| Lothar skrzywił się lekko kiedy otrzymał piwo. To, że podróżował po Imperium ładnych parę lat nie zmieniło jego przekonania, że nic nie może równać się z dobrym winem rodem z Bretonii. Jednak głód i rozsądek był silniejszy od przekonań. Rycerz bez słowa wziął się za jedzenia zupy, piwo postanawiając zostawić na potem. Po pewnym czasie do stodoły przyszli jego towarzysza oraz krasnoludy spotkane na drodze. Teraz w sali zrobiło się o wiele gwarniej. Karłom najwyraźniej nie przeszkadzała posępność, okolicznych ziem. Nawet teraz wybuchały rubasznym śmiechem, przy okazji starając się wyłudzić więcej piwa niż wynosił przydział. Robert milczał. Jakoś nie było mu ani do śmiechu, ani do dysputy. Ponuro wpatrzył się w stojący nieopodal kufel, po czym przyciągnął go bliżej i upił spory łyk. Miska z zupą była już pusta, ale rycerz zaspokoiwszy głód nie miał ochoty na dokładkę.
"Nie podoba mi się to wszystko. Ze też los przygnał nas w te strony, gdzie próżno szukać honoru. Widocznie tu nie potrafią docenić rycerstwa, skoro każą spać nam pod gołym niebem. No i jeszcze fakt, że trzeba wysłuchiwać rozkazów, od ludzi nie będących szlachetnie urodzonymi. Nie mam nic naprzeciw zwykłym ludziom, ale te rzeczy od zawsze należały do wysoko urodzonych i tak powinno pozostać."
Z zamyślenia wytrąciły Lothara dopiero słowa Felixa, który wspomniał o jakimś błogosławieniu broni. Jednak zaraz stracił zainteresowanie sprawą. W końcu jedyną prawdziwą boginią była; Panią Jeziora. Wymysły ludzi Imperium niezbyt go interesowały. |