lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Kelly · 16-02-2008, 09:30

Piękna atmosfera, urzekająca swoją radością, oraz spokojem. Kraina łagodności, która nagle rozwaliła się w sercu Viscontiego, jak domek z kart. Zniknęła. Skoczył na miejsce, gdzie oddawała swe oblicze słonecznej kąpieli i gdzie przed chwilą słuchała jego słów. Macał rękami, jakby otumaniony rozejrzał się. Z rozpaczą z jednej strony, bo nagle sobie uświadomił, że ta magia mogła jednak spowodować jakieś następstwa, których rezultatem było zniknięcie, jednak z drugiej strony, upajający zapach lilii i rozkoszny świergot ptaków jakby udowadniały, że nie stało się nic złego, przeciwnie wręcz. Jeszcze niedawno w tej sytuacji by szalał z niepokoju oraz ukazywał frustrację, teraz jednak, pomny niedawnej nauczki starał się uspokoić, pamiętać, że jej ufa. Ufa jej, wierzy w nią i wierzy swojej miłości. Dziwne, czyżby przez ten czas tak mocno wydoroślał? Miał bowiem wrażenie, ze jeszcze na początku wyprawy zachowywał się nieco jak dzieciak.

Przez chwilę nie wiedział co robić. Bił się ze swoimi myślami. Pokręcił głową, co pewnie dla Alessandro i Carlosa mogło wyglądać trochę śmiesznie. Być może oni patrzyli na całą sytuacje nieco spokojniejszymi oraz bardziej wyważonymi oczyma. Spojrzał na nich pytająco, jakby stamtąd oczekując pomocy. Ale wydało mu się, ze obydwaj nagle wlepili wzrok nie w niego, a w skraj lasu, gdzieś za plecami Pizańczyka. Odwrócił się. Kobieta, piękna, młoda, przynajmniej chyba, bo tyle już zdążył się nauczyć, że u elfów nie zawsze blask młodości idzie w parze z okresem życia. Nie wydawała się byc chętna do wychodzenia na polanę, gdzie przebywali
- „Może obawiała się ludzi”? – Pomyślał Visconti. Podszedłby do niej, gdyby nie obawiał się, że ucieknie kryjąc się w lesie. Dlatego zrobił tylko kilka kroków kłaniając się, jak najpiękniej umiał:
- Witaj nieznajoma damo – uśmiechnął się do niej wiedząc, że uśmiech to coś, co rozświetla twarze i ludzi i elfów oraz najlepiej pokazuje uczciwe zamiary. – Jestem Marco Visconti, rodem z niedalekiej Pizy. Proszę, nie obawiaj się nas, bowiem nie żywimy złych zamiarów, lecz raczej jesteśmy zauroczeni tym miejscem. Tu jest pięknie. Lecz przynajmniej w tej chwili serce moje jest zaniepokojone, gdyż nasza towarzyszka nagle zniknęła. Jeżeli byłaś tu przed chwilą, pani, może widziałaś całą sytuację i powiesz nam, co się stało? Byłbym szczerze wdzięczny.

Mówił spokojnie, starając się jej nie spłoszyć, chcąc by nabrała do nich choćby troszeczkę zaufania.

16-02-2008, 09:30	#87
Kelly Reputacja: 1	Piękna atmosfera, urzekająca swoją radością, oraz spokojem. Kraina łagodności, która nagle rozwaliła się w sercu Viscontiego, jak domek z kart. Zniknęła. Skoczył na miejsce, gdzie oddawała swe oblicze słonecznej kąpieli i gdzie przed chwilą słuchała jego słów. Macał rękami, jakby otumaniony rozejrzał się. Z rozpaczą z jednej strony, bo nagle sobie uświadomił, że ta magia mogła jednak spowodować jakieś następstwa, których rezultatem było zniknięcie, jednak z drugiej strony, upajający zapach lilii i rozkoszny świergot ptaków jakby udowadniały, że nie stało się nic złego, przeciwnie wręcz. Jeszcze niedawno w tej sytuacji by szalał z niepokoju oraz ukazywał frustrację, teraz jednak, pomny niedawnej nauczki starał się uspokoić, pamiętać, że jej ufa. Ufa jej, wierzy w nią i wierzy swojej miłości. Dziwne, czyżby przez ten czas tak mocno wydoroślał? Miał bowiem wrażenie, ze jeszcze na początku wyprawy zachowywał się nieco jak dzieciak. Przez chwilę nie wiedział co robić. Bił się ze swoimi myślami. Pokręcił głową, co pewnie dla Alessandro i Carlosa mogło wyglądać trochę śmiesznie. Być może oni patrzyli na całą sytuacje nieco spokojniejszymi oraz bardziej wyważonymi oczyma. Spojrzał na nich pytająco, jakby stamtąd oczekując pomocy. Ale wydało mu się, ze obydwaj nagle wlepili wzrok nie w niego, a w skraj lasu, gdzieś za plecami Pizańczyka. Odwrócił się. Kobieta, piękna, młoda, przynajmniej chyba, bo tyle już zdążył się nauczyć, że u elfów nie zawsze blask młodości idzie w parze z okresem życia. Nie wydawała się byc chętna do wychodzenia na polanę, gdzie przebywali - „Może obawiała się ludzi”? – Pomyślał Visconti. Podszedłby do niej, gdyby nie obawiał się, że ucieknie kryjąc się w lesie. Dlatego zrobił tylko kilka kroków kłaniając się, jak najpiękniej umiał: - Witaj nieznajoma damo – uśmiechnął się do niej wiedząc, że uśmiech to coś, co rozświetla twarze i ludzi i elfów oraz najlepiej pokazuje uczciwe zamiary. – Jestem Marco Visconti, rodem z niedalekiej Pizy. Proszę, nie obawiaj się nas, bowiem nie żywimy złych zamiarów, lecz raczej jesteśmy zauroczeni tym miejscem. Tu jest pięknie. Lecz przynajmniej w tej chwili serce moje jest zaniepokojone, gdyż nasza towarzyszka nagle zniknęła. Jeżeli byłaś tu przed chwilą, pani, może widziałaś całą sytuację i powiesz nam, co się stało? Byłbym szczerze wdzięczny. Mówił spokojnie, starając się jej nie spłoszyć, chcąc by nabrała do nich choćby troszeczkę zaufania.