lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

John5 · 13-02-2008, 17:08

Cohen, Revan

Dziad spojrzał na Revana bystrym wzrokiem i zaśmiał się chrapliwie, przy czym zaraz śmiech przerodził się w rzężący kaszel. Kiedy w końcu dziad uspokoił się nieco odpowiedział lekko zmienionym głosem.

- Nowy Świat powiadasz? No cóż sam tam nie byłem, choć kiedym młody jeszcze był, ot smarkaczem kilkunastoletnim, to okazję miałem, by zaciągnąć się na okręt tam płynący. Na swoje szczęście ojciec wybił mi z głowy durne pomysły solidnym skórzanym pasem. Oj, a miał ten pas i ćwieków parę, miał... Jak się tatko zdenerwował i solidniej zamachnął to i krew trysnęła nieraz. Na szczęście już dawno gryzie ziemię cholernik jeden. – staruch uśmiechnął się – No, ale o czym to ja miałem gadać? A już wiem! Nowy Świat. Jak mówiłem ja tam nie byłem, ale miałem znajomego, niech mu ziemia lekką będzie, co to tam popłynął i wrócił nawet. Pierwsze wyprawy ponoć jeno ofiary przyniosły, siła ludu tam zginęła na obczyźnie walcząc o każdy skrawek ziemi. Bo to dziki i groźny kraj był wtedy, zresztą nadal jest, choć udało się wydrzeć odrobinę i założyć kilka ludzkich osad. Powiadają, że ziemia tam bogata i urodzajna, rodzi jak mało gdzie, ale i ryzyko wielkie tam się osiedlać. Najpierw długa podróż statkiem, a na morzu sztormy, piraci i insze plugastwo nastaje na życie uczciwego człeka. A kiedy w końcu się zsiądzie na ląd, bezpiecznie nie jest. Dziwne bestie czają się po tamtejszych lasach. Niektóre małe i jadowite cholerstwa, takie co to je łatwo nadepnąć i śmierć na siebie ściągnąć. Inne z kolei duże i silne tak, że człowieka na dwoje potrafią rozerwać zanim się zdąży okiem mrugnąć. No i jeszcze pozostają ciemne elfy, co napadają i palą osady. Te, to chyba najgorsze są, iście diabelskie sposoby mają. Okrutne i krwi żądne bestie. Przypływają na swych, by palić i mordować. Taak, tamte ziemie niebezpieczne, choć jeśli kto obrotny i ma głowę na karku to i dorobić się można solidnego grosza. Bo stamtąd do Imperium i innych krajów różne dobra przebywają . Drewno niezwykłej barwy i wytrzymałości, metale różnorakie w tym złoto i srebro, a i kamienie szlachetne są tam ponoć w obfitości. Mówią, iż głęboko w lasach jest ukryte ogromne miasto, gdzie domy pobudowane są ze złotej cegły, a okna ze ogromnych diamentów robione. Oj poszło już kilka wypraw, co by te bogactwa zdobyć. Wszystkie uzbrojone po zęby rezuny, takie co im ciężko stawić czoła w boju. Nikt niemal nie wrócił, jeno trzech łowcy żywych znaleźli, o tydzień drogi od najbardziej wysuniętej w puszczę osady. Bredzili coś bez ładu ni składu o czarnych strzałach wylatujących spomiędzy drzew, zawsze trafiających między płyty zbroi. O bestiach co rzucały się z drzew na ludzi i zabijały tuzin zanim dało się je usiec. Tak więc synkowie mówię wam, nieletki to kawałek chleba tam żyć, nieletki. Myślę sobie tak, że lepiej już pozostać tu na rodzimej ziemi. Gdzie nam pchać się na morza i oceany, na obce lądy? Po to nam bogowie nogi dali, byśmy twardo po ziemi stąpali. Po to ręce mamy, by rolę uprawiać i w razie czego miecz chwycić, by przed zwierzoczłekiem lub orkami rodziny bronić. Nie dla nas tam miejsce, powiadam ja wam, że jeszcze za naszą zuchwałość bogowie gotowi ukarać nas. Tfu tfu. Odpukać w niemalowane. No ale synkowie pogadaliśmy, popiliśmy to i czas by był, żeby się do domu zbierać. Dobra to rzecz posiedzieć przy kuflu powspominać dawne czasy, ale co za dużo to niezdrowo. –

Dziad wstał lekko chwiejnie, lecz o własnych iłach i widocznie sposobił się do wyjścia,

Louis, Justicar, Raziel

Sierżant odwrócił się i spojrzał na Louisa ponuro.

- Więc jeśli nie chcecie kłopotów unikajcie tamtej bandy. Niestety, ale choćbym nie wiem jak chciał tamtemu skurwysynowi nie mogę dobrać się do skóry. Mimo tego że znalazłoby się kilka zarzutów, żaden nie jest na tyle poważny, by zamknąć go lub choćby aresztować. Czasami, aż żałuję że nie zabili kogoś w bójce takiej jaką stoczyli z wami. Wtedy miałbym argument w ręku, choć pewnie i z tego ojczulek by go wyciągnął. A co jego imienia, to był Wolfgang von Grettman, szlachcic mieszkający w pałacyku, kilka godzin marszu od miasta. Jego ojciec regularnie daje spore datki dla miasta, przez co ten drań jest traktowany… wyjątkowo. Teraz wybaczcie, służba nie drużba. Trzeba mi sprawdzić ulice. –

Mężczyzna obrócił się i przyspieszył kroku, by dogonić podwładnych, którzy zdążyli zniknąć już za rogiem. Raziel w tym czasie zaczął powoli iść w stronę magazynu, gdzie miał nadzieję spotkać kogoś z reszty kompani. Jednak po kilku metrach zakręciło mu się z głowie. Przed oczyma przeleciały mu kolorowe plamy i upadł by niechybnie, gdyby nie ściana o którą oparł się zdrową ręką. Z wysiłkiem powstrzymując upadek, usiadł powoli na bruku plecami opierając się o ścianę. Nagle zaczęła nieznośnie boleć cię głowa. Jęknąwszy z bólu chwyciłeś się z skronie. Dopiero wtedy Louis i Justicar odwrócili się i dostrzegli, ze z ich znajomym dzieje się coś niedobrego. Ciężki, chrapliwy oddech przychodził mu z trudem, twarz zbladła, a na czole pojawił się pot.

Barry, Balius

Balius leżąc na sienniku patrzył, jak Barry nadal stojąc ściąga bełt z łożyska kuszy, zwalnia cięciwę i w końcu ściąga ją i dokładnie zwija. Po chwili stracił zainteresowanie wojownikiem i powrócił do rozmyślań na temat tego, co dowiedzieli się inni. Tak właściwie, to gdzie oni się podziewają. Zapadł już niemal zmrok, na ulicach zapalone zostały już lampy, a ich jak nie było, tak nie ma. Zacząłeś lekko się niepokoić, w końcu nie wiadomo, co mogło się stać. Możliwe nawet, że ci głupcy wdali się w jakąś bijatykę i znowu wylądowali w więzieniu. Zakląłeś cicho, gdyby tak się stało, wszystko znacznie by się utrudniło. Po chwili pomyślałeś, że warto by poszukać czegoś do oświetlenia pomieszczenia, tak by w razie powrotu innych nie doszło do sytuacji analogicznej z ta jaka zaszła między tobą a Barrym. Jednak kiedy właśnie zaczynałeś wstawać by czegoś poszukać Barry zamknął drzwi i w pomieszczeniu zapadła nieprzenikniona ciemność.

Barry zmarszczywszy brwi ze zdumienia opuścił kuszę. Ten arogancki blondas? Że też bogowie musieli ci zesłać do kompani kogoś takiego jak on. Nie dość, że irytował, to jeszcze niepotrzebnie wszczynał alarm. Ze złością pokręciłeś głową, w międzyczasie sprawnie rozbrajając kuszę. Wolałeś nie testować ile wytrzyma cięciwa, naciągnięta już jakiś czas temu. Spode łba patrzyłeś jak Balius kładzie się na siennik i krzyżuje ręce za głową. Reszty kompanów nadal nie było, zresztą niewiele cię to obchodziło, jeśli wdali się w jakąś awanturę, to teraz będą musieli poradzić sobie sami. Ty nie miałeś zamiaru uganiać się po mieście w nocy, szukając ich. Byłeś zmęczony całą tym wszystkim, co spotkało cię tego dnia. Jedyne, czego pragnąłeś, to położyć się wreszcie w spokoju i spać do południa następnego dnia. Rozdrażniony zamknąłeś drzwi i ostrożnie skierowałeś się w miejsce, gdzie jak sądziłeś leżał twój siennik, tym razem obyło się bez upadku i po chwili osiągnąłeś swój cel. Zaraz też z ulga położyłeś się na posłaniu.

13-02-2008, 17:08	#123
John5 Reputacja: 1	Cohen, Revan Dziad spojrzał na Revana bystrym wzrokiem i zaśmiał się chrapliwie, przy czym zaraz śmiech przerodził się w rzężący kaszel. Kiedy w końcu dziad uspokoił się nieco odpowiedział lekko zmienionym głosem. - Nowy Świat powiadasz? No cóż sam tam nie byłem, choć kiedym młody jeszcze był, ot smarkaczem kilkunastoletnim, to okazję miałem, by zaciągnąć się na okręt tam płynący. Na swoje szczęście ojciec wybił mi z głowy durne pomysły solidnym skórzanym pasem. Oj, a miał ten pas i ćwieków parę, miał... Jak się tatko zdenerwował i solidniej zamachnął to i krew trysnęła nieraz. Na szczęście już dawno gryzie ziemię cholernik jeden. – staruch uśmiechnął się – No, ale o czym to ja miałem gadać? A już wiem! Nowy Świat. Jak mówiłem ja tam nie byłem, ale miałem znajomego, niech mu ziemia lekką będzie, co to tam popłynął i wrócił nawet. Pierwsze wyprawy ponoć jeno ofiary przyniosły, siła ludu tam zginęła na obczyźnie walcząc o każdy skrawek ziemi. Bo to dziki i groźny kraj był wtedy, zresztą nadal jest, choć udało się wydrzeć odrobinę i założyć kilka ludzkich osad. Powiadają, że ziemia tam bogata i urodzajna, rodzi jak mało gdzie, ale i ryzyko wielkie tam się osiedlać. Najpierw długa podróż statkiem, a na morzu sztormy, piraci i insze plugastwo nastaje na życie uczciwego człeka. A kiedy w końcu się zsiądzie na ląd, bezpiecznie nie jest. Dziwne bestie czają się po tamtejszych lasach. Niektóre małe i jadowite cholerstwa, takie co to je łatwo nadepnąć i śmierć na siebie ściągnąć. Inne z kolei duże i silne tak, że człowieka na dwoje potrafią rozerwać zanim się zdąży okiem mrugnąć. No i jeszcze pozostają ciemne elfy, co napadają i palą osady. Te, to chyba najgorsze są, iście diabelskie sposoby mają. Okrutne i krwi żądne bestie. Przypływają na swych, by palić i mordować. Taak, tamte ziemie niebezpieczne, choć jeśli kto obrotny i ma głowę na karku to i dorobić się można solidnego grosza. Bo stamtąd do Imperium i innych krajów różne dobra przebywają . Drewno niezwykłej barwy i wytrzymałości, metale różnorakie w tym złoto i srebro, a i kamienie szlachetne są tam ponoć w obfitości. Mówią, iż głęboko w lasach jest ukryte ogromne miasto, gdzie domy pobudowane są ze złotej cegły, a okna ze ogromnych diamentów robione. Oj poszło już kilka wypraw, co by te bogactwa zdobyć. Wszystkie uzbrojone po zęby rezuny, takie co im ciężko stawić czoła w boju. Nikt niemal nie wrócił, jeno trzech łowcy żywych znaleźli, o tydzień drogi od najbardziej wysuniętej w puszczę osady. Bredzili coś bez ładu ni składu o czarnych strzałach wylatujących spomiędzy drzew, zawsze trafiających między płyty zbroi. O bestiach co rzucały się z drzew na ludzi i zabijały tuzin zanim dało się je usiec. Tak więc synkowie mówię wam, nieletki to kawałek chleba tam żyć, nieletki. Myślę sobie tak, że lepiej już pozostać tu na rodzimej ziemi. Gdzie nam pchać się na morza i oceany, na obce lądy? Po to nam bogowie nogi dali, byśmy twardo po ziemi stąpali. Po to ręce mamy, by rolę uprawiać i w razie czego miecz chwycić, by przed zwierzoczłekiem lub orkami rodziny bronić. Nie dla nas tam miejsce, powiadam ja wam, że jeszcze za naszą zuchwałość bogowie gotowi ukarać nas. Tfu tfu. Odpukać w niemalowane. No ale synkowie pogadaliśmy, popiliśmy to i czas by był, żeby się do domu zbierać. Dobra to rzecz posiedzieć przy kuflu powspominać dawne czasy, ale co za dużo to niezdrowo. – Dziad wstał lekko chwiejnie, lecz o własnych iłach i widocznie sposobił się do wyjścia, Louis, Justicar, Raziel Sierżant odwrócił się i spojrzał na Louisa ponuro. - Więc jeśli nie chcecie kłopotów unikajcie tamtej bandy. Niestety, ale choćbym nie wiem jak chciał tamtemu skurwysynowi nie mogę dobrać się do skóry. Mimo tego że znalazłoby się kilka zarzutów, żaden nie jest na tyle poważny, by zamknąć go lub choćby aresztować. Czasami, aż żałuję że nie zabili kogoś w bójce takiej jaką stoczyli z wami. Wtedy miałbym argument w ręku, choć pewnie i z tego ojczulek by go wyciągnął. A co jego imienia, to był Wolfgang von Grettman, szlachcic mieszkający w pałacyku, kilka godzin marszu od miasta. Jego ojciec regularnie daje spore datki dla miasta, przez co ten drań jest traktowany… wyjątkowo. Teraz wybaczcie, służba nie drużba. Trzeba mi sprawdzić ulice. – Mężczyzna obrócił się i przyspieszył kroku, by dogonić podwładnych, którzy zdążyli zniknąć już za rogiem. Raziel w tym czasie zaczął powoli iść w stronę magazynu, gdzie miał nadzieję spotkać kogoś z reszty kompani. Jednak po kilku metrach zakręciło mu się z głowie. Przed oczyma przeleciały mu kolorowe plamy i upadł by niechybnie, gdyby nie ściana o którą oparł się zdrową ręką. Z wysiłkiem powstrzymując upadek, usiadł powoli na bruku plecami opierając się o ścianę. Nagle zaczęła nieznośnie boleć cię głowa. Jęknąwszy z bólu chwyciłeś się z skronie. Dopiero wtedy Louis i Justicar odwrócili się i dostrzegli, ze z ich znajomym dzieje się coś niedobrego. Ciężki, chrapliwy oddech przychodził mu z trudem, twarz zbladła, a na czole pojawił się pot. Barry, Balius Balius leżąc na sienniku patrzył, jak Barry nadal stojąc ściąga bełt z łożyska kuszy, zwalnia cięciwę i w końcu ściąga ją i dokładnie zwija. Po chwili stracił zainteresowanie wojownikiem i powrócił do rozmyślań na temat tego, co dowiedzieli się inni. Tak właściwie, to gdzie oni się podziewają. Zapadł już niemal zmrok, na ulicach zapalone zostały już lampy, a ich jak nie było, tak nie ma. Zacząłeś lekko się niepokoić, w końcu nie wiadomo, co mogło się stać. Możliwe nawet, że ci głupcy wdali się w jakąś bijatykę i znowu wylądowali w więzieniu. Zakląłeś cicho, gdyby tak się stało, wszystko znacznie by się utrudniło. Po chwili pomyślałeś, że warto by poszukać czegoś do oświetlenia pomieszczenia, tak by w razie powrotu innych nie doszło do sytuacji analogicznej z ta jaka zaszła między tobą a Barrym. Jednak kiedy właśnie zaczynałeś wstawać by czegoś poszukać Barry zamknął drzwi i w pomieszczeniu zapadła nieprzenikniona ciemność. Barry zmarszczywszy brwi ze zdumienia opuścił kuszę. Ten arogancki blondas? Że też bogowie musieli ci zesłać do kompani kogoś takiego jak on. Nie dość, że irytował, to jeszcze niepotrzebnie wszczynał alarm. Ze złością pokręciłeś głową, w międzyczasie sprawnie rozbrajając kuszę. Wolałeś nie testować ile wytrzyma cięciwa, naciągnięta już jakiś czas temu. Spode łba patrzyłeś jak Balius kładzie się na siennik i krzyżuje ręce za głową. Reszty kompanów nadal nie było, zresztą niewiele cię to obchodziło, jeśli wdali się w jakąś awanturę, to teraz będą musieli poradzić sobie sami. Ty nie miałeś zamiaru uganiać się po mieście w nocy, szukając ich. Byłeś zmęczony całą tym wszystkim, co spotkało cię tego dnia. Jedyne, czego pragnąłeś, to położyć się wreszcie w spokoju i spać do południa następnego dnia. Rozdrażniony zamknąłeś drzwi i ostrożnie skierowałeś się w miejsce, gdzie jak sądziłeś leżał twój siennik, tym razem obyło się bez upadku i po chwili osiągnąłeś swój cel. Zaraz też z ulga położyłeś się na posłaniu. __________________ Jeśli masz zamiar wznieść miecz, upewnij się, że czynisz to w słusznej sprawie. Armia Republiki Rzymskiej