lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Revan · 24-02-2008, 01:50

Revan leżał na podłodze. Czuł, jak nagle ciężar wampira począł maleć, aż znikł zupełnie. Zdziwiony otworzył oczy, jeszcze nigdy nie widział takiego widoku. On po prostu… rozpłynął się w powietrzu, miliony małych iskierek nagle popłynęły jakby z wiatrem, i zwyczajnie się rozpadły. Ręka z pistoletem opadła na podłogę. Chwilę leżał tak dalej, próbując skupić się nad tym co się właściwie z nim dzieje. Ból narastający w jego głowie był nie do zniesienia, wydawało się, że zaraz wysadzi mu ją od środka. Jak przez ścianę słyszał, jak cichły odgłosy walki, jak wszystko się kończy. Odwrócił głowę, i zobaczył, jak zmiennokształtny uciekł przez okno. Odwrócił się na bok, i wstał, ledwo, o własnych siłach. Walka z wampirem była męcząca, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że gdyby ten skurwysyn nie zlekceważył go, już dawno byłby martwy. To już nie było dla niego obojętne, gdyż życie jest najwyższą stawką, o jaką może walczyć.

Podniósł się, otrzepał z pyłu, zabrał pistolet z ziemi i wetknął go za pas. Odnalazł miecz i wsadził go do pochwy. Podszedł do ściany, która wydawała się dla niego jedynym rozsądnym oparciem. Claymore wymsknął mu się z ręki, cudem też utrzymał się na nogach i nie poleciał w bok. Ściągnął skórzaną rękawicę, najeżoną ćwiekami. Palcami lewej ręki dotknął piekącego miejsca z tyłu głowy. Następnie obejrzał je, całe czerwone od krwi. Dobrze, że to tylko rozcięcie, a nie wstrząśnienie mózgu, pomyślał. Nie mógł się za bardzo skupić. Walka już się skończyła, a w tym czasie wampirzyca zdążyła nawet pogadać z karczmarzem.

W co dał się wciągnąć, czuł, że powinien naładować swój pistolet i strzelić Altari prosto w serce, za to w co ich wciągnęła. Nawet nie pytała ich o zdanie, a sam fakt, że już ktoś zdołał ich zaskoczyć oznaczał, że nie mógł się wycofać.

- Nie jest to odpowiedni czas na pytania i dyskusje. Mimo to jeżeli jest cos, czego chcecie się niezwłocznie dowiedzieć... Pytajcie.

W głowie Revana, która mimo wszystko nadal sprawnie funkcjonowała, kłębiło się jedno, zasadnicze pytanie. Po co to wszystko? Czy, na wzór każdej bajki dla dzieci, oni musieli akurat zostać herosami gotowymi poświęcić wszystko i wszystkich, aby uratować świat? Prawdę mówiąc, miał teraz ogromną ochotę sięgnąć po tego cholernego papierosa. Już zdążył przywyknąć do tego uczucia, jednak wciąż nie mógł się powstrzymać przed natrętnym sprawdzaniem kieszeni, czy aby się jakiś nie zapodział. Co ja robię… przecież nawet nie wiem, co to jest. W swoim mniemaniu zachowywał się jak idiota. W końcu zdobył się na jakieś pytanie.

- Altari… czy to naprawdę jest sprawka bogów? – stwierdził, że będzie najodpowiedniejsze. Był ateistą, nie wierzył w żadnych bożków. Uważał, że religia to po prostu jedno z najpotężniejszych narzędzi, służących do manipulacji ludem. Jednak skoro teraz miał możliwość dowiedzieć się tej rzeczy od kogoś, kto liczył sobie ponad 1000 lat, pokusa była ogromna, a pewnie posiadała wiedzę na ten temat. To tak, jakby spotkać anioła. Albo diabła.

Jego uszy ukłuło jedno słowo, nekromanta. Spojrzał na nią swoimi srebrnymi oczyma, i wiercił ją tak przez chwilę. Jego oczy nie zdradzały żadnych emocji, były jak lustra, w których odbiciu można było zobaczyć tylko samego siebie. I swój lęk. Nienawidził nekromantów, a po części także wszelkich magików. Moc, którą posiadają jest wysoce nieadekwatna do wysiłku, w jaki trzeba w to włożyć. Nie przepadał także za światłymi rycerzami, oraz druidami. Ci ostatni potrafili być bardzo upierdliwi, dlatego na osobistej liście Revana zarekwirowali sobie dopisek, uciekać, gdy tylko pojawią się w zasięgu wzroku. Jeżeli go oczy nie myliły, był z nimi taki ktoś, a właściwie likantrop, elf. Świat schodzi na psy, pomyślał, przy okazji podnosząc wzrok na wielkoluda.

24-02-2008, 01:50	#28
Revan Banned Reputacja: 1	Revan leżał na podłodze. Czuł, jak nagle ciężar wampira począł maleć, aż znikł zupełnie. Zdziwiony otworzył oczy, jeszcze nigdy nie widział takiego widoku. On po prostu… rozpłynął się w powietrzu, miliony małych iskierek nagle popłynęły jakby z wiatrem, i zwyczajnie się rozpadły. Ręka z pistoletem opadła na podłogę. Chwilę leżał tak dalej, próbując skupić się nad tym co się właściwie z nim dzieje. Ból narastający w jego głowie był nie do zniesienia, wydawało się, że zaraz wysadzi mu ją od środka. Jak przez ścianę słyszał, jak cichły odgłosy walki, jak wszystko się kończy. Odwrócił głowę, i zobaczył, jak zmiennokształtny uciekł przez okno. Odwrócił się na bok, i wstał, ledwo, o własnych siłach. Walka z wampirem była męcząca, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że gdyby ten skurwysyn nie zlekceważył go, już dawno byłby martwy. To już nie było dla niego obojętne, gdyż życie jest najwyższą stawką, o jaką może walczyć. Podniósł się, otrzepał z pyłu, zabrał pistolet z ziemi i wetknął go za pas. Odnalazł miecz i wsadził go do pochwy. Podszedł do ściany, która wydawała się dla niego jedynym rozsądnym oparciem. Claymore wymsknął mu się z ręki, cudem też utrzymał się na nogach i nie poleciał w bok. Ściągnął skórzaną rękawicę, najeżoną ćwiekami. Palcami lewej ręki dotknął piekącego miejsca z tyłu głowy. Następnie obejrzał je, całe czerwone od krwi. Dobrze, że to tylko rozcięcie, a nie wstrząśnienie mózgu, pomyślał. Nie mógł się za bardzo skupić. Walka już się skończyła, a w tym czasie wampirzyca zdążyła nawet pogadać z karczmarzem. W co dał się wciągnąć, czuł, że powinien naładować swój pistolet i strzelić Altari prosto w serce, za to w co ich wciągnęła. Nawet nie pytała ich o zdanie, a sam fakt, że już ktoś zdołał ich zaskoczyć oznaczał, że nie mógł się wycofać. - Nie jest to odpowiedni czas na pytania i dyskusje. Mimo to jeżeli jest cos, czego chcecie się niezwłocznie dowiedzieć... Pytajcie. W głowie Revana, która mimo wszystko nadal sprawnie funkcjonowała, kłębiło się jedno, zasadnicze pytanie. Po co to wszystko? Czy, na wzór każdej bajki dla dzieci, oni musieli akurat zostać herosami gotowymi poświęcić wszystko i wszystkich, aby uratować świat? Prawdę mówiąc, miał teraz ogromną ochotę sięgnąć po tego cholernego papierosa. Już zdążył przywyknąć do tego uczucia, jednak wciąż nie mógł się powstrzymać przed natrętnym sprawdzaniem kieszeni, czy aby się jakiś nie zapodział. Co ja robię… przecież nawet nie wiem, co to jest. W swoim mniemaniu zachowywał się jak idiota. W końcu zdobył się na jakieś pytanie. - Altari… czy to naprawdę jest sprawka bogów? – stwierdził, że będzie najodpowiedniejsze. Był ateistą, nie wierzył w żadnych bożków. Uważał, że religia to po prostu jedno z najpotężniejszych narzędzi, służących do manipulacji ludem. Jednak skoro teraz miał możliwość dowiedzieć się tej rzeczy od kogoś, kto liczył sobie ponad 1000 lat, pokusa była ogromna, a pewnie posiadała wiedzę na ten temat. To tak, jakby spotkać anioła. Albo diabła. Jego uszy ukłuło jedno słowo, nekromanta. Spojrzał na nią swoimi srebrnymi oczyma, i wiercił ją tak przez chwilę. Jego oczy nie zdradzały żadnych emocji, były jak lustra, w których odbiciu można było zobaczyć tylko samego siebie. I swój lęk. Nienawidził nekromantów, a po części także wszelkich magików. Moc, którą posiadają jest wysoce nieadekwatna do wysiłku, w jaki trzeba w to włożyć. Nie przepadał także za światłymi rycerzami, oraz druidami. Ci ostatni potrafili być bardzo upierdliwi, dlatego na osobistej liście Revana zarekwirowali sobie dopisek, uciekać, gdy tylko pojawią się w zasięgu wzroku. Jeżeli go oczy nie myliły, był z nimi taki ktoś, a właściwie likantrop, elf. Świat schodzi na psy, pomyślał, przy okazji podnosząc wzrok na wielkoluda.