wniosło do sprawy. Jej odpowiedzi niewiele się różniły od odpowiedzi jej męża. Widać jedynie było, że syn był jej oczkiem w głowie. Cały czas Piotr skupiał się na wyczuciu ich emocji. I musiał przyznać, że śmierć syna naprawdę nimi wstrząsnęła. Ich żal i poczucie straty promieniowało niczym żar słońca.
Gdy zrobił swoje poprosił pana Braniforda o zdjęcie syna, Richard podszedł do biurka i podał Piotrowi zdjęcie.

- Zrobiono je rok temu, na międzyszkolnych zawodach w Kanadzie. Tamtejsza uczelnia jest zaprzyjaźniona z uczelnią na której studiuje…- Richard przerwał w połowie zdania, a jego żona krzyknęła tylko „ O Boże!” i rozpłakała się.
Piotr i Kevin dyplomatycznie wycofali się z pokoju i rozdzielili się. Piotr poszedł porozmawiać z pokojówkami. A Kevin by przetrząsnąć domek denata.
Jak się okazało, pokojówki i sprzątaczki miały zgoła odmienne zdanie o synu państwa Branifordów. Ale zgodziły się wypowiedzieć je jedynie pod warunkiem, że Piotr nikomu nie zdradzi skąd usłyszał te opinie. Według nich Braniford był dwulicowym, złośliwym skurczybykiem. Przed rodzicami i śmietanką towarzyską udawał niewiniątko, ale gdy tylko czuł się bezpieczny, robił różne „kawały”. Srał na poduszki, śmiecił ile się dało, a nawet rozlewał farbę po meblach i kanapach…Raz wpuścił do domu kilka żywych rozwścieczonych skunksów, by „ robotnice miały co robić” - jak to się wyraził. Już kilka razy musiały usuwać ukryte kamery z pokoju w którym przebierały się. Najgorzej było, gdy przyjeżdżali jego kumple z uczelni. Wtedy sprzątaczki starały się nie przychodzić do jego domku. Raz zdarzył się tam przypadek próby brutalnego gwałtu…Uciszony dzięki pieniądzom Branifordów. Obecne pokojówki nie znały szczegółów. To zdarzyło się zanim którakolwiek tu zaczęła pracę…I zachowało się w postaci plotki.
Pokojówki nie znały nikogo ze znajomych Brandona… I wcale nie chciały znać. Przyznały, że poza złośliwie rozstawionymi w szafkach, pułapkami na myszy, w pokojach domku Brandona nie znajdowały nic podejrzanego.

Rezydencja Branifordów, domek denata 14:20 p.m.

Na widok letniego domku Brandona Kevin zaklął . Przeszukanie tego zajęłoby ekipie śledczej pół dnia! A on tu był sam.

Niemniej postanowił się rozejrzeć. Podobnie jak fasada wnętrze też było pseudoklasyczne w prymitywny sposób. Główna salon na dole był kolisty i otoczony był kolumienkami, na środku stał kolisty stół, otoczony w 3/4 obwodu przez pluszową kanapę. Na ścianie wisiały trzy obrazy. Jeden przedstawiał Brandona jako Juliusza Cezara, drugi jakąś dziewczyną jako cesarzową, trzeci zaś Pamelę Anderson w półprzeźroczystej szacie, jako grecką heterę. Kevin zwrócił też uwagę na zdjęcie przedstawiające siedmiu nastolatków w skórzanych kurtkach i na harely’ach, ustawionym na środku stołu. W rogu zdjęcia ktoś dopisał czerwonym tuszem HELL 7 …Poza tym w tym pokoju nie znalazł nic ciekawego…A to dopiero był dolny salon.

08-02-2008, 21:33	#126
abishai Reputacja: 1	“Robert Frew LTD” Little Italy 01:49 p.m. Christopher De Luca pokiwał głową starcowi przy ladzie i podszedł do niego -Dzień dobry nazywam się De Luca - mówił spokojnym, wręcz ciepłym tonem głosu. -Powiedziano mi, że jest pan ekspertem jeżeli chodzi o pewne hmm nietypowe książki. Chciałbym dowiedzieć się czegoś, o jednej specjalnej ... wpisanej do tajnego aneksu do indeksu ksiąg zakazanych. Co pan wie, o Grimorum arcanorum aet malum phasmatis? – - Obawiam się, że ekspert to za duże słowo panie De Luca. Po prostu pracuję w tej branży od dziecka, tak jak mój ojciec i jego ojciec i tak dalej…aż do szesnastego wieku.- odparł starzec.- Grimorum arcanorum aet malum phasmatis, powiada pan? Nie posiadam tej książki i nie widziałem jej na oczy. Jeśli jednak chce pan ją obejrzeć to radzę spróbować w Watykanie. Biblioteka Watykańska ma, zdaję się, jeden egzemplarz, drugi zaginął na Sycylii jeszcze za czasów renesansu. Trzy wywieźli towarzysze Himmlera z Towarzystwa Thule do Ameryki Południowej. Los pozostałych dwóch jest nieznany. No i podobno jeden jest wmurowany w mauzoleum Lenina…Ale ja uważam, że to bajka. Wartość rynkowa tak rzadkiego kruka wynosi około 30 000, do 50 000 $. Jeśli przyszedł pan mi ją sprzedać, to gratuluję pomysłowości. Zwykle ludzie próbują mi wcisnąć podróbki bardziej znanych książek. Hotel Pensylwania, pokój 25, 12:55 p.m. - Chciałbym porozmawiać z szefem firmy. Z tej strony Christopher Ambers z 13 wydziału nowojorskiej policji – rzekł Ambers. - Jest możliwość do porozmawiania teraz? To sprawa nie cierpiąca zwłoki - dodał już z lekką irytacją. - Zaraz przekieruję pana na odpowiedni numer telefonu.- rzekł w odpowiedzi Sian. - Small Business Asociacion,w czym możemy pomóc?- kobiecy głos był dziwnie znajomy. Niemniej Christopher rzekł. - Chciałbym porozmawiać z szefem firmy. Z tej strony Christopher A… - To pan! Czemu pan tu ponownie dzwoni. Przecież przekazałam panu numer od biura obsługi klienta.- przerwała mu kobieta…Ta sama z którą przed chwilą Ambers rozmawiał. Nagle rozległ się alarm przeciwpożarowy. A po chwili okrzyki portierów.- Nastąpił pożar, ale sytuacja jest pod kontrolą. Proszę jednak spokojnie udać się do schodów przeciwpożarowych. Dla waszego bezpieczeństwa zostaną państwo ewakuowani. Zarząd Hotelu Pennsylwania postara się wynagrodzić państwu tą niedogodność. Tymczasem głos kobiecy w słuchawce rzekł.- Hallo, Hallo…słyszy mnie pan? Po czym się rozłączyła. Hotel Waldorf-Astoria, apartament Farkasa 02:00 p.m. - Dwa tygodnie temu w Waszyngtonie miał miejsce atak na uczestników tamtejszego Blood Party. Udało nam się ustalić, że był pan tam wtedy - Mike zdawał sobie sprawę, że Farkas go nie rozumie, jednak mówił patrząc mu prosto w oczy. Starał się wyglądać przy tym możliwie jak najprzyjaźniej. - Czy może zaobserwował pan coś dziwnego? Czy ktoś zachowywał się w nietypowy sposób? Tłumaczka zadała pytanie i przetłumaczyła odpowiedź.- Musi mieć pan jakieś błędne informacje, na Blood Party nie zdarzył się żaden atak. W ogóle nie wydarzyło się nic niepokojącego. Mike odczekał na odpowiedz, spokojnie zjadając część leczo. - Pyszne. Uwielbiam Węgierską kuchnię. Wracając jednak do sprawy, podejrzewamy, że osoba odpowiedzialna za ataku użyła jakiegoś eksperymentalnego gazu bojowego, ponieważ spora część poszkodowanych trafiła do szpitala w stanie podobnym do śpiączki. Nie wykluczamy też ataku terrorystycznego, jednak byłbym wdzięczny, gdyby ta wiadomość nie trafiła do prasy. - Mike wymownie spojrzał na Bena Thorndike’a. -Dlaczego ktoś miałby atakować niewielką imprezę? Są bardziej spektakularne cele. –rzekł Thorndike. - Podobny atak miał miejsce niedawno w Filadelfii na Philadelphia WOD Enthusiasts Society, nie wiem czy był pan tam może? - spytał ponownie McMurry - Tak.- odparła tłumaczka przekazując słowa Farkasa.- I ma pan rację były zasłabnięcia. Podczas tego Blood Party też, ale nie było to nic zaskakującego. Takie rzeczy się zdarzają. Gdyby nie pańskie stwierdzenie…To bym nawet nie zwrócił na to uwagi. - Czy może w tym wypadku zauważył pan coś podejrzanego? Może ktoś był niezdrowo zainteresowany dużymi skupiskami ludzi? Zdaję sobie sprawę, że ciężko zwracać uwagę na kogokolwiek w czasie takiego wydarzenia, jednak może coś się panu rzuciło w oczy? - Mike po usłyszeniu odpowiedzi zajął się wyjadaniem reszty leczo ze swojego talerza. Miał nadzieję, że Lou spożytkuje ten czas i zada kilka pytań. Jednak jego partnerka była jakaś rozkojarzona i zmęczonym wzrokiem obserwowała otoczenie. Zaś Farkas poprzez tłumaczkę odparł.- Nie zwracałem uwagę na takie sprawy. Nic nie zauważyłem. Gdy Mike skończył jeść otarł usta papierowym ręcznikiem po czym powiedział: - Naprawdę świetne. Muszę częściej chodzić do węgierskich restauracji. Mam do pana jeszcze jedno pytanie na koniec, ale już poza śledztwem. Czytałem pana książkę "Nocny Wilk", w prawdzie tylko we fragmentach, jednak bardzo mnie zaciekawiła. Zwłaszcza powiązania nazistów z wampirami. Jak pan sądzi, zakładając, że wampiry istnieją naprawdę, to czym powinni zajmować się współcześni stróże prawa? - Mike czekał w skupieniu na odpowiedź. - Trudno spekulować na tak abstrakcyjny temat. Ale w moich stronach wampirom przebijano serca osikowym kołkiem, odrąbywano głowę i dodatkowo przebijano czaszkę dużym gwoździem, takim jakie stosowano w podkładach kolejowych. W dawnych czasach oczywiście…A podczas wojny robiono tak z niektórymi nazistami. – rzekł przez tłumaczkę Farkas. - Myślę, że to już wszystko, jak pani sądzi panno Pihn? - Mike odwrócił się w stronę Lou i czekał na jej reakcję. - Tak.-rzekła Lou. A po chwili, gdy już wstał od stołu powiedział: - Dziękuje państwu bardzo za poświęcony czas, chciałbym pozostać w kontakcie na wypadek jakiegoś przełomu w sprawie. Czy mógłbym prosić o jakąś wizytówkę? - Te słowa Mike kierował już do Thorndike’a , ponieważ to on tutaj rządził i to nie podlegało dyskusji. Jednak ostatnie słowa młody detektyw kierował do pisarza - Jak długo planuje pan się zatrzymać w Nowym Jorku? -Pan Farkas zatrzyma się jeszcze do końca następnego tygodnia. Gdyż ma jeszcze odczyt na NY University. – rzekł Thorndike uprzedzajac tłumaczkę.Po czym podał Mike'owi swoją wizytówkę. Gdy oboje wyszli z pokoju Lou rzekła.- Wybacz partnerze, ale…Nie czuję się najlepiej. Wezmę taksówkę. Zobaczymy się jutro. Pa.Szybko musnęła wargami policzek Mike’a w geście przyjaźni i ruszyła energicznym, choć chwiejnym krokiem. Mike zorientował się, że gdy dawała mu całusa, wsunęła jednocześnie klucze do samochodu mu do kieszeni. A on nawet tego nie zauważył. Rezydencja Branifordów 14:04 p.m. Piotr spokojnie odczekał chwilę i gdy oboje byli już gotowi do rozmowy zaczął spokojnie. -Pytania nie będą zagmatwane. Zacznijmy. Proszę państwa, panie Braniford czy mógłby pan opisać swego syna w paru prostych zdaniach? - Rozrywkowy, ale nie sprawiający kłopotów, świetny atleta. Syn z jakiego można być dumnym. Świetny atleta.-rzekł Richard. Po odpowiedzi zadał kolejne: -Czy przypuszcza pan by pana syn mógł wplątać się w jakiekolwiek nielegalne interesy? Nie sądzę by pieniądze były mu potrzebne jednak muszę sprawdzić każdy trop. Richard odparł.- Pan chyba żartuje. Mój syn nie zajmował się interesami. Miał złotą kartę kredytową. - Jak dużo czasu Brandon spędzał w domu? Czy miał tu swój pokój?- Na to pytanie ani Richard, ani Marie nie potrafili odpowiedzieć. Za to potwierdzili, że miał własny domek z tyłu rezydencji. Zgodzili się też na przeszukanie go. - Czy znał pan znajomych Brandona? Czy wie pan w jakich obracał się kręgach? Być może przychodził do domu z jakimiś kolegami? Może któryś z nich zwrócił pana szczególną uwagę? Miał nieodpowiednie zachowanie? Być może wie pan w jakich klubach nocnych w mieście zazwyczaj bawił się Brandon? - Tak znam, jego dziewczynę Weronique Mac’Alister, chłopaka od Godfeldów i córkę senator Clinton Chelsea’ę oraz córki senatora Schumera.- rzekł Richard.- Syna Kirstensonów, bratanka Yina Chiang, Khima. Byli jeszcze inni koledzy ze studiów, ale tych akurat nie znam.Braniforodowie zezwolili na rozmowę ze służbą. Zaś przepytanie żony niewiele wniosło do sprawy. Jej odpowiedzi niewiele się różniły od odpowiedzi jej męża. Widać jedynie było, że syn był jej oczkiem w głowie. Cały czas Piotr skupiał się na wyczuciu ich emocji. I musiał przyznać, że śmierć syna naprawdę nimi wstrząsnęła. Ich żal i poczucie straty promieniowało niczym żar słońca. Gdy zrobił swoje poprosił pana Braniforda o zdjęcie syna, Richard podszedł do biurka i podał Piotrowi zdjęcie. - Zrobiono je rok temu, na międzyszkolnych zawodach w Kanadzie. Tamtejsza uczelnia jest zaprzyjaźniona z uczelnią na której studiuje…- Richard przerwał w połowie zdania, a jego żona krzyknęła tylko „ O Boże!” i rozpłakała się. Piotr i Kevin dyplomatycznie wycofali się z pokoju i rozdzielili się. Piotr poszedł porozmawiać z pokojówkami. A Kevin by przetrząsnąć domek denata. Jak się okazało, pokojówki i sprzątaczki miały zgoła odmienne zdanie o synu państwa Branifordów. Ale zgodziły się wypowiedzieć je jedynie pod warunkiem, że Piotr nikomu nie zdradzi skąd usłyszał te opinie. Według nich Braniford był dwulicowym, złośliwym skurczybykiem. Przed rodzicami i śmietanką towarzyską udawał niewiniątko, ale gdy tylko czuł się bezpieczny, robił różne „kawały”. Srał na poduszki, śmiecił ile się dało, a nawet rozlewał farbę po meblach i kanapach…Raz wpuścił do domu kilka żywych rozwścieczonych skunksów, by „ robotnice miały co robić” - jak to się wyraził. Już kilka razy musiały usuwać ukryte kamery z pokoju w którym przebierały się. Najgorzej było, gdy przyjeżdżali jego kumple z uczelni. Wtedy sprzątaczki starały się nie przychodzić do jego domku. Raz zdarzył się tam przypadek próby brutalnego gwałtu…Uciszony dzięki pieniądzom Branifordów. Obecne pokojówki nie znały szczegółów. To zdarzyło się zanim którakolwiek tu zaczęła pracę…I zachowało się w postaci plotki. Pokojówki nie znały nikogo ze znajomych Brandona… I wcale nie chciały znać. Przyznały, że poza złośliwie rozstawionymi w szafkach, pułapkami na myszy, w pokojach domku Brandona nie znajdowały nic podejrzanego. Rezydencja Branifordów, domek denata 14:20 p.m. Na widok letniego domku Brandona Kevin zaklął . Przeszukanie tego zajęłoby ekipie śledczej pół dnia! A on tu był sam. Niemniej postanowił się rozejrzeć. Podobnie jak fasada wnętrze też było pseudoklasyczne w prymitywny sposób. Główna salon na dole był kolisty i otoczony był kolumienkami, na środku stał kolisty stół, otoczony w 3/4 obwodu przez pluszową kanapę. Na ścianie wisiały trzy obrazy. Jeden przedstawiał Brandona jako Juliusza Cezara, drugi jakąś dziewczyną jako cesarzową, trzeci zaś Pamelę Anderson w półprzeźroczystej szacie, jako grecką heterę. Kevin zwrócił też uwagę na zdjęcie przedstawiające siedmiu nastolatków w skórzanych kurtkach i na harely’ach, ustawionym na środku stołu. W rogu zdjęcia ktoś dopisał czerwonym tuszem HELL 7 …Poza tym w tym pokoju nie znalazł nic ciekawego…A to dopiero był dolny salon. __________________ I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny. Ostatnio edytowane przez abishai : 02-03-2008 o 13:32.